Elf juli. De veelbesproken dag waarop Nederland Spanje zal treffen in de finale van het WK voetbal. De veelbesproken octopus die hier bekend is als Paul le Pulpo heeft voorspeld dat Spanje zal winnen. Voorlopig heb ik eerlijk gezegd andere dingen aan mijn hoofd.
De dag begint vroeg met een fijn ontbijt, en daarna, buiten het hotel, een nadere beschouwing van de sterrenhemel. Het internationale ruimtestation ISS zal passeren. Ongeveer de helft van de baan die dit station boven ons passeert is ie onzichtbaar, doordat het nog door de de schuduw van de aarde zweeft, maar recht boven ons hoofd komt ie uit de schaduw van de aarde vandaan, en is ineens helder verlicht door de zon.
Even later vertrekken we naar de gletsjer Pertito Moreno. Kort voor zonsopkomst komen we daar aan. In de verte schemert het.
Het schijnt maar 10 dagen per jaar onbewolkt te zijn hier, en 1 van die 10 dagen is vandaag. Vanaf het uitzichtpunt kun je de hele gletsjer zien liggen. 60 meter boven het wateroppervlak, en 30 kilometer lang. Het lijt zo dichtbij. De enorme wanden van ijs glinsteren hemelblauw in dit licht. Als je hier loopt voel je je echt heel klein en nietig. Enorme brokken ijs breken bij tijd en wijle af. Helaas is niet te voorspellen waar en wanneer dat gebeurt. Als je het geluid hoort van ijsblokken die in het water donderen is het al te laat.
Na de middag, terug in El Calafate, wordt het tijd om elders kamp op te slaan. Letterlijk. We stappen over in grote overlandtrucks, waarmee je ook Afrikaanse safari’s kunt ondernemen, en zetten koers naar Balcon de Calafate. Net buiten het stadje worden de sneeuwkettingen om de banden gelegd, en dat is ook echt nodig. De weg naar de top is een soort zandweggetje, maar dan van aangereden sneeuw. De truck schudt en schommelt over de bochtige, steil klimmende weggetjes.
Eenmaal boven aangekomen, echter wacht ons een uitzicht waar je u tegen zegt. Naast twee legertenten, waaronder eentje voorzien van heteluchtkanon en een beamer, aangesloten op een schotelantenne, bedoeld voor de zo veelbesproken finale van het voetballen, twee dixies, en een plek waar broodjes en rode wijn worden verstrekt heb je hier werkelijk een fenomenaal uitzicht over El Calafate, een kleine 1000 meter beneden ons, de bevroren baai waar men deze tijd van het jaar zo graag schaatst, de rest van het Argentinomeer en een deel van de Andes, waaronder Mount Fitzroy. Als een mooie bonus vliegt er een condor langs. Prachtig.
Deze plek ligt in de zone waar vandaag een totale zonsverduistering te zien zal zijn, als het weer meewerkt tenminste. Statistisch gezien is de kans daarop niet zo groot. Dat is ook de reden waarom velen hier vandaag liever niet waren geweest. Zij waren liever meegevlogen met een speciaal voor deze gelegenheid gecharterd vliegtuig die boven de wolken uitzicht zou geven op de zonsverduistering, maar, helaas, dat vliegtuig is sinds een weekje, in verband met een technische storing, niet meer beschikbaar. Het beloofde reservevliegtuig van dezelfde eigenaar bleek al aan iemand anders verhuurd.
Net als vanmorgen hebben we ook nu nog steeds geluk. Het is al later op de dag, het moment waarop normaal gesproken bewolking vormt, maar op een paar witte plukjes na is de lucht mooi helder.
De zonsverduistering vindt plaats als voorspeld. Op het moment dat de maan voor het eerst contact maakt met de zon staat deze al laag boven de horizon. Meer en meer knaagt de maan weg, en de tint van het zonlicht verandert. Schaduwen zien er ander uit. Op een gegeven moment gaat beneden in het dal de straatverlichting branden. Venus wordt zichtbaar, en iets later ook Mercurius.
Dan blijft er nog maar een heel klein sikkeltje van de zon over, die langzaam verandert in een klein, schitterend randje, wat men de diamanten ring noemt. Nog voordat de zon helemaal is bedekt is de gehele corona van de zon zichtbaar in de horizon. In dit machtige sprookjeslandschap, bij een temperatuur van zo’n tien graden onder nul, al voelt het door de windchillfactor kouder aan, staan wij tot onze enkels in de sneeuw terwijl vlak boven de bergen aan de horizon een grote ronde schijnende cirkel verschijnt. Intenser en indrukwekkender dan ik ooit heb gezien. De schaduw van de zon over de aarde hangt als een soort trechter boven de bergen. In het midden is het echt behoorlijk donker, daarbuiten slechts schemerig. De kou is net als de wind niet meer te voelen. Er is alleen maar schoonheid. Sommige mensen joelen, klappen, zuchten en een enkeling barst zelfs in tranen uit. Je weet wat er gebeurt, en toch is het overdonderend en emotionerend. Wat hier gebeurt overtreft ieders verwachting. Rond deze tijd, ook, keurt in Kaapstad een scheidsrechter een buitenspeldoelpunt goed, om eindelijk een punt te kunnen zetten achter een voetbalwedstrijd die tot in de verlenging onbeslist is gebleven. Dit maakt dat Paul le Pulpo zijn gelijk haalt.
Na 2 minuten en 40 seconden totaliteit begint de zon voorzichtig weer achter de maan vandaan te kruipen. Weer verschijnt een diamanten ring. Gedeeltelijk verduisterd zakt de zon weg achter de bergen. Vrij vlot daarna wordt het ook donker, en begint de wind aan te wakkeren. Wanneer de laatste groep mensen weer vertrekt naar het stadje is de wind zelfs stormachtig, blaast over en door alles heen en bedekt alles met jachtsneeuw. In allerijl wordt de tent en alles wat hier dit kampje zo knus en leefbaar maakte opgevouwen, ingeladen en weggereden. Dan vertrekken ook de laatste trucks en jeeps weer naar El Calafate.
Een dag als deze vergeet je niet snel. Het was de reis en de kou en het vele gedoe meer dan waard. Dat er een kans was dat we hier helemaal niet terecht zouden kunnen door een staking op het vliegveld en dat de kans erg groot was dat het te bewolkt zou zien ook maar iets te zien is naar de achtergrond gedrongen.
