Een protestpartij die zich met populistische en gedurfde stellingen in de kijker speelt is op zich niets bijzonders, maar de nieuwe burgemeester van Reykjavik is niet alleen de leider van Besti Flokkurinn, de Beste Partij maar was al bekend als komiek en acteur. Niet verrassend om dan met voorstellen te komen als gratis handdoeken in alle zwembaden, een ijsbeer voor de dierentuin (in plaats van het neerschieten ervan, als nu gebeurt), de opening van een Disneyland bij het vliegveld en boven alles een drugsvrij parlement in 2020.

De leden van het Nederlands Elftal gaan woensdag niet stemmen. Jammer. In gedachten zie ik de spelersbus vertrekken naar de Nederlandse ambassade in Pretoria – op nog geen 50 kilometer van het spelershotel – waar zij gebruik kunnen maken van ons democratisch recht om met een rood potlood een vakje te kleuren, of juist blanco te laten.
Een mooi mediamomentje dat had kunnen onderstrepen dat topsporters een maatschappelijke voorbeeldfunctie kunnen hebben blijft ongebruikt op de stip liggen. Het WK is nog niet eens begonnen en onze jongens missen nu al een schot voor open doel. Dat belooft wat…

At ik churros als ontbijt

en tapas als diner

Als er eentje gaat, gaan ze allemaal, lijkt het… In iets meer dan een week tijd houden Agnes, Camiel en Wouter er onverwacht om persoonlijke redenen mee op en overlijdt de man die min of meer eigenhandig een progressief liberale partij uit de grond stampte. Stuk voor stuk ‘hoge bomen’ die, ongeacht of je het met hen eens bent of niet, jarenlang op het hoogste niveau hun ziel en zaligheid hebben gelegd in datgene waar ze voor stonden en in geloofden. Best wel bewonderenswaardig.
Doordat persoonlijk nieuws altijd al het andere overschaduwt, zou je haast vergeten dat niet zo lang geleden nog veel meer is gebeurd, de afgelopen tijd. Meer nog dan alleen het nieuws dat het Ministerie van LNV in alle stilte de gratis downloadbare .pdf van Gerda Magazine offline heeft gehaald, na een boel onnodige commotie.

Volgens de Volkskrant zijn Eurlings en Bos Vaandeldragers van een nieuwe Emancipatiegolf. Een generatie heren is opgestaan die niet meer geboden hoeft te worden opzij te gaan. Ik voorzie een markt voor een nieuw tijdschrift… “Ik ga al”

Als importeur van tropisch hardhout mag je de leverancier gewoon op z’n mooie blauwe ogen vertrouwen…

Het heeft iets wrangs… een van de redenen waarom ik tot gisterochtend in Madrid zat, was de mogelijkheid een voorsprongetje te nemen op de lente. dat pakte anders uit. De eerste twee dagen heerlijk weer gehad, en eindelijk de mogelijkheid gehad te wandelen in Campo del Moro. Dat heb ik in het verleden vaker gewild, maar eigenlijk altijd zat de poort op slot. Plus de laatste kans gepakt door een ander park, Jardines de Las Vistillas, eveneens een oase van rust in het hectische centrum, vlakbij het Koninklijk Paleis, te lopen. Dat park verdwijnt binnenkort en maakt plaats voor de ‘Stad van de Kerk,’ een soort mini-Vaticaan.
Het was ook nog lekker weer tijdens ‘n bezoek aan Segovia, een oud stadje, de binnenstad is door UNESCO erkend als werelderfgoed, met onder andere een mooi bewaard gebleven Romeins aquaduct en mooi uitzicht op besneeuwde bergtoppen.
Ja, en sneeuw heb ik net niet gehad, maar de rest van m’n verblijf in Madrid was het niet echt lente-achtig. Wind, regen, temperaturen rond of onder de 10 graden. Niet mijn ideaalbeeld van een prille lente in de hoofdstad van Spanje.
De sfeer in de stad vond ik ook minder, en dat lag niet alleen aan het weer; de werkloosheid in Spanje ligt nu op bijna 15% wat, uit de losse pols, zou betekenen dat een stad als Madrid evenveel werklozen heeft als Amsterdam inwoners. Je ziet er nu ook beduidend meer straatverkopers, schoenpoetsers en bedelaars op straat dan pakweg een jaar geleden. De keerzijde is wel, dat het nu mogelijk is een prachtige ruime hotelkamer met ligbad en balkon met uitzicht op de Gran Via kunt krijgen voor een prijs waar je tot voor kort een hok zonder ramen met een gammel bed voor kreeg.
Ook fijn is dat een ontbijtje met churro‘s en chocolade ook prima smaakt als het buiten regent, en dat de expositie Star Wars: The Exhibition nog te zien tot 19 april, en dus ook nog in de periode dat ik er was. Niet echt groot, maar best leuk om filmrekwisiten in ‘t echt te zien.
Terug naar Nederland was minder leuk. Als de metro staakt, kun je alleen met de taxi naar het vliegveld. Natuurlijk is ook het vliegtuig naar Eindhoven vertraagd, net als de trein tussen Einhoven en Den Bosch, die niet alleen veel te laat aankomt, maar ook in Best last krijgt van een geblokkeerde rem, en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, maar dat ben ik niet van plan. Ik ben hartstikke veilig thuis, het is heerlijk weer, en ik heb er een paar herinneringen bij die het waard zijn om te koesteren.

Vandaag kwam de bodem van mijn portemonnee wel in zicht, was ik net te laat op de London Bridge om daarvandaan de Tower Bridge dicht te zien gaan, was het bewolkt, winderig, heeft het een hele tijd geregend, liep ik verkeerd om vanaf diezelfde London Bridge bij Waterloo Station terecht te komen en zag ik de lastminutes voor de voorstelling van vanavond verkocht worden voor ongeveer de helft van was ik ervoor heb betaald. Voeg hier het nummer ‘sucks to be me’ uit Avenue Q in… ik zou dit berichtje zelfs ‘Sucks To Be Me’ hebben genoemd, als er een manier was meteen duidelijk te maken dat dat een songtitel is, en toch vooral mild sarcastisch opgevat moet worden. Ik ben blij blij en tevreden met vandaag. Juist door dat omzwervinkje p de zuidoever heb heerlijk en vers gegeten op de semi-overdekte Borough Market, me verbaasd over een autowas-dienst die bij mensen thuis de auto komt wassen en had ik me bijna aan een floating-sessie gewaagd, als het niet zoveel tijd zou hebben gekost in een bak warm zout water te gaan liggen drijven.
Ik vond het zinniger met de metro naar Piccadilly Circus te gaan, bij de schouwburg vast m’n kaartjes op te halen (jaja, daaaar kan ‘t wel….) en daarna China Town te bezoeken. Ruikt lekker. Jammer dat ‘t vreselijk weer was, toen.
Een volgende tourist trap, die ik toch min of meer als verplichte kost beschouw is het Hard Rock Cafe, bij Hyde Park Corner. Londen is de plaats waar in de jaren zeventig van de vorige eeuw het allerallereerste filiaal van deze keten werd geopend, en waar anders krijg je te eten met de gouden platen van Yellow Submarine van The Beatles en Slow Train Coming van Bob Dylan, letterlijk, binnen handbereik?
Na het eten heb ik The Vault bezocht. Een oude bankkluis met spullen als de stoel van Freddie Mercury, een bustier van Madonna, een gitaar van Kurt Cobain en meer van dat moois. Kreeg ik letterlijk even kippenvel van.

Kippenvel kreeg ik ook toen vanavond het doek openging voor Avenue Q. Daar had ik echt op gewacht, en de verwachingen werden echt waargemaakt. Niet alleen was het acteerwerk en de zang perfekt, de liedjes blijven leuk, ook als je ze al gehoord hebt, en het verhaal ontvouwt zich pas echt als je ‘t voor je neus ziet gebeuren. Ik heb genoten. Het was goed dat ik zat, anders had ik me van de benen gelachen.
Tuurlijk. Je kunt je afvragen of het wel gepast is voor m’n eerste bezoek aan de west End naar zo’n cultmusical te gaan, en het heeft wel iets heel bijzonders on in zo’n mooi, statig, oud theater zo’n kleurrijk en hip, duidelijk door Jim Henson geinspireerde poppenschouwspel te zien, maar ja…
Als anderen zich afvragen of iets wel kunst is, dan is ‘t antwoord per definitie ja.

De nieuwe minister van landbouw in Zimbabwe, Roy Bennett, is kort voor zijn installatie gearresteerd. Een man die nooit de makkelijkste weg heeft bewandeld. Iemand die zich zelfs nadat zijn boederij 6 jaar geleden werd onteigend, 8 maanden onder mensonterede omstandigheden in de gevangenis, en nadat hij als politiek vluchteling in Zuid Afrika werd opgenomen in bleef zetten voor het land waarin hij gelooft. Al had hij de kans in bijvoorbeeld Canada, Australië of Engeland opnieuw te beginnen. Niet iemand die zich snel gewonnen geeft, maar wel met ‘t hart op de goeie plaats. Zo iemand wordt met spierballenvertoon afgevoerd, vlak voor de hij een hoog ambt mag bekleden.
Kennelijk blijft dat als MDC-lid het risico van het vak, ook nu deze voormalige oppositiepartij deel uitmaakt van een regering van nationale eenheid.

Tot nu toe geen klachten gehad, maar in principe zou het kunnen zijn dat iemand het niet gepast vindt dat er onderaan het vorige berichtje, die toch best een aantal zware onderwerp aansnijdt, een carnavalsnummer te beluisteren valt. Zou kunnen.
Ja, en je zou maar bij die toch best grote groep horen die met angst en beven afwacht of er geen ontslagronde aan zit te komen, of als ondernemer een klantenbestand weg zien blijven. Dat kan, en ik denk dat het dan niet makkelijk is de rug recht te houden en te blijven relativeren. Daar veranderen lege one-liners als “het is nooit zo donker geweest, of ‘t is weer licht geworden” of “echte rijkdom zit van binnen” helemaal niets aan. Geforceerde carnavalsgezelligheid al helemaal niet.
De New York Times heeft pas wel een leuk stukje geschreven over, al dan niet positieve, sociale veranderingen die samengaan met een recessie. Zo neemt de levensverwachting toe, en zijn jongelui die mindere tijden mee hebben gemaakt in hun latere leven zelfredzamer.

Op de website van MyC4, een bemiddelaar in microkredieten in Oaganda, Kenia en Tanzania, staat zelfs een stukje die prikkelend genoeg ‘10 Benefits of a Recession‘ is genoemd. De conclusie daarvan is; het maakt je creatief, minder spilzuchtig, bevordert verandering, en leert je keuzes te maken.
Slim om dat stukje op die site daar te plaatsen, MyC4 heeft tenslotte baat bij mensen die nu iets anders willen dan sparen of beleggen. Ook een prima manier om een imago (verder) op te poetsen. De Oegandese tak van telecommaatschappij MTN, erg dominant in Afrika en het Midden Oosten, bij voetballiefhebbers bekend als hoofdsponsor van de Afrika Cup en sponsor van het WK 2010, gaat bijvoorbeeld een kwart miljoen Amerikaanse dollars ‘teruggeven‘ door dat geld in lokale microkredieten te investeren. Slim, want dat levert hun natuurlijk ook meteen nieuwe klanten op…

De Zimbabwaanse Dollar wordt weer eens geherwaardeerd; er verdwijnen 12 nullen. Vorige week werd er nog een nieuw biljet geïntroduceerd van 100 biljoen, na de herwaardering wordt dat dus Z$ 100. Niet dat dat de hyperinflatie zal stoppen, trouwens… helaas betekent hyperinflatie niet alleen dat geld verdampt waar je bijstaat.
Volgens het World Food Programme van de Verenigde Naties zullen dit jaar 7 miljoen Zimbabwanen afhankelijk zijn van voedselhulp. Wrang, en een heel bizar gegeven, voor een land met zoveel vruchtbare grond en een perfekt klimaat, dat in theorie uitstekend voor zichzelf zou kunnen zorgen. Niet alleen in theorie, trouwens. Tot in de jaren negentig stond Zimbabwe bekend als de graanschuur van Afrika, en was voedsel zo ongeveer het belangrijkste exportprodukt. Daarnaast was het sterk in de dienstensector. Vooral banken en verzekeraars. Dat dat nu anders ligt is een complex geheel, en het is te kort door de bocht alleen de landhervormingen daar de schuld van te geven. Het is ook geen typisch Zimbabwaans verschijnsel. In de laatste, zeg, 20 jaar, hebben landen als Rusland, Argentinië en Suriname het doorgemaakt, en hebben zich hersteld, en het had niet veel gescheeld of IJsland was nu het bokje.
Saillant detail; niet zo heel lang geleden heeft de Reserve Bank of Zimbabwe een compliment gegeven aan, onder andere, de ECB en de FED met betrekking tot de manier waarop de kredietcrisis wordt aangepakt. Wij doen namelijk precies hetzelfde als zij, en daar heeft het niet al te best uitgepakt.
We zullen zien… voorlopig heeft de Eurozone nog de laagste inflatie sinds jaren, en deze daalt.

Okee. Het is nu meer dan een jaar bezig. Ik ga woorden vuilmaken aan de kredietkrisis. Van de zogenaamde crisis zelf lig ik niet wakker. Ik zit droog, warm, en heb elke dag te eten, en zie op dit moment geen aanleiding te verwachten dat dat op korte termijn zal verwachten. Waar ik vel van baal, is de enorme massa mediaheisa die is ontstaan rondom de crisis en de aanstaande recessie. Misschien nog wel erger dan begin deze eeuw toen het hip was je bezorgd uit te laten over de ‘economische malaise’. Echt, die term roept braakneigingen bij me op. Nog steeds. Bwaaaaaagh!

Goed… heel globaal. Wat is economie? Dat schaarste de prijs bepaalt. Beetje wazig, maar alles zit in die definitie besloten. Willen meer mensen hetzelfde iets hebben, en blijft het aanbod hetzelfde, dan gaat de prijs daarvan omhoog. Als de prijs omhoog gaat, kost hetzelfde ding meer geld. Met geld bedoelen we stukjes metaal of papiertjes die alleen maar waarde hebben, omdat er instellingen zijn die zeggen dat dat zo is. Z’n stijgende prijs is aantrekkelijk voor fabrikanten, die er alles aan zullen doen ook te zorgen voor een groter aanbod. Dat leidt weer tot meer werkenden, stijging van salarisen, wat weer leidt tot een luxer uitgavenpatroon, hogere inflatie, stevige geldgroei et cetera.
Kortweg betekent het dat meer mensen meer kopen. En dan niet alleen de dingen die we nodig hebben, maar liefst ook, vooral, onzinnige zooi. Al in de jaren 70 van de vorige eeuw kwam de Club van Rome tot de conclusie dat je daar niet tot in het oneindige mee door kon gaan, maar tot op de dag van vandaag, ja, ook nu nog, doen we net alsof.

Op dit moment praten we elkaar aan dat ‘t heel erg slecht gaat. De Nederlandse Vereniging van Makelaars vindt bijvoorbeeld dat de huizenmarkt slecht funktioneert, want we wonen soms wel 20 jaar op dezelfde plek. Hierdoor stijgen de woningprijzen minder snel dan de NVM wel zou willen. Ze vinden het daarom tijd dat de overheid de overdrachtsbelasting afschaft. Klinkt leuk, maar het is een beetje raar dat de NVM met ‘n vingertje naar de overheid wijst, terwijl er ook aan de kant van bijvoorbeeld notaris, makelaar, hypotheekverstrekker leuk wat kosten in rekening worden gebracht. De hand in eigen boezem steken zou ook kunnen, helemaal omdat er eigenlijk, verpakt in mooie woorden, ondubbelzinnig naar buiten wordt gebracht dat de overheid minder geld uit de markt moet trekken, zodat prijzen op de vrije markt harder kunnen stijgen. In wiens belang is dat eigenlijk?

Ook is van alle kanten te horen dat we niet genoeg voortplanten. Er zijn straks te weinig kindjes om de hele kermis aan de praat te houden. Te weinige premiebetalers om onze AOW op te hoesten, en misschien zelfs wel te weinig om de twintigers en dertigers van nu, straks te kunnen verzorgen als we oud en bedlegerig zijn. Over heel Europa gemeten daalt de bevolking al, in Nederland stijgt ie nog, maar is de rek er ook uit. Een regelrechte bedreiging voor de manier van leven zoals we die nu kennen. Eigenlijk vooral omdat er zo paniekerig over gedaan wordt. Wereldwijd zijn er bijna 7 miljard mensen, waarvan ruim een derde jonger is dan 20. Zonder voor een nieuw soort kolonisatie of een nieuwe golf van arbeidsmigratie te willen preken, ben ik van mening dat dat mogelijkheden biedt. Staatsfondsen uit China, India en de Arabische wereld investeren flink in wat wij ontwikkelingslanden noemen, en dat lijkt in een paar jaar tijd meer vruchten af te werpen dan tientallen jaren ontwikkelingshulp. Het brengt allicht de verwezenlijking van de milleniumdoelen een stap dichterbij. We delen met z’n alleen 1 planeet, en uiteindelijk is iedereen vooral op zoek naar een plek die beschutting biedt tegen wind, regen, kou, of zon en voldoende te eten.

Da’s ook een beetje de reden waarom ik er zo van baal dat de voedselcrisis zo weinig, en de kredietcrisis juist zo veel, aandacht krijgt. Goed, juist door de kredietcrisis en de weer dalende olieprijs is de prijs van voedsel weer gedaald, en de strategische voorraden in de ontwikkelde landen worden weer aangevuld, maar nog steeds hebben honderden miljoenen aardbewonders elke dag honger, en sterven er elke dag tienduizenden mensen aan ondervoeding. Geen prettig idee. Ik zeg niet dat de oplossing binnen handbereik ligt. Ik zeg eigenlijk helemaal niets. Ik ben vooral een beetje cynisch, maar toch hoopvol. Prettige kerstdagen.

Om irritaties te voorkomen, plaatst Rijkswaterstaat tegenwoordig matrixborden langs de kant van de weg, waarop te lezen is waarom het verkeer ineens via een andere rijstrook wordt geleid.
Zo ook bij Doetinchem. Vlak voor de plek waar beide rijstroken van de A18 richting Varsseveld worden afgesloten, en al het verkeer via de andere helf van de snelweg wordt geleid staat een matrixbord met de alleszeggende tekst ‘Wegwerkzaamheden’

Ik sta op de wachtlijst voor een kaartje voor Live Earth. Als ik ingeloot word, betekent dat dat ik er zelf bij kan zijn op 7 juli. Heerlijk joh, naar Londen vliegen voor een concert tegen klimaatverandering

Er staat een geheime boodschap van me op de voorvleugel van Button’s auto. Morgen allemaal goed kijken of je ‘m kunt zien

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Vrouwlijke komodovaranen, vleesetende hagedissen van zo’n 3 meter lang, blijken in staat te zijn kindjes te krijgen zonder van te voren door een mannetje bevrucht te zijn. In Engeland staat nu een nestje eieren op het punt van uitkomen van een vrouwtje die nog nooit bij een mannetje in hetzelfde hok is geweest.
Heel toepasselijk, zo met de kerstdagen voor de deur…