Zonet geprobeerd; macaroni met blokjes salami (allebei Euroshopper), gahaktballensaus van IKEA en daarbij een glaasje Hoegaarden.

Resultaat; lekker!

Ik heb al vermeld dat m’n verstandskies opspeelt. Een weekje terug vrat ik ibuprofen alsof het snoep was, maar nu is ‘t rustig. Ik heb al dagen geen pijnstillers meer nodig.
Wel vond ik een envelop in m’n brievenbus van het ziekenhuis. De kaakchirurg zou eerst op 20 september m’n verstandskies verwijderen, maar dat wordt 2 weken later.
Als het zo blijft als nu red ik dat wel.

Ik heb zelfs nog een tip gekregen van een voormalig tandartsassistente; op z’n tijd een wodkaatje uit de vriezer koelt, ontsmet en werkt pijnstillend. Kijk, zulke adviezen kan ik wel onthouden

Is Ghost Rider weer een film aan het opnemen? Ik durf haast te zweren dat ik gisteravond een spookrijdende motorfiets heb gezien op de A1.

Na bijna vier jaar en vier verschillende werkplekken in evenzoveel provincies is de auto die me trouw, zonder zeuren, warm en droog naar de hiervoor genoemde werkplekken brengt weer ververst. Ik blijf klein en zuinig rijden, maar een heel stuk nieuwer, en veiliger. Al heb ik me in m’n Swiftje eigenlijk maar 1x echt onveilig gevoeld. Toen dacht ik ook echt dat ‘t einde oeffening was.
Mijn eerste indruk? Prettig, maar wel wennen. Je zit hoger, maar toch is het zicht rondom minder dan ik gewend was. Komt ongetwijfeld doordat dit wagentje 4 NCAP-sterren en een stevige kooiconstructie heeft, maar zeker de eerste tijd valt die relatief dikke balk rondom de ruiten goed op. Om over het zicht tijdens inhalen (over de schouder kijken heeft geen enkele zin) of achteruit inparkeren niet te spreken. Ook het sturen is wennen. Minder direkt dan ik gewend was. Je hebt iets een vrije slag in het stuur voor de wielen reageren, en het gevoel met de weg is heel anders dan in een auto zonder stuurbekrachtiging. Wennen, maar niet vervelend. M’n vorige auto had nogal de neiging te gaan zwalken bij zijwind enzo. Deze ligt juist als een blok op de weg, en da’s absoluut erg comfortabel.

Volgens ReclameArsenaal is deze poster uit 1971 de beste verkiezingsposter ooit.

Op een festival als Lowlands is het soms de moeite waard even van de massa te vluchten. Voor dat doel is er een sauna. Een canvas tent met daarin een houtkachel, bedekt met loeihete stenen die bij tijd en wijle begoten worden met water. Het is zo warm dat je bril binnen niet eens meer beslaat. Na zo’n zweetsessie is het, na een ijskoud plonsbad, heerlijk koel buiten, met slechts een handdoek om je middel. Of helemaal zonder… links van mij staat een meisje die het verkiest de handdoek over de rugleuning van een stoel te leggen. Ze spreidt haar armen, zoals Kate Winslet deed in Titanic. Een film die ik trouwens nooit heb gezien.
Provocatief? Exhibitionistisch? Nee. Ontwapenend, zoals die oude verkiezingsposter van de PSP (geen Play Station Portable, het huidge Groen Links)
Bevrijd van al wat het degelijks leven zo beklemmend maakt. Geld, mobiele telefoon, kleding, valse schaamte… ze is vrij.

De boot naar de overkant, die normaal om de tien minuten vertrekt, vaart niet. We zien ‘m liggen aan de andere kant van het water, bij de Alfa-tent, waar hele volksstammen kijken naar het optreden van dEUS.
Zonder boot zit er weinig anders op dan hier de tijd door te brengen. Ach, vanaf hier is dat optreden aan de overkant van ‘t water ook wel te zien, en je krijgt er helemaal gratis een lekker zacht huidje van,
Als de boot weer vaart, en de eerste lichting mensen die misschien iets langer hebben gezweet dan gepland de overtocht hebben gemaakt, moet het meisje dat zonet nog geheel ontkleed aan de andere kant van het water rondparadeerde alweer terug. Haar mobiele telefoon ligt daar nog.

Dutch Disease ten top…. De Nederlandse Bank komt met een, rationeel gezien, verstandig plan om de aardgasbaten eindelijk los te koppelen van de landsbegroting, en deze niet-structurele inkomsten te gaan beleggen, in plaats van gewoon uit te geven. Een beetje hetzelfde als de Sovereign Wealth Funds in het Midden Oosten doen.
Rijkelijk laat; al zo’n tien jaar geleden werd door een fors aantal jongerenorganisaties voor iets soortgelijks gepleit.
Net als toen ziet Den Haag er ook nu weinig in.

Inmiddels sta ik weer met beide benen stevig op Nederlandse bodem. Dinsdagavond zat ik nog een espresso te drinken vlak bij het rode plein, op enkele tientallen meters van een lange sliert mensen die allemaal stonden te wachten om het mausoleum van Lenin te bezoeken. Het deed me beseffen dat ik liever aan de koffie zit, dan lang te moeten wachten om langs het lijk van iemand die al meer dan 80 jaar dood is te mogen schuifelen. Dat hebben we dus overgeslagen.
Wat we wel hebben gezien is Sergiev Posad. Weer bleek het nuttig ter plaatse iemand te kennen, want het blijkt een hele toer om een trein te pakken in Rusland. Allereerst gaat het vinden van ‘t loket dat het goede kaartje kan verkopen niet vanzelf en het vinden van ‘t juiste perron gaat evenmin makkelijk.
Tsja, en de trein zelf? Een belevenis op zich. Het is er druk, en de verkopers en muzikanten die een centje willen verdienen maken ‘t er niet rustiger op. Het is er sowieso een komen en gaan van mensen, ook tijdens het rijden. Het balkon van de trein blijkt namelijk de plek waar reizigers hun biertje mogen drinken en een peuk op mogen steken. Niet verwonderlijk dat ik op de heenreis naast iemand zat die sterk naar tabak en bier rook. Hij zweette en trilde. Op een bepaald moment wees hij naar buiten, naar de fabriek waar hij elke dag naartoe moet. Ver verwijderd van de plek waar hij woont met zijn tweede vrouw. Het enige dat ik me kon bedenken was dat, als ik op 24-jarige leeftijd in diezelfde situatie zou zitten, ik waarschijnlijk ook naar drank zou stinken.
Na zo’n anderhalf uur komen we aan in Sergiev Posad. Een slaperig provinciestadje met een indrukwekkende bezienswaardigheid; een klooster dat er al sinds de veertiende eeuw staat. Een oase van rust, een bron met heilig water en een aantal kathedralen op maar 70 kilometer afstand van het hectische Moskou.
Niet de enige oase van rust langs de spoorweg, trouwens. Op de terugweg stopte de trein bij vlagen op stations die niet veel meer waren dan een perron en een bospad. Daarachter liggen de dacha’s, waar Moskovieten het lawaai en de stank van de stad kunnen ontvluchten. Beslist geen overbodige luxe.
De laatste avond in Moskou hebben we eindelijk okrosjka gegeten, in een prachtig zelfbedieningsrestaurantje aan de oude Arbatstraat. Een complete maaltijd voor minder geld dan koffie met gebak op ‘t rode plein, en nog lekker ook.

Tsja, en dan kom je weer terug in Nederland, en meteen begint het gewone leven weer. Het valt echt op dat alles hier vele malen beter geregeld is dan elders, en we ook echt veel meer vrijheden hebben, maar desondanks altijd in staat blijven redenen te bedenken om te klagen. Ikzelf ben daarop natuurlijk geen uitzondering. Vandaag ben ik naar ‘t UMC geweest. Mijn tandarts heeft me doorverwezen naar de kaakchirurg, en daar ben ik dus geweest. Ziet er lekker uit. M’n verstandskies (ja, ik heb ze!) linksachter groeit scheef. Hij komt niet door, maar kan wel flink wat pijn en rottigheid (ontstekingen enzo) gaan veroorzaken.
Over een paar weken zullen ze ‘m eruit gaan halen. Afgaand op wat ze me verteld hebben gaat dat met behoorlijk wat bruut geweld gepaard. Vooraf moet ik zorgen dat ik pijnstillers en ijs in huis heb, en op de dag zelf heb ik een gekoeld blikje cola nodig om de boel te koelen ‘anders loop je tijden met hamsterwangen.’
Tot op zekere hoogte is het natuurlijk prettig in het ziekenhuis te horen te krijgen da’k ijs moet eten en cola moet drinken, toch ben ik om begrijpelijke redenen nog niet wild enthousiast.
Soit. Morgen begint Lowlands. Dat komt eerst.

Geloof het of niet, we zijn cultureel verantwoord bezig in Moskou. Het Tretyakov museum was op de eerste dag al bezocht, gisteren volgde het museum voor moderne kunst en de aangrenzende beeldentuin, gevolgd door een besloten feestje met creatieve Russen die het certificaat van hun fotocursus kregen uitgereikt. Erg gezellig. Toch een voordeel als je vage bekenden in ‘t buitenland hebt
Maar goed. Vandaag heb ik veel rondgeslenterd op een soort permanente kermis, in een park met oude Soviet-gebouwen. Lenin naast de kermisattracties, zogezegd. Bizar.
Ooit was dit een soort wereldtentoonstelling, waar de verschillende Sovietrepublieken zich voorstelden aan het volk. De paviljoens doen wat vervallen aan. Wranger kan haast niet, net nu er een oorlog met Georgie is uitgebroken.
Daar merk je hier weinig van, trouwens.
Hier vlakbij is ook het hotel waar het Nationale Ballet een dansvoorstelling gaf. Erg veel verschillende kostuums, perfekte choreogafie, vuurwerk op het podium en een mini-zeppelin boven het puliek… Overweldigend.
Nu zitten mijn broertje en ik op een terrasje in het bovengenoemde park aan een drankje. Veel attrakties zijn nog open. Lampjes knipperen en de muziek staat hard. Tot elf uur ‘s avonds. Dan wordt het snel stil en duister.
Als het lukt zal ik deze tekst vanavond vanuit het hotel online zetten.

Ik snap echt niet waarom de laatste 2 berichten die ik heb geschreven niet zichtbaar zijn, maar ‘t is hier iig leuk.

Vanachter een biertje en vanuit een fris Moskou wens ik jullie allemaal het beste.
De afgelopen week ben ik tot diep in Siberie geweest, zag ik de zonsverduistering vanaf de oever van de Ob in Nizhnevartovsk en kwam ik via het prachtige Yekaterinenburg in Moskou terecht. Fascinerende stad, trouwens.

Even my parkingtickets prove how 1337 I am

Tha doorbell’s mine

Alle Welpies helpen… maar wie???