Sommige dingen verdienen een herkansing, en omdat komende week voor de laatste keer in de geschiedenis van de mensheid een Space Shuttle gelanceerd zal worden, vond ik het het proberen waarde aan de overkant van de Atlantische Oceaan te gaan kijken. Daar ben ik nu dus.
Ondanks dat het een rechtstreekse vlucht van net iets meer dan 9 uur (dus 3 films) was, ben je toch een hele dag kwijt hier te komen.
Niet in de laatste plaats omdat me bij aankomst een leuke verrassing stond te wachten; de O in mijn paspoortnummer blijkt stiekem een 0 te zijn, en daardoor was mijn electronisch inreisformulier onvindbaar – en als dat gebeurt word je naar een alternatieve wachtruimte gedirigeerd waar je moet wachten en groene papiertjes in moet vullen.
Niet leuk als je weet dat er nog een beste rit aan zit te komen. Het oppikken van de huurauto is zo’n punt niet, dat gaat redelijk vlot, al had ik nu veel minder keus qua vervoermiddel. De vorige keer kon ik kiezen tussen een Nissan en een Mercuri, nu was het de keus tussen een lichtgrijze of donkergrijze Daewoo Chevrolet Aveo. Een wagentje dat zelfs naar Europese maatstaven wat krap en oncomfortable genoemd mag worden. Met de stoel in z’n allerachterste stand zit je nog steeds met dubbelgevouwen knietjes achter het stuur. En niet alleen dat maakt alleen al het terrein van ‘t vliegveld verlaten is, zelfs met TomTom, een heidens karwei. Om nog maar niet te spreken over het verlaten van Miami zelf. Ik vind het een vreselijk gat om te rijden. Bah. Zo rustig en gemoedelijk als buiten de steden wordt gereden, zo lomp en onbenullig rijden de Miaminezen – over platen asfalt vol gaten, maar zonder logica of structuur.

Ondanks dat alles ben ik heelhuids, maar na het donker, aangekomen op m’n logeeradres, waar een heerlijk opgemaakt bed op me wacht. Morgen wordt de onafhankelijkheidsdag gevierd. Alleen al hier op het strand gaat voor tienduizenden dollars aan vuurwerk de lucht in. Decadent, maar wellicht wel indrukwekkend?

Nu vind ik het een beetje jammer om op een appartementje te wonen. De lucht op de terugweg van werk naar huis was betoverend mooi. Kaarsrechte bliksemflitsen recht naar beneden, en imponerende ontladingen van wolk naar wolk…

Het is weer om op een beschut plekje met vrij zicht foto’s te maken met een sluitertijd van 30 seconden of meer….

Eigenlijk praat ik nooit over de dingen die op m’n werk gebeuren. Niet dat het zo geheim is wat ik doe, maar ik vind het wel zo netjes mijn broodheer met enige discretie te behandelen.
Toch volgt nu een uitzondering. Zoals wel vaker gebeurt heb ik vandaag een uitgebreide buitenronde gemaakt langs een aantal onbemande installaties.
Enigszins verrast was ik toen ik bij eentje daarvan een onbekende auto geparkeerd zag staan met een mannetje erin. Toen ik ineens ook een dameshoofdje boven ‘t stuur uit zag komen werd me ineens alles duidelijk. Het is er het weer voor, dus ik kijk discreet de andere kant op… maar zoek de volgende keer een hotelletje op, okee?

Graag had ik hier een heel uitgebreid verslagje geschreven van de mooie musical Moulin Rouge, die dit weekend is opgevoerd in het eveneens mooie Parktheater in Eindhoven.
Echter, ik durf het niet aan. Ik heb absoluut genoten van de voorstelling, en van de nazit in de foyer, waar ik in gesprek kwam met iemand die bij tijd en wijle voor neppatiënt moet spelen voor mensen die een medische opleiding volgen. Zo onder het genot van een La Trappe is dat een leuk onderwerp.

Toch durf ik het niet aan een waardeoordeel over de voorstelling zelf uit te spreken, omdat ik door omstandigheden ruim een half uur te laat de zaal binnenstrompelde, en dus een heel stuk gemist heb. Ik ben echt op tijd vertrokken uit het ouderlijk huis, waar vaderdag werd gevierd met een heerlijke stapel pannenkoeken, en tot Eindhoven lag ik heerlijk op schema om ruim op tijd te komen, maar daar ging het mis. Ik heb maar liefst 2 mobiele telefoons met navigatiesoftware, maar als je die geen van beiden bij je hebt, ben je aangewezen op een printje van de ANWB routeplanner. Die heb ik dan ook ter harte genomen. Afrit 6 van de A50 pakken, en na 6,9 kilometer rechtsaf – dat is wat het papier aangaf, en wat ik deed. Afrit 6 pakken, en dan…… kom je niet terecht op de beloofde weg naar Ekkersrijt, maar op de snelweg, en zit je ineens op een heel ander punt dan je volgens het geprinte velletje papier zou moeten zijn.
Gelukkig schijnt Eindhoven goed bebord te zijn. Schijnt… ik heb slechts één keer een verkeersbord gezien dat de weg naar het Parktheater wees, en die leed naar… een straat die was versperd door een politiebusje met blauwe zwaailampen en een mannetje in gele jas die aankomend verkeer tegenhield. Bordje ‘Centrum’ volgen kon wel, maar dat leed tot een complete carnavalsoptocht van blije mensen en een autopolonaise waar ik in totaal meer dan een uur in vast heb gestaan. Er blijkt een volksverhuizing bezig van mensen die Guus Meeuwis op hebben zien treden in het PSV-stadion.
Achteraf blijkt dat ik, toen ik stapvoets door het centrum reed, vlák in de buurt van het gezochte theater was, maar door het ontbreken van deugdelijke bebording is me dat ontgaan. Tot mijn grote schaamte heb ik ouderwets de weg moeten vragen bij een snackbar…

Lang verhaal kort, ik was blij dat ik ondanks mijn late aankomst nog naar binnen mocht. Tenslotte heb ik toch zo’n 250 kilometers afgelegd om wat cultuur op te snuiven. Was ‘t de moeite waard? Ja.

Zo aan het eind van de lente is het tijd voor de voorjaarsschoonmaak. Ramen tegen elkaar open, en op de computer de stream van Cultura24, waarop de hele dag optredens vanaf Pinkpop worden vertoond.

De oogst; € 167,50 aan Irischeques, een platenbon van 40 gulden en voor 20 euro bioscoopbonnen. Allemaal nog geldig

Eens in de zoveel tijd is het leuk naar een voorstelling van Boom Chicago te gaan. Zo ook gisteravond.
Geheel in stijl met de titel van hun show, Social Media Circus, had ik iemand meegenomen die tot gisteren alleen bestond in mijn computer, maar gewoon een mens van vlees en bloed blijkt te zijn.
Als opwarmertje, tijdens het eten, werd de zaal alvast een beetje in de stemming gebracht met infographics vol zinloze, en daardoor extra leuke, data. Gevolgd door de show zelf. Uitstekende Engelstalige stand up comedy in een vlotte mix van sketches en improvisatiecabaret.
Het grootste verschil tussen de vorige shows en deze is wel het onderwerp; waar al bijna 20 jaar de Nederlandse maatschappij bezien door de ogen van een argeloze toerist of kennismigrant de grote bron van inspiratie was, is nu een universeler thema gekozen. De wereldwijde cultuur rondom de sociale netwerken waarin mensen, zeker sinds de komst van de smartphone, continu met elkaar in verbinding staan. Zoals in de show zelf gezegd wordt; de media die ervoor zorgen dat we tijd doorbrengen met iedereen, terwijl je degenen die echt bij je zijn negeert.

Persoonlijke hoogtepunt van de avond was toch wel de prank call waarbij een argeloze Marktplaats-adverteerder werd gebeld met wat vragen over de door hem geplaatste advertentie. Inderdaad, vergelijkbaar met de flauwiteiten die Jack Spijkerman uithaalde toen ik nog luiers droeg, maar nog steeds is er geen schoner vermaak dan leedvermaak

Soms heb je ergens een verloren uurtje, en soms kom je dan in de bioscoop terecht. Heel soms is het dan Pirates Of The Caribbean dat je voorgeschoteld krijgt.
Er wordt een leuk tijdsbeeld neergezet met mooie special effects. Het verhaal zelf stelt echter een stuk minder voor. Het mooiste aan de hele film was Penélope Cruz, de grootste verrassing de andere Spaanse schone Àstrid Bergès-Frisbey als zeemeerminnetje, en de beste scène werd letterlijk bewaard tot het laatst. Een leuke, humorvolle toegift na de aftiteling.
Voor de rest is het een film die alleen leuk is als je er niks van verwacht, die je gezapig onderuitgezakt tot je neemt als was het een lichtverteerbare snack – en de volgende dag weer bent vergeten.
Zoals gezegd, iets voor een verloren uurtje.

Grenoble is fijn. Vanmorgen heb ik er nog heerlijk ontbeten met niet meer dan een pain au chocolat en een bakje koffie, gevolgd door een slentertocht door de stad en de beeldentuin van het museum, en afgesloten met een uitgebreide lunch samen met de kennis waar ik de afgelopen dagen op visite ben geweest.

Naast de ansichtkaarten die ik wel kocht maar niet stuurde heb ik eigenlijk alleen drank meegenomen terug naar huis. Omdat het een lokale specialiteit is, een flesje Chartreuse, en uiteraard kun je niet terug naar Nederland zonder dat andere groene drankje, absint.

De terugweg verliep voorspoedig. Het vliegveld van Lyon is goed bereikbaar en de faciliteiten zijn goed. Uiteraard zijn de mensen bij de scanner die boardingpass en bagage moeten controleren kortaf en sjachrijnig. What else is new?

Voor de rest valt er helemaal niks te klagen. Ik heb enkele dagen doorgebracht in een erg fotogenieke omgeving. Niet alleen qua omgeving en architectuur, trouwens, maar ik moet ook heel eerlijk toegeven dat ik best onder de indruk was van de Françaises. De elegante manier van kleden en een houding die iedere beweging maakt tot een gedicht, en de indringende manier van kijken, haast staren, waarmee brutaalweg aandacht wordt opgeëist – maar ach, een glimlach en een knikje kost niks, toch?
Zal de tijd van het jaar wel zijn…

De afgelopen dagen was het geen superweer in Grenoble. Het weekend was een beetje wisselvallig, met hier en daar wat regen. Wel mooi weer om wat de doen en te zien; zaterdag in Grenoble zelf, onder andere als een goede toerist betaamt met de kabelbaan naar de bastille, waarvandaan je de stad prachtig in het dal kunt zien liggen. Zondag cultuurhistorisch verantwoord, naar Vizille en het in het kasteel gesitueerde museum van de Franse Revolutie.
Inmiddels is het heerlijk weer, en ik heb daarom heerlijk geluncht op ‘n zonovergoten terras, waarna ik terugliep naar het studntenkamertje van mijn gastheer, waar ik me nu heerlijk met een kop koffie achter de laptop heb verschanst om de laaste lancering van de Endeavour te bekijken. Het is de bedoeling dat die over ruim een uur gelanceerd wordt. Er is wat bewolking – en omdat zelfs gewone wolken kunnen gaan bliksemen als je er met een lomp groot apparaat idioot snel doorheen vliegt, mag er dan niet opgestegen worden – maar het wordt verwacht dat deze wolken op tijd wegdrijven. Ben benieuwd, en heel stiekempjes benijd ik de mensen die nu in Florida zitten een héél klein beetje. Het kleine jochie in mezelf is een beetje verwend, namelijk…

En ineens zit ik in Frankrijk. Okee, opeens… voor m’n gevoel duurt wachten bij de gate en op de bagage altijd lang, maar verder verliep het eigenlijk heerlijk vlot. Voor het eerst heb ik eens zo’n QR-code naar mijn telefoon laten sturen om mee in te checken, en dat bevalt wel eigenlijk. Mooi systeem. Het enige nadeel; wat doe je nu met het etiketje van de ingecheckte ruimbagage?

Na de reparatie is besloten dat de nieuwe lanceerpoging van de Endeavour aanstaande maandag plaats gaat vinden. Nota bene op een moment dat ik met gemak vrij kan krijgen. Sterker nog, ik héb vrij én zit morgen in het vliegtuig. Alleen is het niet Florida waar ik naartoe zal gaan, maar Frankrijk. Ook leuk

Vanavond om 21:47 Nederlandse tijd Volgende maand is via onderstaande stream de laatste lancering van shuttle Endeavour te bekijken.

Voor alle duidelijkheid; ik ben op dit moment in Nederland, en daar blijf ik ook de komende tijd. Ik zal dus niet een van de tienduizenden toeschouwers zijn die morgen met open mond toekijkt hoe Endeavour voor de laatste keer op visite gaat bij de ISS. Het is vorige week breed in het nieuws gekomen dat Gabrielle Giffords wel, als VIP, onder te toeschouwers zou zijn. In een ideale wereld zou dat geen nieuwswaarde zijn en was ze gewoon lid van het Huis van Afgevaardigden en echtgenote van de bevelhebber van deze shuttle-missie, maar helaas vond iemand die het oneens was met haar denkbeelden het nodig tijdens een kogel door haar hoofd te schieten, waardoor zij lange tijd in coma heeft gelegen.

Het belangrijkste dat de bemanning van de Endeavour bij het ISS komt bezorgen is de Alpha Magnetic Spectrometer, een apparaat dat gebruikt gaat worden voor een belangrijk deeltjesfysica-experiment. Het wordt de laatste keer dat de bemanning van een Space Shuttle een ruimtewandeling zal maken.
Ondanks een forse storm, eind maart, en natuurbranden in de omgeving, nu, ligt alles nog op schema voor een vertrek op vrijdag. De klok is weer aan het terugtellen.

Hoe blij ik ook ben met navigatie op Android, het ingeblikte synthetische stemmetje daarop is een gruwel vergeleken met de heerlijke streling van de trommelvlies die Vlaamse Lucie heet. Qua navigatie geef ik dus stiekem de voorkeur aan TomTom op m’n oude HP. Zelfs overzee.

Ik ben weer eens voorzichtig begonnen met het orde brengen in de forse voorraad foto’s en filmpjes die ik mee heb genomen van mijn tripje naar het zuidoosten van de VS eind vorig jaar, en het terugzien van onderstaand filmpje toverde een glimlachje op mijn gezicht.