Terug op de plek waar ik ruim een week geleden m’n rondritje door het midwesten begon, wederom een uistapje naar de gevarieerde staat Missouri. Eerste stop is Boomland in Charleston. Een stadje met nog geen 5000 inwoners, maar wel een enorme winkel waar je het hele jaar door vuurwerk, cederhouten kistjes, sigaretten, shirts en kruidenierswaren kunt kopen. Nu is het rustig, maar in de eerste week van juli schijnt het hier een gekkenhuis te zijn.
Over gekkenhuis gesproken; de volgende stop is een restaurants. Lambert’s in Sikeston. Voordat je hier kunt eten, kom je op een wachtlijst. Pas als je nummer wordt omgeroepen krijg je een tafel toegewezen in, met alle respect, een ordinaire vreetschuur. Het handelsmerk; de warme broodjes die niet over de toonbank gaan, maar worden toegeworpen aan wie de moeite neemt z’n hand op te steken en ‘hot rolls’ roept. De andere bijgerechten krijg je gelukkig gewoon liefdevol op je bord geschept. Het eten zelf is niet bijster speciaal. Country food, noemt men het, maar stiekem is het gewoon de Hollandse pot. Roast beef is draadjesvlees, meat loaf een uit de kluiten gewassen gehaktbal, mashed potatoes is aardappelpuree en tators zijn gebakken schijfjes aardappel. De porties zijn groot genoeg om 2 dagen van te eten, dus wacht niet totdat je broek knelt, maar vraag tijdig om een doggiebag.

Bowling Green is de op 2 na grootste stad van Kentucky, maar in tegenstelling tot Louisville en Lexington heeft het geen honderdduizenden inwoners, maar slechts zo’n zestigduizend. Vergelijkbaar met een stadje als Doetinchem. Niet zo heel verwonderlijk, dus, dat hier weinig te beleven valt. Het spannendste; het hoofdkantoor van Fruit of the Loom zit hier, net als een assemblagelijn van General Motors waar alle Chevrolet Corvettes die sinds 1981 geproduceerd zijn in elkaar zijn gezet. Daarom bevindt zich net buiten de stad een erg mooi museum waar ik me heb kunnen verlekkeren aan mijn geheime jongensdroom…

21 juli is het dan toch tijd Louisville te verlaten en te kijken wat er verderop zoal te zien is. De eerste stop ligt voor de hand; de wereldberoemde Bourbon-trail, zeg maar de Kentuckyaanse variant van de Tuinroete, loopt hier. Wereldberoemde bourbonstokerijen als Four Roses, Wild Turkey en Maker’s Mark liggen hier op een kluitje, vanwege het heerlijk zachte door de rotsen gefilterde water dat hier uit de grond komt. Helemaal gratis het het bezoek aan de stokerij van Jim Beam. Hoewel, de stokerij zelf krijg je alleen van de buitenkant te zien. De rondleiding focust zich vooral op het huis waar Jim Beam zelf woonde, en een bezoek aan ‘t barrelhouse, tot de nok toe gevuld met eiken vaten, gevuld met bourbon. Ruikt heerlijk. De rondleiding wordt afgesloten met een proeverij waarbij 3 verschillende soorten bourbon aan bod komen. Na wat elegant nippen en ruiken aan borrelglaasjes en de nodige aankopen in de souvenirwinkel is het tijd Interstate 65 verder af te zakken richting het grootste grottencomplex ter wereld; Mammoth Cave. Op weg daarheen passeer je ergens de grens tussen de Eastern en de Central Time Zone. Mooi, want dat betekent dat we niet aan het begin van de avond aankomen, maar in de namiddag – ruim op tijd voor een grotexcursie.
Bij vertrek zeikt het van de regen. Gelukkig heb je daar onder de grond geen last van. Waar je wel last van hebt zijn de smalle trappetjes die in de grotten zijn aangebracht, waarop het nogal ongemakkelijk lopen is. De prachtige ondergrondse wereld die je hier voorgeschoteld krijgt maakt echter heel veel goed.

Louisville (spreek uit: Loe-vul) blijkt okee als plek om een tijdje te blijven plakken. Leuke winkels, veel horeca. In restaurants hier is men gewend dat je bij het eten gratis kraanwater geserveerd krijgt, dat wist ik al… maar dat er zelfs café’s zijn die op warme dagen bekers met water uitdelen, om mensen het interieur van hun toko te kunnen laten zien is nieuw voor me. Wel een goede manier om goodwill te kweken.
Iets anders waarover ik me verbaas; aan het einde van de mooie rivierboulevard bevindt zich een parkje. Da’s op zich niet zo bijzonder, maar de fontijn waarin ondanks de duidelijke verbodsborden vrolijk en veelvuldig wordt gezwommen is dat wel.

Vanuit St. Louis, Missouri is het een uur of vier rijden naar Louisville, Kentucky. Dat is mijn huidige stop. Alleereerst een klooster in Indiana bezocht op de route, en ‘s avonds wat gegeten in het Hard Rock Cafe. Ook Louisville heeft een dierentuin, en wat ook zeker de moeite waard is is de renbaan waar al bijna 140 jaar lang ieder jaar de Kentucky Derby wordt verreden.

Na van de gebaande paden afgeweken te zijn, wordt het platgetrapte voetpad nu trouw gevolgd, en dat leed naar de grote stad St. Louis.
Als goed toerist heb ik hier de brouwerij van Anheuser-Bush bezocht. Dat is gratis, en na afloop krijg je 2 consumpties aangeboden.
Ook gratis is de dierentuin. Dik gesponsord allemaal, maar de moeite van een bezoek zeker waard.

Gisteren een erg leuk rommelwinkeltje bezocht – die helaas helemeel leegverkocht zal worden door een paar zaakwaarnemers, nu de eigenaar met pensioen is, en het gebouw zelf eigenlijk niet meer zo veilig – en bij mensen thuis traditioneel thuisgestookte moonshine geprobeerd.
Vandaag het historische, maar steeds verder uit elkaar vallend, stadje Cairo bezocht. De stad die bij de overstromingen eerder dit jaar is gered, door verder stroomafwaarts een dijk op te blazen.
Daarna is het tijd een stukje te wandelen. Na een bezoekje aan een klein winkelcentrumpje met allemaal alternatieve winkeltjes in een oud handelscentrum in Makada, is het maar een heel klein ritje naar Giant City State Park. Een rotsachtig bosgebied, waar veel sporen zijn gevonden van menselijke bewoning, duizenden jaren geleden. Mooi gebied.
In de dichtbijgelegen stad Carbondale is een leuk tentje waar bubbelthee wordt verkocht. Koude melkachtige thee met tapiokaballetjes die je drinkt met een rietje. Apart.

Het was een historische dag. In de ochtend een bezoek aan de allergrootste toeristische attractie van de hele straat; Wickliffe Mounds. Een voormalige woonterp uit de Mississippiaanse periode. Halbe Zijlstra zou het vreselijk vinden, want wat je hier te zien krijgt zijn vooral potjes en scherfjes van meer dan duizend jaren geleden. Replica’s, want veel van de originle artikelen zijn gestolen, en de menselijke resten die hier zijn gevonden zijn enkele jaren geleden respectvol herbegraven. Toch geeft het een mooi beeld van hoe het leven hier ooit geweest moet zijn, ver voor de Europeanen de VS koloniseerden.
Een ander stukje geschiedenis vind je een stukje verderop, in het Columbus Belmont State Park. Een rustiek gebied langs de rivier, waar tijdens de onafhankelijkheidsoorlog fors gevochten is. Zandwallen en kanonnen zijn hiervan de stille getuigen.

Voor vandaag was een temperatuur voorspeld van 37 graden, en dat werd ook wel gehaald. Het was een beetje warm, maar wel erg interssant. Het gebied waar ik nu ben, is eerder dit jaar behoorlijk fors overstroomd doordat er nogal wat smelt- en regenwater door de rivieren moest. Om de stad Cairo in illinois te beschermen is zelfs een dijk opgeblazen, verder stroomafwaarts, in Missouri. Dit heeft mooie satellietfoto’s opgeleverd, meermalen geplaatst als NASA Earth Observatory Image of the Day, maar hier ter plaatse zijn de sporen nog goed zichtbaar. Huizen waar de zandzakken nog opgestapeld liggen, complete velden die nog blank staan of woonwagens die meer op woonbotn lijken. Er wordt nog steeds fors water weggepompt.

Het spannendste van de dag was het zoeken en vinden van de lokale dierentuin. In de volksmond spreekt men van de H5 Ranch. Na veel zoeken en vragen bij een overdekte veemarkthal werd deze plek eindelijk gevonden. Niemand, maar dan ook echt niemand te zien. De waakhond blaft niet, maar wil alleen maar wat geaaid worden, en eigenlijk is er qua dieren niets meer te zien dan een boel drommedarissen en wat geitjes. Ommdat het een beetje raar is zomaar op andermans terrein rond te banjeren toch maar een briefje achtergelaten – en daarna op zoek naar een plek om te lunchen. Helaas, het Syrisch restaurant in Cape Guirardeau blijkt gesloten, dus het wordt een broodje met een flesje drinken bij de cornershop, iets verderop. Daarna afkoelen in ‘t winkelcentrum. Eventjes wegvluchten de airco in… en daar volgt een telefoontje; de ranch blijkt nu niet meer het lokale dierentuintje. Dat blijkt de boerderij van de vader van ‘t nieuwe dierentuintje; ‘Lazy L Safari Park’
De grootste publiekstrekker is de giraffe, die een filmrol heeft gehad in de film Evan Almighty.
Voor de rest is het eigenlijk vooral een bonte verzameling exotische huisdieren. Slangen, geiten, reeën, (alweer) drommedarissen – en gelukkig ook een frisdrankautomaat. Wat verfrissing is welkom met dit weer.

Er is tijd over… de Space Shuttle had een lanceervenster waarbij tussen 8 en 30 juli vele lanceerpogingen ondernomen hadden kunnen worden. Tegen de verwachting in bleek eentje al voldoende. Haast spijt dat ik die duurdere boottocht heb laten schieten … en blij dat ik een nachtje spartaans overnacht heb op een parkeerplaats – met zicht op de helder verlichte Shuttle.
De dag en avond na de lancering heb ik doorgebracht in Cocoa Beach, bij vage kennissen daar…
Eerst fietsen door het dorp, iets drinken bij een soort van makelaar – althans, iemand die vervallen huizen opknapt en doorverkoopt. Keus genoeg hier…
In de avond wederom een barbecue. Deze keer bij twee jongens die niet alleen huisgenoot zijn, maar tevens beide werkzaam zijn bij de mooiste en grootste surfwinkel die ik ooit gezien heb.

De dag erna, 9 juli heb ik grotendeels doorgebracht op het bezoekerscomplex van het Kennedy Space Center.
Had me wat geld gescheeld als ik vorig jaar een jaarabonnement voor dat museum had gekocht, maar je kunt vooraf niet alles weten…

In de middag vertrok ik noordwaarts. Eerst via Interstate 95, daarna binnendoor via State Road 100 naar die andere Interstate die naar Georgia gaat.
De ochtend heb ik zodoende door kunnen brengen in Atlanta.

Een regenachtige nacht op een parkeerplaats aan het water en wat wolkjes mochten de pret niet drukken.. song van de dag… Atlantis van Donovan

Het is een stukje rijden, maar ik ben op dit moment op Merritt Island.

Het eiland waar op dit moment Space Shuttle Atlantis startklaar op het
lanceerplatform staat… Alleen het weer kan nog roet in het eten
gooien, en op dit moment doet het dat ook. Voor een staat die zich
‘sunshine state’ noemt is het behoorlijk regenachtig.

Het was de bedoeling morgenochtend hier de boot te pakken om vanaf het
water de lancering te zien. Een week voor vertrek was de boot vol,
later werden er extra bootjes geregeld – en vandaag blijkt die extra
boot anderhalf keer zo duur als de oorspronkelijk genoemde prijs. In
combinatie met de slechte weersverwachting voor morgen heb ik dat
laten schieten.

Het plan nu is om ergens wat te eten te scoren, en dan afwachten op
een plek die op zichzelf ook al een mooi uitzicht biedt. Daarnaast zal
ik m’n telefoon een tijdje bij moeten laten laden…. Ik heb enige
tijd in een nieuwe accu voor m’n oude telefoon geïnvesteerd – met
tweemaal zoveel mAh’s als de vorige (dat maakt ‘m ook iets groter: ik
heb nu een batterijdeksel met een dikke puist)

Het lijkt er echter op dat het draaien van TomTom zoveel power kost
dat de batterij langzaam leegloopt, zelfs als je de batterij bijlaadt.

Over bijtanken gesproken… De benzine is duur geworden. Zonet heb ik
een pomp vrij laten geven voor 30 dollar, maar toen dat op was, was
m’n tank nog niet vol… Alsof je een emmer leeggooit….

Deze dag was toch wel het voorlopige hoogtepunt van deze vakantie. 2 van de dingen die ik de vorige keer bewust heb overgeslagen, ondanks hun prominente plek op m’n bucket list mag ik nu afstrepen, en ze zijn absoluut de moeite waard.
De Tamiami Trail bracht me, via de souvenirwinkel van de Miccosukee tot vlakbij Miami, een andere weg leed zuidelijk naar Homestead.
Het regende, en dat was een goede reden eerst rond te gaan kijken op de eerste paar Florida Keys. Niet lang, maar net genoeg om een beetje een indruk te geven.
Het weer op het vasteland leek op te gaan klaren, en dat was een reden om terug te keren naar Homestead voor één van de bizarste bouwsels die ik ooit gezien heb; Coral Castle. Een uit de kluiten gewassen rotstuin, compleet opgetrokken uit grote stukken steenkoraal, en in zijn geheel gebouwd door één klein mannetje, Ed Leedskalnin. Niemand weet hoe hij het voor elkaar heeft gekregen, maar ik heb vandaag een stuk steen met een gewicht van drie ton zien balanceren op het wiellager van een T-Ford – en rondgedraaid met 1 hand, door een stenen telescoop gekeken – perfect uitgelijnd op de poolster, en ik heb een zonnewijzer gezien waarmee zomer en winter tot op het kwartier nauwkeurig de tijd is af te lezen. Alles opgebouwd door één persoon, als eerbetoon aan de vrouw die ooit zijn toekomstige echtgenote zou zijn, maar hem een paar dagen voor het geplande huwelijk liet barsten.
Wrang, maar op een bepaalde manier geeft het deze plaats ook iets extra’s. Naast alle geruchten over hoe dit alles uitgehouwen en opgebouwd kan zijn zonder geavanceerde machines, hoe mensen beweren dat de spiraalvormige opbouw iets te maken heeft met leylijnen en de plek van dit bouwsel, die precies op een punt van de Bermudadriehoek zou liggen.
Hoe het ook zij; het bouwsel staat er, het is bizar, indrukwekkend en ook prachtig. De moeite van de lange rit meer dan waard.

aan: The Netherlands Consulate General in Miami
mia@minbuza.nl

Marco Island, 6 juli 2011

Zondag 3 juli jongstleden ben ik aangekomen op de luchthaven van Miami. Helaas duurde het een stuk langer dan gepland om de Verenigde Staten binnen te komen. De reden daarvoor; mijn nieuwe paspoort heeft nummer N████K0L9, maar ik blijk mijn ESTA te hebben aangevraagd voor paspoortnummer N████KOL9. Dit leed ertoe dat me werd verweten dat ik mijn bezoek aan de VS niet voortijdig had aangemeld, waardoor ik na de paspoortcontrole nog een goed uur door heb moeten brengen in een wachtkamer achter een electronisch afgesloten deur.
Al kan ik niet anders dan zeggen dat ik daar keurig en respectvol ben behandeld, het zal wel nooit mijn hobby worden lange tijd in dergelijke ruimtes door te moeten brengen – al zouden ze me er verwelkomen met warme koffie en appelgebak met een toefje slagroom.

Dat is de reden dat ik mij meld. Gode zij dank ben ik ondanks mijn verschrijving toch toegelaten tot de VS, maar met het mijn toegewezen paspoortnummer kan ik de komende jaren nog het een en ander verwachten. Niemand verwacht een cijfer in een reeks letters – zeker geen nul.
Het zou daarom in mijn optiek de moeite waard zijn te overwegen de tekens O, 0, Q, 1 en I in het geheel niet te gebruiken bij het uitgeven van paspoortnummers. Ik kan uit eigen ervaring melden dat dit leidt tot verwarring.

Groetend,
Christiaan.

Een van de redenen om gisteren al in de Verenigde Staten aan te komen, was m’n nieuwsgierigheid naar hoe hun onafhankelijkheidsdag nou eigenlijk gevierd wordt. Dat blijkt heel divers; degenen die een vrije dag hebben, bezoeken de festiviteiten die op deze dag worden georganiseerd, en gaan dus zandkastelen bouwen, naar een openluchtconcert of brengen de dag door op ee bootje.
Niet iedereen heeft die luxe; ik heb wat inkopen gedaan bij een Walmart, en voor de mensen die daar werken is het een dag als alle andere.
In de avond werd ik via de mensen waar ik nu logeer uitgenodigd bij hun familie in een appartementje aan de kust. Het water van de Golf van Mexico is zo helder dat je, vanaf het balkon de vissen en dolfijnen kunt zien zwemmen.
Het traditionele overvloedige eten voor vandaag komt goeddeels van de buitengrill. Zelfgemaakte hamburgers en gemarineerde ribbetjes, aangevuld met koude salades, zelfgeperste limonade en ijsthee. Het weer is zalig. Het kwik stijgt net niet tot de 30 graden, het is niet al te benauwd, en er staat een heerlijk briesje.
Ideaal weer om vanuit een tuinstoel op het strand het vuurwerk te bekijken, temidden van honderden anderen. Gezinnen met kinderen, opgeschoten pubers met een radio en hun eigen vuurwerkvoorraadje, alles loopt er door elkaar. Vaak met een provisorische halsketting van glowsticks om de nek. Leuk om een keertje mee te maken.