Beste AirFrance-KLM,

Hartelijk dank voor de brief waarin ik welkom word geheten als deelnemer aan Flying Blue. Heel eerlijk gezegd verbaast het me zelf ook wel een beetje, want, ja, wanneer vlieg ik nou? In elk geval niet ‘Frequent’ maar toch.. nu ik alles bij elkaar optel toch vaker dan ik had verwacht.

Mijn allerallereerste vlucht, reeds, op 16 juni 2001, was er eentje met KLM… en meteen een long haul van Schiphol naar Johannesburg
in een prachtige Boeing 747-406.
Ook lang was de vlucht met Air France van 13 september 2006, Amsterdam – Cayenne, met hectische overstap in Parijs; met bagage en al in de pendelbus tussen Orly en Charles de Gaulle het Parijse spitsuur trotseren, hopend dat de aansluiting wordt gehaald. Bij deze nog mijn welgemeende excuses dat dat niet helemaal gelukt is, en ten gevolge hiervan de vlucht naar Cayenne wat vertraging opliep – plus mijn dank voor het feit dat ik toch nog welkom was aan boord.
27 april 2008 volgde een korte KLM-vlucht naar Madrid, en 15 juli 2009 was het jullie codeshare-partner ChinaSouthern die me hoog en droog naar Beijing bracht.

Ja, en nu er maar liefst 2 KLM-vluchten in de agenda staan – Miami in oktober, Madrid in maart – ben ik ergens toch wel blij dat ik voorafgaand aan het boeken van de langste van deze twee toch maar heb besloten een nummer te worden – bij jullie club voor mensen die meer dan incidenteel gebruikmaken van jullie diensten.
Jammer dat ik mezelf zolang heb voorgehouden dat ‘t voor iemand als ik geen nut zou hebben frequent flyer te worden. Volgens mij heb ik daardoor inmiddels al genoeg punten een leuk weekendje weg misgelopen. C’est la vie.

Bij deze wil ik Hebbes Casting van harte feliciteren met het verwerven van de databestanden van het eind vorig jaar gefailleerde Harry Klooster Casting.
Het klinkt vertrouwd en plezierig dat deze databestanden en de persoon die 18 jaar geleden het hiervoor genoemde bureau oprichtte weer zijn verenigd.
Ik wens jullie veel succes bij het succesvol exploiteren van deze database. Daar wil ik echter wel een kanttekeningetje bij plaatsen.
Ik ontving van Hebbes Casting een nogal paradoxaal mailtje waarin wordt gemeld dat ook mijn gegevens in de betreffende database aanwezig zijn, maar, mocht ik willen dat ze worden overgeheveld naar die van Hebbes, dan wordt daarvoor een vergoeding gevraagd.
Mijn eerste gedachte is inderdaad… Hebbes!

Het zal ongetwijfeld een ander doel dienen, maar dit wekt de suggestie alsof dit databestand slechts gebruikt wordt voor een DM-actie om mensen waarvan bekend is dat ze al geregistreerd hebben gestaan bij een -niet meer bestaand- castingbureau aan te sporen zich bij een ander bureau in te schrijven.
Mijn dossier zal zonder veel twijfel een van de dunste mapjes zijn in de archiefkast van het voormalige Harry Klooster Casting. Mijn inschrijving vond een jaar of 7 geleden plaats, á € 25,-, toen ik net in between jobs was en het me een zinnige en ethische wijze leek bij te dragen aan de maatschappij door zo nu en dan m’n neus te laten zien in een figurantenrolletje.
Het aantal malen dat ik daarop ergens voor benaderd ben is op 1 hand te tellen; de eerste keer, een aantal jaren na mijn feitelijke inschrijving, was dat een verzoek van een stagiaire die informatie nodig had voor haar verslag. Daar heb ik vriendelijk en geheel belangeloos aan meegewerkt.
De overige twee keren dat ik ergens voor werd benaderd vonden beiden in het afgelopen jaar plaats, in de periode dat AFT Models het bewind voerde. Het aanbod paste beide keren helaas niet in mijn agenda, anders had ik ten behoeve van een Nederlandse film naar een begrafenis of de gevangenis gekund.

Ik ben graag behulpzaam, maar hernieuwd investeren zodat er gemiddeld eens in de drie en een half jaar een vrijwilligersklusje voorbij zal komen vind ik een heel klein beetje overdreven. Temeer omdat ik verwacht dat Hebbes bepaalde bemiddelingskosten berekent aan haar afnemers – en ik neem aan dat dat een bedrag is van een heel andere orde dan de onkostenvergoeding van een figurantje. Volgens mij zijn ook die baten wel te gebruiken om de gegevensbestanden up to date te houden. Het is maar een suggestie.

Nogmaals, ik ben een hulpvaardige jongen. Ik vind het prima dat Hebbes over mijn NAW-gegevens beschikt, en ben graag bereid een keer op een vrije dag ergens in de een of andere soap op de achtergrond door het beeld te banjeren. Ik bijt niet, en ik heb gewoon telefoon. Alleen zou ik het fijner vinden als die administratiekosten verrekend worden met de reiskostenvergoeding van ‘t eerste klusje ofzo. No cure no pay – goed idee

Aan: Transavia.com

Zoals ongetwijfeld bekend is mij op een vlucht van Madrid naar Amsterdam, vluchtnummer TRA5202, iets vervelends overkomen.
Bij thuiskomst bleek dat mijn bagage kennelijk onderworpen is geweest aan een bizar soort van onderzoek, al leek het meer alsof Bokito ongevraagd mijn tas opnieuw had ingepakt en, omdat het wellicht niet zo goed paste, de helft had weggedonderd. Er ontbrak werkelijk vanalles, mijn kleding was nog meer gekreukt dan vooraf het geval was en de deksel van mijn potje Vaseline zat niet op, maar was onzachtzinnig ín het potje met de vettige substantie gedrukt. Overbodig te vermelden dat ook de binnenkant van mijn toilettas met die drab besmeurd was.
Ik heb dat potje Vaseline niet meer durven gebruiken om mijn uitgedroodgde handen mee in te smeren. Bah. Mijn badkamer-in-een-tasje voelde ineens vreemd en vies. Alsof het niet meer van mij was.
Voor het eerst werd ik echt fysiek misselijk bij het uitpakken van mijn bagage, en uiteraard heb ik in navolging daarop volgens de regeltjes mijn beklag gedaan bij de luchtvaartmaatschappij, hopende dat daarmee ook mensen van luchthaven Barajas te horen zouden krijgen dat dit niet de juiste behandelwijze van te verwerken vracht is. Ik heb dit voorval zelfs aangegeven bij de politie en gemeld aan de reisverzekering, op wiens afhandeling dezes ik niets aan te merken heb zelfs al konden zij in deze ook niets doen.
Transavaia, daarentegen, antwoordde slechts met een ontvangstbevestiging, waarin toegezegd werd dat ik binnen een maand meer zou horen.
Ik heb inderdaad meer gehoord, maar niet persoonlijk. Voor mijn gevoel ben ik in de tussenliggende periode bestookt met billboards langs de weg en radioreclames vol kreten als ‘Wat doe je hier nog’, en de, uitermate onjuiste bewering dat door Transavia ‘mazzel op mazzel’ wordt gestapelt. Dat soort uitingen krijgt toch iets wrangs, na een ervaring als de mijne.

Het werkelijke probleem – dat Transavia om wat voor reden dan ook niet in staat zijn geweest de artikelen die ik in goed vertrouwen aan hun zorgen heb toevertrouwd, en waar Transavia krachtens internationale verdragen op dat moment ook onweerlegbaar een zekere verantwoordelijk voor draagt, daarover is tot nu toe gezwegen in alle telen. Zelfs in gebarentaal.
Er moet mij van het hart dat ik dat toch wel teleurstellend vind. Op geen enkele wijze is ook maar getracht mij tegemoed te komen of dit leed te verzachten.
Ik neem aan dat niemand van het grondpersoneel persoonlijk Bokito op mijn tas af heeft gestuurd, en ja, het vliegveld van Madrid is berucht om en beducht op rottigheid als bomaanslagen en drugstransporten -waar ik geen van beiden ook maar iets mee te maken wil hebben, laat dat duidelijk zijn- wat het intensief screenen van bagage nodig maakt. Kennelijk gaat het zo ver dat ruimbagage als handbagage wordt behandeld (althans, ik kan geen ander argument bedenken om het nagelknippertje dat ik ooit in Sydney heb gekocht, achteloos weg te smijten) maar het zou luchtvaartmaatschappijen in het algemeen, en wat mij betreft Transavia in het bijzonder, sieren als er op zijn minst serieus werd omgegaan.
Dat hoeft niet eens op een zo extreme manier als in 2006, toen een Filippijnse rechter KLM bevool om twee ton uit te keren aan dokter José Tiongco. De man die een conferentie van de WHO toesprak sportschoenen en in spijkerbroek, omdat zijn driedelig-saai kostuum in een zoekgeraakte koffer zat. Kijk, dat gaat zelfs mij te ver. Wat goed genoeg is voor je medepassagiers, is ook goed genoeg voor afgezanten van een VN-oranisatie, toch?
Echter, ook in mijn geval acht ik de emotionele schade groter dan die paar tientjes fysieke schade. Fors hoger.

Graag zou ik zien dat er alsnog op het door mij aangevraagde maar nimmer afgehandelde inventarisatieverzoek wordt gereageerd. Liefst uiteraard inclusief vergoeding van de door mij geleden schade. Persoonlijk zou ik het zelfs wenselijk achten een deel van de reissom terug te zien, of als gebaar van goede wil een leuke korting op een volgende reis in het vooruitzicht gesteld te krijgen.
Daarover gesproken; er valt niets af te dingen op de voor destijds uitstekend scherpe prijs van € 217,28 voor een retourtje -zeker niet als je ‘t vergelijkt met wat een gelijksoortige afstand met trein of auto zou kosten- maar het heeft wel iets bizars dat dat bedrag ruwweg het drievoudige is van wat de prijsvechters heden ten dage voor een dergelijk vluchtje rekenen, voor wie bereid is z’n bagage tot het minimum te reduceren en dat gedurende de vlucht zelf bij zich te dragen. Na bevenstaande klinkt dat haast aanlokkelijk…

Hej Anna,

In de eerste plaats beterschap. De website van IKEA meldt dat jij alle binnengekomen correspondentie persoonlijk afhandelt, maar aangezien je in de periode tussen 28 januari en vandaag nog niet in de gelegenheid bent geweest te reageren, terwijl in de ontvangstbevesting werd vermeld dat ernaar gestreefd wordt alles binnen 2 dagen te behandene, verwacht ik dat je een tijdje met een fikse verkoudheid thuis hebt gezeten. Sterkte.
Jammer; wat mij destijds is overkomen heeft mij destijds behoorlijk geraakt. Niet alleen letterlijk -het is tenslotte niet leuk als iets dat je net hebt aangschaft in scherven uiteenvalt, omdat een ander bij de ingang tegen jouw winkelwagentje aanrijdt- maar ook figuurlijk. Dat zou iedereen denk ik hebben die bij de servicebalie, na lang wachten, een grote mond als antwoord krijgt. Ze had vast haar dag niet, maar er had, dat weet ik zeker, een iets vriendelijker manier bestaan om te melden dat in dit geval geldt dus echt geldt; garantie tot aan de (lift)deur.

Ik beschouw mezelf best wel als een redelijk trouwe klant. Goed, door bovenstaande heb ik het afgelopen half jaar dan geen voet meer gezet in de blauw/gele winkels, maar ik herkende mezelf best wel in de grap uit het programma Yankee Come Back van Boom Chicago over het gemiddelde Hollandse interieur (het weinig vleiende 50% IKEA, 50% HEMA, 100% UGLY… in mijn geval is het meer 75% IKEA, 25% MAKRO, 100% MINE! maar dat komt op hetzelfde neer) en heb zelfs ooit eens de vrijheid genomen jullie een suggestie -bij jullie bekend als [81803]Algemeen- aan de hand te doen die het winkelplezier én het woongenot van menig klant nog verder zou verhogen, en bovendien een leuk extra bedragje op zou kunnen leveren.
Het leuke is; dat plannetje valt zelfs volledig binnen de doelstelling van Stichting INGKA Foundation, de charitatieve instelling van jullie oprichter Ingvar Kamprad. Kortom iets waar een consultant met veel plezier een dikke rekening voor op de mat laat ploffen, en ik heb het jullie als dank voor een betaalbaar interieur op een presenteerblaadje aangereikt. Mocht er ooit iets mee gedaan worden, dan hoor ik dat uiteraard graag. Dat zou mijn gekrenkte ego weer enigszins strelen.

Med vänliga hälsningar

Aan:
Etos
Postbus 3101
1500 HE Zaandam

Lectori salutem,

Donderdag jl, 2 september, heb ik een artikel aan moeten schaffen bij een filiaal van Etos. Haarelestiekjes van het merk Zenner met een verkoopprijs van maar liefst 2 euro. Herstel, volgens de kassabon is de verkoopprijs 1,99.
Doordat de Nederlandse detailhandel -die zelf een boekhouding voert tot drie of vier cijfers achter de komma- echter eenzijdig heeft besloten dat de klant niet zit te wachten op muntjes van 1 en 2 cent wordt er afgerond. Scheelt Ahold in dit geval een cent, en een AirMile. Die worden tenslotte uitgekeerd per 2 euro vóór afronding.

Ik beschouw AirMiles als een stukje korting voor trouwe klanten. Een beloning voor de loyaliteit van de consument. In het geval van Etos is een dergelijke beloning niet meer dan terecht, want Etos schept er kennelijk genoegen in onze zenuwen te tarten met een reclamecampagne op de radio waar honden spontaan van gaan janken. Met alle respect voor de jongedame die zo hysterisch piepend jullie waren aanprijst -misschien is ze best wel lief- maar ik krijg letterlijk de zenuwen van de wijze waarop ze als een soort hyperventilerende ADHD’er uit de speakers schalt. Bij het horen daarvan welt intuitief de gedachte op de volgende keer toch de voorkeur te geven aan Trekpleiseter of DA.

Vanuit mijn optiek zou eenieder die ondanks deze radiocampagne -die de twijfelachtige eer heeft dat ik er ooit het nieuws door heb gemist, omdat ik hevig geergerd het volume van mijn autoradio naar nul draaide- toch loyaal blijft aan Etos onthaald mogel worden met slingers, confetti en een innige omhelzing.
Helaas, het tegendeel is waar. Bedragen worden afgerond naar boven, loyaliteitspunten naar beneden. Wel schreeuwt de kassabon me toe dat ik fan kan worden van Etos op Facebook of Twitter. Het moge duidelijk zijn dat ik niet voornemens ben daaraan te beginnen.

Rest mij nog deze klaagzang te besluiten door te melden dat ik wel zeer te spreken ben over de kwaliteit van het aangeschafte product.

Hopende u met bovenstaande van dienst te zijn geweest, verblijf ik, met welgemeende hoogachting.

Zonet had ik de keus tussen een envelop 1 cent onder- of 2 cent overfrankeren. Ik heb besloten jullie te matsen.
Willen jullie zo lief zijn deze brief extra zorgvuldig en extra vlot naar de plaats van bestemming te brengen?

Bij voorbaat dank.

Vandaag is het de elfde dag van de maand. Elf is een benzinemerk, een sprookjesfiguur, maar ook het gekkengetal. Daarom heeft een Raad van Elf elf leden. Mensen, geen elfen. Over precies een kwartaal komen zij voor het eerst weer bij elkaar. Alaaf.
Precies 11 jaren geleden zag ik voor het allerallereerst in mijn nog zo korte leventje een zonsverduistering, en precies een maand terug zag ik er voor het laatst eentje. Mijn elfde. Alsof de elfjes ermee spelen…

In een ander lettertype was dit misschien wel een heel mooi aanbod geweest!

Uit De Gelderlander van 30 juli 2010

This Sunday, it’ll be three weeks ago this happened right in front of my, and a lot of other lucky people’s, eyes. Up on the mountain, in the cold snow, with nearly no clouds in the sky. The sun low over the horizon gave it a special bonus; moon illusion made it appear as if the eclipsed sun was huge. Larger than life.

Bovenstaand filmpje is ongeveer wat ik zag, bijna drie weken geleden, hoog op de berg. Een haast onbewolkte lucht en de verduisterde zon, laag boven de horizon veroorzaakten de maan-illusie. Hierdoor leek alles enorm groot. Best een mooi gezicht.

Het was ietsjes warmer in Madrid dan vooraf voorspeld. Eigenlijk precies het tegenovergestelde van Buenos Aires; in de schaduw of, beter nog, in de wind goed uit te houden, maar in de volle zon was het niet bepaald uit te houden. De temperatuur van 32 graden waar ik ‘t in het vorige postje over had, werd eigenlijk alleen ‘s nachts gehaald. Heerlijk om dan met een jarra bier een paar tapas te eten, maar overdag, als de temperaturen voorzichtig richting de 40 graden Celsius kruipt, is het haast teveel van het goede. Gratis dagblad 20 Minutos heeft een verhaal over de verschillen in temperatuur tussen de ene plek en de andere; van 17 graden in de bus, tot 32 graden in een straat die men door het vernevelen van water draaglijk probeert te houden. Op TV spreekt men over een nieuw record qua electriciteitsverbruik door alle loeiende airco’s, en probeert Romina Belluscio de man in de straat wat broodnodige koelte te brengen.

Wat dat betreft ben ik net op tijd weer thuis. Vanavond is er in Madrid een concert van Nina Hagen en in de stierenvechtersarena is er Red Bull X-fighters, een of ander gesponsord crossmotor-freestyle-gebeuren – naar mijn smaak een nuttiger bestemming voor dat gebouw dan het in 8 minuten tijd doodmartelen van een rund – maar die evenementen sla ik graag over. In Nederland is het namelijk veel draaglijker qua temperatuur. Zowel ten opzichte van Spanje als ten opzichte van Argentinië, waar het nu nóg kouder is dan toen ik er vertrok. In Buenos Aires heersen nu temperaturen die thuishoren in een koelkast, maar in de bergen is het nu kouder dan menig diepvries.

Ook mij is het niet onopgemerkt gebleven dat in Nederland het weer flink is gaan spoken. Niet in de laatste plaats door de uitvoerige berichtgeving over de gewonden en een miljoen euro schade voor de Zwarte Cross. Dat feest begint trouwens vandaag, en ik ben nog steeds aan de andere kant van de wereld. In de kou, tussen de toeterende auto’s en zwart walmende vrachtauto’s en bussen. In de zon is het nog niet eens zo heel vervelend, maar in de schaduw, of, erger nog, in de wind, is de temperatuur, 8 graden, hier niet bepaald aangenaam te noemen. Al is het hier natuurlijk vele malen behaaglijker dan in de vrieskou van El Calafate. Dat neemt de verkeersdampen niet weg. Lopend langs een drukke straat krijg je hier letterlijk de smaak van roet en zwavel in je mond en prikken je ogen. Stadsparfum.

Geen Zwarte Cross voor mij, dus. Ik vind het nog steeds leuk, maar het wordt me daar tegenwoordig ietsje te druk. Ik stel mijn plaatsje dit jaar dan ook geheel vrijwillig beschikbaar aan wie tot nu toe wat minder cultureel verrijkt is als onderetekende, en voor wie alles daar nog helemaal nieuw is.
Wel ga ik straks weg uit deze lawaaiige, stinkende, koude stad. Terug naar Europa. Na een eerste etappe van zo’n 12 uur vliegen zal ik een tijdje rondlopen door Madrid. Ook lawaaiig en druk daar, maar in plaats van temperaturen die nauwlijks boven de tien graden uitkomen, wordt daar een aangname 32 graden celcius voorspeld. Lekker… Niet te warm, maar ook zeker niet te koud.
Mensen, ik kom terug naar het deel van de wereld waar het nu zomer is!

Elf juli. De veelbesproken dag waarop Nederland Spanje zal treffen in de finale van het WK voetbal. De veelbesproken octopus die hier bekend is als Paul le Pulpo heeft voorspeld dat Spanje zal winnen. Voorlopig heb ik eerlijk gezegd andere dingen aan mijn hoofd.
De dag begint vroeg met een fijn ontbijt, en daarna, buiten het hotel, een nadere beschouwing van de sterrenhemel. Het internationale ruimtestation ISS zal passeren. Ongeveer de helft van de baan die dit station boven ons passeert is ie onzichtbaar, doordat het nog door de de schuduw van de aarde zweeft, maar recht boven ons hoofd komt ie uit de schaduw van de aarde vandaan, en is ineens helder verlicht door de zon.

Even later vertrekken we naar de gletsjer Pertito Moreno. Kort voor zonsopkomst komen we daar aan. In de verte schemert het.
Het schijnt maar 10 dagen per jaar onbewolkt te zijn hier, en 1 van die 10 dagen is vandaag. Vanaf het uitzichtpunt kun je de hele gletsjer zien liggen. 60 meter boven het wateroppervlak, en 30 kilometer lang. Het lijt zo dichtbij. De enorme wanden van ijs glinsteren hemelblauw in dit licht. Als je hier loopt voel je je echt heel klein en nietig. Enorme brokken ijs breken bij tijd en wijle af. Helaas is niet te voorspellen waar en wanneer dat gebeurt. Als je het geluid hoort van ijsblokken die in het water donderen is het al te laat.

Na de middag, terug in El Calafate, wordt het tijd om elders kamp op te slaan. Letterlijk. We stappen over in grote overlandtrucks, waarmee je ook Afrikaanse safari’s kunt ondernemen, en zetten koers naar Balcon de Calafate. Net buiten het stadje worden de sneeuwkettingen om de banden gelegd, en dat is ook echt nodig. De weg naar de top is een soort zandweggetje, maar dan van aangereden sneeuw. De truck schudt en schommelt over de bochtige, steil klimmende weggetjes.

Eenmaal boven aangekomen, echter wacht ons een uitzicht waar je u tegen zegt. Naast twee legertenten, waaronder eentje voorzien van heteluchtkanon en een beamer, aangesloten op een schotelantenne, bedoeld voor de zo veelbesproken finale van het voetballen, twee dixies, en een plek waar broodjes en rode wijn worden verstrekt heb je hier werkelijk een fenomenaal uitzicht over El Calafate, een kleine 1000 meter beneden ons, de bevroren baai waar men deze tijd van het jaar zo graag schaatst, de rest van het Argentinomeer en een deel van de Andes, waaronder Mount Fitzroy. Als een mooie bonus vliegt er een condor langs. Prachtig.
Deze plek ligt in de zone waar vandaag een totale zonsverduistering te zien zal zijn, als het weer meewerkt tenminste. Statistisch gezien is de kans daarop niet zo groot. Dat is ook de reden waarom velen hier vandaag liever niet waren geweest. Zij waren liever meegevlogen met een speciaal voor deze gelegenheid gecharterd vliegtuig die boven de wolken uitzicht zou geven op de zonsverduistering, maar, helaas, dat vliegtuig is sinds een weekje, in verband met een technische storing, niet meer beschikbaar. Het beloofde reservevliegtuig van dezelfde eigenaar bleek al aan iemand anders verhuurd.

Net als vanmorgen hebben we ook nu nog steeds geluk. Het is al later op de dag, het moment waarop normaal gesproken bewolking vormt, maar op een paar witte plukjes na is de lucht mooi helder.
De zonsverduistering vindt plaats als voorspeld. Op het moment dat de maan voor het eerst contact maakt met de zon staat deze al laag boven de horizon. Meer en meer knaagt de maan weg, en de tint van het zonlicht verandert. Schaduwen zien er ander uit. Op een gegeven moment gaat beneden in het dal de straatverlichting branden. Venus wordt zichtbaar, en iets later ook Mercurius.
Dan blijft er nog maar een heel klein sikkeltje van de zon over, die langzaam verandert in een klein, schitterend randje, wat men de diamanten ring noemt. Nog voordat de zon helemaal is bedekt is de gehele corona van de zon zichtbaar in de horizon. In dit machtige sprookjeslandschap, bij een temperatuur van zo’n tien graden onder nul, al voelt het door de windchillfactor kouder aan, staan wij tot onze enkels in de sneeuw terwijl vlak boven de bergen aan de horizon een grote ronde schijnende cirkel verschijnt. Intenser en indrukwekkender dan ik ooit heb gezien. De schaduw van de zon over de aarde hangt als een soort trechter boven de bergen. In het midden is het echt behoorlijk donker, daarbuiten slechts schemerig. De kou is net als de wind niet meer te voelen. Er is alleen maar schoonheid. Sommige mensen joelen, klappen, zuchten en een enkeling barst zelfs in tranen uit. Je weet wat er gebeurt, en toch is het overdonderend en emotionerend. Wat hier gebeurt overtreft ieders verwachting. Rond deze tijd, ook, keurt in Kaapstad een scheidsrechter een buitenspeldoelpunt goed, om eindelijk een punt te kunnen zetten achter een voetbalwedstrijd die tot in de verlenging onbeslist is gebleven. Dit maakt dat Paul le Pulpo zijn gelijk haalt.

Na 2 minuten en 40 seconden totaliteit begint de zon voorzichtig weer achter de maan vandaan te kruipen. Weer verschijnt een diamanten ring. Gedeeltelijk verduisterd zakt de zon weg achter de bergen. Vrij vlot daarna wordt het ook donker, en begint de wind aan te wakkeren. Wanneer de laatste groep mensen weer vertrekt naar het stadje is de wind zelfs stormachtig, blaast over en door alles heen en bedekt alles met jachtsneeuw. In allerijl wordt de tent en alles wat hier dit kampje zo knus en leefbaar maakte opgevouwen, ingeladen en weggereden. Dan vertrekken ook de laatste trucks en jeeps weer naar El Calafate.
Een dag als deze vergeet je niet snel. Het was de reis en de kou en het vele gedoe meer dan waard. Dat er een kans was dat we hier helemaal niet terecht zouden kunnen door een staking op het vliegveld en dat de kans erg groot was dat het te bewolkt zou zien ook maar iets te zien is naar de achtergrond gedrongen.

De afgelopen dag was er eentje waarover je aan eventueel nageslacht zou willen vertellen. Een intensieve dag, van voor zonsopkomst tot ruim na zonsondergang overweldigende dingen gezien en meegemaakt. Op het laatst zelfs uitgenodigd om een verjaardag binnen te vallen in El Calafate, zonder van die buitenkans gebruik te maken. Morgenochtend is de terugvlucht naar Buenos Aires.
Het enige waar ik me wel over verbaas: dat chocoladetentje, El Ba´r, waar ik echt naar toe zou moeten, en die zo centraal zou zitten dat het onmogelijk is er voorbij te lopen is werkelijk onvindbaar…

Inmiddels twee dagen verder, en ook in die tijd heb ik de toerist uitgehangen.
Van individuele reiziger, ben ik nu groepsreiziger geworden. Dat leed gistermiddag een zeer uitgebreide bus- en wandeltour. Die kwam redelijk als een verrassing: ik was net van plan ergens in de stad te kijken of er festiviteiten zijn rond Nueve de Julio, een nationale feestdag, die, nu het land 200 jaar onafhankelijk is extra speciaal zou kunnen zijn.
Het heeft het lijstje van nog te bekijken dingen flink bekort. Zelfs de tangoshow heb ik nu gezien: een broadway-achtig spektakel, met eten erbij, in een groot theater. Niet te missen als je in de buurt bent.

Vanmorgen was het zwaar om wakker te worden. Veel te vroeg werd er ontbeten, en om 7 uur vertrokken we richting vliegveld voor de vlucht naar het koude zuiden.
Mijn eerste stoel viel tegen: 34E in een MD88 heeft geen raam, maar een blinde muur. Het raam een rij ervoor is er eentje waar je met heel veel moeite de motor kunt zien, maar dat die daar hangt was al duidelijk: het is er een gruwelijke herrie. Gelukkig waren de stewardessen zo lief me te upgraden naar de nooduitgang. Een zee van beenruimte, en goed zicht door maar liefst 3 ramen. Als het niet op zo veel plekken bewolkt was geweest was het nog beter, maar je kunt niet alles hebben.

Door de, hier kennelijk normale, vertraging kwamen we rond 13 uur aan in El Calafate. Temperaturen onder het vriespunt en besneeuwde bergen. Toch waait het niet zo hard, en echt koud durf ik ‘t ook niet te
noemen. Mooi droog vriezend weer.

Inmiddels is het half zeven ‘s avonds. Ongeveer een half etmaal na m’n terugkoms, en nog altijd helemaal bij kennis. Niet dat ik heel veel belangrijks gedaan heb, trouwens. Ouderwets geld gewisseld bij een wisselkantoor… kost veel tijd, maar de tijd zal straks leren wat het beste is. Zo op het eerste gezicht heb ik voor een heel gunstige koers pesos kunnen kopen. De Tomate Loco, die op de stoep ernaast werd verkocht heb ik links laten liggen.
Vervolgens naar het postkantoor, ouderwets een nummertje trekken en lang op je beurt wachten om een paar brieven te frankeren. Wat later passeerde ik een kruidenier met daarin een postagentschapje. Daar was het wel rustig…
Edoch, ik heb weer een mooi wandelingetje gemaakt, naar de begraafplaats. Of, begraafplaats, het is meer een soort mausoleum. Allemaal monumentjes met een soort altaar, een Jezusbeeld, soms wat planten, foto’s of een kandelaar. In veel gevallen kun je so op de kist van de overledene kijken. Achter glas, dat wel, maar toch. Het brengt de eindigheid van ons verblijf op aarde toch op een akelige maar ergens ook heel poëtische manier heel erg dichtbij.
De meeste monumenten zien er wel goed uit, maar sommigen zijn nogal vervallen of hebben iets beangstigends. Bijvoorbeeld doordat de planten die ooit op het altaar stonden inmiddels door het dak groeien, waar ruiten helemaal beslagen zijn (in combinatie met een wegrottende kist vind ik dat een beetje onsmakelijk idee) of staat het deurtje met daarachter de kist gewoonweg open. Beetje brrr, maar er wordt wel iets aan gedaan. Het ziet eruit of de hele boel flink onder handen wordt genomen, en deze plek blijft een must see; wat Novodevitsji is voor Moskou en Père Lachaise, is deze plek, de Recoleta-begraafplaats, voor Buenos Aires. De praalgraven hier, soms komplete tempels, en de muren waarin complete doodskisten zijn bijgezet, zijn stuk voor stuk monumentale gebouwen, en mensen die in hoog aanzien stonden bij leven, liggen hier nu te ruste.
Heel even heb ik met de gedachte gespeeld vandaag hier een berichtje te plaatsen met als titel “Op zoek naar Evita” en daaronder een foto van haar laatste rustplaats (en een flauwe opmerking als “ik heb d’r gevonden”) maar dat vind ik eigenlijk wel een beetje smakeloos…
Morgen vertrek ik voor 1 dagje naar een hotel hier in de buurt, en daarna ga ik echt de kou opzoeken. Een binnelandse vlucht van ruim 3000 kilometer zuidwaarts. Voor morgen is in Buenos Aires nog 15 graden voorspeld. Ik ga proberen daarvan te genieten, want waar ik naartoe zal gaan is het nu een heel stuk koeler dan dat. Veel koeler.