N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Het nieuwe uiterlijk van Google is echt lelijk!

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Er zit helemaal geen kikker in mijn bil.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Heel binnenkort gaat The Passion of Christ in de bioscoop draaien.
Over die film is al genoeg geluld. Hij zou nogal geweldadig zijn, en dat klopt. In vergelijking met The Passion lijkt een film als Braindead op een aflevering van de Teletubbies.
Er zou op een onjuiste manier met oude talen omgegaan zijn om het realistischer met maken, en het zou antisemitische gevoelens aanwakkeren.

Eerlijk gezegd vind ik het gesproken Aramees wel goed bij de sfeer van deze film passen. Het is een mooie aanvulling op de sfeer en de omgeving waar het verhaal speelt, en bovendien hoeft deze film het niet te hebben van de pakkende dialogen. Het beeld zegt genoeg. Veel realistischer wordt het er niet van, maar het is altijd beter dan al die Russen die onderling ook Engels met een nepaccent praten in die oude Bondfilms.

Op de nogal hufterige schriftgeleerde na vind ik het beeld dat van ‘de joden’ geschetst wordt ook niet echt stigmatiserend. Ja, ze staan met z’n allen te schreeuwen op een dorpsplein en met stenen te gooien, maar dat soort massahysterie kun je nog dagelijks overal op de wereld zien.
De Romeinse gevangenbewaarders komen er een stuk slechter vanaf. Alleen Pontius Pilatus wordt neergezet als een bekwame diplomaat, de rest van de Romeinen gedragen zich als een stel wilde sadisten.

Het valt wel op dat Jezus erg vermenselijkt wordt in deze film. Hij heeft een soort van gezin, en is zichbaar niet erg gelukkig met het verloop van de laatste twaalf uur van z’n leven.
Dit maakt de film een stuk sterker, maar het zal mensen die nog erg sterk vasthouden aan de Heidelberger Catechismus kunnen irriteren.
Als Jezus zo zondevrij is dat ie zelfs ongeslachtelijk is verwekt, is het tenslotte vreemd dat hij op latere leeftijd wel zelf een liefdesleven opbouwt, en dus geconfronteerd wordt met zondige handelingen.

Ach, je kunt het niet iedereen naar de zin maken. Helemaal niet als ze zo’n overdreven bloederige, geromantiseerde film maakt.
Blijft alleen de Nederlandse releasedatum over.. okee, 1 april valt op een donderdag, en het is een week voor pasen, maar ik zou niet snel op die dag naar de bioscoop gaan. Het zou me niks verbazen als ze stiekem een oude kopie van Life of Brian in de projector gooien.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Het is er broeierig, ruikt naar poppers, ik stop er pinnetjes in gaatjes en krijg er glibberige vingers van.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

En weer hebben de lui van Klikbonus iets vaags bedacht. Dit keer geen warrig onderzoek, maar echt iets grappigs.
Een site met de naam Droomhotel. Helemaal vormgegeven in Flash, en het ziet er nog echt als een hotel uit ook nog.
Grappig, en vast en zeker erg aantrekkelijk voor getrouwde kerels die eigenlijk graag af en toe een avond door zouden willen brengen met een jong dingetje in een ruime hotelkamer waar het bed net is opgemaakt en de minibar nog vol zit.

Nadeel van de site is dat je onverbiddelijk tegen een betaalpoortje aanloopt als je in een beetje in het hotel rond gaat te lopen. Nog voor de bezoeker een idee heeft wat ie kan verwachten als ie inbelt.
Natuurlijk is het ontwikkelen van een site erg duur, en is bandbreedte goud waard. Het zal niemand verbazen dat ze dat graag terug willen verdienen, maar wat hier nu staat is een winkel waar je al moet betalen voor je de etalage voorbij bent gelopen.

Hoe het dan wel moet? Ehm… het zou al een verbetering zijn als die schaars geklede dames in de gang en achter de balie aanspreekbaar zouden zijn. Een virtuele folder bij de receptie met screenshots, vergelijkbaar met de foto’s van kamers die ze je bij een echt hotel kunnen laten zien, zou ook wat schelen.
Dan wordt de keus om in te bellen al gemaakt bij de receptie, en eigenlijk is dat wel een logische plaats om te beginnen met betalen.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Even stoom afblazen. Donderdagmiddag liep ik door Doetinchem. Telefoon van CNV Jongeren. Het AD wou graag een telefonisch interview met een werkloze jongere, en daar vonden ze mij geschikt voor.
Daar had ik geen probleem mee, dus even later volgde een tweede telefoontje en een best wel lang interview. Ik kreeg een beetje het idee dat de journaliste een eigen draai aan het verhaal gaf. Toen ik meldde dat ik een tijdje vuilnis had opgehaald en ook als schoonmaker werkzaam ben geweest, bleek ze dat te interpreteren als ‘werk zat, je moet alleen willen’.
Er zullen best mensen zijn die zich te goed voelen om een bepaald klusje op te knappen, maar daar wil ik niet meteen conclusies aan verbinden.

Het interview eindigde met de vraag waar ik was, want ze wou graag een portretje bij het verhaal.
Die avond had ik een vergadering in Utrecht. Eerder die kant opgaan en daar ergens een foto maken leek de beste optie.

In de trein kreeg ik weer een telefoontje; BNN wou ook een interview. Alleen daarvoor moest ik naar Hilversum komen, en het zou tot na tienen duren. De enige manier om dat te doen was afmelden voor de vergadering, de trein naar Doetinchem weer te pakken en met de auto naar Hilversum te rijden.
Niet de meest plezierige optie, en ik vroeg me ook wel een beetje af of ze geen andere mensen konden vinden die het een tijdje zonder werk moeten doen en daar wat over zouden kunnen vertellen.
In de trein terug naar Doetinchem volgde weer een telefoontje. Een redactielid van BNN kwam met de melding dat het toch een telefonisch interview zou gaan worden. Ik gaf hem weinig kans; mijn accu begon behoorlijk leeg te lopen.
We spraken af dat ik naar Didam zou rijden om de telfoon van m’n broertje te lenen. Ik hoefde dat nummer nog niet door te geven; vlak voor de uitzending zou ik gebeld worden, en het nieuwe nummer te vragen.
Het was inmiddels spitsuur, en dat is niet de meest prettige tijd om van Doetinchem naar Didam te rijden. Toch is het gelukt m’n broertje z’n telefoon afhandig te maken. Kon ik alsnog gewoon naar de vergadering.

De rest van de tijd bleeft het stil. Toen om zeven uur de vergadering begon had ik nog niks gehoord van de fotograaf.
Zo tegen achten begon de hele boel ineens irritant hectisch te worden; eerst een SMS’je waarin me succes werd toegewenst, en kort daarna belde de fotograaf. Hij stond in de file, en was begonnen zich gigantisch op te naaien, want zijn deadline lag op negen uur. Halverwege dit gesprek kapte m’n accu ermee.
Met de telefoon van m’n broertje belde ik terug, om door te geven dat ik op een ander nummer nog steeds bereikbaar was.
Als ik een nummer van BNN had gehad zou ik hen ook bellen.
Niet veel later ging de telefoon alweer. De werkgever van m’n broertje wou m’n broer graag spreken. Helaas hing die meteen op nadat ik het huistelefoonnummer door had gegeven, anders had m’n broertje uit kunnen vissen hoe ie de redactie van BNN United een telefoonnummer door kon geven.

Vlak voor negenen staat de fotograaf voor de deur. Hij blijkt pas om een uur of zeven gebeld te zijn met de vraag naar Utrecht te komen om wat portretfoto’s te schieten. Lastig; nu moet ik iemand binnenlaten in een gebouw waar ik niks te vertellen heb. Heel vervelend.

Uiteindelijk lijkt alles goed te komen; de foto’s zien er netjes uit, en er is zelf nog tijd over ze te versturen.
Probleem is dat de telefoon telefoon van de fotograaf geen enkel teken van leven meer geeft. Hij gaat terug naar buiten om een andere telefoon die op z’n laptopje past uit z’n auto op te vissen.
Met die andere telefoon lukt het uiteindelijk verbinding te krijgen met de PC aan de andere kant van de lijn, maar al vrij snel begint de reservetelefoon van de fotograaf zielig te piepen. Weer iemand die last heeft van een lege accu.
Wonder boven wonder lukt het de verbinding lang genoeg open te houden om de foto te versturen.
Met een derde telefoon wordt de redactie van het AD gebeld, en alles blijkt in orde te zijn. Het is zelfs geen probleem dat het al zeven over negen is.

De fotograaf belooft morgen een nieuwe accu aan te schaffen, en begint z’n boeltje weer in te pakken.
Nu wordt het voor mij toch echt hoog tijd iets aan dat BNN-gebeuren te doen. Ik bel een tigtal lui na die iets zouden kunnen weten, en uiteindelijk lukt het een BNN-medewerker aan de lijn te krijgen.
Pas na tienen, in te trein op weg naar Arnhem, word ik teruggebeld. Naar het schijnt hebben ze me een paar keer geprobeerd te bellen, en het item toen maar zonder mij behandeld. Prima, maar ik krijg het ongemakkelijke gevoel dat ik een afspraak niet ben nagekomen.

Uiteindelijk heeft deze middag en avond me weinig opgeleverd; van de vergadering heb ik weinig meegekregen, het foto’s maken verliep ietwat chaotisch en het radio-interview werd zelfs helemaal niks. Dat allemaal terwijl er thuis ook nog het een en ander ligt te wachten wat deze vrijdag echt klaar moet zijn.
Achteraf gezien misschien praktischer als ik dat was gaan doen, en ook die andere zaken thuis af te handelen. Je kunt beter niet naar een vergadering dan half.

Oh ja.. ik heb vandaag een VIP gespot. Bert Heerink stond op het station van Doetinchem, maar meen je dat dat indruk maakt?
Niet echt. Wel weet ik weer waarom ik zo de schurft heb aan lui die in de trein bellen of hun telefoon aan laten staan tijdens een vergadering. Je kunt wel weglopen als dat ding in je broek begint te trillen, maar ook dat is irritant. Zeker als je zelf die irritanteling bent.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Dat de telefoonleiding het een paar dagen geleden niet meer deed kwam omdat er iets verkeerd ging toen de centrale geschikt werd gemaakt om te DSL’en.

Saillant detail; 12 januari 2000 heb ik een mailtje gekregen van de Prjectgroep Mxstream van KPN telecom, waarin verteld werd dat ADSL medio 2000 landelijke dekking zou hebben.
Dat was ook het jaar dat Sonera tot in de verste uithoeken van Finland een DSL-netwerk wist te realiseren.

Hoe dan ook; het werkt. De centrale is aangepast, thuis is alles technisch in orde, alleen XS4ALL mag de aangevraagde account nog niet activeren, omdat zij nog niet schriftelijk op de hoogte zijn gesteld door KPN dat alles werkt.
Klinkt als een boel bureaucratisch geemmer, maar na meer dan vier jaar nagelbijten kan dat ene weekje er ook nog wel bij.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Dat Donald Duck lange tijd verboden was in Finland omdat ie geen broek draagt en dat Al Qaeda gecodeerde boodschappen de wereld over stuurt in gecodeerde pornoplaatjes wist ik, en had ik eigenlijk ook best wel voor kunnen zeggen.
Spijt van? Nou, neu.

Vanavond om tien over elf op Nederland twee bindt de Stichting tegen Vrouwenhandel de strijd aan tegen de CNV Jongeren. Best leuk om naar te kijken, zeker als je in een kleine kantine achter een tafeltje je eigen cluppie mentaal steunt. Omringd door toegeweide mensen die bloedserieus en keihard aan het werk zijn.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Na zo’n twintig uur zonder contact met de buitenwereld doet alles het weer. Dank je, KPN.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Gistermiddag heeft Arnon Grunberg boeken gesigneerd in de Arnhemse Bijenkorf. Wat is er dan grappiger dan je eigen telefoonboek van huis mee te nemen en die te laten signeren?

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Vandaag ben ik eens naar de Carrierebeurs geweest. Voor het eerst in m’n leven. Gewoon lekker shoppen.
Eigenlijk valt er niet veel over te zeggen. Praktisch dat de standhouders aan de kleur van de plastic tasjes van de voorbijgangers konden zien wat voor opleiding de lui hadden gehad. Vervelend dat de meeste bedrijven hun stand alleen gebruikten om toekomstige sollicitanten te wijzen op hun internetsite.
Ik weet zo ook wel dat die vacatures op internet staan. Daarvoor hoef ik echt niet naar zo’n beurs.

In een zaaltje boven heb ik nog een bedrijfspresentatie van Masterfoods, het vroegere Mars, meegemaakt. Wel zinnig, maar slordig dat de hoofdspreker tot twee keer toe over WAO’ers sprak, terwijl ie academici bedoelde.

Wel heel erg geslaagd was het congres dat door de Rabobank was georganiseerd. Mooie zaal, prima sprekers en een heel geslaagd netwerkmoment na afloop.
Volgens mij heb ik sinds de internethype eind vorige eeuw geen biertjes met boeiende mensen gedronken in de rai.
Grappig dat ook deze keer de gesprekken goeddeels over e-commerce, e-banking en uiteindelijk ook over Orkut gaan.

De wereld draait, de zon brandt, maar uiteindelijk verandert er niets.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Het schijnt dat de broodjes speklap van De Vrijheid onovertroffen zijn.
Dat wil ik wel geloven, en het bouwsel is niet te misen als je via de A12 Den Haag binnenkomt (op weg naar Leiden, niet de meest logische route, maar dat terzijde).
Het enige dat ik me afvraag is hoe kom je zonder bergbeklimmerservaring bovenop het viaduct waar De Vrijheid staat?

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Brad Shorten heeft zelfkennis. Een gaatje in z’n hoofd heeft ie ook.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

En ik maar denken dat die coureurs van tegenwoordig brave huisvaders zijn…

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Heel prettig, zo’n wedstrijd zonder reclameblokken, maar de lui bij SBS6 moeten nog wel wat leren. Het studiogedeelte kwam best nog wel een beetje knullig over.

Edoch; ergens heb ik nu best wel spijt da’k eind vorig jaar niet de moeite genomen heb Albert Park van dichtbij te bekijken. Het had een mooi onderdeel kunnen zijn aan m’n kortstondige bezoek aan die best wel vriendelijke stad aan de oevers van de Yarra.