Vorig jaar verdween de papieren uitgave van DAG al uit het straatbeeld, nu verdwijnt ook website dag.nl

Zelfs taalkundig gezien is ‘Comic Sans Dag‘ hartstikke fout!

De beste manier om een argument te winnen is gelijk hebben. Creatief omgaan met feiten of zaken die je minder aanstaan verzwijgen kan op de korte termijn aandacht opleveren, maar is op de lange termijn niet vol te houden.
Zo’n drie weken geleden had Varkens in Nood weer een mediaoffensief. Ze presenteerde cijfers over voortijdige sterfte van consumptievarkens, volledig openbare statistieken die ieder jaar gepubliceerd worden, als zijnde ‘schokkende onthullingen’ en wat al niet meer. Inderdaad; het blijkt dat er wel eens een varken op een andere manier aan zijn einde komt dan ondersteboven aan een ketting, met doorgesneden luchtpijp en halsslagader. Een dag later volgde een pijnlijk filmpje van een big die, jammerlijk genoeg, levend in een kadaverton terecht is gekomen. Snakkend naar adem lag het beestje in een plastic bak temidden van dode soortgenoten. Dramatische aanblik, en ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat het zielig is. Sterker nog, mijn maag draaide om toen ik het zag.
Mijn maag stopte echter niet met draaien toen ik zag wat voor draai Varkens in Nood aan haar berichtgeving gaf. Niet alleen suggestief, maar platweg banaal. De sterfte op zich wordt omschreven als “een direct gevolg van de wijze waarop in Nederland wordt omgegaan met productiedieren” en het filmpje van de levende big in een ton ontbindende soortgenoten vormt het bewijs “dat sommige varkensboeren levende dieren ter destructie aanbieden.” Dat wekt min of meer de suggestie dat dieren onder erbarmelijke omstandigheden moeten vechten voor hun leven en met wat pech zelfs doelbewust levend in de loeihete Rijnmondse afvalverbrandingsoven worden geworpen. Alsof het gaat om iets dat structureel voorkomt. Vreemd, want gewoon toegeven dat het een incident betreft, het gevolg van een ongelukkige inschattingsfout waarbij een bewusteloze big voor dood is aangezien. Niet goed te praten, maar wel te verklaren.
Door op deze manier naar voren te treden zet Varkens in Nood haar geloofwaardigheid op het spel. Niet alleen door een incident op te blazen tot een vermeend structureel probleem, maar ook door dat gegoochel met cijfers. Veel kranten hebben het persbericht van Varkens in Nood over de “massale sterfte van varkens op de boerderij” haast letterlijk overgenomen. Voor zover ik weet is Trouw de enige krant die later, in een opiniestukje van de hoofdredacteur, met “een beetje het schaamrood op de kaken” wat afstand heeft genomen van het betreffende bericht.
Nu, weken later, kauwt een andere organisatie, Wakker Dier, de cijfers nog een keer uit en dient ze in haar nieuwsbrief opnieuw op.
Een briefschrijver stelt de, best legitieme, vraag “Ik las in de krant dat er een levend biggetje is gevonden in een kadaverton. Hoe kan zoiets gebeuren?” en krijgt daarop een tenenkrommend suggestief antwoord dat eindigt met “Wil je iets doen tegen deze wantoestanden? Koop dan biologisch vlees.”
Hoe zat het ook alweer met die sterftecijfers? In de gangbare varkenshouderij sterft zo’n 13 procent voortijdig, in de biologische veehouderij ligt dat op 20 procent. Ik ben geen rekenwonder, maar op basis van deze cijfers ben ik geneigd te zeggen dat het antwoord op de vraag van de briefschrijver een opvatting is die niet te onderbouwen is met feiten. Integendeel. Jammer, want ik heb het idee dat een dergelijke organisatie ook best een statement kan maken zonder daarbij de waarheid geweld aan te doen. Hun filmpje waarin op een ludieke en pikante manier duidelijk wordt gemaakt dat zij het onethisch vinden levende vissen open te snijden en te ontdoen van hun organen vind ik bijvoorbeeld best geslaagd.

Mijn advies? Als je ‘t zielig vindt dat diertjes worden doodgemaakt voor vlees of bont, eet of draag het dan niet. Als je wel zo nu en dan een hamburgertje wilt eten of het overdreven vindt een complete bedrijfstak zomaar te verbieden, ga daar dan vooral mee door. Luister naar anderen, maar blijf zelf denken. Die grijze dingetjes in je hoofd zitten er niet voor niks.

Lang heb ik het uitgesteld. Ik ben meestal niet al te happig op al die nieuwe zut, maar dit keer heb ik echter toch geïnvesteerd in iets wat nu hip en leuk is, maar over een tijdje wellicht niet meer. Ik heb een Poken; een klein plastic figuurtje met een groot handje. Door met dit handje een high five te geven aan iemand anders die ook een Poken bij zich heeft, verklappen de kleine wezentjes het een en ander over hun baasje. Geen persoonlijke dingen, maar wel wie wanneer zijn of haar handje tegen het jouwe heeft gedrukt.

Dat kan erg handig zijn. Volgens mij heeft iedereen die voor het wassen van een broek nog even alle zakken naloopt wel eens een briefje of een stukje van een bierviltje gevonden met daarop een haast onleesbaar telefoonnummer of mailadres van iemand waar je je niet direct meer een naam of gezicht bij voor kunt stellen. Wel herinner je dat je van een wildvreemde een pen moest lenen omdat je die weer eens niet bij je had, en het geklooi om via Bluetooth je nummer over te seinen aan andermans telefoon ook geen resultaat had. Moderne techniek is leuk, maar lang niet altijd gebruiksvriendelijk. Net als pen en papier, dus eigenlijk.

Ja, en iedereen heeft tegenwoordig zoveel MySpaces, Hyvesen, LinkedIns, Deliciousjes, YouTubes, Flickrs, Twitters, Last.fmmetjes, Facebooks, accounts op kansloze datingsites en andere al dan niet openbare profielen met lange ingewikkelde namen die haast onuitspreekbaar en onverstaanbaar zijn in een rumoerige omgeving. Als je die niet op hoeft te schrijven of over te typen, maar op de Poken op kunt slaan, die de dag erna in alle rust uitleest vanachter je computertje dan scheelt dat een hoop gedoe.
‘Van wie is het nummer op dit briefje’ verandert in een naam en een foto op ‘t scherm, voorzien met een linkje naar een plek waar je een berichtje voor die persoon achter kunt laten.

Het internet schijnt steeds socialer te worden, en maar al te vaak is een ontmoeting online aanleiding een keer iets te gaan eten of een film te kijken met iemand die je via de computer hebt leren kennen. Nu kan het ook andersom.

Een oud boek, tweedehands opgeduikeld via bol.com, is Joe ken call me uncle Klaas. Voor een groot deel had ik dit boek al gelezen. In 2004 stuitte ik op een website waar een groot deel van de mailwisseling die in dit boek staat afgedrukt integraal is overgenomen. Het is een bizarre polemiek tussen iemand die zich uitgeeft voor Nigeriaanse prins en zijn juridisch vertegenwoordiger aan de ene kant, en Klaas (junior en senior), advocaat B.I.E.F. Stuck van der Haas, verpleegster Juul aan de andere.
Het begint met een mailtje van de zeventienjarige prins Ado dat terechtkomt bij Klaas junior. Hij zegt hulp nodig te hebben om 14 miljoen die zijn overleden vader voor hem heeft achtergelaten in een kluis bij een Europese bank. Dat hoeft niet voor niets; in ruil voor de hulp van Klaas, biedt hij een vergoeding van 15% over dat bedrag.
De meeste mensen zullen een keer hun hoofd schudden, denken met een 419 te maken te hebben en het mailtje weggooien, maar Klaas doet dat niet. Hij meldt geïnteresseerd te zijn, en vraagt prins Ado te bewijzen dat hij het meent, door als voorschotje alvast twintigduizend Amerikaanse dollars over te maken naar zijn girorekening. Helaas; Ado stuurt bericht terug dat hij toch echt hulp nodig heeft om zijn vaders erfenis op te kunnen eisen, en vanaf dat moment gebeuren de vreemdste dingen. Klaas wil proberen de voogdij te verkrijgen over het arme weesje Ado, koopt bergen kleren en schaatsen voor hem, vertrekt naar Zuid Afrika met de bedoeling de Nederlandse tournee van Koos Kombuis voor te bereiden, maar krijgt daar een inzinking en raakt buiten beeld. Vanuit Nederland probeert Klaas senior grip op zijn zoon te houden, maar komt in het ziekenhuis terecht na een ongelukkige val van ‘t keukentrapje. Zijn gebroken been belet hem er niet van te proberen ‘verpleegster Juul’ te koppelen aan Ado, die maar wat graag toehapt.
Het levert een best vermakelijk geheel op. Bij vlagen krijg je haast medelijden als er weer een bizarre reactie volgt op de zoveelste poging van prins Ado om Klaas en consorten zover te krijgen dat ze ‘n flink pak geld overmaken naar Lagos. Zonder succes.
Mooi stukje scam baiting. Wat ik mis in dit boek, maar wel vond op de site zijn de illustraties. De vele showfoto’s van André van Duin die ‘Klaas’ naar zijn Nigeriaanse mailpartner verstuurde als waren het zijn eigen foto’s staan niet afgedrukt in het boek, en wat de inhoud was van de e-card die ‘verpleegster Juul’ naar Nigeria stuurde kunnen we ook slechts raden. Jammer.

Ik had me voorgenomen een lekker analyserend lapje tekst te produceren, waarin ik iets zeg over de bizarre gevolgen die het nu heeft dat Mousavi volgens de officiële tellingen bij de presidentsverkiezingen in Iran 33,75% van de stemmen heeft ontvangen. 1 op de 3, en in de hoofdstad Teheran zelfs een ruime meerderheid, durft er openlijk voor uit te komen dat ze het niet meer zien zitten de les gelezen te krijgen door een ultraconservatieve ayatollah en dito president. Het eindigt vooralsnog in chaotische taferelen die op het eerste gezicht lijken op wat eerder dit jaar gebeurde in Modavië.

De verslaggeving vanuit Iran in de aanloop van de verkiezingen, voor de massaprotesten en toen journalisten nog op straat mochten, was aanleiding voor kamerlid Martin Bosma van de partij die pretendeert te ijveren voor meer vrijheid aanleiding vragen te stellen aan minister Plasterk. Dat deed hij al eerder, toen ging het over de uitzendtijd van Sesamstraat, maar nu ging het over een lapje stof. Journaliste Nicole Le Fever was namelijk tijdens een journaalitem in beeld verschenen conform de wettelijke Iraanse kledingvoorschriften. Ofwel, met bedekt haar. Hoe bizar het ook mag zijn dat in de wet wordt bepaald dat, om het bijbels te omschrijven, ‘vrouwen zich waardig, sober en ingetogen kleden,’ is het nog veel vreemder dat men er hier kennelijk aanstoot aan neemt als iemand die te gast is in het buitenland zich aanpast aan de lokale gebruiken. Grappig genoeg heb ik veel meer moeite met gasten die zonder enige vorm van schaamte allerlei tempels of anderszins voor anderen heilige of speciale gebouwen binnenbanjeren in korte broek met bijpassende harige melkflesbenen en openluchtsandalen met witte sokken, maar als iemand er zo bij wil lopen, zal ik daar niet snel moeilijk over doen. Ze doen maar. En wat mijn voornemen betreft; in plaats van een analyse in elkaar draaien, zal ik een dezer dagen Persepolis, uiteraard in de oorspronkelijke Frans ingesproken versie, weer eens gaan bekijken.

De kruitdampen zijn opgetrokken, de verkiezingen (ruim) achter de rug. Het is duidelijk dat Europa een beetje polariseert; er zijn nogal wat zetels terechtgekomen bij partijen met nationalistische en xenofobe trekjes als NPD, BNP, FPÖ, Jobbik, Dedecker. In Nederland kreeg de persoon Geert Wilders maar liefst 334.846 voorkeurstemmen. Ondanks zijn positie op nummer 10 van de kieslijst is dat genoeg om 1 van de 4 zetels die de PVV verworven heeft op te eisen. De kans dat ie daarvoor zijn stoeltje in Den Haag opgeeft is klein. Beetje flauw, eigenlijk; als je iets niet wilt doen, moet je je er niet voor opgeven. Dit kan alleen maar mensen teleurstellen die toch al teleurgesteld waren, en hun onvrede kenbaar hebben gemaakt met het rode potlood.

De reden waarom iemand zijn stem gunt aan een bepaalde partij is altijd persoonlijk. Het is duidelijk dat er nogal wat ontevredenheid heerst, en er mensen misschien wel bang zijn voor het grote boze Europa dat steeds meer macht naar zich toeharkt. Zo is er sinds een jaar of tien zelfs een Handvest van de Grondrechten van de Europese unie, waarin wordt gesteld dat iedereen vrijheid van geloof en gedachte heeft, en dat lidstaten de doodstraf niet uit mogen voeren. Oei… zelfs dát mag een land niet meer zelf beslissen… tsjongejonge.

De opkomst bij de verkiezingen van vorige week was met gemiddeld 43,2% allesbehalve hoog. In Slowakije is zelfs minder dan 20% van de bevolking gaan stemmen, en in Griekenland, wat toch wel beschouwd wordt als de bakermat van de democratie kwamen maar 6 van de 10 kiesgerechtigden opdagen. Kennelijk leeft het niet, en da’s misschien nog wel markanter dan het verkiezen van de groepering die zich het hardst tegen de gevestigde orde afzet. Meer dan de helft van de kiezers blijft liever thuis, en houdt z’n mond als er een mening wordt gevraagd.
De mensen die wel gingen stemmen, stemden vooral traditioneel. In Nederland werden de Liberalen met 6 zetels, eerlijk verdeeld in blokjes van 3 zetels voor D66 en VVD, de grootste, met de Europese Volkspartij, hier vertegenwoordigd door het CDA, als goede tweede. In Europa als geheel behaalde die partij 264 zetels, en is daarmee iets ingekrompen, maar nog steeds met afstand de grootste. Gevolgd door de Sociaaldemocraten, die maar liefst 57 zetels verloor. ook binnen Nederland, waar de PvdA terugviel van 5 naar 3 zetels. Eigenlijk hebben alle georganiseerde fracties, behalve de Groenen, wat terrein verloren, maar de verhoudingen als geheel blijven min of meer hetzelfde.

Wat verder van huis zijn de verkiezingen in Libanon gewonnen door een pro-westerse coalitie. Soennitische moslims, druzen en christenen die samen tegenwicht geven tegen de nogal uitgesproken Hezbollah. Dat vind ik positief, voor een zo verzuild land. Dat bewijst volgens mij toch wel dat ze ‘t daar niet leuk meer vinden met de rug naar elkaar toe te leven, maar het liever gezellig hebben met elkaar zonder zich al te druk te maken over iemands achtergrond. Misschien een antwoord op het stille verzet van jongelui, die zich overgeven aan woeste feesten zonder geforceerd elkaars doopceel te lichten. Ik vind het wel interessant; terwijl het westen steeds banger wordt overgenomen te worden de Arabieren, seculariseert het oosten.

Nog maar twee nachtjes slapen en we mogen weer stemmen. Voor het eerst in de meer dan tien jaar dat ik trouw de gang naar ‘t stemlokaal maak is dat geen kwestie van twee knopjes indrukken, maar van een hokje inkleuren met rood potlood. Leve de vooruitgang?

Ik verbaas me wel over de campagnes die gevoerd worden. Partijen aan beide kanten van het politiek spectrum proberen schaamteloos in te spelen op onderbuikgevoelens, door vanalles roepen over minder Brussel of groter worden dan de VVD. Die clubs lijken, ook nu er grotere belangen spelen, zich vooral te willen profileren als landelijke partij die, als het echt niet anders kan, en om in the picture te blijven, wel een mannetje wil stationeren in Brussel. Alsof Gemeentebelang Frubbeldammerveen meedoet aan de Tweede Kamerverkiezingen.

Hoe je ook over de EU denk, hij is er en we hebben er elke dag mee te maken. Het heeft weinig zin je handen voor de oren te doen, je ogen dicht te knijpen en heeeeel hard liedjes te zingen en net te doen alsof de rest van de wereld niet bestaat. De EU is niet perfect, maar in plaats van daartegen te ageren of het te negeren kun je ook proberen van binnenuit daar iets aan te doen. In de eerste plaats zou het bijvoorbeeld mooi zijn als het totaal overbodige gereis van mensen en vrachtwagenladingen dossiers tussen Brussel en Straatsburg op zou kunnen houden, net als die rare hobby elk half jaar van voorzitter te wisselen. Het zou een stuk praktischer zijn als dat zou worden vervangen door een rechtstreeks door het volk gekozen voorzitter, niet in de vorm van een land maar een persoon, die niet tweemaal per jaar wordt vervangen, maar pas na een jaar of vijf. Belastingharmonisatie tussen de verschillende lidstaten zou ook mooi zijn, en persoonlijk zou ik het toejuichen vinden als nationale legers op termijn wordt vervangen door een Europees leger. Scheelt wellicht een boel gezeur als er weer eens nieuwe straaljagers gekocht moeten worden, om maar een zijstraat te noemen. Heel oneerbiedig gezegd wekt het Europees Parlement zoals ‘t nu is de indruk een logge praatgroep te zijn, die vooral leuk is voor lobbyisten, maar waar ik als burger weinig grip op heb. Daar valt nog wel het één en ander aan te verbeteren.

Op dit moment neig ik er sterk naar mijn stem te gunnen aan een nieuwe partij, de Newropeans. Niet alleen de Stemwijzer, maar ook de Voorkeurkieswijzer heeft me (iemand van) die partij aangeraden. Daarnaast is het ook nog eens een sympathieke club met frisse ideeën, en dat mag best.

Twee decennia geleden vulde dit jongetje in de wachtkamer van de huisarts een papiertje in. Sinds die tijd heb ik meerdere portemonnees versleten, maar het briefje zit er nog steeds in.

Ze zijn er! Op dit moment word het internationale ruimtestation ISS, nu groot genoeg voor zo’n groete groep mensen, voor het eerst bevolkt door 6 mensen; 2 Russen, een Japanner, een Canadees, een Amerikaan en een Europeaan. Een puur politiek compromis, natuurlijk; van de grote deelnemende organisaties in ieder geval 1, maar dat geeft het wel iets extra’s, om de kereltjes elkaar te zien omhelzen nadat het luik tussen het ruimtestation en het ruimteschip is geopend.
Vanmiddag was ik gelukkig in staat de rechtstreekse verslaggeving van het aankoppelen, en een uur later het openen van ‘t luik, te kunnen kijken op de website van de ESA. Grappig om commentator André Kuipers te horen vertellen hoe ‘t hem is overkomen aan boord van het ISS, tijdens zijn verblijf daar in 2002, een kamer binnen te zweven waar hij voor z’n gevoel nog nooit geweest was, met lampen op de vloer in plaats van aan het plafond. Tot bleek dat die kamer er een stuk vertrouwder uitzag als ie zich omdraaide.

Gistermiddag zat ik achter de computer, en keek ik live naar de lancering van de Soyuz vanuit Kazachstan, met aan boord onder anderen Frank de Winne, die een half jaar lang in het ISS zal verblijven, de laatste drie maanden als commandant van de tot nu toe grootste crew aan boord ooit.
Het is de bedoeling dat de drie kerels die nu al meer dan een dag lang in een klein hokje zitten, morgen bij het ISS zullen aanmeren.

Eigenlijk vind ik het wel grappig dat een raket die niet eens zo heel veel afwijkt van het eerste testontwerp, meer dan 50 jaar geleden, nog steeds gebruikt wordt. Gewoon op kerosine. En zeg nou zelf… als je ‘m zo ziet, is ‘t toch net de Thunderbird 1?

Photo: ESA

Zonder gekheid net precies gebeurd. Ik had zelf postzegels geplakt op een envelop met een bestemming binnen Europa, maar kwam 26 cent tekort. Ik meld me daarvoor bij de lokale TNT-balie, alwaar twee kereltjes de brief netjes afwegen op 62 gram, en melden hoeveel er in totaal op zou moeten. Er zitten al een paar postzegels op, wat leidt tot de vraag ‘Hoeveel is dat bij elkaar?”
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat dat bij mij ook niet meer vanzelf gaat, maar van iemand die er, volgens mij, dagelijks mee te maken heeft verwacht ik dat niet. Maar goed. Examenvraagje. Je hebt een brief, voorgefrankeerd met 3 postzegels. Eentje van 44 cent, en twee oude buitenlandzegels van respectievelijk 72 en 89 cent. Na de tariefsverhogingen van de laatste jaren moet er tegenwoordig € 2,31 op. Hoeveel moet je bijplakken?

Mijn methode; begin met 44, en pak de twee cent van 72. Dat geeft 46. 30 cent en 70 cent zijn samen een euro, dus 46+70 één euro zestien. 89 cent rond je voor ‘t gemak even af naar 90, en tel je daarbij op; 10 cent plus 90 cent zijn 1 euro, dus 1,16 en 90 maakt twee euro en zes cent. Haal de cent die je net hebt toegevoegd om 89 af te ronden tot 90 er weer af, en je komt op € 2,05. In totaal wil je € 2,31 op de brief plakken. De beide 2 euro’s hou je buiten beschouwing, en die ene cent doe je ook later. 30-5=25. Plus die laatste cent is 26. Zei ik al toen ik de winkel binnenkwam.
Soms mis ik de statige, ouderwetse, bureaucratische postkantoren.

Vanavdn bij Kassa een item over de welbekende kleurige folders waarin de ‘unieke kans’ een stukje grond te kopen ergens waar misschien ooit gebouwd gaat worden en een ‘enorme waardstijging in het vooruitzicht’ ligt. Maar al te vaak blijkt op een dergelijke plaats nooit een nieuwe wijk of industrieterrein te komen, en blijft die min of meer beloofde waardestijging van de grond uit. Daarom heet het ook grondspeculatie. Als je bij roulette al je fiches op zwart zet is er ook een kans dat dat anders afloopt dan gehoopt.

Vandaag laad ik de telefoon buiten gehoorsafstand op. Gisteren lag ie op m’n slaapkamer, omdat ik een telefoontje verwachtte dat niet kwam. Wel werd ik tot tweemaal toe wakkergebeld. Het ene telefoontje had net zo makkelijk, misschien zelfs beter per e-mail afgehandeld kunnen worden, de andere was een gevalletje telefoonterreur ven een of andere schriftelijke opleider die een gratis proefles aanbood ofzo. Ik was niet wakker genoeg, en ook niet echt geïnteresseerd. Was ik dat wel geweest, dan was alleen al het gegeven dat die lui zich bezondigen aan telefonische colportage voldoende geweest me op andere gedachten te brengen. Als zij het nodig vinden hardwerkende burgers uit bed te bellen of tijdens het eten lastig te vallen, vind ik het nodig niets bij hen te kopen.