Goed. Al te veel woorden wil ik hier niet vuil aan maken, maar toch is dit een gedenkwaardige week. In minder dan een week tijd wordt een jeugdige, gemotiveerde, donkere man wereldkampioen Formule 1, en president van de Verenigde Staten. Twee verschillende mannen, dat wel, maar toch. Een paar jaar terug zou niemand dit voor mogelijk houden.

Ook vandaag heb ik een krantje gelezen, en weer stond er iets raars in. Een column in het Noordhollands Dagblad, waarin Kees van der Malen meldt dat hij zich vannacht tevreden installeert voor de TV met Amerikaanse vettigheden bij de hand om met eigen ogen de Amerikaanse verkiezingsuitslagen te volgen.
Hij liever dan ik. Ik hoor morgen wel wie ‘t geworden is.
Volgens deze Kees is vannacht een belangrijk moment in de wereldgeschiedenis. Net zo belangrijk als het moment dat Neil Young de zin “One small step for man, one giant leap for mankind” uitsprak, en ook dat moment heeft hij live op de TV gezien. Ik niet, en met mij denk ik velen. Eerlijk gezegd weet ik ook niet waar, wanneer en waarom de Canadese zanger Neil Young die zin sprak, maar verwacht dat hij slechts Neil Armstrong citeerde, die dezelfde zin sprak toen hij als eerste mens voet zette op de maan.

Wat echt opvalt aan de westerlingen, is het cynisme hier. Een collega uit Amsterdam heeft afgelopen weekend en motorfiets gekocht in Friesland, en ook een grote pompoen. Daarop vroeg ik of hij deze gekocht heeft van een tafeltje langs de weg met een schoteltje met geld. Zijn reaktie; “Ja! ja!… motte ze hier es proberen… jatte ze ook dat schoteltje leeg”

Vandaag las ik het artikel Jongeren over VS: Dik en nationalistisch in de Spits, en daarin struikelde ik over een zinnetje; De jongens volgen de verkiezingen beter dan hun seksegenoten.
Met andere woorden; jongens volgen de verkiezingen meer dan mannen. Klinkt een beetje paradoxaal.
Genoeg aanleiding voor mij eens te kijken of ik meer over dat onderzoekje kan vinden, en ja, dat lukt!
Gek genoeg staat hier iets totaal anders; Hou ouder, hoe meer interesse in het Amerikaanse verkiezingsspektakel. Het is dus juist niet zo dat jonge mannen meer interesse tonen in de politiek aan de andere kant van ‘t water dan heren in een andere leeftijdscategorie.
Een ander zinnetje verklaart echter meer… De jongens (40 procent) volgen de verkiezingen liever dan de meisjes (20 procent). De helft is ‘een beetje geïnteresseerd’.
Volgens mij had dat rare zinnetje diezelfde strekking moeten hebben, maar wou degene die het nieuwsberichtje moest typen graag een pseudo-intellectueel woord gebruiken in plaats van het (banale?) woord meisjes. Tjsa, en bij het zoeken naar een vervangend woord ging het kennelijk een beetje mis. Mijn advies; maak er in ‘t vervolg feminiene generatiegenoten van.

Een oud fabeltje beweert dat ieder mens in z’n slaap acht spinnen per jaar eet. Da’s niet waar.
Wel had ik vannacht ineens een mug in m’n mond…

Even een maf weetje. Vandaag was de derde zondag op rij dat ik naar Schiphol ben geweest. Twee keer iemand wegbrengen, eenmaal iemand ophalen. En nog steeds heb ik die Sunday Times die ik de eerste keer kocht niet uit.

Juist. Vandaag is dan eindelijk mijn verstandskies linksonder werwijderd. Was nog ‘n heel gedoe. Eerst een pilletje met water, later maar liefst drie spuiten in m’n tandvlees en daarna dus de extractie zelf. Daar heb ik helemaal niks van gevoeld. Niet van het doorsnijden van m’n tandvlees, niet van het opkloven van m’n verstandskies met een tandartsboortje, niet van het met ‘n tang doormidden breken van de hiervoor genoemde kies, en zelfs niet van het dichtnaaien van ‘t tandvlees.
Alleen praten zit er nog even niet echt in. Okee, ik kan me verstaanbaar maken, maar verwacht geen volledige gesprekken met dit opgezwollen wattenhoofd. Het wattige gevoel begint nu langzaam weg te trekken. Ik bijt nog steeds op, het zoveelste, gaasje met m’n achterkiezen.
Ik heb me wel eens beter gevoeld, maar, zoals ze in het ziekenhuis al vertelden… de pijn moet nog komen. Ik ga zo weer lekker onderuitgezakt op de bank liggen met een ijsklontje tegen m’n wang.

Wat iemands mening of overtuiging ook is, verongelukken op weg naar de negentigste verjaardag van je moeder gun je niemand.

Een pay off van misschien wel de saaiste radiozender die bestaat, en zonet hadden ze daar het lef een jingle met die zin erin af te spelen tussen twee nummer die eerder braakneigingen dan een goed gevoel oproepen.

Jazeker, het was droog, donderdag. Echt een topavond gehad. Met het pontje naar de NDSM-werf, te voet naar een geïmproviseerd restaurant waar op een zeer hectische, maar absoluut leuke manier eten werd voorgezet. De amuse vooraf, naar keuze een stukje metworst, wortel of radijs, hing aan de kapstok, bestek lag in een gereedschapskist, het eten werd aan ‘t beging van de lange tafels uitgereikt en doorgegeven naar achter. Wel erg lekker gegeten. Zelfs de bloedworst en kip heb ik met smaak verorberd.
Daarna in optocht een pontje op, die vol stond met de bouwsels van Dogtroep, op weg naar de speellokatie. Heel speciaal om in het donker naar een ruig industrieterrein gevaren te worden, om daar vervolgens een bijzonder theaterstuk te zien, met niet alleen acteurs, maar waar brommers, traktoren, auto’s, zeecontainers, een pont, een kraan betonmolens en een betonnen wand een zeer prominente rol spelen.
Hoe vaak heb je een betonmolen dit zien doen? Voor mij was ‘t de eerste keer.

Na afloop nog lekker een biertje gedronken op Stubnitz, en snel weer weg om de laatste pont te halen. En de laatste trein, trouwens. Biza genoeg blijkt die al te gaan om 0:43, wat zo ongeveer betekent dat, als ik in de toekomst eens naar Paradiso of Melkweg wil, ik op de fiets of met de auto zal moeten. Leve het openbaar vervoer.

Velen gingen mij voor, maar nu voel ik me ook geroepen te schelden op Wilfried Klink. Eigenlijk niet alleen op Klink, maar op die hele kamermeerderheid die heeft voorkomen dat er een geen-bezwaarsysteem komt voor orgaandonatie. Ondanks het gegeven dat het meer dan duidelijk is dat er nogal wat mensen zijn die de keus tussen wel of geen donor worden kennelijk uitstellen tot ‘t te laat is. Ik geef meteen toe dat het niet de leukste keuze is om te maken, maar na de tijd ga je toch de oven of de grond in. Volgens mij is dat echt niet zo heel veel leuker dan opengesneden worden.
Ik ben zelf al bijna 20 jaar donor. Op papier dan, want op het moment van schrijven hab ik al m’n organen nog lekker zelf, maar ik heb de keus gemaakt toen ik nog op de basisschool zat, en heb er tot op heden geen spijt van gehad. ‘t Is ook een mooi staaltje oerhollandse zuinigheid. Goeie spullen gooi je niet zomaar weg, zeker niet als je er iemand anders blij mee kunt maken.
Wie geeft wat ie heeft, is waard dat ie leeft.

Inmiddels heb ik Wall E dan toch gezien. In de Nederlands gesproken versie, want dat was de enige die ze bij Utopolis Almere vertonen.
Toch durf ik eerlijk te zeggen dat ik ervan heb genoten. Zowel van voor- als hoofdfilm. Ongelooflijk mooi gemaakt, grappig, schattig, en, wat ik niet van Disney had verwacht, politiek beladen. Het is een loeiharde aanklacht tegen de almaar egoïstischer en vervettender consumptiecultuur, maar dan zonder wijzend vingertje. In plaats daarvan zie je twee robotjes door de ruimte dansen en handjes vasthouden. Lief.

Niet alleen voor de fietsers die de filevrije dag vieren, maar ook…

Ongeveer een week geleden, toen de koers op het laagste punt ooit stond, speelde ik met de gedachte een manje Fortis-aandelen te kopen. Op dit moment ben ik heel blij dat ik dat niet gedaan heb. De handel is nog niet hervat, maar nu de bank en de verzekeringstak van Fortis niet meer in de beursgenoteerde holding zitten, wat dan nog wel?