Vandaag is het wereld AIDS-dag, maar ik denk aan cholera. De minister van Volksgezondheid in Zimbabwe heeft de bevolking opgeroepen geen handen meer te schudden om de verspreiding van cholera tegen te gaan. Dat komt dus nog bovenop de bestaande water- en voedseltekorten, in een land waar een kwart van de bevolking HIV-positief is, en de inflatie zo hoog dat prijzen in de winkels driemaal daags worden verhoogd. Gatver.

Twee maanden geleden is de importheffing van 66% die in het verleden op spaarlampen zat afgeschaft. De laatste tijd heb ik geen lampen meer gekocht, dus wat het feitelijke effekt op de verkoopprijs is geweest durf ik niet te zeggen. Wat ik wel jammer vindt, is dat deze maatregel het min of meer doet voorkomen alsof spaarlampen beter zijn dan gloeilampen. Zuiniger met energie, dat zijn ze, en ze gaan lager mee, maar in wezen zijn ook spaarlampen totaal verouderd. Het is gewoon een complete TL-buis, compleet met starter in een minimini-behuizing. Ingenieus, maar barstendsvol chemische rotzooi, en ja, ook spaarlampen gaan kapot, en lang niet iedereen behandelt ze netjes als klein chemisch afval. Ja, en ik ben een zeikerd… ik vind het hinderlijk dat zo’n lamp de eerste minuten ongeveer evenveel licht geeft als een klein kaarsvlammetje in de verte.
Ik word veel, veel gelukkiger van LED-verlichting. Heeft niet meer nodig dan wat spoeltjes en een gelijkrichter, brandt direct helder, gebruikt veel minder stroom dan een spaarlamp, en gaat ook nog eens langer mee. Helaas zijn ze in aanschaf op dit moment een stuk duurder, maar ja… dat waren spaarlampen 20 jaar geleden ook, en dat zit ‘m niet in de materiaalkosten. Die paar koperdraadjes en diodes kosten niet zoveel, maar onbekend maakt onbemind. Zal op den duur wel komen.

Begin deze maand vertrok de Amsterdam-Dakar Challenge richting Gambia. Omstreeks deze tijd horen de teams aan te komen. Ik heb net even gechackt, en de drie mensen van m’n werk, en de oud klasgenoot die meerijden zijn al binnen. Vanuit een koud Nederland wil ik ze daar van harte mee feliciteren.

Gisteren heb ik geïnvesteerd in een huishoudelijk apparaat. Een nuttig apparaat. Een waterkoker. Een snoerloze, elektrische waterkoker van de HEMA.
Het enige dat een beetje vervelend is, is dat niet alleen de kan zelf snoerloos is, maar dat er in de doos ook niets is terug te vinden van een dingetje om de verwarmingsspiraal in de bodem van de kan van electriciteit te kunnen voorzien. Het voetstuk dat is afgebeeld op de doos en wordt genoemd in de handleiding is in geen velden of wegen te bekennen. Tuurlijk, ik zou een snoer aan de drie koperen pooltjes onderin de kan kunnen solderen, maar dat kost me m’n garantie, is niet bepaald veilig en al helemaal niet elegant. Misschien heeft een belletje naar de klantenservice meer effekt.

Wind, regen, hagel, sneeuw… buiten staan zelfs al wat probeersels van sneeuwpoppen (niet van mij, overigens. Ik heb gewoon netjes gewerkt, vandaag)
Kortom, het is weer de tijd dat je bril beslaat zodra je ‘m ‘s morgens opzet. Niet m’n favoriete tijd van ‘t jaar. Gelukkig duurt het nog maar vier maanden voor de lente begint.

Over precies een week is het een half jaar geleden dat ik met zweethandjes bij de notaris zat voor de sleuteloverdracht van dit appartement, en nog steeds heb ik geen TV

Ik mis het apparaat ook niet, trouwens…

Jazeker. Het is weer zover. Ik heb ook een stemformulier gehad, dit keer van het Waterschap Amstel, Gooi en Vecht. Om een beetje een gefundeerde keuze te maken heb ik ‘t Kieskompas ingevuld.
Daarnaast heb ik van twee partijen een gekopieerd A4’tje in de bus gehad; De Socialistische Waterschaps-Vereniging komt met een pamflet waarop ik word aangesproken als huurder (jazeker, onderstreept en vetgedrukt) en zo te zien is dat ook de enige groep waar zij oog voor hebben. Beetje vreemd om zo’n papiertje te bezorgen bij een koopappartement. Ook Eigen Woning en Water! heeft een briefje bij me in de bus gedaan. Volgens Kieskompas de partij die het dichtste bij mijn standpunten past. Een wat uitvoeriger verhaal, maar ook deze groep presenteert zich als een one-issue-partij. Jammer.
Daarnaast heb ik nog altijd een nee/ja-sticker op m’n brievenbus. Is iemand die daar kennelijk geen boodschap aan heeft, mijn stem waard?

M’n verstandskies rechtsonder is er nu ook uit. Het ging goed en vlotjes, al is het nu allemaal nog wat bloederig en pijnlijk.

Heerlijk. Gisteravond het optreden van Eva de Roovere bijgewoond in de Leidse Schouwburg in, verrassing, Leiden. Erg de moeite waard. Een mooie, oude en best knus aandoende zaal, alwaar een zeer talentvol zangeres werd begeleid door dito band. Liedjes met een welhaast poëtische schoonheid. Ontwapenend. Die gitaarsolo die niet ging als had gemoeten maakte ‘t alleen maar mooier, net als de annektdote dat Dokter Bernhard van Bonnie St.Claire werd gedraaid op 3FM, toen de band op weg was van Amsterdam naar Leiden, en de herinneringen die dat nummer opriep aan het optreden waarmee Eva de Roovere en Collete Notenboom in 1999 het Leids Cabaretfestival wonnen. Je zou er bijgelovig van worden.
Na het optreden, toen er nog een bescheiden wachtrij stond voor het tafeltje bij de uitgang waar Eva haar CD’s voorzag van handtekeningen en een zelft te kiezen (zolang ‘t proper is) tekst, zijn we een pint gaan vatten bij Annie’s Verjaardag. Zo’n fijn optreden sluit je uiteraard af met een Koninck of Palmpje. Bovendien regende het, en het zou jammer zijn om aan zo’n fijne avond een snotvalling over te houden. Dat was het huiswerk dat de zaal meekreeg, trouwens. Snotvalling is het Vlaamse woord voor een verkoudheid die een loopneus tot gevolg heeft. Haast niet voor te stellen dat er zo’n mooi woord bestaat voor een toch niet zo heel smakelijk iets.

Deze zondag ben ik stichtelijk begonnen, met een uitvoering van Et exspecto ressurectionem morturorum van Olivier Messiaen, gespeeld door het ensemble van Codarts in de Kloosterkerk in Den Haag. Een lang, gedurfd en zwaar stuk, maar wel erg mooi. Gevolgd door een vergeefse poging sinterklaasinkopen te doen in de Haagse binnenstad.
Inmiddels ben ik weer thuis, en heb ik er een dutje opzitten. Geheel toevallig en ergens best grappig was het eerste nummer dat ik op de radio hoorde toen ik weer een beetje bij zinnen. Fantastig Toch door Eva de Roovere. Apart.
Vannacht volgt nog een nachtdienst, en morgen, aan het begin van de middag, lig ik weer in een tandartsstoel. Als het goed is gaat m’n verstandskies rechtsonder er dan ook uit, maar of dat gebeurt hangt een beetje af van of het rondom die kies die ik nu niet meer heb al voldoende is genezen. Soit.

Het filmpje in mijn vorige postje zal niet het eerste zijn waar iemand aan denkt bij het horen van de omschrijving ‘electrisch karretje met twee versnellingen’ maar een interessante ontwikkeling is het wel. Niet alleen omdat het een bloedsnelle sportauto is, maar ook omdat het een aanjager zou kunnen zijn voor de herintroductie van de electrische automobiel. Herintroductie? Jazeker… nog voordat de verbrandingsmotor was uitgevonden bestonden er al elektrisch aangedreven zelfrijdende koetsen, die tot de jaren dertig van de vorige eeuw relatief gezien best populair waren. Niet alleen omdat ze minder vaak kapot gingen en stiller waren dan de prille automobielen op stoom, diesel of benzine. Het aantal tankstations was toen ook nog niet zo groot als tegenwoordig. Tijden veranderen.

Een recenter probeersel was de EV-1; een elektrische auto van General Motors die tegemoetkwam aan lokale Californische regelgeving, de ‘Zero Emission Vehicle Regulation’. In een paar jaar tijd zijn er daar iets meer dan tweeduizend van geleverd, en stonden er zo’n 8000 man op de wachtlijst. Andere automerken brachten elektrische varianten van bestaande modellen op de markt. Totdat de hiervoor genoemde regulering werd versoepeld. Toen werd de productielijn ontmanteld, de leasecontracten van de geleverde auto’s werden door de fabrikant opgezegd, en deze wagens zelf eindigden in de pletter of versnipperaar.
Meer daarover in de documentaire Who Killed the Electric Car.

Dus, ja. Het is leuk en boeiend dat er nu een elektrische auto bestaat die er voor de verandering eens niet uitziet als een zeepbel of zoemend brommobieltje, maar als een sportief mirakel op wielen die, in vergelijking met andere sportieve tweezitters, redelijk geprijsd te noemen is. Al kun je voor dat geld ook een heel leuk appartementje in Turkije krijgen.
Accu’s zijn nou eenmaal niet goedkoop, wat ook de reden is dat de hiervoor genoemde regeling werd versoepeld. Toch ben ik ervan overtuigd dat, als er meer was geënvesteerd in het vinden van betere opslagmethoden voor electriciteit, de prijs omlaag had gekund. Misschien zou dan zelfs het probleem van de beperkte actieradius op kunnen lossen. Het gros van de forenzen, inclusief mijzelf, zou prima uit de voeten kunnen met een voertuig die op een volle lading vlotjes zo’n 150 kilometer af kan leggen, en daarna weer een aantal uren aan de stekker moet, maar de gedachte dat je dan niet meer op een achternamiddag kunt besluiten eventjes naar bijvoorbeeld Rome te kachelen speelt natuurlijk ook mee. Zelfs al is er nagenoeg niemand die dat ook daadverkelijk doet… braaf aansluiten in de file komt meer overeen met de alledaagse praktijk. Dat is trouwens iets waar ook een elektro-auto niets tegen zou kunnen doen. Wat daartegen helpt is werk op fietsafstand.

Goed. Al te veel woorden wil ik hier niet vuil aan maken, maar toch is dit een gedenkwaardige week. In minder dan een week tijd wordt een jeugdige, gemotiveerde, donkere man wereldkampioen Formule 1, en president van de Verenigde Staten. Twee verschillende mannen, dat wel, maar toch. Een paar jaar terug zou niemand dit voor mogelijk houden.

Ook vandaag heb ik een krantje gelezen, en weer stond er iets raars in. Een column in het Noordhollands Dagblad, waarin Kees van der Malen meldt dat hij zich vannacht tevreden installeert voor de TV met Amerikaanse vettigheden bij de hand om met eigen ogen de Amerikaanse verkiezingsuitslagen te volgen.
Hij liever dan ik. Ik hoor morgen wel wie ‘t geworden is.
Volgens deze Kees is vannacht een belangrijk moment in de wereldgeschiedenis. Net zo belangrijk als het moment dat Neil Young de zin “One small step for man, one giant leap for mankind” uitsprak, en ook dat moment heeft hij live op de TV gezien. Ik niet, en met mij denk ik velen. Eerlijk gezegd weet ik ook niet waar, wanneer en waarom de Canadese zanger Neil Young die zin sprak, maar verwacht dat hij slechts Neil Armstrong citeerde, die dezelfde zin sprak toen hij als eerste mens voet zette op de maan.

Wat echt opvalt aan de westerlingen, is het cynisme hier. Een collega uit Amsterdam heeft afgelopen weekend en motorfiets gekocht in Friesland, en ook een grote pompoen. Daarop vroeg ik of hij deze gekocht heeft van een tafeltje langs de weg met een schoteltje met geld. Zijn reaktie; “Ja! ja!… motte ze hier es proberen… jatte ze ook dat schoteltje leeg”

Vandaag las ik het artikel Jongeren over VS: Dik en nationalistisch in de Spits, en daarin struikelde ik over een zinnetje; De jongens volgen de verkiezingen beter dan hun seksegenoten.
Met andere woorden; jongens volgen de verkiezingen meer dan mannen. Klinkt een beetje paradoxaal.
Genoeg aanleiding voor mij eens te kijken of ik meer over dat onderzoekje kan vinden, en ja, dat lukt!
Gek genoeg staat hier iets totaal anders; Hou ouder, hoe meer interesse in het Amerikaanse verkiezingsspektakel. Het is dus juist niet zo dat jonge mannen meer interesse tonen in de politiek aan de andere kant van ‘t water dan heren in een andere leeftijdscategorie.
Een ander zinnetje verklaart echter meer… De jongens (40 procent) volgen de verkiezingen liever dan de meisjes (20 procent). De helft is ‘een beetje geïnteresseerd’.
Volgens mij had dat rare zinnetje diezelfde strekking moeten hebben, maar wou degene die het nieuwsberichtje moest typen graag een pseudo-intellectueel woord gebruiken in plaats van het (banale?) woord meisjes. Tjsa, en bij het zoeken naar een vervangend woord ging het kennelijk een beetje mis. Mijn advies; maak er in ‘t vervolg feminiene generatiegenoten van.