N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken
Afgelopen woensdag was het zover; De film See Yourself van de JOB wordt feestelijk gepresenteerd, en ter gelegenheid daarvan draait ie eenmalid in Tuschinski.
Het doel van deze film is (V)MBO’ers hun gevoel van eigenwaarde terug te geven, want het idee dat iemand met een hogere opleiding van groter belang zou zijn voor de samenleving is behoorlijk diep geworteld, en laagopgeleiden zitten behoorlijk in ‘t verdomhoekje. Komende week krijgen alle scholen voor beroepsonderwijs een DVD met deze film toegestuurd, in de hoop dat ie een keer in de les bekeken gaat worden. Mede daarom duurt deze film ook maar een half uur.
Al ruim voor aanvang is het behoorlijk druk; mensen staan te wachten op de rode loper voor de ingang, pers heeft zich verzameld achter de dranghekken, en voor de zekerheid staan er gewapende politiemensen in de straat.
Binnengekomen blijkt de zaal mooi gevuld, al is er een rij stoelen vooraan in het midden van het balkon nog leeg. Da’s de plek waar prinses Maxima straks zal gaan zitten.
De middag wordt officieel geopend door Ali B, die vandaag de presentatie op zich neemt, geassisteerd door zijn ‘Robocop’ Tor. Verderop in het programma komt Wouter Bos vertellen over de ronduit denigrerende manier waarop in de tweede kamer over ‘het afvoerputje van het onderwijssysteem’ gesproken wordt.
Later volgt een spetterend optreden van Junior Ish, aangevuld met nog een aantal sprekers. Mark Rutte laat daarbij behoorlijk duidelijk merken dat hij er nog niet al te veel van begrijpt. Hij zegt bijvoorbeeld dat de kenniseconomie opgebouwd wordt door lager opgeleiden die glasvezelkabels in de grond leggen, en op de vraag of er ook laag opgeleiden bij de VVD zitten reageert hij door te stellen dat er vast wel MBO’ers in de achterban zitten. Duh! Hij leeft schijnbaar echt nog in een wereld waar iemand die niet gestudeerd heeft de rest van z’n leven in een blauwe overall rond zal moeten lopen.
De film zelf duurt niet lang, maar is wel erg duidelijk; (V)MBO’ers doen belangrijk werk, en mogen daar best trots op zijn. De acteerprestaties zijn niet Oscar-waardig, maar dat geeft deze film juist wel iets puurs. Met de leukheid zit het best goed, en de boodschap komt prima over.
Na afloop worden de hoofdrolspelers op het podium gehaald. Ze krijgen de kans het een en andere te vertellen, en krijgen een bloemetje uitgereikt. Hierna wordt prinses Maxima op het podium gehaald, omdat zij het eerste exemplaar van de DVD uitgereikt zal krijgen.
Terwijl Maxima onderweg is naar het podium weet Ali B ons te vertellen dat ze best een ‘pittige tante’ is, en eenmaal op het podium begroet hij haar met een popi handshake, want ‘bij Kopspijkers kon je dat ook heel goed’.
De fotografen staan en masse vooraan het podium, en lijken van dit moment te smullen. Ze blijven maar klikken en flitsen.
Het programma is ten einde, maar net als bij een normaal bioscoopbezoek is de bar wel open. Een mooie gelegenheid om een paar bekenden goeiedag te zeggen. Helaas zitten de meesten daarvan nog in een afgesloten gedeelte waar ik niet mag komen (logisch, Maxima zit daar ook, en ik ben niet gescreend door de AIVD)
Uiteindelijk lukt het me wel een leuke uitspraak uit Wouter Bos te krijgen. Hij werkt nog steeds 18 uur per dag, maar hij put energie uit middagen als deze. Dit soort middagen zijn niet beter dan slapen, maar wel een stuk beter dan de Kamer.
Bovendien krijg ik mijn eigen fotomoment. Joost (o.a. bestuurslid bij CNV jongeren) wijst me erop dat de fotografen die zich buiten hebben verzameld al aan het oefenen zijn in het maken van foto’s van mensen die naar buiten komen. Toen hij net naar buiten liep om een peuk op te steken, werd ie getrakteerd op een regen van flitslampen.
Dat lijkt me de moeite van ‘t proberen waard, dus ook ik loop richting deur. Er gebeurt niks. Op weg terug naar binnen word ik tegengehouden, en ze vragen me even aan de zijkant te blijven staan, tussen twee breedgeschouderde beveiligingsmensen. De aanleiding daarvoor laat zich raden; een elegante blonde mevrouw in een cremekleurig mantelpakje komt naar buiten, en neemt recht voor m’n neus afscheid van de voorzitter van het JOB. Alweer worden de fotografen en cameramensen behoorlijk wild, en het is een raar idee dat meerdere van hen ook mij in beeld hebben, als een stukje ongewilde bijvangst.
