Het is een stukje rijden, maar ik ben op dit moment op Merritt Island.

Het eiland waar op dit moment Space Shuttle Atlantis startklaar op het
lanceerplatform staat… Alleen het weer kan nog roet in het eten
gooien, en op dit moment doet het dat ook. Voor een staat die zich
‘sunshine state’ noemt is het behoorlijk regenachtig.

Het was de bedoeling morgenochtend hier de boot te pakken om vanaf het
water de lancering te zien. Een week voor vertrek was de boot vol,
later werden er extra bootjes geregeld – en vandaag blijkt die extra
boot anderhalf keer zo duur als de oorspronkelijk genoemde prijs. In
combinatie met de slechte weersverwachting voor morgen heb ik dat
laten schieten.

Het plan nu is om ergens wat te eten te scoren, en dan afwachten op
een plek die op zichzelf ook al een mooi uitzicht biedt. Daarnaast zal
ik m’n telefoon een tijdje bij moeten laten laden…. Ik heb enige
tijd in een nieuwe accu voor m’n oude telefoon geïnvesteerd – met
tweemaal zoveel mAh’s als de vorige (dat maakt ‘m ook iets groter: ik
heb nu een batterijdeksel met een dikke puist)

Het lijkt er echter op dat het draaien van TomTom zoveel power kost
dat de batterij langzaam leegloopt, zelfs als je de batterij bijlaadt.

Over bijtanken gesproken… De benzine is duur geworden. Zonet heb ik
een pomp vrij laten geven voor 30 dollar, maar toen dat op was, was
m’n tank nog niet vol… Alsof je een emmer leeggooit….

Deze dag was toch wel het voorlopige hoogtepunt van deze vakantie. 2 van de dingen die ik de vorige keer bewust heb overgeslagen, ondanks hun prominente plek op m’n bucket list mag ik nu afstrepen, en ze zijn absoluut de moeite waard.
De Tamiami Trail bracht me, via de souvenirwinkel van de Miccosukee tot vlakbij Miami, een andere weg leed zuidelijk naar Homestead.
Het regende, en dat was een goede reden eerst rond te gaan kijken op de eerste paar Florida Keys. Niet lang, maar net genoeg om een beetje een indruk te geven.
Het weer op het vasteland leek op te gaan klaren, en dat was een reden om terug te keren naar Homestead voor één van de bizarste bouwsels die ik ooit gezien heb; Coral Castle. Een uit de kluiten gewassen rotstuin, compleet opgetrokken uit grote stukken steenkoraal, en in zijn geheel gebouwd door één klein mannetje, Ed Leedskalnin. Niemand weet hoe hij het voor elkaar heeft gekregen, maar ik heb vandaag een stuk steen met een gewicht van drie ton zien balanceren op het wiellager van een T-Ford – en rondgedraaid met 1 hand, door een stenen telescoop gekeken – perfect uitgelijnd op de poolster, en ik heb een zonnewijzer gezien waarmee zomer en winter tot op het kwartier nauwkeurig de tijd is af te lezen. Alles opgebouwd door één persoon, als eerbetoon aan de vrouw die ooit zijn toekomstige echtgenote zou zijn, maar hem een paar dagen voor het geplande huwelijk liet barsten.
Wrang, maar op een bepaalde manier geeft het deze plaats ook iets extra’s. Naast alle geruchten over hoe dit alles uitgehouwen en opgebouwd kan zijn zonder geavanceerde machines, hoe mensen beweren dat de spiraalvormige opbouw iets te maken heeft met leylijnen en de plek van dit bouwsel, die precies op een punt van de Bermudadriehoek zou liggen.
Hoe het ook zij; het bouwsel staat er, het is bizar, indrukwekkend en ook prachtig. De moeite van de lange rit meer dan waard.

Een van de redenen om gisteren al in de Verenigde Staten aan te komen, was m’n nieuwsgierigheid naar hoe hun onafhankelijkheidsdag nou eigenlijk gevierd wordt. Dat blijkt heel divers; degenen die een vrije dag hebben, bezoeken de festiviteiten die op deze dag worden georganiseerd, en gaan dus zandkastelen bouwen, naar een openluchtconcert of brengen de dag door op ee bootje.
Niet iedereen heeft die luxe; ik heb wat inkopen gedaan bij een Walmart, en voor de mensen die daar werken is het een dag als alle andere.
In de avond werd ik via de mensen waar ik nu logeer uitgenodigd bij hun familie in een appartementje aan de kust. Het water van de Golf van Mexico is zo helder dat je, vanaf het balkon de vissen en dolfijnen kunt zien zwemmen.
Het traditionele overvloedige eten voor vandaag komt goeddeels van de buitengrill. Zelfgemaakte hamburgers en gemarineerde ribbetjes, aangevuld met koude salades, zelfgeperste limonade en ijsthee. Het weer is zalig. Het kwik stijgt net niet tot de 30 graden, het is niet al te benauwd, en er staat een heerlijk briesje.
Ideaal weer om vanuit een tuinstoel op het strand het vuurwerk te bekijken, temidden van honderden anderen. Gezinnen met kinderen, opgeschoten pubers met een radio en hun eigen vuurwerkvoorraadje, alles loopt er door elkaar. Vaak met een provisorische halsketting van glowsticks om de nek. Leuk om een keertje mee te maken.

Sommige dingen verdienen een herkansing, en omdat komende week voor de laatste keer in de geschiedenis van de mensheid een Space Shuttle gelanceerd zal worden, vond ik het het proberen waarde aan de overkant van de Atlantische Oceaan te gaan kijken. Daar ben ik nu dus.
Ondanks dat het een rechtstreekse vlucht van net iets meer dan 9 uur (dus 3 films) was, ben je toch een hele dag kwijt hier te komen.
Niet in de laatste plaats omdat me bij aankomst een leuke verrassing stond te wachten; de O in mijn paspoortnummer blijkt stiekem een 0 te zijn, en daardoor was mijn electronisch inreisformulier onvindbaar – en als dat gebeurt word je naar een alternatieve wachtruimte gedirigeerd waar je moet wachten en groene papiertjes in moet vullen.
Niet leuk als je weet dat er nog een beste rit aan zit te komen. Het oppikken van de huurauto is zo’n punt niet, dat gaat redelijk vlot, al had ik nu veel minder keus qua vervoermiddel. De vorige keer kon ik kiezen tussen een Nissan en een Mercuri, nu was het de keus tussen een lichtgrijze of donkergrijze Daewoo Chevrolet Aveo. Een wagentje dat zelfs naar Europese maatstaven wat krap en oncomfortable genoemd mag worden. Met de stoel in z’n allerachterste stand zit je nog steeds met dubbelgevouwen knietjes achter het stuur. En niet alleen dat maakt alleen al het terrein van ‘t vliegveld verlaten is, zelfs met TomTom, een heidens karwei. Om nog maar niet te spreken over het verlaten van Miami zelf. Ik vind het een vreselijk gat om te rijden. Bah. Zo rustig en gemoedelijk als buiten de steden wordt gereden, zo lomp en onbenullig rijden de Miaminezen – over platen asfalt vol gaten, maar zonder logica of structuur.

Ondanks dat alles ben ik heelhuids, maar na het donker, aangekomen op m’n logeeradres, waar een heerlijk opgemaakt bed op me wacht. Morgen wordt de onafhankelijkheidsdag gevierd. Alleen al hier op het strand gaat voor tienduizenden dollars aan vuurwerk de lucht in. Decadent, maar wellicht wel indrukwekkend?

Grenoble is fijn. Vanmorgen heb ik er nog heerlijk ontbeten met niet meer dan een pain au chocolat en een bakje koffie, gevolgd door een slentertocht door de stad en de beeldentuin van het museum, en afgesloten met een uitgebreide lunch samen met de kennis waar ik de afgelopen dagen op visite ben geweest.

Naast de ansichtkaarten die ik wel kocht maar niet stuurde heb ik eigenlijk alleen drank meegenomen terug naar huis. Omdat het een lokale specialiteit is, een flesje Chartreuse, en uiteraard kun je niet terug naar Nederland zonder dat andere groene drankje, absint.

De terugweg verliep voorspoedig. Het vliegveld van Lyon is goed bereikbaar en de faciliteiten zijn goed. Uiteraard zijn de mensen bij de scanner die boardingpass en bagage moeten controleren kortaf en sjachrijnig. What else is new?

Voor de rest valt er helemaal niks te klagen. Ik heb enkele dagen doorgebracht in een erg fotogenieke omgeving. Niet alleen qua omgeving en architectuur, trouwens, maar ik moet ook heel eerlijk toegeven dat ik best onder de indruk was van de Françaises. De elegante manier van kleden en een houding die iedere beweging maakt tot een gedicht, en de indringende manier van kijken, haast staren, waarmee brutaalweg aandacht wordt opgeëist – maar ach, een glimlach en een knikje kost niks, toch?
Zal de tijd van het jaar wel zijn…

De afgelopen dagen was het geen superweer in Grenoble. Het weekend was een beetje wisselvallig, met hier en daar wat regen. Wel mooi weer om wat de doen en te zien; zaterdag in Grenoble zelf, onder andere als een goede toerist betaamt met de kabelbaan naar de bastille, waarvandaan je de stad prachtig in het dal kunt zien liggen. Zondag cultuurhistorisch verantwoord, naar Vizille en het in het kasteel gesitueerde museum van de Franse Revolutie.
Inmiddels is het heerlijk weer, en ik heb daarom heerlijk geluncht op ‘n zonovergoten terras, waarna ik terugliep naar het studntenkamertje van mijn gastheer, waar ik me nu heerlijk met een kop koffie achter de laptop heb verschanst om de laaste lancering van de Endeavour te bekijken. Het is de bedoeling dat die over ruim een uur gelanceerd wordt. Er is wat bewolking – en omdat zelfs gewone wolken kunnen gaan bliksemen als je er met een lomp groot apparaat idioot snel doorheen vliegt, mag er dan niet opgestegen worden – maar het wordt verwacht dat deze wolken op tijd wegdrijven. Ben benieuwd, en heel stiekempjes benijd ik de mensen die nu in Florida zitten een héél klein beetje. Het kleine jochie in mezelf is een beetje verwend, namelijk…

En ineens zit ik in Frankrijk. Okee, opeens… voor m’n gevoel duurt wachten bij de gate en op de bagage altijd lang, maar verder verliep het eigenlijk heerlijk vlot. Voor het eerst heb ik eens zo’n QR-code naar mijn telefoon laten sturen om mee in te checken, en dat bevalt wel eigenlijk. Mooi systeem. Het enige nadeel; wat doe je nu met het etiketje van de ingecheckte ruimbagage?

Een mijlpaaltje. De afgelopen 6 jaar, sinds ik in 2005 ging om een ringvormige zonsverduistering te bekijken, ben ik met enige regelmaat in Madrid geweest. Iedere keer ben ik bij de Tempel van Debod geweest, maar nooit op een moment dat ie voor publiek toegankelijk was. Gisteren was de eerste keer dat ik deze eeuwenoude Egyptische tempel, die sinds 1970 in Madrid staat, omdat de tempel op ‘n plekje stond die na de bouw van de Aswandam onder water is komen te staan, ook van de binnenkant heb kunnen bekijken.

De Rus die automobilisten in Moskou wat gaf om naar te kijken krijgt daar anderhalf jaar cel voor….

Altijd leuk. Een Japanse reclame voor chocolaatjes

Voor het eerst in de geschiedenis komt Nederland met een helemaal eigen gelegenheidsmunt van 2 euro. Omdat het dit jaar precies 500 jaar geleden is dat Erasmus zijn boek Lof der Zotheid uitgaf, is er een munt geslagen met zijn hoofd erop – én dat van de, vandaag jarige, koningin.
Dat het hoofd van Beatrix ook op dit muntstuk moet komt door 1 enkel woordje in de Muntwet.
Omdat alle landen die in 1957 het Verdrag van Rome hebben ondertekend het 50-jarig jubileum ervan wensten te vieren met een gelegenheidsmunt, is in 2006 de Muntwet aangepast door Artikel 3 lid 3 eraan toe te voegen. “In het kader van een Europees herdenkingsthema kan ten aanzien van de Nederlandse euromunten van twee euro worden afgeweken van het tweede lid.”
Dat tweede lid is dus de bepaling die stelt dat een munt “in ieder geval de beeltenis en de naam van de Koning (Koningin) en de woorden: Koning (Koningin) der Nederlanden” moet bevatten.
Sja, en hoe Europees Erasmus ook was, doordat hij zijn boek schreef na een reis naar Italië, opdroeg aan de Engelse humanist Thomas More, uitgaf in Parijs en schreef in het Latijn (wie die dode taal machtig is, kan de originele tekst zijn boek hier lezen – ook de Nederlandse vertaling is online beschikbaar) blijft dit een nationaal herdenkingsthema en niet Europees
Dankzij één enkel woordje in een wettekst uit 2006 krijgt Desiderius Erasmus gezelschap van de koningin op zijn munt. Hopelijk hebben ze het gezellig samen

Na 5 jaar trouwe dienst was het document dat mij in naam der Koningin vrije toegang tot alle bevriende Staten verschafte aan vervanging toe.

De afgelopen dagen heb ik doorgebracht in Cocoa Beach. Gisteravond liep ik heel hoopvol naar de pier, waarvandaan je echt een prachtig uitzicht hebt over de legerbasis Cape Canaveral, waarvandaan de Atlas-raket die een spionnagesatelliet in een baan om de aarde moet brengen ongeduldig wacht tot ie eindelijk de aarde mag verlaten. Helaas werd ook die lancering uitgesteld. In dit geval wegens een storing aan een paar temperatuursensors.
Als het goed is gaat de lancering morgenavond wel door.

Betreffende Space Shuttle Discovery, die ik ook o zo graag de lucht in zou zien gaan, krijg ik er meer en meer een hard hoofd in. De nieuwe lanceerdatum is gesteld op niet eerder dan 3 december – en vanaf dat moment is er tot 6 december de tijd. Er is dus maar een heel kleine tegenslag nodig om de lancering uit te stellen tot volgend jaar!

Het weer hier is overigens wel lekker. Zelfs ‘s avonds kun je nog gewoon in T-shirt naar buiten, en da’s welkom na de kou die heerst in Kentucky. Het strand aan de Atlantische Oceaan ziet er mooi verzorgd uit, er is een surfschool (al maak ik daar geen gebruik van) en werkelijk de mooiste surfwinkel die je je voor kunt stellen. Zelfs een onsportief iemand als ik wordt erg blij van Ron Jon.

Na een redelijk lange rit ben ik weer terug in het, nu wel, zonnige Florida. Het is zonnig en iets boven de twintig graden. Kwartjesweer.
Over de terugrit heb ik een kleine drie dagen gedaan, omdat ik ook nu mezelf de gelegenheid heb gegeven het een en ander langs de kant van de weg te bekijken.
De eerste avond, na de middag waarin ik vertrok, heb ik voor de tweede keer een bezoekje gebracht aan Nashville, om er een hapje te eten. Het blijft een heerlijke stad. In de ochtend erna heb ik een leuk, niet te lang, wandelingetje gemaakt in de canyon nabij Trenton. Denk: in de vroege ochtend helemaal alleen op de glibberige stenen van het kreekje kijken hoe de waterval zich onbevreesd vanaf de rotsen naar beneden stort.
Hiervandaan heb ik Vlaamse Lucie gevraagd nu eens niet de snelste (alleen Interstate) maar de kortste weg naar Atlanta op te zoeken. Dat leverde een nog steeds vlot rijdende maar erg inspirerende route op. Langs de kant van de weg valt heel wat bijzonders te zien, en soms zelfs iets schokkends, zoals een enorm veld met alleen maar kudzou. Dit kruid eet langzaam het hele zuiden op..
Aangekomen bij de grote weg besluit ik maar helemaal te gaan zigzaggen en ook de Nationale Begraafplaats van Georgia te bezoeken. Daarna: alsnog afzakken naar Atlanta om wat te lunchen. Als stereotiepe toerist heb ik mijn zinnen gezet op het Hard Rock Cafe, maar helaas blijkt die gesloten voor een besloten feest. De winkel is wel open, dus voor het eerst koop ik een shirt van een restaurant waar ik niet heb gegeten. Gelukkig weet de verkoper wel een leuke diner in de straat, alwaar ik heerlijk heb gegeten. Daarna ga ik nog ‘even’ naar Coca Cola, en dat blijkt een vergissing. Dat doe je niet in een uurtje, maar je bent er makkelijk een dagdeel kwijt. Zeker als je je overgeeft aan de belangrijkste attractie. De proeverij waar frisdrankfonteinen 170 verschillende drankjes uit de hele wereld zijn te proeven, die zijn geintroduceerd door of nu onder de beschermende vleugels vallen van The Coca Cola Company. Het is lang geleden dat ik voor het laatst het verfrissende Zimbabwaanse drankje Spar Letta heb gedronken…
Mijn bezoekje was veel te kort, en da’s zonde. Wie ooit tijd over heeft in Atlanta kan ik dit museum van harte aanbevelen.
Weer op weg naar het zuiden maak ik nog een heel heel klein uitstapje… het Gone With The Wind-district. Daarna verder. Een stukje buiten Macon besluit ik te overnachten op dezelfde manier als de locals doen. Op een truckersparkeerplaats gaan de deurtjes op slot en de stoel in de slaapstand. Na een dutje kun je de weg weer op. De overnachtende trucks blijven gedurende de nacht stationair draaien, dus stil wordt het niet – maar dat moet je op een paar honderd meter afstand van de snelweg ook niet verwachten, en heel stiekem is het lage gebrul van de geparkeerde Peterbilts en Macks erg prettig om aan te horen.

Na het passeren van de grens tussen Georgia en Florida volgt de moeilijke keuze… via Jacksonville gratis naar Cape Canaveral, of snel, via de tolweg. Ik besluit voor het laatste te kiezen. Scheelt een goed uurtje, en het passeren van een tolpoortje kost ten hoogste 2,50. Helaas blijft het niet bij 1 zo’n poortje. Da’s dan weer jammer.
Aangekomen in Cape Canaveral vind ik het verdacht rustig, en nadat ik het internet opga weet ik ook waarom. De lancering van de spionnagesatelliet is weer eens (een dag) uitgesteld, dus ik heb alle tijd van de wereld. Waar het op lanceringen aankomt heb ik tot op heden weinig mazzel…

Opeens zit ik in Dublin. Niet in Ierland, maar in Georgia – en da’s in dit geval niet het land dat ingeklemd ligt tussen Turkijë en Rusland, maar de staat ten noorden van Florida. Ik heb een beetje de toeristische route genomen, dus het duurde iets langer dan de 4 uur die ‘t volgens de routeplanner zou moeten duren. In de ochtend heb ik nog wat rondgebanjerd door St.Augustine en een lekkere bagel met roomkaas gegeten, met een flinke bel net iets te slappe koffie erbij, bij een tentje genaamd Schmagels.
Daarna heb ik in plaats van de landschappelijk fraaie A1A de Interstate 95 gepakt. Die loopt recht naar ‘t noorden, Georgia in. Toen kwam er een bord dat me van deze weg af deed wijken; Green Cove Springs!
inderdaad een heel mooie route, maar ik heb geen bron gezien.. Mischien dat ik op de terugweg nog naar Silver Springs kan.
Daarna terug in de richting van Jacksonville. De grootste stad van ‘t land, maar volgens de locals absoluut niet de moeite van het bezoeken waard. Al heeft ‘t wel wat imposants, al die wolkenkrabbers langs de rivier, en grappig om te zien dat een betonnen overspanning voor de snelweg echt rakelings langs de gevel van ‘Public School Number Four’ scheert. Het gebouw is nog helemaal intact, maar, zo leert Google me, staat leeg en het spookt er. Dat laatste beweert men hier van zo ongeveer elk oud gebouw. Hiervandaan volg ik de 95 weer een heel klein stukje, en kom uiteindelijk terecht bij de volgende afleiding; Amelia Island. Eerst American Beach. Nu een schattig dorpje, maar in de tijd van de segregatie was dit een van de weinige plaatsen waar kleurlingen op het strand mochten komen en mochten zwemmen. Daarna bezoek ik het stadje Fernandia Beach. Mooi, maar hiervandaan blijkt de enige weg verder… de weg terug! Zo’n 15 kilometer door dit prachtige moeraslandschap terug naar de Interstate 95. Daarvandaan ben je binnen de korste keren in Georgia. Ook hier ga ik even weg van de snelweg om te zien wat St.Marys in petto heeft en wat later ga ik voor het eerste een kerk binnen; in South Newport staat een van de vele kerkjes waarvan beweerd wordt dat ‘t de kleinste van de Verenigde Staten is. Het is een klein en knus stiltecentrum, 24 uur per dag geopend voor devotie en bezinning – al is ‘t ongetwijfeld niet de allerallerkleinste.
Iets waarover ik me verbaas; een combinatie van een Shell-pomp en een McDonald’s. Hier zou je dus frietjes met benzine kunnen bestellen. Heel apart..
Niet lang daarna wordt het donker. Jammer, want ook in Georgia is het landschap mooi. Langs de kust zag ik vele riviertjes en kreekjes die kronkelend de weg naar de oceaan hebben gezocht (en gevonden) omzoomd met grassige duinen en rietvelden.
Gelukkig weet Vlaamse Lucie zelfs hier de weg – al had ik, nu ik op de kaart kijk, zelf denk ik gekozen hebben om al ter hoogte van Brunswick binnendoor richting Macon te rijden, en niet helemaal Interstate 95 te volgen tot de kruising met de 16 in Savannah.
Morgen verder. Kijken waar ik dan terecht zal komen.