30 augustus. Tijd om het weer eens verderop te gaan zoeken, maar niet na een stop bij de gloednieuwe slijterij Oasis Spirits. Deze is nog niet open; in de winkel wordt druk geklust, en de schappen bevoorraad. Ze mogen deze maand nog niet open; de drooglegging is nog steeds van kracht in Ballard County. Dit graafschap geldt nu nog als een dry county, maar daar komt volgende maand verandering in. Een paar slimme ondernemers spelen daar nu al op in, en openen in La Center de eerste legale slijterij van Ballard. Ik kan de verleiding niet weerstaan om de winkel binnen te stappen, en deze hardwerkende middenstanders goede zaken toe te wensen.

Na deze korte onderbreking ga ik weer verder. Op de radio het nummer Radar Love, in een duidelijk andere versie dan het origineel van de Golden Earring. Deze versie blijkt een cover uit 1989 van de glamrockband White Lion. Plezierig om aan te horen, zoevend over het brede asfalt, tussen de uitgestrekte maïsvelden. Wel vraag ik mij af of de zinsnede it’s half past four, and I’m shifting gear überhaupt iets is waar men zich hier in kan herkennen. Bijna niemand hier hoeft handmatig te schakelen.

Een volgend kort stopje. Whitehaven. Dit historische gebouw is ingericht als welkomstcentrum, vooral bedoeld voor wie Kentucky binnenkomt via Interstate 24 vanuit Illinois. Om de één of andere reden voelt dit als een heel prettige plek, en met de gedachte in het achterhoofd dat ik voor langere tijd hier niet meer in de buurt zal zijn, voelt het als een soort afscheidsritueel om bij dit gebouw even de benen te strekken.

De volgende stopplek is zo mogelijk nóg toeristischer. Aan de grens van natuurgebied Land Between the Lakes bevindt zich een nagemaakt negentiendeeeuws dorpje. Patti’s 1880’s Settlement. Het ziet er allemaal wat gemaakt en truttig uit, maar ik snap wel waarom dit een populaire plaats is voor bruiloften en partijen, en waarom mensen hier graag wat komen eten, of gekostumeerd op de foto gaan.

Nog iets verderop, bij afrit 40 van de I-24, zit Exit 40 Liquors. Hier wordt een bier verkocht dat vrij moeilijk verkrijgbaar is, maar die wel op m’n lijstje staat. Goede reden om ook hier te stoppen. Deze slijter blijkt gevestigd in het servicegebouwtje van de benzinepomp. Niet de eerste plaats waar je een enorm ruime selectie aan drank verwacht. Er is zelfs een grote inloopkoelkast, waar bier op de ideale bewaartemperatuur ligt opgeslagen. Ondanks dit ruime aanbod beperk ik m’n aankopen tot twee sixpacks. Niet in de laatste plaats omdat ik er geen zin in heb straks een boel flessen mee naar Nederland te moeten zeulen.

Hierna stop ik alleen nog een keer in Beaver Dam, om de bradstoftank van de auto bij te vullen, en niet veel later kom ik aan in Louisville, waar ik bij kennissen mag overnachten.

29 augustus. Ergens ben ik nieuwsgierig of de mensen van Dry Ground woord hebben gehouden, dus ik ga weer eens kijken naar het krijtbord waarop ooit hun vorige eclipsfeest stond aangekondigd, en die nu is getransformeerd naar een aankondiging voor hun volgende. Inderdaad; het krijtbord in het proeflokaal vermeldt nu keurig dat er nog 2414 dagen te gaan zijn voor het eclipsfeest van 8 april 2024. Ik hoop, nog steeds, echt dat ze dit volhouden en het krijtbord de komende jaren braaf elke dag aanpassen om af te tellen naar die o zo bijzondere gebeurtenis.

Nu ik hier toch ben besluit ik een deurtje verder te gaan, onder de spoorbrug door, naar de naar het schijnt hippe lokale supermarkt Midtown Market. Deze supermarkt specialiseert zich in lokale produkten, delicatessen, hippe frisdranken en lactose- en glutenvrije produkten, en versbelegde broodjes. Flink duurder dan de bulkzooi die Walmart verkoopt, maar wel lekker centraal op loopafstand van het centrum.

28 augustus. Het begint inmiddels haast normaal te worden een rondje te lopen door de binnenstad van Paducah. Mijn oog valt op een haast onopvalend briefje waarin wordt opgeroepen een mail te sturen bij interesse in de officiëe opening van Afghan Tribal Arts, een winkel die vooral handgemaakte Afghaanse sieraden en tapijten wil gaan verkopen. De opening is gepland voor 13 september, en dan heb ik al plannen; ik ga die dag stamppot eten in de brouwerij van Grolsch tijdens de lancering van de Gerijpte Herfstbok.

Natuurlijk is er nog een volgend lokaal eettentje te ontdekken; Fat Moe’s Bar & Grill. Inderdaad geen hoogstaande kookkunsten, maar wie van gegrilld, gebakken of gefrituurd voedsel houdt kan hier prima uit de voeten.

27 augustus. Geluk zit in kleine dingen. Soms is dat een rondje midgetgolf in het Columbus-Belmont State Park.

26 augustus. Natuurlijk is mijn vakantie niet compleet zonder een bezoekje aan het St. Louis Science Center. Eén van de leukste musea in de verre omtrek. Naast een kleine expositie over de zonsverduistering is er ook een grote over het graf van farao Toetanchamon vol met echte vondsten uit de pyramide en replica’s ervan. Helaas sluit het museum vroeg.

Gelukkig is de dierentuin een stuk langer open. Gratis toegankelijk en gewoon een heel mooie plek om wat rond te slenteren op een zonnige nazomerdag. Opvallend detail; de vlindertuin is gesponsord door Roundup-fabrikant Monsanto. Goede kans dat er mensen zijn die daar een mening over hebben.

De volgende attraktie is haast net zo’n verplichte stop, en misschien nog wel bekender; de Gateway Arch. Dit 192 meter hoge monument bevond zich een weekje geleden nét iets ten noorden van het gebied waar de zonsverduistering totaal was, en dat is eigenlijk wel jammer, want een groothoekfoto met daarin zowel de verduisterde Zon als dit fotogenieke monument zou een prachtige inzending zijn voor de Astronomy Photo of the Day.

Een veel truttiger stop is de IKEA, maar wel een logische als je bedenkt dat dit hun enige winkel in de verre, verre omtrek is. Bij de kassa ben ik blij verrast als blijkt dat ik, ook hier, een mooie korting krijg na het scannen van m’n Nederlandse Family-kaart. Zo zou elke loyaliteitskaart moeten werken.

De laatste bestemming van de dag heeft ook een wereldwijd geaccepteerde loyaliteitsprogramma, maar in de loop der jaren zijn de voordelen daarvan zover uitgekleed, dat je er eigenlijk alleen nog plezier van hebt als je graag in hun hotels overnacht. Toch kan ik het niet laten om te gaan eten in het Hard Rock Cafe. Bij voorkeur als ik ergens voor het eerst ben. Hoewel dit niet mijn eerste bezoek aan St. Louis is, wordt dit wel mijn eerste bezoek aan dit Hard Rock Cafe. Ik bestel de Local Legendary. Die hamburger is bij elk restaurent anders, en geïnspireerd door de lokale keuken. In dit geval betekent dat gefrituurde ravioli en mozzarella!

Paducah heeft een paar verrassend rustieke plekjes. Het grote Bob Noble Park blijkt met door middel van een charmant kronkelpaadje door het bos verbonden met het veel kleinere Stuart Nelson Park. Dit pad, The Greenway genoed, begint zelfs al eerder en loopt ook nog verder door, waardoor het erg geliefd is bij joggers en fietsers. Terecht. Een groene long in de stad. Er is zelfs redding voor wie op een warme dag iets te veel hooi op z’n vork heeft genomen; de park ranger rijdt z’n rondjes en heeft voor moeilijke gevallen een groot vat met koel drinkwater en ruimte in z’n golfkarretje om gestrande voetgangers zittend terug naar de bewoonde wereld te vervoeren.

Hierna volgt een bezoekje aan een lokale eetgelegenheid. Kountry Kastle is een redelijk grote diner waar je echt helemaal zelf je menu samenstelt. Ik bestel een broodje en twee bijgerechtjes, en dat blijkt precies het goede formaat voor een eenpersoonsmaaltijd.

Op weg terug passeer ik een groot reclamedoek op het industrieterrein. “Don’t Be Caught In The Dark! Get your T-shirts here!” Dit blijkt een reclame-uiting van zeefdrukkerij Hultman, en zij blijken een werkelijk prachtig eclips-shirt te hebben geproduceerd; op hun shirt zie je de staatsgrens van Kantucky, omgeven door glow-in-the-dark-inkt die het doet lijken dat Kentucky van de achterkant beschenen wordt, zoals de achterkant van de Maan tijdens een totale zonsverduistering wordt beschenen door de Zon. Heel inventief.

23 augustus 2017 betekent een nieuw bezoek aan Metropolis. De groep uit Pennsylvania heeft hier een paar dagen terug gegeten bij pizzeria 718 Brew Cafe. Leek mij ook leuk, maar helaas had ik toen andere afspraken en moest daardoor eerder weg. Nu haal ik die schade in. Inderdaad maakt men hier heerlijke pizza’s van een mooi, handzaam formaat en daarnaast is de eigenaar ook hobbybrouwer, en serveert hij zijn zelfgemaakte biertjes in een soort kleine melkflessen, in kleine bescheiden porties; vier van deze flesjes hebben gezamenlijk de inhoud van één normaal glas. Dat scheelt een slok op een borrel.

22 augustus 2017. The morning after. Eigenlijk helemaal geen speciale dag. Ik breng de dag door in Paducah, met een stevige stapel pannenkoekjes van IHOP als ontbijt en een bezoekje aan brouwerij Dry Ground later op de dag; deze blijken ook een bier gebrouwen te hebben ter gelegenheid van de zonsverduistering. Umbra. Een donker bier met een uitermate plezierige smaak. De belofte is al gedaan om deze in 2024 opnieuw uit te brengen. Het krijtbord aan de muur dat het eclipsfeest van gisteren aankondigde telt nu opnieuw af, en kondigt, nu al, het eclipsfeest van 2024 aan. Desgevraagd wordt inderdaad bevestigd dat het de bedoeling is dat de komende zes jaar zo te houden en op dit krijtbord de dagen af te tellen tot 2024.

21 augustus is de langverwachte dag van de zonsverduistering. Uiteindelijk wordt Paducah de plek waar ik die ga bekijken. In principe offer ik daarmee 20 seconden op, maar daar komt gemak voor terug. Wat is een Amerikaanser manier om een zonsverduistering te bekijken vanaf de parkeerplaats van een winkelcentrum? Precies; vanuit een geairconditionde auto door het dakraam kijken hoe de maan langzaam voor de zon schuift. Het is, nu, nog even veel te heet om buiten te staan – al koelt het gaandeweg wel af. Er zijn wat wolkjes die soms aangroeien en soms verwaaien, en soms zelfs de zon bedekken, maar daar maak ik me nu niet druk om. Ze zorgen voor wat broodnodige afkoeling, en bovendien is het overgrote deel van de lucht gewoon helder. De mensen die ik gisteren bij camping Main Brothers trof, waren wel huiverig en hebben vanochtend in alle vroegte hun kamp opgebroken en zijn naar Hopkinsville gereden. Ook een bijzonder punt op het lange traject dat de Zon aflegt; het Point of Greatest Eclipse bevindt zich daar. De plek waar het middelpunt van de as van de schaduw van de Maan het dichtst bij het middelpunt van de Aarde komt. Dat is niet automatisch de plek waar de zonsverduistering het langste duurt; de zonsverduistering in Hopkinsville duurt een tiende van een seconde kórter dan op de plek waar ik gisteren stond, en geografisch gezien lag die plek niet eens middenop de centrale lijn. Net als de plek waar ik nu ben; die ligt ook niet op de centrale lijn, maar hier duurt de zonsverduistering dan ook beduidend korter. Wel zie ik iets heel anders dat ik echt sinds de zonsverduistering van 2001 bij Chisamba niet meer zo intens heb waargenomen; schaduwbanden! Het zijn er veel en ze zijn echt overduidelijk. Zo overduidelijk zichtbaar dat iemand die in haar hele leven nog geen totale zonsverduistering heeft gezien ze direct als bijverschijnsel herkent, en ernaar vraagt. Mooi. Ook de zonsverduistering zelf was er een uit het boekje. Drie prachtige lange streamers rondom een groot zwart gat in de lucht en protuberansen zo helder dat ze met het blote oog te zien zijn.
Hierna is het tijd om weer een vakje op m’n t-shirt af te strepen met de rode stift die ik daarvoor in 2012 heb gekocht in Cairns.
Tegen mijn principes in rij ik al voor het vierde contact weg, maar uiteraard onderbreek ik m’n trip zo nu en dan om door het eclipsbrilletje naar de Zon te kijken om te zien hoe de Maan steeds minder van het oppervlak bedekt. Straks zullen beide hemellichamen weer ieder hun eigen weg gaan.
Nu ben ik nieuwsgierig naar Dank Side of the Eclipse; het eenmalig gebrouwen bier dat brewpub Minglewood in Cape Girardeau per vandaag verkoopt. Helaas blijk ik niet de enige die daar nieuwsgierig naar was. In drie uur tijd was de gehele batch uitverkocht, en ik behoorde daardoor niet tot de gelukkigen die dit brouwsel hebben kunnen proeven. Misschien gaan ze in 2024 in de herhaling?

20 augustus volgt een nieuwe sociale plichtpleging. De mensen die gisteren aankwamen vanuit Pennsylvania zitten nu op de camping, en hebben gevraagd of ik op visite kom. Natuurlijk kan dat. In Nederland is het Lowlands-festival nog steeds gaande, maar het boeit me niet; morgen is de belangrijkste gebeurtenis van het jaar, en om die bij te kunnen wonen moet ik hier zijn, en nergens anders.
Vanaf de camping volgt een bescheiden roadtrip door de omgeving. Een stukje naar het noorden, richting de hartlijn van het pad van de zonsverduistering. De eerste stop is een wijngaard die ik sterk heb overwogen als kampeerlokatie, alleen al vanwege de naam; Blue Sky Vineyard. Een blauwe hemel is precies waar ik op hoop.
De mensen hier hebben flink uitgepakt; een verkeersregelaar zorgt dat iedereen netjes kan parkeren in het weiland, en op het terrein van de wijngaard zelf staan kraampjes waar eten en drinken wordt verkocht en wordt muziek gemaakt. De landscaping is tot in de puntjes verzorgd; Het hoofdgebouw is een villa in Italiaanse stijl die zo uit Toscane lijkt overgevlogen, waarvandaan je uitkijkt over een waterpartij geflankeerd door een rotstuintje met kunstmatige waterval, en daar weer naast staat een trouwkapelletje. Er schijnen hier regelmatig bruiloften gehouden te worden, en ik snap heel goed waarom. Dit is echt een mooie plaats. Vlakbij de druivenstruiken staan frames met daarop wat zonnepanelen. Grotendeels omdat dat een mooie en goedkope manier is om de gebouwen met daarin onsdergebrachte proeflokaal en machines van elektriciteit te voorzien, maar natuurlijk ook een beetje voor de PR. Ergens is de focus op PR, bruiloften, proeflokaal en nu de zonsverduistering wel slim; qua omvang stelt de boerderij met net iets meer dan 5 hectare aan druivenranken niet zo heel veel voor. Blue Skies produceert duidelijk niet voor de bulk, maar verkoopt een gevoel en een beleving.

Wat ik helaas wel jammer vind; er staan bewegwijzeringsbordjes naar het Point of Greatest Duration, en wie die volgt komt uit bij een kunstwerk in een weiland – maar niet bij het punt waar de zonsverduistering écht het allerallerallerlangste duurt. Goed, dat verschil is minder dan een honderdste seconde in tijd en hemelsbreed ongeveer 600 meter in afstand, maar toch… Puur en alleen om te kunnen zeggen daar geweest te zijn besluit ik ook richting het échte Point of Greatest Duration te gaan. Die zeshonded meter red ik nog wel, al staat de brandstofmeter van de auto in het rood en had ik me voorgenomen om niet in Kentucky of Illinois te gaan tanken, omdat de benzine toch beduidend duurder is dan in Missouri. Dat gaat me waarschijnlijk niet lukken. In het proeflokaal heb ik net zelfs al gevraagd waar het dichtsbijzijnde benzinestation is.

Het echte Point of Greatest Duration ligt precies op de rand van een bosje en een akker. Twee keer; nadat het Point of Greatest Duration was berekend is er nog een keer een herberekening gedaan waarbij ook rekening is gehouden met heuvels en kraters op het maanoppervlak, en dat resulteerde in een punt enkele tientallen meters verwijderd van het punt dat bij de eerste berekening was gevonden – maar ook díe bevindt zich precies op het grensvlak tussen bos en akkerland.
Helaas bevinden deze twee punten zich niet op een erg gastvrije plek. Op het hek aan de einde van de toeweg naar de akker is een waarschuwingsbord vastgebout met de tekst “No trespassing” erop – en de toevoeging “Violators will be prosecuted” eronder. “No exceptions.” Er zal dus hoogstwaarschijnlijk echt niemand naar de zonsverduistering kijken vanaf de wel heel bijzondere plek aan de bosrand waarover ik nu uitkijk. Dé plek waar de zonsverduistering nét een ietsiepietsiepietsie langer duurt dan waar ook op deze planeet.

Nu wordt het tijd linea recta het schetsje te volgen naar dat dichtsbijzijnde tankstation. Die blijkt zich net buiten de bebouwde kom van Carbondale te bevinden. Leuk, want Carbondale barst ook uit z’n voegen. Normaal is dit universiteitsstadje al relatief bruisend en levendig, helemaal op dagen dat het lokale sportteam speelt, maar nu is het hier helemaal een gekkenhuis. Vanuit de hele wereld zijn mensen hier neergestreken om de zonsverduistering te gaan zien. Dat de universiteit her en der betonnen funderingen heeft laten storten om een stabiele ondergrond te waarborgen voor filmcamera’s en telescopen, en het feit dat NASA déze plek heeft uitgekozen om hun live internetstream vandaan te verzorgen speelt daar zeker een rol in.

Met een volle tank benzine gaan we weer terug naar camping Main Brothers, en daarvandaan richting Metropolis. Deels om ergens te gaan eten, maar natuurlijk ook vanwege een belangrijke toeristische landmark; het levensgrote standbeeld van Superman. Speciaal voor de gelegenheid heeft het standbeeld van Superman een eclipsbril op z’n neus. Leuk, maar overbodig, want morgen staat hij met zijn rug naar de verduisterde zon toe.

19 augustus is een dag om meer cultureel bezig te zijn. Net buiten Wickliffe bevindt zich een oude grafheuvel van de Mississippianen die de status van staatspark heeft voor de staat Kentucky. Als een indrukwekkend stukje folklore uit een traditie die hier al bestond voordat de eerste Europeanen voet aan land zetten in wat nu de Verenigde Staten zijn, worden hier vandaag traditionele dansen opgevoerd en wordt het een en ander verteld over de bespeelde instrumenten, en hoe ook die aan evolutie onderhevig zijn; het muziekinstrument dat om de schenen gegespt wordt en bij het dansen een ratelend geluid maakt werd vroeger gemaakt van de schilden van rivierschildpadden. Tegenwoordig worden er echter conservenblikjes voor gebruikt. Makkelijker, diervriendelijker; er wordt gegrapt dat het veel makkelijker is te jagen bij Walmart dan in de natuur en dat er meer en lekkerder eten in blik zit dan in een schildpadschild. Uiteindelijk lukt het zelfs om bijna alle aanwezigen als een soort polonaise mee te laten doen aan een grote vredige groepsdans, en wordt iedereen uitgenodigd om hier, vanuit het park, de zonsverduistering te gaan bekijken. Helaas ligt dit park nét buiten de totaliteitszone, waardoor de corona hier niet te zien zal zijn – maar ondanks dat zal ook hier een spektaculair schouwspel in de lucht te zien zijn, compleet met schaduwbanden op de grond en lichteffecten aan de horizon zal nét datgene dat een totale zonsverduistering zo onvergetelijk imposant maakt hier ontbreken. Desondanks is het goed dat dit terrein opengesteld wordt om de (gedeeltelijke!) zonsverduistering te bekijken – al was het maar omdat niet iedereen even goed ter been is.

Ook vandaag komen er mensen aan in de omgeving. Ik krijg een berichtje dat een auto vol met mensen uit State College, Pennsylvania onderweg is, en ze willen graag wat eten. Na wat overleg valt de keus op Mellow Mushroom in Paducah. Een pizzarestaurant is de oude bottelarij van Coca Cola, die echt vele jaren leeg heeft gestaan. Het gebouw uit 1939, net na de overstroming, kwam in 2005 leeg te staan maar herbergt inmiddels dit restaurant, een bierbrouwerij, een koffietentje, een yogastudio, een kunstgalerie, een vergaderzaal en een muziek- en videostudio. Dit alles zonder afbreuk te doen aan de fraaie architectuur van het originele gebouw. Mooi als markante gebouwen als deze op zo’n manier een nieuwe bestemming vinden.

18 augustus. Het weer is al een paar dagen heerlijk, en daar word ik wel blij van; de eerste week heeft het fors geregend, zeker toen ik in Alabama een staartje van hurricane Harvey meepikte, maar nu is het zonnig en haast onbewolkt. In Nederland is het Lowlands-festival begonnen. Bijna twee decennia heb ik daarvan geen enkele editie overgeslagen. Tot nu.

Nu bevind ik me in het stroomgebied van de Ohio en de Mississippi. Vandaag ga ik eerst naar die rare landpunt waar ik eerder deze week Kentucky binnenreed; het Fort Defiance Park, ingeklemd tussen de twee rivieren en de beide bruggen die Illinois verbindt met Kentucky en met Missouri, en indirect die laatste twee staten ook met elkaar. Het is drukkend warm, wat de cicada‘s inspireert om veel lawaai te maken. Op een bepaalde manier is dit een erg mediagenieke plaats waar natuur en cultuur hand in hand gaan; het geluid van het vrachtverkeer over de bruggen is nooit ver weg, en er komen geregeld binnenvaartschepen voorbij – net zoals er heel wat, ogenschijnlijk achteloos verlaten, duwbakken dobberen op het water.

Een stukje verderop, op een industrieterrein in Charleston, bevindt zich Boomland. Vooral bekend door de groter selectie vuurwerk die er het hele jaar door wordt verkocht – tot vuurpijlen met Bluetooth-ontsteking en roze vuurwerkpakketten met het bekende pink-ribbon-logo erop en kinderpakketten, voorverpakt in plastic rugzak, aan toe. Naast de vuurwerkafdeling is dit een prima plek om gewoon je dagelijkse boodschappen te doen, benzine te tanken, wat te eten in de in-store restaurants en allerhande prullaria aan te schaffen. Heiligenbeeldjes, T-shirts, koelkastmagneten en heel erg veel verschillende soorten chilisaus vind je hier met het allergrootste gemak. Dat is ook alles waarmee ik naar huis toe ga; twee flesjes hot sauce en een koelkastmagneet met de tekst “I bought you this awesome magnet to help stimulate the Missouri economy”.

De volgende stop is Cape Girardeau, Missouri. In de volksmond meestal gewoon “Cape” genoemd. Net als Paducah is het een rivierstadje en wordt de oever van de rivier geflankeerd door een manshoge betonnen muur die overstromingen buiten de deur houdt, maar helaas ook het fraaie uitzicht op de bosrijke groene oevers aan de overzijde, in de staat Illinois, ontneemt. Hier vind je zelfs nog een extra barriëre tussen over en stad; parallel aan de betonnen muur loopt een spoorlijn. Iedere keer als er een trein passeert is de rivieroever minutenlang afgesloten vanaf de binnenstad. Net als in Paducah is de betonnen muur beschilderd om deze een iets vriendelijker aanzicht te geven en, anders dan in Paducah, zijn de toegangspoorten hier voorzien van schuifdeuren die zonder groot materieel dichtgeschoven kunnen worden. In Paducah tref je slechts sleuven in de muur en is er een hele logistieke operatie nodig om daar de bijbehorende metalen deuren te laten zakken. Nóg een vergelijking met Paducah; ook hier in Cape Girardeau heeft de craftbeerrevolutie plaatsgevonden. Op nog geen 100 meter van alkaar verwijderd vind je er twee; Buckner, die al bestaat sinds 2002, en het veel jongere Minglewood. Deze laatste heeft ook erg goed eten op de menukaart staan en heeft een speciaal bier gebrouwen ter ere van de aankomende zonsverduistering – die helaas nog in de ketels blijft zitten tot de grote dag.

De zonsverduistering is sowieso iets waar de lokale middenstand slim op inspeelt. Net aan de andere kant van de brug, in een klein dorpje dat zich East Cape Girardeau noemt en vooral bestaat uit caravans, staat een pontificaal reclamebord op het parkeerterrein van de lokale stripclub. Onder het naambord met het haast obligatoire “Girls Girls Girls” hangt een tweede uithangbord. “Free Admit & Parking for Solar Eclipse”
Dit neem ik zeker in overweging. De parkeerplaats van een stripteasebar op het platteland is natuurlijk wel de meest cliché-manier om de Great American Eclipse te gaan bekijken. Misschien nog wel meer cliché als het volgende dat voor vandaag op het programma staat; onbeperkt catfish eten.

In het bijzonder mooie natuurgebied Giant City bevindt zich een logement waar kamers en blokhutten worden verhuurd. Alle accommodaties hier zijn al geruime tijd van te voren besproken, want dit logement staat ongeveer op de plek waar de zonsverduistering langer duurt dan waar ook. Dat geeft niet, want ik heb al een slaapplaats, maar ik ken iemand die hier wel overnacht, en snakt naar gewoon een gezellige avond na de lange autorit vanuit Queens en het geven van heel veel interviews, de afgelopen dagen. Naar lokaal gebruik gaat dat met gebakken aardappeltjes, coleslaw een grote schaal gefrituurde vis en kip die op verzoek wordt bijgevuld met een nieuwe lading. Gevolgd door een vruchtencobbler met een bolletje ijs als toetje.

17 augustus is mijn eerste dag in Kentucky. Er blijkt het een en ander veranderd sinds mijn laatste bezoek. De papierfabriek in Wickliffe is vorig jaar gesloten met honderden ontslagen tot gevolg. Daarentegen zijn in de hele omgeving de hippe koffietentjes en microbrouwerijen juist als paddestoelen uit de grond geschoten. Een mooie reden om een dagje door te brengen in Paducah. De eerste stop; Paducah Beer Werks. Een kleinschalige brouwerij, gevestigd in een monument uit betere tijden; de voormalige busterminal van Greyhound. Het eten hier is prima en betaalbaar, en het is leuk een proeverijtje te doen van de ter plaatse gebrouwen biertjes. Tegelijkertijd is het een fijne plek om de laptop en telefoon bij te laden en een beetje te typen. Zelfs op vakantie blijven de emails binnenstromen. Daarna te voet de binnenstad in. De eerste stop; het roemruchte National Quilt Museum. Truttig? Ja! Imponerend? Ook! Eerlijk gezegd word ik zelfs een beetje stil van het mooie doek “Corona 2: Solar Eclipse” van Caryl Bryer Fallert. Het lijkt speciaal voor de gelegenheid gemaakt maar is toch al decennia geleden gemaakt. In de souvenirwinkel koop ik een metalen speldje met een afdruk van dit doek, als aandenken.
Buiten het museum staat een groep standbeelden; “On The Trail of Discovery”. Een wat vreemd tafereel met waarin inheemse bewoners vrolijk met een vlag zwaaien naar ontdekkingsreizigers Lewis en Clark, terwijl een hond vrolijk tussen hen in huppelt. Het bijschrift op het plakkaat vermeldt trots dat de hond vier keer zoveel heeft gekost als het stuk grond waarop McCraken County, en dus ook de stad Paducah, is gevestigd. Eén van deze transacties is waarschijnlijk een oneerlijke ruil geweest.

Na deze bijzondere groep standbeelden op het gazon van het Quilt Museum loop ik verder, door een steegje waarvan ik me meen te herinneren dat er een onafhankelijk filmhuis is gevestigd. Die zie ik niet, maar wat ik wel zie is een kleine koffiebranderij. Lekker! Ik lust wel een kopje koffie. Helaas blijkt de koffiebranderij precies dat; je kunt hier zakjes met ambachtelijk geroosterde en gemalen koffiebonen krijgen, maar geen versgezette kop. Wel brengt de tussendeur me naar een vrolijk rommelige snuisterijenwinkel waar ze me doorverwijzen naar Etcetera. Een hip koffietentje met twee filialen. De vestiging waarnaar ik ben verwezen heet voluit Etcetera Squared, en is instore gevestigd in Kirchhoff’s bakkerij. Handig; aan de ene balie koop je een vers ambachtelijk gebakken broodje, een paar stappen verderop een geurige bak koffie. De tafeltjes met kranten maken het geheel bijna compleet.
Wat de beleving echt helemaal compleet maakt is het briefje op de deur; op 21 augustus is de winkel tussen 12:00 en 15:00 gesloten, zodat het personeel ongestoord naar de zonsverduistering kan kijken.

Na de koffie ga ik verder kijken in de omgeving van de rivier. Hier staat een oude stoomlocomotief opgesteld die verwijst naar de tijd dat Paducah nog aan een belangrijke spoorwegverbinding lag. Nummer 1518, een Mikado in 2-8-2-configuratie uit 1923. Een prachtig apparaat om te zien. Maar een paar meter verderop bevindt zich de floodgate. Via een uitsparing in een soort Berlijnse muur van manshoge betonnen elementen is de oever van de rivier te bereiken. In het beton zitten elementen die het mogelijk maken metalen schermen in de muur te laten zakken die Paducah droog moeten houden als de rivier buiten haar oevers treedt. Aan de overkant van het water ligt de staat Illinois. Goed zichtbaar als een mooie boomrijke oever zonder dammen of dijken. In de watermassa tussen Kentucky en Illinois vloeien de rivieren Tennessee en Ohio in elkaar samen. De Tennessee-rivier stopt hier. De Ohio kabbelt nog een eindje voort, maar is ook bijna aan z’n eindpunt beland. Niet eens zo heel ver hiervandaan, bij die twee bruggen die ik gisteren over moest steken om de staat Kentucky binnen te komen, komen de rivieren Ohio en Mississippi samen.
De floodwall beschermt Paducah tegen overstromingen als die van 1937 maar hoe nuttig de betonnen muur die het water uit de straten van Paducah moet weren ook is, van zichzelf is een kale muur niet echt mooi. Daar is geukkig op geanticipeerd door deze te beschilderen. Een bekend schilderwerk is de “Atomic City Mural” ter ere van de uraniumverrijkingsinstallatie net buiten de bebouwde kom, die van 1952 tot 2013 in productie was.

16 augustus blijkt een bijzondere dag. Het is precies veertig jaar geleden dat Elvis Presley dood werd gevonden, en uitgerekend die dag bezoek ik het landgoed Graceland waar Elvis lange tijd woonde. Ik hou rekening met het ergste, maar uitindelijk valt het heel erg mee hoe druk het is, vandaag. De rondleiding door het huis is indrukwekkend, zelfs als je in ogenschouw neemt dat uit eerbied voor de familie de bovenverdieping niet toegankelijk is. Elvis bleek z’n tijd ver vooruit. In iedere kamer minstens één televisie, en vaak zelfs meer. De multimediakamer had niet alleen drie televisies naast elkaar, om op meerdere zenders tegelijkertijd het nieuws te kunnen bekijken, maar had ook een projectiescherm voor films en een bar. De kamer ernaast het zelfs een komplete biljarttafel, en was daarmee een mancave in een tijd dat dat woord nog niet eens bestond.
Tegenover het landgoed, aan de andere kant van Elvis Boulevard, bevindt zich een flink musuem met allerhande gebruiksartikelen die van Elvis zijn geweest; auto’s, trekkers, sneeuwscooters, vliegtuigen, showkostuums, gouden platen en hele archiefkasten met allerlei prutteltjes die niet allemaal even interessant zijn, maar die wel het gevoel geven dat je absoluut waar voor je geld krijgt, hier.
Na dit cultureel verantwoorde uitstapje besluit ik de binnenstad van Memphis maar eens te gaan verkennen. Zoals verwacht ademt ook daar alles de geest van Elvis. Inclusief de memorabilia aan de muur in het Hard Rock Cafe.

Na mijn stop in Memphis vertrek ik naar het noorden, rechtstreeks naar het gebied waar over een paar dagen de zonsverduistering helemaal totaal zal zijn. Eerst de brug over naar de staat Arkansas, en dan via de snelweg naar de hak van de laars van Missouri. Eigenlijk hoef ik deze snelweg alleen maar een stukje te volgen naar het noorden, want in Missouri kun je in het hele gebied tussen Cape Guirardeau en St. Louis de zonsverduistering goed zien. Handig. Toch blijf ik niet in Missouri, maar neem ik de afslag bij Charleston, richting het drielandenpunt, waar de staten Illionois, Missouri en Kentucky aan elkaar grenzen op de plek waar de Ohio– en Mississippi-rivier in elkaar samenvloeien. De brug over, Illinois in, en bijna direct daarna rechtsaf, voor de volgende brug, naar Kentucky. Het voelt een beetje als thuiskomen, want hier ben ik tijdens eerdere vakanties in 2010, 2011 en 2014 vaak geweest. De laatste keer had ik een kamer in het motel bij Charlston. Daar ben ik net aan voorbijgereden. Die keer had ik nog geprobeerd de maansverduistering van 15 april 2014 te bekijken vanaf de parkeerplaats van dat motel. Tevergeefs. Al wat ik zag waren wolken. Vervelend, maar ik zal het nog veel en veel vervelender vinden als het straks op 21 augustus bewolkt zal zijn. De maansverduistering was in 2014 niet meer dan een bonus, terwijl de zonsverduistering van dit jaar de voornaamste reden was de Atlantische Oceaan over te steken.

15 augustus vertrek ik naar het westen, na een fijne lunch bij Old Black Bear en een kopje koffie met een ijsje bij de naastgelegen snoepwinkel aan Main Street in het voorstadje Madison. Na een plezierige trip door Alabama, Mississippi en een klein stukje Tennessee kom ik aan in Nashville. De stad die de twijfelachtige reputatie heeft nog gevaarlijker te zijn dan Chicago, maar vooral bekend door het landgoed van Elvis. Graceland. Ik heb een bed gereserveerd op een slaapzaal in een jeugdherberg in de hippe wijk Cooper-Young. Ondanks de chaotische ontvangst en het chronische gebrek aan stopcontacten een plek waar het heel prima uit te houden is. Wie zich geroepen voelt mag zich zelfs ontfermen over corveetaken. Dat heeft iets nostalgisch.