Zonet gelezen via @Planck; vanmiddag om drie uur, Nederlandse tijd, is via http://television.esa.int/ rechtsreeks te zien hoe een Ariane 5 met aan boord Herschel en Planck naar het lanceerplatform worden gerold. Morgen is de lancering. @GovertSchilling is erbij, ik niet 
Als klein jochie op de middelbare school heb ik ooit het Lexicon de Geneeskruiden van Mellie Uyldert geleend bij de bibliotheek. Ik vond het een buitengewoon fascinerend boek, geschreven met veel liefde voor de plantenwereld. Bijzondere beweringen over bijzondere planten die je vooral niet al te letterlijk moet nemen, maar met een gezonde hoeveelheid korreltjes zout heb ik er wel een paar weken heerlijk van gesmuld. Een bijzonder, fantasie- en kleurrijk boek van de hand van een nog veel bijzonderder individu.
Vanmorgen las ik op internet dat de schrijfster van dit boek op honderdjarige leeftijd is overleden.
Terwijl Space Shuttle Atlantis klaarstaat om vanavond om 1 minuut over acht Nederlandse tijd te vertrekken (live uitgezonden op NASA TV) om voor de allerlaatste keer onderhoud te plegen aan de Hubble-telescoop is de crew voor de volgende missie, STS-127 alweer druk met de voorbereidingen voor hun vertrek naar het ISS op 13 juni.
Hoe het hun vergaat is op internet te volgen; bevelhebber Mark Polansky twittert erover op @Astro_127, en zal straks zelfs vanuit de ruimte nog vragen beantwoorden. Leuk 
Als importeur van tropisch hardhout mag je de leverancier gewoon op z’n mooie blauwe ogen vertrouwen…
Als het op pilsener aankomt, heb ik een voorkeur voor Grolsch, maar er zijn ook Belgische, Duitse en Tsjechische pilseners waar je me een plezier mee kunt doen. Jupiler, Warsteiner, Veltins, Budweiser Budvar…
Het bier van de grootste en bekendste brouwerij van Nederland is niet mijn eerste keus, maar ze doen wel leuke dingen. De inloopkast-reclame is best grappig en ooit wil ik hun winkel en toeristenattractie in Amsterdam bezoeken. Nu heeft Heineken een wel heel leuke actie, waarbij je zelf de opdruk voor een flesje kunt ontwerpen en bestellen. Goed, 20 euro voor 6 flesjes bier is een smak geld, en er was al een Beierse brouwerij die dankzij printing on demand flesjes bier met gepersonaliseerde etiketjes leverde, maar het is wel leuk als cadeautje oid
Tussen alle gedenk- en feestdagen zou je ‘t haast over ‘t hoofd zien, maar zondag is het alweer moederdag. Zowel het onthouden van dergelijke data als het bedenken van een gepast cadeautje vind ik lastig. Lang geleden hielp m’n kleuterjuf het me herinneren. Ik heb m’n moeder wel eens bijna een voedselvergiftiging bezorgd door ongebakken wentelteefjes en thee van koud water op bed te brengen. We mochten namelijk niet aan het fornuis komen.
Nu zijn het andere partijen die ‘t me helpen herinneren, en er meteen een cadeausuggestie bijgeven ook.
Er was eens een landje. Bijna nergens ter wereld hadden mensen zoveel individuele vrijheid, zoveel welvaart en zo’n hoge levensverwachting. Dat zou je niet altijd zeggen. De inwoners van het landje hadden namelijk een rare gezamenlijke hobby. Zeuren. Zelfs als alles goed ging, bedachten ze wel een reden om toch ergens ontevreden over te kunnen zijn.
Het makelijkste slachtoffer daarvoor was het weer. Als de mensen over het weer spraken, was het te koud, te nat, te droog, te heet, te donker of te winderig, maar nooit mooi. Klagen hoorde erbij. Al was het eigenlijk niet nodig. De meeste mensen leden een lang en zorgeloos leventje in een open en vrij land. Bij winkels hielden de mensen de deur voor elkaar open, en op straat zegden ze elkaar goeiedag. Zelfs de mensen van de regering gingen op de fiets naar het werk en staken vriendelijk hun hand op naar iedereen die ze tegenkwamen, en kon het zomaar gebeuren dat je op straat een regent een visje zag eten.
Dat was heel bijzonder. In veel andere landen kwamen zulke mensen niet op straat, maar namen ze hun beslissingen in zwaar beveiligde gebouwen, en als het even kan nog achter hoge hekken ook.
De koningin van het landje was heel geliefd. De wereld zag haar als het boegbeeld en visitekaartje van het land. Eigenlijk waren er maar een paar mensen die het ouderwets, ondemocratisch of een rare poppenkast vonden om een koninklijke familie te hebben waarin de funtie van staatshoofd van ouder op kind wordt doorgegeven, maar zelfs zij wisten dat het altijd beter is iemand te hebben die van kinds af aan wordt geleerd verstandig met verantwoordelijkheden om te gaan, dan een systeem waarin iedereen met een vlotte babbel, een mooi hoofd voor TV en invloedrijke vriendjes president zou kunnen worden.
Eens in het jaar gaf de koningin iedereen in het landje een vrije dag, en waren er overal feesten. Je kon gezellig kinderachtige spelletjes doen. In sommige plaatsen was er kermis, op andere plekken muziek, sommige feestjes waren truttig, andere juist stoer, maar overal waren mensen die zoveel bier dronken dat ze er helemaal misselijk van werden.
De koningin zelf maakte altijd een wandeling door een plaats ergens in het land, samen met de burgemeester, om te zien hoe het leven buiten het paleis er precies aan toeging. De rest van het jaar was ze daarvoor te druk.
Op een keer vond een boze meneer het niet leuk dat iedereen plezier had, en een feestje vierde met de koninklijke familie. Hij besloot iets heel ergs te doen, en crosste met zijn auto dwars door een groep mensen, vlak langs een bus met daarin de koninklijke familie, tegen een standbeeld aan. Niemand snapte waarom, en iedereen in het landje was geschrokken en boos. Ik ook.
Vandaag kreeg ik een mailtje van een bedrijf dat zich de ‘Gele Bedrijvengids’ noemt. In de bijlage een documentje, voorafgegaan door een logo dat wel heel erg veel lijkt op dat van de Gouden Gids. Maar ze zijn het niet, zo is in de kleine lettertjes te lezen. “Wij wijzen er nadrukkelijk op, dat er geen enkele handelsrelatie bestaat tussen ons en de “Gouden Gids” van Hoofdkantoor Gouden Gids BV.” en, natuurlijk ook terug te vinden in de kleine lettertjes, als je aan hun verzoek tegemoetkomt je gegevens te controleren en voorzien van een handtekening terug te faxen, betekent het dat je opgenomen wordt in een adressendatabank waar nog nooit iemand van heeft gehoord, maar daar wel 780 euro per jaar voor vraagt. “De juistheid van de bovenstaande gegevens evenals de opname in de bedrijvengids wordt door de ondertekening bevestigd. De prijs bedraagt € 65 per maand, d.w.z.jaarlijks € 780, jaarlijksvooraf te betalen. De looptijd van deze overeenkomst bedraagt twee jaren en wordt ieder jaar stilzwijgend met één jaar verlengd, indien niet uiterlijk drie maanden voor afloop van de overeenkomst schriftelijk wordt opgezegd.” Met de groetjes van Ucalegon Ltd. uit Mahe op de Seychellen.
Meer hierover op de website van het Steunpunt Acquisitiefraude.
Icerocket was de zoekmachine die zich wou onderscheiden van Yahoo en Google door voor elk gevonden zoekresultaat een screenshot van de gevonden website te laten zien.
Dat doen ze niet meer. Nu hebben ze iets leukers; Big Buzz. Die houdt bepaalde sites extra scherp in de gaten, waardoor je bijna direct teug kunt vinden waar de wereld het over heeft.
Al voordat het nieuwe ontwerp voor ‘t toekomstige Graafschap-stadion werd geopenbaard, dat veel te mooi bleek om bij een aprilgrap te laten, was er al een ander bouwproject in Doetinchem dat, letterlijk, stof doet opwaaien.
Wat is er aan de hand? Wel, een projectontwikkelaar zou op de plek van een bestaande parkeerplaats in het centrum een parkeergarage gaan bouwen. Om voor zo min mogelijk overlast te zorgen, zou dat snel afgehandeld gaan worden. De vergunningen werden verleend, de bomen op de parkeerplaats gekapt, klinkers eruit, damwanden geslagen, en graven maar. En toen was het geld op.
Na het boek dat ik van de week heb gelezen, weet ik dat dat de schuld is van Mr. Market. Kan zijn, maar het pleintje van toen is nu een zandgat, en ik geloof dat er in de muren van de naastgelegen Baptistenkerk (tot de Tweede Wereldoorlog een synagoge) nu scheuren zitten. Ooit lachen we smakelijk om al die gekte.
Niet zo heel verwonderlijk dat aan zoiets een complete website is gewijd, gek genoeg gevuld met louter positief nieuws. De put van Doetinchem.
Eerder deze week kwam het boek Leer beleggen als Warren Buffett uit, geschreven door Hendrik Oude Nijhuis en Björn Kijl, die overduidelijk zeer gecharmeerd zijn van Buffett‘s op waarde gebaseerde manier van beleggen. Al is investeren in dit geval misschien een beter woord. Buffett kijkt namelijk niet alleen naar de huidige koers en reputatie van een aandeel, maar analyseert het bedrijf zelf. Wat doet het, wat wordt daarmee verdiend, hebben ze zelf geld, of juist schulden, is het management bezig zo goed mogelijk een bedrijf te leiden, of wil het alleen zijn eigen zakken vullen. Op basis daarvan is te bepalen of een aandeel de moeite waard is om te kopen, of juist niet. En dan is het beter om flink in te slaan in 1 of 2 ondergewaardeerde bedrijven (‘Aandelen in de uitverkoop’) die je door en door kent, dan kleine beetjes van tig losse bedrijfjes in evenzoveel sectoren (‘risicospreiding.’)
Een heel rationele benadering, maar, zeker tegenwoordig, wel tegendaards. Het vereist tenslotte dat je huiswerk doet, veel jaarverslagen leest, en geduldig blijft tot zich een moment voordoet waarop een vrij verhandelbaar stukje bedrijf te koop wordt aangeboden voor een prijs die laag genoeg is. Je hebt er geduld en verstand voor nodig, maar zijn techniek blijkt wel te werken. Je groeit tenslotte niet zomaar uit van krantenjongen die in z’n vrije tijd blikjes cola verkoopt tot de (op 1 na) rijkste persoon op aarde.
Het boek zelf leest makkelijk weg, en doordat het vooral een bundeling van eerder gepubliceerde columns is, is het voor de minder fanatieke lezers, zoals ik, ook prima in etapjes te doen. Als een soort Indische rijsttafel bevat het allerlei stukjes in verschillende smaken. Sommigen gaan over mensen, sommigen over sociaal maatschappelijke zaken, anderen over economie, of een mengsel van dit alles.
Het eerste hoofdstuk bevat een soort korte biografieën van een aantal invloedrijke beleggers, waaronder Buffett, maar ook zijn bron van inspiratie Benjamin Graham en John Templeton, de man die ooit voor 100 dollar van alle bedrijven die onder de 1 dollar noteerden op de beurs, 1 aandeel wist aan te schaffen. Vier jaar later kreeg hij er een veelvoud van dat bedrag voor terug.
Stuk voor stuk kleurrijke persoonlijkheden. Bizar genoeg bijna allemaal met een vrij sobere levensstijl.
De rest van het boek richt zich vooral op hoe je goede bedrijven herkent, waarom handelskoersen zo hysterisch kunnen schommelen dat de beurs meer lijkt op een casino dan op datgene wat het zou moeten zijn; de plek waar je een stukje eigendom en invloed in een bedrijf kunt aan- of verkopen. Ook heel leuk om te lezen als je zelf niet direct handelt. Het is tenslotte, of je wilt of niet, iets waar we allemaal dagelijks mee geconfronteerd worden. Gelukkig zijn de stukjes in dit boek redelijk algemeen, helder, en, mede door de heldere vergelijkingen, boeiende feitjes en vele pakkende citaatjes (ja, daar heb ik iets mee) vermakelijk en leerzaam om te lezen. Alleen het laatste deel van ‘t boek is wat technisch, en wie het minder prettig vindt zich vast te moeten bijten in onvertaalde Engelse vaktermen, tabellen en grafieken zal van die laatste paar pagina’s minder blij worden dan van de eerste hoofdstukken.
Het boek is uitgegeven door en verkrijgbaar bij Sonsbeek Publishers.
How Starbucks Saved My Life van Michael Gates Gill, vertaald in het Nederlands. Stond al enige tijd op m’n lijstje van boeken die ik eigenlijk wel graag zou willen lezen, en da’s inmiddels ook gebeurd. Tweedehandsje, opgeduikeld op internet.
Niet alleen de voorkant van het boek is al erg fraai, met z’n heldergele kleur en een foto van een smakelijke beker koffie, opgeleukt met een vernislaagje, ook het verhaal zelf is absoluut de moeite waard.
Elk hoofdstuk begint met een kort, inspirerend citaat, zoals je ze op een koffiebeker van Starbucks aan zou kunnen treffen. Sterker nog, da’s ook de plek waar de meeste van deze citaatjes van zijn geleend. Leuk.
Okee, ik ben bevooroordeeld, want, al vind ik hun (normale) koffie duur en niet veel bijzonders, maar de de winkels an sich, met comfortabele stoelen, waar niemand het erg vindt als je op je gemakje ‘n boek of tijdschrift pakt, of je laptop openklapt terwijl je ‘n lekker koude frappuccino of juist een heerlijk warme latte macchiato naar binnen slurpt zijn een genot. De citaatjes op de kartonnen bekers horen zeker bij die beleving. Niets is fijner dan een inspirerend, kort tekstje in je op te nemen, terwijl de geur van verse koffie je neus prikkelt. Puur genot. Ik ben ook zo iemand die na een vakantie met een Starbucks-mok thuiskomt… In Nederland is het aantal filialen nu nog op 1 hand te tellen, maar dat geeft niet zo heel veel. Er gaat tenslotte niets boven de koffie uit eigen koffiezetapparaat.
Het boek is non-fictie, leest als een roman, maar is stiekem een verkapt managementboek. Eentje zonder het zweverige gewauwel, de onzinnige grafiekjes, suggestieve resultaten van pseudo-wetenschappelijke onderzoekjes en de droge kost die, in paperback, of gepresenteerd op een podium, eigenlijk niets nieuws brengen, behalve een mooie inkomstenbron voor uitgever of spreker.
Dit boek is op een geslepen manier een lesje in nederigheid, verteld uit de eerste hand, door iemand die met een gouden lepel in de mond is geboren. Alleen al het gegeven dat hij op Yale is aangetikt, en gevraagd lid te worden van Skull & Bones bewijst dat ie afkomstig is uit een goed nest. Da’s ook de plek waar hem al tijdens z’n studie een mooie baan bij ‘n reclamebureau werd aangeboden, waarin hij langzaam uitgroeide tot, bot gezegd, arrogante snob. Maar dan wel eentje die na z’n ontslag geen nieuw baantje kreeg toegeschoven, en niet in staat bleek zijn vers opgestarte bedrijfje in leven te houden. Door stom toeval komt het uiteindelijk zover dat hij niet meer voor de koffie naar Starbucks gaat, maar om er de WC’s schoon te maken.
Dat blijkt te bevallen. Ondanks het stevige werkschema, en magere salaris vindt hij er arbeidsvreugde en erkenning. Hij blijkt terecht te zijn gekomen in een omgeving waar men het niet alleen belangrijk vindt dat je je werk goed doet, maar ook dat je ‘t leuk hebt, en goed voor jezelf zorgt. Iets niet tastbaars dat zich ook niet zomaar laat vertalen in salaris, kerstpakket of vrijdagmiddagborrel.
Onwillekeurig krijg je eerst medelijden met iemand die zo ‘veelbelovend’ was, maar eindigt met een baan waarmee de meesten hun werkzame leven beginnen. Later draait zich dat om. Het is bewonderenswaardig hoe hij niet te beroerd blijkt werk ‘onder zijn niveau’ aan te nemen. De schrijver slaat misschien zelfs iets door in het bestempelen van zijn vroegere carriëregerichte leven als zinloos en hol, maar op die manier komt de boodschap wel het beste over. Hij is niet zielig, maar heeft nu zijn leven vele malen beter op de rails dan ooit. Zijn snelweg naar de top kende een afslag, die leidt naar een moeilijk begaanbaar kronkelweggetje, vlak langs steile afgronden, maar met zoveel mooiere vergezichten dan het vroegere uitzicht op geluidswal en vangrail.
Hij heeft ‘t leuk, en da’s misschien nog wel het allerbelangrijkste. Wie van zijn hobby z’n beroep kan maken, hoeft nooit meer te werken.
Zonet hoorde ik ‘n nieuwsbericht waarin gemeld werd dat uit onderzoek van het RIVM blijkt dat het eten van groenten bij rokers de kans op dikkedarmkanker vergroot. Een serieuze zaak, en absoluut niets om grappig over te doen, maar toch… ik bedacht me net dat ik mensen die die zweren bij biologische groenten, maar toch met plezier een tabakstaafje aansteken. Ik zal de laatste zijn die iemand een dergelijk pleziertje misgunt. Integendeel. Van mij mogen ze in het vervolg de spruitjes laten liggen en meteen aan de gehaktbal met mayo beginnen.
