Sinterklaas is alweer terug naar Spanje, maar hij was gul dit jaar…
Maar liefst 2 boeken; eentje over bier, en eentje over de Thaise taal, een bril met daarin plastic folie die zorgt dat je dansende hartjes te zien krijgt als je naar een kaarsvlammetje kijkt, en als klap op de vuurpijl de allernieuwste Kinderen Tegen Kinderen. Die had ik stiekem al, maar dat maakt ‘t niet minder leuk om te krijgen 
Dank u Sinterklaasje…
Gisteren ben ik bij de officiële lancering van een mooi Nederlands initiatief geweest; Wakibi. Wakibi is, kort gezegd, een soort ontmoetingsplaats tussen mensen. Aan de ene kant betrokken mensen in Nederland, en aan de andere kant ondernemende mensen over de hele wereld, die een betere toekomst op kunnen bouwen met wat voor ons een klein bedrag is. Het mooie is ook; dat kleine bedrag is geen gift. Je geeft iemand nu 20 euro, maar over een paar maanden krijg je ‘t terug en kun je er opnieuw iemand blij mee maken. In principe zou je daar tot in het oneindige mee door kunnen gaan. Het verdwijnt niet in een bodemloze put, maar volgt de methodiek van Muhammad Yunus. Microkredieten.
Het principe van de microkredieten is niet nieuw, en er zijn ook al meerdere plaatsen waarmee je exact hetzelfde kunt als Wakibi, maar het handige, hier, is dat de hele site in lekker leesbaar Nederlands is vormgegeven, en dat je niet moeilijk hoeft te doen met creditcards endergelijke, maar gewoon met iDeal kunt betalen.
Ik heb gehoord dat Sinterklaas dit jaar al heel veel cadeaubonnen heeft gekocht om op pakjesavond uit te delen.
Boeken:
bol.com | Bruna | Muhammad Yunus – Banker to the Poor
bol.com | Bruna | Dambisa Moyo – Dead Aid
Het is Wereldaidsdag. Daar hoort een stukje rubber bij. Of een lampje.
Voor alles is een eerste keer, en sommige dingen moet je gewoon proberen voordat je er een oordeel over kunt vormen. Daarom ben ik vandaag gaan zweven; ik heb een floatingsessie ondergaan bij Blitz Wellness in Heemstede.
Het concept van floaten; een afgesloten cabine met daarin een badkuip, gevuld met water dat op lichaamstemperatuur wordt gehouden.
Binnenin is slechts een zwak licht en LEDs aan het spanplafond geven de illusie van een sterrenhemel. ‘t Is niet de bedoeling daar al te veel op te letten, het idee is juist dat je alles van je afzet en helemaal ontspant. Het water is zo gruwelijk zout dat je erop blijft drijven. Doordat het water dezelfde temperatuur heeft als je eigen lichaam voel je ook dat niet. Het is niet warm en ook niet koud, maar net is net alsof je op een wolkje ligt. Het was m’n eerste keer, dus ik vond het wat moeilijk m’n houding te vinden – niet in de laatste plaats omdat je toch je hoofd weg voelt zakken als je volledig ontspant. Oordopjes zorgen ervoor dat je oren niet vollopen met water, maar het duurt even voordat je compleet beseft dat je écht helemaal alles los kunt laten zonder dat je gezicht onder water verdwijnt. Hierdoor bleef er wat spanning in m’n schouders en nek achter. Juist de plekken waar met een massage lekker gekneed kan worden. Da’s een kwastie van overgave, en de eerste keer gaat dat niet vanzelf – daarna denk ik dat een floatsessie een ontzettend ontspannend rustmoment kan zijn. Een momement waarbij de buitenwereld ver weg is, en de telefoon achterblijft in een ander universum. Een uurtje retraite.
Er is het een en ander te doen over zzp‘ers. Uit het rapport ‘Zelfbewust een Zelfstandige Positie‘ blijkt dat 12% van de zelfstandigen zonder personeel het liefst weer gewoon een baan in loondienst zou willen hebben. Niet heel verwonderlijk; 1 op de 3 zzp’ers heeft een jaaromzet van minder dan € 25.000. Er is zelfs een groep, 13% van alle zzp’ers, die jaarlijks minder dan tienduizend euro aan omzet genereert. Zelfs al zou elke cent die wordt omgezet pure winst zijn… van zo’n bedrag kun je met goed fatsoen niet rondkomen – en niet iedereen in die groep heeft er een inkomen naast. Maar een kwart van de zzp’ers heeft naast z’n bedrijfje ook een baan in loondienst, pensioen of uitkering. Al zouden die twee groepen elkaar volledig overlappen, zelfs dan blijft er, met 750.000 zzp’ers in Nederland, nog een groep van tienduizenden kleine ondernemers over met een behoorlijk karig netto-inkomen.
Wat dat betreft niet zo bijzonder dat SER-lid Grapperhaus spreekt over verborgen werkloosheid. Toch vind ik zijn suggestie in Nieuwsuur dat er een nieuw sociaal vangnet moet komen voor zelfstandig ondernemers wat ver gaan. Er zijn al mogelijkheden voor zzp’ers wat meer zekerheidjes in te bouwen; een inkomensverzekering afsluiten, DGA worden van je eigen BV, of zichzelf niet rechtstreeks, maar met tussenkomst van een payroll– of uitzendbureau aan opdrachtgevers verhuren. Da’s de makkelijkste weg om gewoon vaste lasten af te dragen en na een mislukt avontuur gewoon aanspraak te kunnen maken op WW.
Wie dat niet doet gaat doelbewust dat risico aan. Een keuze voor een lossere relatie met meer vrijheden dan een loondienstbetrekking. Dat is een vrije keuze, en bovendien is er ook voor deze groep nog een vangnet; de bijstand. Als het zo is dat die te laag is om van te kunnen leven, dan moet dàt aangepakt worden. Niet de positie van de zzp’er.
Nét een dag nadat ik een verzamelbox met alle boeken van Harry Potter, en eentje met alle films, heb aangeschaft komen ze hiermee… tot en met komende dinsdag geen verzendkosten.
Het is al een tijdje fors mistig. Hoe dat komt? Zo’n twee weken geleden heeft de NASA de nieuwe J-2X raketmotor getest op Stennis. Bij het verbranden van waterstof ontstaat wat damp…
In 1922 waren er 7 miljoen mensen in Nederland. In 1963 waren dat er 12 miljoen, en nu zijn het er 17 miljoen. De boot van Sinterklaas is niet groot genoeg meer om alle cadeautjes zelf mee te nemen uit Spanje. Daarom bestelt hij steeds vaker via internet.
Teruggrijpen op Hotmail, omdat Google’s Gmail niet optimaal werkt vanuit Google Chrome…
Terug op Marco Island, de plek waar ik een klein maandje geleden het vuurwerk op onafhakelijkheidsdag bekeek, besluit ik het lokale filiaal van Publix te bezoeken, en zie daar een 12-pack Grolsch. Import. In de koeling…. uiteraard neem ik naast een pak koffie dit 12-pack mee naar huis. Lijkt me heerlijk met dit warme weer.
Vreemd genoeg valt ‘t me tegen. Voor m’n gevoel smaakt het wrang, bijna vies. Ik kan het niet goed plaatsen… Waar het aan ligt? Het klimaat, misschien?
Een bijzondere plek om te stoppen, vlakbij Gainesville, is het Don Garlits Museum of Drag Racing. Garlits wordt beschouwd als de vader van het dragracen, en hij heeft een behoorlijk aantal snelle wagens gebouwd, die je hier kunt bezichtigen, met wat andere bijzondere zaken. In een aanpalend gebouwtje staat een aparte collectie bijzondere en klassieke auto’s dicht op elkaar geparkeerd. Lieflijk beschreven op bordjes waarop bijvoorbeed wordt vermeld dat het motortje spint als een katje.
Van een heel andere orde is het casino in Tampa. Gebouwd op grond die is toegewezen aan de Seminole. Ik stop hier om wat te eten, maar voordat je in het restaurant bent word je door een forse zaal vol fruitautomaten geleid. Oudere mensen in korte broek die met een sigaret in de hand het pensioen van hun kinderen vergokken. Iedereen heeft tenslotte een hobby nodig.
Het eten smaakte prima, maar kan niet voorkomen dat ik een stukje verder op mijn route naar het zuiden nogmaals stop bij een eetgelegenheid, een filiaal van Waffle House – voor een bak koffie en, al is het al middag, ontbijt.
In het zuiden van Georgia kom ik terecht in het stadje Americus, hoofdstad van Sumter County. Het ziet er klein en authentiek uit. In het welkomstcentrum, dat wel heel erg is ingericht op de bekendste inwoner van Sumter County; Jimmy Carter.
De man die het welkomstcentrum bemant is duidelijk om een praatje verlegen. Hij krijgt de TV niet aan de praat (ik wel) maar hijzelf lult als Brugman, en houdt dat moeiteloos een uur of 2 vol. Uiteindelijk wil hij me introduceren aan een dame van ongeveer mijn leeftijd, maar het eethuis waar zij werkt is op maandag gesloten. Soit.
Wel open is de Global Village van de organisatie Habitat for Humanity; een NGO die overal ter wereld huizen bouwt ten behoeve van de armen. In hun Global Village is te zien hoe huisjes in sloppenwijken worden gebouwd, en staan huizen zoals Habitat for Humanity ze zelf bouwt.
Ook heel interessant om te bezoeken is het boerderijtje waar Jimmy Carter opgroeide. Net als de school in Plains waar hij als jochie lessen volgde is het eigendom van de staat en ingericht als een soort van museum.
Mijn eerste serieuze stop op de terugweg naar het zuiden is Lynchburg Tennessee. Het was in eerste instantie mijn bedoeling het bruisende nachtleven van Nashville tijdens de late uurtjes van de zaterdagnacht te gaan verkennen. Die verkenning bleef beperkt tot verdwaasd ronddolen door verlaten straten om vier uur ‘s nachts. Er is hier genoeg te doen, maar niet meer op dit tijdstip.
De eerste echte stop is dus Lynchburg. Een stadje met een kleine vierhonderd inwoners. De eerste die ik tref is Big Jim, de ietwat gezette uitbater van het winkeltje Hillbilly Jim, die vooral shirts en zelfgemaakte sausjes verkoopt. Wie er nieuwsgierig naar is; ik heb geïnvesteerd in een jampotje met zijn hot sauce. Kom maar proeven als ik terug in Nederland ben.
Boven deze winkel is een restaurantje waar je prima kunt ontbijten, en daarna volgt uiteraard een bezoek aan dat wat dit kleine stadje toch wereldberoemd maakt. Jack Daniels. In tegenstelling tot Jim Beam, waar pas volgend jaar de distilleerderij zelf toegankelijk is, krijg je bij Jack Daniels de kans een blik te werpen in de stokerij zelf.
Het ziet er oud en authentiek uit, al is er wel een deel geautomatiseerd en bedienbaar vanuit een geluidsdichte bedieningsruimte. ‘An impressive control room’ volgens een van de overige deelnemers aan deze excursie.
Wat Jack Daniels zo bijzonder maakt is hun gebruik het product te filteren door een koolbed, voordat het ‘t vat in gaat. Druppelsgewijs wordt de drank verspreid over het houtskoolbed, en na een reis van 4 dagen komt het er zachter en lieflijker dan eerst aan de onderkant weer uit.
In tegenstelling tot de stokerij van Jim Beam mag er bij Jack Daniels niet geproefd worden na afloop van de excursie. Vandaag zijn er daarvoor zelfs 2 redenen; Lynchburg ligt in Moore County, en daar is de drooglegging nog steeds van kracht. Bovendien is het zondag, en op zondag mag in de staat Tennessee überhaupt geen alcohol geschonken worden.
Er wervend over praten mag wel; al is het voor iedereen boven ‘t budget, we krijgen alles te horen over de mogelijkheid een heel vat te kopen – dat zijn ongeveer 250 flessen.
Wat tijdens de rondleiding zelf niet wordt verteld is dat Jack Daniel zelf hier vlakbij begraven ligt, en het graf is erg herkenbaar door de twee witte metalen stoelen aan beide kanten van de grafsteen.
Aan het begin van de middag, na een gesprekje met een ouder stel dat rondtoert op hun Harley, ga ik verder zuidwaarts. Dit leidt me over mooie heuvelachtige weggetjes met haarspeldbochten, die ik persoonlijk prettiger vind rijden dan de snelweg rond Chattanooga – die is namelijk ook bochtig en bultig, en aan beide kanten word je continu ingehaald door vrachtwagens die 70 mijl per uur niet hard genoeg vinden. De alternatieve route, achter, brengt me bij twee mooie stukjes natuur; een natuurlijke brug en de Buggytop Cave Trail. Een voor mijn doen nogal vermoeiend wandelpad met steile beklimmingen en afdalingen en smalle schraggelpaadjes vlak langs de afgrond. De koele grot aan het eind van ‘t pad, waaruit een beekje ontspringt, maakt veel goed. Jammer dat ik geen zaklamp bij me heb.
Mijn weg vervolgend wacht me een verrassing. Als ik Tennessee achter me laat, kom in niet in Georgia terecht, maar in Alabama. Compleet met houten huisjes met longhorn-schedel boven de voordeur en mensen op schommelstoelen op de veranda. Plus rijen en rijen bomen die hebben gestaan op plekken waar tornado’s langskwamen, en daardoor als luciferhoutjes zijn afgeknakt.
