17 augustus is mijn eerste dag in Kentucky. Er blijkt het een en ander veranderd sinds mijn laatste bezoek. De papierfabriek in Wickliffe is vorig jaar gesloten met honderden ontslagen tot gevolg. Daarentegen zijn in de hele omgeving de hippe koffietentjes en microbrouwerijen juist als paddestoelen uit de grond geschoten. Een mooie reden om een dagje door te brengen in Paducah. De eerste stop; Paducah Beer Werks. Een kleinschalige brouwerij, gevestigd in een monument uit betere tijden; de voormalige busterminal van Greyhound. Het eten hier is prima en betaalbaar, en het is leuk een proeverijtje te doen van de ter plaatse gebrouwen biertjes. Tegelijkertijd is het een fijne plek om de laptop en telefoon bij te laden en een beetje te typen. Zelfs op vakantie blijven de emails binnenstromen. Daarna te voet de binnenstad in. De eerste stop; het roemruchte National Quilt Museum. Truttig? Ja! Imponerend? Ook! Eerlijk gezegd word ik zelfs een beetje stil van het mooie doek “Corona 2: Solar Eclipse” van Caryl Bryer Fallert. Het lijkt speciaal voor de gelegenheid gemaakt maar is toch al decennia geleden gemaakt. In de souvenirwinkel koop ik een metalen speldje met een afdruk van dit doek, als aandenken.
Buiten het museum staat een groep standbeelden; “On The Trail of Discovery”. Een wat vreemd tafereel met waarin inheemse bewoners vrolijk met een vlag zwaaien naar ontdekkingsreizigers Lewis en Clark, terwijl een hond vrolijk tussen hen in huppelt. Het bijschrift op het plakkaat vermeldt trots dat de hond vier keer zoveel heeft gekost als het stuk grond waarop McCraken County, en dus ook de stad Paducah, is gevestigd. Eén van deze transacties is waarschijnlijk een oneerlijke ruil geweest.

Na deze bijzondere groep standbeelden op het gazon van het Quilt Museum loop ik verder, door een steegje waarvan ik me meen te herinneren dat er een onafhankelijk filmhuis is gevestigd. Die zie ik niet, maar wat ik wel zie is een kleine koffiebranderij. Lekker! Ik lust wel een kopje koffie. Helaas blijkt de koffiebranderij precies dat; je kunt hier zakjes met ambachtelijk geroosterde en gemalen koffiebonen krijgen, maar geen versgezette kop. Wel brengt de tussendeur me naar een vrolijk rommelige snuisterijenwinkel waar ze me doorverwijzen naar Etcetera. Een hip koffietentje met twee filialen. De vestiging waarnaar ik ben verwezen heet voluit Etcetera Squared, en is instore gevestigd in Kirchhoff’s bakkerij. Handig; aan de ene balie koop je een vers ambachtelijk gebakken broodje, een paar stappen verderop een geurige bak koffie. De tafeltjes met kranten maken het geheel bijna compleet.
Wat de beleving echt helemaal compleet maakt is het briefje op de deur; op 21 augustus is de winkel tussen 12:00 en 15:00 gesloten, zodat het personeel ongestoord naar de zonsverduistering kan kijken.

Na de koffie ga ik verder kijken in de omgeving van de rivier. Hier staat een oude stoomlocomotief opgesteld die verwijst naar de tijd dat Paducah nog aan een belangrijke spoorwegverbinding lag. Nummer 1518, een Mikado in 2-8-2-configuratie uit 1923. Een prachtig apparaat om te zien. Maar een paar meter verderop bevindt zich de floodgate. Via een uitsparing in een soort Berlijnse muur van manshoge betonnen elementen is de oever van de rivier te bereiken. In het beton zitten elementen die het mogelijk maken metalen schermen in de muur te laten zakken die Paducah droog moeten houden als de rivier buiten haar oevers treedt. Aan de overkant van het water ligt de staat Illinois. Goed zichtbaar als een mooie boomrijke oever zonder dammen of dijken. In de watermassa tussen Kentucky en Illinois vloeien de rivieren Tennessee en Ohio in elkaar samen. De Tennessee-rivier stopt hier. De Ohio kabbelt nog een eindje voort, maar is ook bijna aan z’n eindpunt beland. Niet eens zo heel ver hiervandaan, bij die twee bruggen die ik gisteren over moest steken om de staat Kentucky binnen te komen, komen de rivieren Ohio en Mississippi samen.
De floodwall beschermt Paducah tegen overstromingen als die van 1937 maar hoe nuttig de betonnen muur die het water uit de straten van Paducah moet weren ook is, van zichzelf is een kale muur niet echt mooi. Daar is geukkig op geanticipeerd door deze te beschilderen. Een bekend schilderwerk is de “Atomic City Mural” ter ere van de uraniumverrijkingsinstallatie net buiten de bebouwde kom, die van 1952 tot 2013 in productie was.

14 augustus rij ik in de ochtend direct door tot Huntsville. Op het moment dat ik Birmingham passeer is het nog te vroeg om er effectief iets te ondernemen, en omdat ik voor de middag een AirBnB heb besproken in Huntsville wil ik daar niet al te laat arriveren. Al is er natuurlijk altijd iets dat mij van die gedachte af kan brengen, en in dit geval is dat het fenomenale ruimtevaartmuseum in Huntsville. Vanuit Europees perspectief een beetje bizar dat het allerallereerste dat je hier te zien krijgt een trots borstbeeld is van Wernher von Braun. Was dat niet die man die voor Nazi-Duitsland een raket bouwde om Londen mee te bombaderen? – klopt, maar meteen na de oorlog begon zijn tweede carriere met een nieuw paspoort en een ,a href=”https://en.wikipedia.org/wiki/Saturn_V”>nieuwe raket, en ditmaal zette hij daarmee mensen op de maan.
Uiteindelijk is bijna alles in Huntsville gerelateerd aan NASA en de legerbasis. Natuurlijk zijn er bedrijven gevestigd als bijvoorbeeld Boeing, maar die zitten er vooral omdat die andere twee er zitten. Wie het dichts bij het vuur zit warmt zich het best.
Op het Space & Rocket Center lopen opvallend veel kindjes rond, maar dat blijkt een reden te hebben. Veel ouders sturen hun kindjes op Space Camp. Rustig voor de ouders, leuk en leerzaam voor de de kindjes en zij krijgen er op hun school ook nog weer studiepunten voor. Grappig genoeg blijkt de meest prominente oud-kampdeelnemer de Europese Samantha Cristoforeti. Astronaut, straaljagerpiloot in het Italiaanse leger, de eerste Italiaanse vrouw in de ruimte, de eerste mens die in een baan om de Aarde espresso heeft gebrouwen en dus ook nog oud-deelnemer aan Space Camp. Haar foto is op veel billboards en foldermateriaal terug te vinden, hier.

Na dit bezoek aan het Space & Rocket Center ga ik kennismaken bij mijn AirBnB, en daarna ga ik (te voet) de binnenstad verkennen. Huntsville blijkt een leuke, levendige stad met een heleboek kleinschalige bierbrouwerijen. Er is zelfs een tour langs al deze brouwerijen. Iedere deelnemer die op alle deelnemende lokaties een kartonnetje af laat stempelen krijgt na het behalen van het laatste stempeltje een flesopener. Leuk voor wie daar de tijd voor kan en wil nemen.

Gisteravond zat ik in het publiek bij De Circulaire Stad #32 in Pakhuis de Zwijger. Interessant, en zeer de moeite waard om terug te kijken

De Circulaire Stad #32: Floriade 2022: Winy Maas from Pakhuis de Zwijger on Vimeo.