Vanmorgen heb ik, na twee stops langs de Indian River, Cocoa achter me gelaten. Omdat ik nog een toegangskaartje had voor het Kennedy Space Center ben ik ook naar de Astronaut’s Hall of Fame geweest. Die’s ook toegankelijk met hetzelfde kaartje.
Daarna volgt een fraaie toeristische route. Eerst via de snelweg naar Daytona Beach, bekend vanwege het ovale racecircuit. Opnieuw roept het strand, en voor een tijdje loop ik langs de Atlantische Oceaan. Naast het lef van de kitesurfers hier, verbaas ik me erover dat mensen hier zelfs een strandwandeling kunnen maken zonder de auto te verlaten; voor 5 dollar mag je met de auto ‘t strand op en in een rustig tempo langs de kustlijn rijden. Via de scenic highway A1A kom ik bij m’n volgende stop. Flagler Beach. Ondanks de hoge golven wordt er gesurft. De Tommy Tant Memorial Surf Classic vindt plaats. Of vond; er was niet veel meer te doen, dus ik vertrek weer. De volgende stop is Fort Matanzas. Een Spaans fort uit 1740. Soms is het mogelijk dat fort te bezoeken met een pontje. Nu kun je ‘m alleen zien liggen aan de andere kant van de Matanzas-rivier. Wel is er een erg fraai wandelpad langs deze historische plek.
Bij het weer verlaten van de parkeerplaats valt me op dat ook aan de overkant van de weg een bruin verkeersbord staat, dus een bezienswaardigheid. Even later ben ik zelf een van de mensen die een strandwandeling maakt zonder daarbij de auto te verlaten. Vreemd om zo langs de branding te toeren, maar het uitzicht is schitterend, en bij de hier geldende maximumsnelheid van 10 mijl per uur doe je best nog wel een tijdje over 5 kilometer toeren langs de branding.
De volgende stop is een korte nabij de vuurtoren in St.Augustine Beach en even later arriveer ik in St.Augustine zelf. Haast een verplichte stop als je in de buurt bent; het is in 1565 gesticht door de Spanjaarden en is daarmee de oudste door de Europeanen gestichte stad in de VS, en je vindt nog steeds gebouwen die echt stokoud zijn, waaronder een houten schoolgebouw die voor het eerst genoemd werd in 1716.
Omdat de omgeving te fascinerend is om in het donker verder te rijden heb ik hier een motel opgezocht. Voor net geen 50 dollar zit ik vannacht in het Economy Inn. Morgen ga ik verder naar ‘t noorden. Zien waar ik dan terecht zal komen.

Het zal geen verrassing zijn dat gisteren iets anders verliep dan gepland. Een vroege start en een autorit naar Titusville om nog voor achten op de parkeerplaats aan te komen die ik de dag ervoor had uitgezocht als ideale kijklocatie. De eerste mensen zijn er al. Sommigen hebben zelfs op deze parkeerplaats geslapen. De inzittenden van de auto die voor me parkeert zijn helemaal uit het Verenigd Koninkrijk gekomen om dit te kunnen zien. Aan de overkant van de weg zit een klein schuurtje met de naam Tastee Donuts, die inderdaad erg lekkere donuts verkoopt, en ook de koffie is wel goed. Na dit suikerzoete ontbijt volgt echter minder prettig nieuws op de parkeerplaats. Na de gerepareerde stikstofleiding, de roestende stotz en het slechte weer van de afgelopen dagen volgt nu de genadeklap; bij het vullen van de brandstoftank bleek deze waterstof te lekken. De tanks worden weer leeggepompt en de lanceringsdatum verantert van vrijdagmiddag neer to be announced.
Ik besluit dan maar de rest van de dag door te brengen op ‘t bezoekerscentrum van Kennedy Space Center. Je kunt er gelukkig twee opeenvolgende dagen naar binnen op 1 kaartje, en da’s maar goed ook, want er is daar erg veel te zien – al had ik natuurlijk vele malen liever iets anders gezien.
In de avond ga ik naar Cocoa Beach. Gezellig wat drinken in een woonkamer met 7 meisjes. Zaterdag begint met een bezoek aan een lokale kringloopwinkel en later een vijver waarin lamantijnen zwemmen. Het blijven imposante beesten…
De rest van de dag, na afscheid te nemen van m’n gastvrouwen, breng ik door nabij het strand en een kleine kunstmarkt. In de avond volgt de volgende stop, aan de overkant van de rivier; Cocoa. Hier is vanavond een wandeling langs opengestelde expositieruimten van kunstenaars. Op tafels staan hapjes en in een enkele gallerie speelt een muzikant. Erg leuk. Ik koop een schilderwerkje; een tekening van een flamingo die wel verdacht veel lijkt op de Vitruviusman van Da Vinci

Als zoveel kindjes die in de jaren tachtig werden gehersenspoeld door Jochem van Gelder en Melline Mollerus ben ik indertijd overspoeld met beelden van Disney World in Orlando. Ook op mij had dat de uitwerking dat ik misschien net iets te overduidelijk aan ouders heb laten blijken dat ‘t me wel een heeeeel mooi park leek. Dan kun je ‘t niet maken er niet naartoe te gaan als je toch in de buurt bent.
Vandaag was het zover. Wie de Efteling duur vindt moet nu even opletten; voordat je een voet in het magische koninkrijk hebt gezet, ben je meer dan 100 dollar lichter. Ook als je in het park een hapje wilt eten moet je een dikke portemonnee meebrengen.
Voor de rest heb ik me wel vermaakt, al zou het een bonus zijn geweest als het weer wat meer mee zou werken. Het regende nogal. De hele inhoud van mijn portemonnee is doorweekt, en datzelfde geldt eigenlijk ook voor mij. Tot aan m’n sokken aan toe was alle kleding doorweekt.
Ja, en toch, laat op de avond voor ‘t eerst in je nog prille leven de parade voorbij zien trekken, dan snel naar de boottocht ‘It’s a Small World’ om bij het weer naar buiten stappen omringd te worden door de kleurenpracht van die enorme hoeveelheid vuurwerk die de lucht in wordt geschoten – terwijl uit speakers de boodschap schalt dat wensen uit kunnen komen. Het doet toch wel wat.
De wens die ik daar op dat moment deed gaat hoe dan ook niet in vervulling, want de Discovery blijft hoe dan ook ook morgen nog aan de grond.

Als een rasechte toeris heb ik me overgegeven aan roadside attractions. Vreemde attracties langs de weg. Gisteren een bijna verplicht bezoek aan Everglades City, met een boottochtje door de smalle watergangen tussen de mangroves. De plek om alligators en wasberen te zien. Ondanks het lawaai van de boot en de bizarre stuurmanskunsten van de kapitein zie je veel diertjes en ontzettend mooie stukjes dichte bebossing.
Vandaag ben ik iets verder naar het oosten getogen, tot Ochopee. Via het kleinste postkantoor van de VS naar de parkeerplaats bij het Kirby Storter Roadside Park. De plee daar stelt niet veel voor; niet veel meer dan een stinkend gat in de grond met een muurtje en een dak, en in plaats van stromend water is er een dispensertje met Dettol – terwijl er niet meer dan een klein pompje en een hydrofoortje (op zonne-energie?) nodig zou zijn om hier stromend water te hebben. De boardwalk die het moeras toegankelijk maakt, daarentegen, is om door een ringetje te halen. Een prachtig moerassig stuk bos vol subtropische planten, veel vogels en als klap op de vuurpijl een uitkijkpunt boven open water, waar baby-alligators over de waterlelies kruipen, terwijl mama-gator aandachtig toekijkt of haar nageslacht niet in gevaar is. Mooi.
Een meer traditionele bizarre tourist trap is het Skunk Ape Research Headquarters. Een plek waar kennelijk onderzoek gedaan wordt naar de mythische mensachtige aap die harder stinkt dan een stinkdier. Die geur schijnt te maken te hebben met de voorkeur van dit wezen zich te voeden met ranzige kadavers. Ondanks de naam heeft het Skunk Ape Research Headquarters niet veel van deze stinkdierapen, op een standbeeld en wat foto’s na. Wel is er een soort dierentuintje die eigenlijk dat woord nog niet waardig is. Een schuurtje met wat exotische huisdieren, dat dekt de lading beter.
Daarna een maaltijd bij een andere fascinerende plek. In Joanie’s Blue Crab Cafe zit naast 2 gasten Joanie zelf, een kok, een serveerster en muzikant Raiford Starke – voor de gelegenheid (Halloween) gekleed in uitbundige kledij en getooid met afro-pruik.
Uiteraard wordt de muziek erop aangepast als bekend wordt dat ik in een voorstadje van Amsterdam woon. De hier bekende Nederlandse muzieknummers Little Green Bag van George Baker en Radar Love van de Golden Earring worden gespeeld. Best grappig. Charmant restaurantje, wel.

Gisteren was de dag dat NASA aankondigde dat de eerstvolgende lancering van de Space Shuttle minstens een dag wordt uitgesteld. Ook viel het me op dat bouwmarkten hier allerlei zooi verkopen die in Nederland al tientallen jaren niet meer verkocht mogen worden.
Het hoogtepunt van de dag, echter was de avond. Aan de noordkant van ‘t eiland is enkele jaren geleden een lagune ontstaan. Wat ooit de kustlijn was, is nu een fantastische lokatie voor vogelspotters. Ietsjes voorbij de lagune tref je nog steeds een hagelwit strand aan, en daarvandaan heb ik, staand aan de kustlijn, de zon in de zee zien zakken. Vuurrood, met als bonus een prachtige groene flits. Geluk zit in de kleine dingen.

Gisteren heb ik een cultureel uitstapje gemaakt. Bij het plaatsje Estero stichtte Cyrus Reed Teed eind negentiende eeuw zijn Nieuw Jeruzalem. Ooit kreeg Teed een electrische schok, en gedurende de tijd dat hij buiten bewustzijn was, werd hij bezocht door een beeldschone vrouw die hem tot inzichten bracht die hem tot nu toe onbekend waren. De Aarde is geen bol, maar juist hol, en we leven met zijn allen aan de binnenkant. Het is niet de draaiing van de Aarde die de Aarde bij elkaar houdt. Zwaartekracht bestaat niet; het is de middelpuntvliedende kracht die ons tegen de grond drukt. De zon is een grote lamp, en maan en sterren zijn niet meer dan reflecties van dat licht.
Om deze inzichten verder te verspreiden startte hij een nieuwe religie. De Koreshianen, naar de Hebreeuwse schrijfwijze van zijn eigen naam.
Op de plek die volgens hem het midden van het universum is, werd grond verworven om het nieuwe Jeruzalem te bouwen. De perfecte stad met plaats voor 10 miljoen mensen.
Dat aantal inwoners heeft zijn modelstad nooit gehaald, maar op ‘t hoogtepunt leefden er wel 250 mensen en, ondanks het wat vreemde wereldbeeld, waren ze behoorlijk vooruitstrevend. Geld kwam onder andere binnen dankzij een supermarkt cq warenhuis en benzinepomp, er was een theater, vrouwen werden, een eeuw geleden al, als gelijkwaardig aan mannen gezien en er stond zelfs een complete met stoom aangedreven houtzagerij, wasserette en een electriciteitscentrale van 20 kW op het terrein. Nog voordat de meeste steden stroom hadden. Slim lobbywerk van Thomas Edison, die een stukje verderop een zomerhuis had, en maar niemand enthousiast kon krijgen voor wat men toen als nutteloze uitvinding zag; electrisch licht.
De Koreshianen, echter, begepen toen al dat als je met weinig mensen veel voor elkaar wilt krijgen, je het beste kunt automatiseren.

De religie van de Koreshianen bestaat niet meer. Cyrus Teed zelf overleed in 1908 en bleef dood, ondanks zijn belofte te herrijzen. Tijdens een overstroming spoelde zelfs zijn lichaam weg uit ‘t graf en verdween in de Golf van Mexico. Misschien dat er ergens een eiland is waar iemand zich uitgeeft als de opgestane Koresh..
Eind jaren 80 overleed de laatste trouwe volgelinge van zijn leer op het terrein. Daar is ze ook begraven.

Een indrukwekkende plek om te bezoeken. Net als het restaurantje op de terugweg. Randy’s Fishmarket in Naples. Een visboer met restaurantgedeelte. Ik heb een broodje Chileense zeebaars te eten, want het schijnt zo te horen dat als je in Florida bent, je dode zeedieren op moet eten.

Een paar maanden geleden zat ik nog in het koude zuiden van Amerika. Het toeristenplaatsje El Calafate, woensdag nog wereldnieuws omdat de man van president Cristina Kirchner (die van 2003 tot 2007 zelf president was) daar een hartaanval kreeg, was toen het podium van het mooiste natuurfenomeen dat je je voor kunt stellen.
Saillant detail; in datzelfde plaatsje heb ik varkensvlees, bereid met honing en bier, gegeten. Deels omdat al die runderbiefstuk die me in Argentinië werd voorgezet begon te vervelen. Deels omdat varkensvlees minder mileubelastend is dan rundvlees (sec bezien is vegetarisch eten nog beter, maar dat red je daar niet. Zodra er minder dan 150 gram vlees per portie in een maaltijd is verwerkt, is het in Argentinië al vegetarisch) en in mijn achterhoofd heeft het vurige pleidooi dat Cristina Kirchner heeft gehouden voor het varken ook wel een beetje meegespeeld. Of datzelfde pleidooi, en hetzelfde gerecht, verband houdt met de dood van de ex-president, daar wil ik niet over speculeren.

Nu zit ik een heel stuk noordelijker op het Amerikaanse continent, en het is hier ook een stuk warmer. Omdat voor aanstaande maandag de laatste lancering van Space Shuttle Discovery op de agenda staat, vertoef ik op dit moment op Marco Island, Florida. Dinsdag bleken er, ondanks de stakingen in Frankrijk, genoeg werkwillige Parijzenaren te zijn om een redelijk vlotte overstap op Charles de Gaulle mogelijk te maken, en in de namiddag was ik in Miami, waar me nog een autorit van een uur of twee wachtte.
Er zijn, daar durf ik best voor uit te komen, prettiger plaatsen te bedenken om voor ‘t eerst in een automatisch schakelende auto te rijden als Miami tijdens de spits. Ik was blij de stad uit te zijn, al heeft de lange, rechte weg door het moeras die ik daarna moest volgen, Tamiami Trail, ook zo z’n nadelen. Omgerekend mag je daar 90 kilometer per uur, en je hebt echt cruisecontrol nodig om die snelheid vast te houden. Je wordt zo polderblind als de pest, en voor je ‘t weet rijd je te hard – en eigenlijk moet je dat niet doen in een gebied waar het achter de struiken schijnt te wemelen van de alligators, panters en poema’s. Ik heb ze nog niet gezien trouwens. Ik hoop nog wat diertjes te zien, maar dat zal ongetwijfeld goed gaan komen. Rondom groeien mangroves, en het kreekje dat hier vlakbij stroomt schijnt regelmatig bezocht te worden door zeekoeien en dolfijnen. En dat bij een temperatuurtje van rond de 30 graden. Ik vermaak me wel…

This Sunday, it’ll be three weeks ago this happened right in front of my, and a lot of other lucky people’s, eyes. Up on the mountain, in the cold snow, with nearly no clouds in the sky. The sun low over the horizon gave it a special bonus; moon illusion made it appear as if the eclipsed sun was huge. Larger than life.

Bovenstaand filmpje is ongeveer wat ik zag, bijna drie weken geleden, hoog op de berg. Een haast onbewolkte lucht en de verduisterde zon, laag boven de horizon veroorzaakten de maan-illusie. Hierdoor leek alles enorm groot. Best een mooi gezicht.

Het was ietsjes warmer in Madrid dan vooraf voorspeld. Eigenlijk precies het tegenovergestelde van Buenos Aires; in de schaduw of, beter nog, in de wind goed uit te houden, maar in de volle zon was het niet bepaald uit te houden. De temperatuur van 32 graden waar ik ‘t in het vorige postje over had, werd eigenlijk alleen ‘s nachts gehaald. Heerlijk om dan met een jarra bier een paar tapas te eten, maar overdag, als de temperaturen voorzichtig richting de 40 graden Celsius kruipt, is het haast teveel van het goede. Gratis dagblad 20 Minutos heeft een verhaal over de verschillen in temperatuur tussen de ene plek en de andere; van 17 graden in de bus, tot 32 graden in een straat die men door het vernevelen van water draaglijk probeert te houden. Op TV spreekt men over een nieuw record qua electriciteitsverbruik door alle loeiende airco’s, en probeert Romina Belluscio de man in de straat wat broodnodige koelte te brengen.

Wat dat betreft ben ik net op tijd weer thuis. Vanavond is er in Madrid een concert van Nina Hagen en in de stierenvechtersarena is er Red Bull X-fighters, een of ander gesponsord crossmotor-freestyle-gebeuren – naar mijn smaak een nuttiger bestemming voor dat gebouw dan het in 8 minuten tijd doodmartelen van een rund – maar die evenementen sla ik graag over. In Nederland is het namelijk veel draaglijker qua temperatuur. Zowel ten opzichte van Spanje als ten opzichte van Argentinië, waar het nu nóg kouder is dan toen ik er vertrok. In Buenos Aires heersen nu temperaturen die thuishoren in een koelkast, maar in de bergen is het nu kouder dan menig diepvries.

Inmiddels twee dagen verder, en ook in die tijd heb ik de toerist uitgehangen.
Van individuele reiziger, ben ik nu groepsreiziger geworden. Dat leed gistermiddag een zeer uitgebreide bus- en wandeltour. Die kwam redelijk als een verrassing: ik was net van plan ergens in de stad te kijken of er festiviteiten zijn rond Nueve de Julio, een nationale feestdag, die, nu het land 200 jaar onafhankelijk is extra speciaal zou kunnen zijn.
Het heeft het lijstje van nog te bekijken dingen flink bekort. Zelfs de tangoshow heb ik nu gezien: een broadway-achtig spektakel, met eten erbij, in een groot theater. Niet te missen als je in de buurt bent.

Vanmorgen was het zwaar om wakker te worden. Veel te vroeg werd er ontbeten, en om 7 uur vertrokken we richting vliegveld voor de vlucht naar het koude zuiden.
Mijn eerste stoel viel tegen: 34E in een MD88 heeft geen raam, maar een blinde muur. Het raam een rij ervoor is er eentje waar je met heel veel moeite de motor kunt zien, maar dat die daar hangt was al duidelijk: het is er een gruwelijke herrie. Gelukkig waren de stewardessen zo lief me te upgraden naar de nooduitgang. Een zee van beenruimte, en goed zicht door maar liefst 3 ramen. Als het niet op zo veel plekken bewolkt was geweest was het nog beter, maar je kunt niet alles hebben.

Door de, hier kennelijk normale, vertraging kwamen we rond 13 uur aan in El Calafate. Temperaturen onder het vriespunt en besneeuwde bergen. Toch waait het niet zo hard, en echt koud durf ik ‘t ook niet te
noemen. Mooi droog vriezend weer.

Inmiddels is het half zeven ‘s avonds. Ongeveer een half etmaal na m’n terugkoms, en nog altijd helemaal bij kennis. Niet dat ik heel veel belangrijks gedaan heb, trouwens. Ouderwets geld gewisseld bij een wisselkantoor… kost veel tijd, maar de tijd zal straks leren wat het beste is. Zo op het eerste gezicht heb ik voor een heel gunstige koers pesos kunnen kopen. De Tomate Loco, die op de stoep ernaast werd verkocht heb ik links laten liggen.
Vervolgens naar het postkantoor, ouderwets een nummertje trekken en lang op je beurt wachten om een paar brieven te frankeren. Wat later passeerde ik een kruidenier met daarin een postagentschapje. Daar was het wel rustig…
Edoch, ik heb weer een mooi wandelingetje gemaakt, naar de begraafplaats. Of, begraafplaats, het is meer een soort mausoleum. Allemaal monumentjes met een soort altaar, een Jezusbeeld, soms wat planten, foto’s of een kandelaar. In veel gevallen kun je so op de kist van de overledene kijken. Achter glas, dat wel, maar toch. Het brengt de eindigheid van ons verblijf op aarde toch op een akelige maar ergens ook heel poëtische manier heel erg dichtbij.
De meeste monumenten zien er wel goed uit, maar sommigen zijn nogal vervallen of hebben iets beangstigends. Bijvoorbeeld doordat de planten die ooit op het altaar stonden inmiddels door het dak groeien, waar ruiten helemaal beslagen zijn (in combinatie met een wegrottende kist vind ik dat een beetje onsmakelijk idee) of staat het deurtje met daarachter de kist gewoonweg open. Beetje brrr, maar er wordt wel iets aan gedaan. Het ziet eruit of de hele boel flink onder handen wordt genomen, en deze plek blijft een must see; wat Novodevitsji is voor Moskou en Père Lachaise, is deze plek, de Recoleta-begraafplaats, voor Buenos Aires. De praalgraven hier, soms komplete tempels, en de muren waarin complete doodskisten zijn bijgezet, zijn stuk voor stuk monumentale gebouwen, en mensen die in hoog aanzien stonden bij leven, liggen hier nu te ruste.
Heel even heb ik met de gedachte gespeeld vandaag hier een berichtje te plaatsen met als titel “Op zoek naar Evita” en daaronder een foto van haar laatste rustplaats (en een flauwe opmerking als “ik heb d’r gevonden”) maar dat vind ik eigenlijk wel een beetje smakeloos…
Morgen vertrek ik voor 1 dagje naar een hotel hier in de buurt, en daarna ga ik echt de kou opzoeken. Een binnelandse vlucht van ruim 3000 kilometer zuidwaarts. Voor morgen is in Buenos Aires nog 15 graden voorspeld. Ik ga proberen daarvan te genieten, want waar ik naartoe zal gaan is het nu een heel stuk koeler dan dat. Veel koeler.

Het is nog steeds niet zo mijn ding. Toch heb ik me de afgelopen avond laten verleiden deel te nemen aan een kroegentocht. Het is inmiddels 7 uur in de ochtend, en het lijkt me zinniger wakker te blijven tot het ontbijt klaar is dan nog een uurtje slaap te pakken. Argentijnse nachten zijn lang…

Ach, en op zich was het helemaal niet zo hele verkeerd. Eerst indrinken met een paar slices pizza en wat glazen van dat vreselijke waterige Quilmes. Daarna wederom naar een kroeg op Plaza Serrano, het zelfde plein als waar ik de eerste avond doorbracht met een groep Brazilianen. Die waren ook nu weer sterk in de meerderheid, trouwens.
Vervolgens nog een ander kroegje, en daarna naar de Kika. Men beweerde dat dat de hipste club van Buenos Aires is, maar dat betwijfel ik. Echt heel veel stelt het niet voor.
Bij Kika blijf ik denken aan de briljante film van Pedro Alomodróvar, en veel minder aan een rare tent met LED-discolampen en een DJ die maar 1 beat wist te mixen.

Nog steeds in Buenos Aires. Het is vandaag wat frisser dan gisteren en miezert ook een beetje. Ik schat het een graadje of 15. Om wat rond te lopen door een nog onbekende plaats is dat helemaal niet zo’n gek weer. Dat heb ik dus ook gedaan. na een eerste verkenning gisteravond, die bestond uit een taxirit met een groep Brazilianen naar een plein stampvol kroegen met veelbelovende uithangborden, meldend dat je hier 24 uur per dag terecht zou kunnen. Hotsee.
Na thuiskomst, een paar uurtjes slaap en de belangrijkste maaltijd van de dag begonnen aan m’n verkenningstocht. In mijn hoofd kristalliseert langzaam een lijstje uit waaruit duidelijk moet worden wat ik in wil slaan qua souvenirs en wat vooral niet.
Mijn koffer was bij vertrek al redelijk vol, en ik ben zo onverstandig geweest voor vertrek niet naar mijn banksaldo te kijken. Op dit moment hoef ik nog niet bij te pinnen, maar toch rijst de vraag; straks bijpinnen, of, om helemaal uit te sluiten dat de bank voor mij rode inkt moet gaan aanschaffen, wat euro´s omwisselen voor pesos?
Edoch. Er zijn belangrijker zaken. Zoals Uruguay tegen Nederland. Voor de verandering heb ik eens een wedstrijd bekeken. Ik heb mijn spaarzame vrije tijd besteed aan het lopen naar ‘t park tussen Calle Florida en het treinstation, waar Hyundai een groot gesponsord TV-scherm heeft staan, waar de wedstrijd in loepzuivere HD-kwaliteit is te bekijken.
Wrang, maar voor de doelpunten van Uruguay, zelfs die in de verlenging, werd vele malen harder geklapt dan voor die van de jongens waarvan het shirt zo oranje is dat ‘t pijn doet aan je ogen. Toen Nederland de eerste bal in het net tikte, was dat woor welgeteld 2 mensen aanleiding te gaan springen en dansen. Toen het tegendoelpunt erin werd geschoten, daarentegen, leek het wel of er een storm opstak. Ook mooi om te zien voor een neutrale toeschouwer als ondergetekende.

Na een behouden vlucht ben ik veilig aangekomen in Buenos Aires. Ik geniet nu van gratis internet in een jeugdherberg. Dat mag ook wel, want hun gratis busje reed om half zeven voor het laatst, dus heb ik in de buidel moeten tasten voor een ritje hierheen. Ter vergelijking: een auto met chauffeur vanaf het vliegveld naar het gentrum kost ruwweg hetzelfde als 4 overnachtingen. Omgerekend een kleine 40 euro. Heb je wel comfortabele stoelen en geblindeerd glas voor.
Ik heb m’n eerste pesos op zak. Ik heb 700 pesos gepind (kennelijk was 2000 boven m’n dagelijkse limiet – jammer, want de berekende transactiekosten zijn best flink)

Ooit las ik in het Noordhollands Dagblad een column. Een klaagzang. De schrijver was er niet zo blij mee dat hij zich als journalist nog moet bewijzen voor erkenning. Ooit was de krant een meneer, nu is de lezer een kritische nieuwsconsument.
Nog geen week later sprak diezelfde krant, in de gedrukte versie, over de Achterhoek als een streek in “het oosten van Overijssel” toen VVV Kop van Noord Holland aankondigde dat ze de guerilla-aktie van het Achterhoeks Bureau voor Toerisme misschien als bron van inspiratie gingen gebruiken.
Als een volleerd polemist heb ik daarop gereageerd door de krantenredaktie een bericht te sturen waarin ik gekscherend opmerkte dat het misschien verstandig was daarbij de term “West Friesland” te vermijden, omdat dat eerder goed zou zijn voor de promotie van de omgeving rond Stavoren dan van de afgelegen gebieden in het noorden van Noord Holland.
Naast het al getoonde kennelijke gebrek aan algemene ontwikkeling door een bekende regio van dit land aan een andere provincie toe te dichten, etaleerde Meneer Krant nu ook een schijnbaar gebrek aan humor en respect; op mijn berichtje kwam zelfs geen ontvangstbevestiging retour…

Afgelopen week moest ik aan dit bovenstaande terugdenken bij het zien van een nieuwsuitzending van Omroep Gelderland. De aanleiding is ellendig; een groepje Britse jongelui fietst door Europa om geld in te zamelen voor Help for Heroes, en de een of andere neanderthaler vond het nodig hun tentje leeg te roven en vervolgens in brand te steken toen deze mensen even het dorp in waren gegaan om een fietsband te laten plakken. Sneu. zeker bij het zien van de verkoolde resten van een fotocamera had ik erg met hen te doen.
De route waarlangs wordt gefietst, is er eentje langs plekken die een belangrijke rol hebben gespeeld in de Tweede Wereldoorlog; er verschijnt keurig een kaartje op het scherm met een route van Caen naar Arnhem langs bekende slagvelden, maar er gebeurt iets raars; Duinkerke ligt ineens niet meer aan de Franse kust, daar waar de getoonde route een bocht maakt, maar een goede 50 kilometer verderop, ongeveer op de plek van Diksmuide in België. Vreemd; een heel stuk verder op de route, in een heel ander land, ver van de plek waar iedereen die in groep 8 van de basisschool aardrijkskunde of geschiedenis heeft gehad denkt dat het ligt. Ook na inspectie van verschillende landkaarten heb ik in de buurt van Diksmuide geen tweede “Duinkerken” kunnen ontdekken. Het lijkt erop dat iemand Duinkerke niet kon vinden omdat het op landkaarten meestal gespeld wordt als Dunkerque, en daarom maar ergens ‘in de goede richting’ een stipje heeft neergezet en er een naampje bijgeplakt. Als een soort tegenhanger van de zo vaak vervloekte Google-journalistiek. In plaats van een halve minuut te verspillen aan het opzoeken, kun je tenslotte ook op je intuitie afgaan. Morgen zijn ze ‘t toch vergeten. Meestal, tenminste.