N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Andere jaren was Huntenpop een van de meest ideale festivals die je je voor zou kunnen stellen. Lekker dichtbij, goedkoop, heel goed geprogrammeerd, gezellig, en de ideale gelegenheid om in te halen wat je op Lolwlands zoal hebt gemist.
Ook voor dit jaar ziet het er redelijk veelbelovend uit. Vijf podia, waaronder een podium met relatief onbekende (maar wel goede) bandjes, een dance-podium, en een podium met alleen Noorse bands. Na de stunt van Tommy en Leona (de drijvende krachten achter dit initiatief) op het Quart-festival is Noorwegen natuurlijk behoorlijk hip.

Er is echter iets mis met de programmering, en niet zo’n klein beetje ook.
Wie komt er nou op het krankzinnige idee om de twee geniale bands The Gathering en Die Happy tegelijkertijd op twee verschillende podia op te laten treden?

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Tsja. Zo ineens roept je broertje dat ik wel wat over de Zwarte Cross zal gaan zeggen. Mooi is dat.
Inderdaad, ik ben naar het Startschotgale geweest, en het was behoorlijk prettig. Fijn dat er nog plaatsen zijn waar je voor weinig geld zonder veel gezeur naar binnen kunt. Geen lange rijen, geen gefouilleer, maar wel een prima sfeer.
Omdat ook de Zwarte Cross een beetje trendgevoelig is, kun je er dit jaar naast bier en Flugel ook een hip, blauw wodka-drankje krijgen met de indrukwekkende naam WKD.

Natuurlijk begon het vanavond met een optreden van Motorband. Manowar en Judas Priest mogen het dan wel leuk vinden hun motoren mee te nemen op het podium, maar de Motorband doet dat ook, en ze krijgen het zelfs voor elkaar een motor overal te laten roken, behave uit de uitlaat. Heel bizar.

Ook leuk om de ouwe knarren van The Sweet eens in het echt aan de gang te zien. Voor een glamrockband uit de jaren zeventig glitteren ze weinig, maar het geluid is heel herkenbaar. Niet in de laatste plaats omdat ze zich goeddeels beperken tot de nummers die iedereen wel kent of op z’n minst wel eens gehoord heeft.

Een andere band die datzelfde deed was Feuer Engel. Een coverband die zich helemaal beperkt tot het spelen van covers van Rammstein. Tijdens het eerste nummer ging er het een en ander fout met het geluid en dat ding op het podium waar vlammen uit horen te komen, maar dat werd redelijk snel verholpen. Deze mensen hadden minder vuurwerk bij zich dan het echte Rammstein, maar wel meer dan bijvoorbeeld Subway to Sally, en dat zegt toch wel wat.. heel erg veel vonken, vlammen en knallen op het podium van de feesttent, dus.
Dit werd sommigen blijkbaar een beetje te veel, want ongeveer op driekwart van het optreden begon een groot deel van het publiek a capella het refrein van Bro Hymn van Pennywise te bleren.

Het vuurwerk was niet het enige spektakel in deze broeierige feesttent. Tussen de optredens van The Sweet en Feuer Engel door liet het Franse stuntteam The Infernal Varanne zien wat je met twee motoren in een metalen bol kunt doen. Bijna bizar om die lui kriskras door dat ding te zien rijden. Echt zwaar link. Stelletje gekken.

De avond werd in stijl afgesloten door Lucas en Gea, die het onvervalste levenslied lieten horen. Jazeker, ook ik heb me laten verleiden de polonaise te lopen.
Iets voor tweeen ga ik weer op weg naar huis. Op de achtergrond hoor ik de kereltjes van Jovink akoestisch oude nummers spelen rond het kampvuur van de camping. Jammer dat je zonder polsbandje de camping niet opmag.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Gisteren heb ik toch maar eens in zo’n memorystick die ook audiobestandjes af kan spelen geinvesteerd.
Best een leuk apparaat, al moet ik daar wel weer aan toevoegen dat de bediening een beetje wennen is, het geluidsniveau, ook in de maximale stand, niet voldoende is om bijgeluiden in, bijvoorbeeld, de trein te overtstemmen, meer geheugen dan de nu gebruikte 128 MB zou niet verkeerd zijn, het apparaat wou zichzelf eerst M: noemen, terwijl die schijf al in gebruik is en de geintegreerde radio valt ook tegen.

Jazeker; op de verpaking staat dat dit apparaatje gebruikt kan worden als FM-radio. Dat maakt hem grofweg zo’n 10 euro duurder dan een soortgelijk apparaatje (bij Media Markt. De mijne komt van Office Centre). Helaas blijkt de radiofunktie verborgen te zitten in dat eivormige dingetje in het snoer, en niet geintegreerd in dat andere appartaatje. Jammer, want een dergelijk soort radio had ik al (oranje ding, links op op onderstaande foto)
Toch zal ik er niet rouwig om zijn dat ik dit appraatje heb aangeschaft. Het is al bewezen dat USB-drives op de meest onverwachte momenten erg praktisch kunnen zijn. Helemaal als ze ook nog eens in staat zijn een stukje muziek ten gehore te brengen.

Het eerste stukje muziek dat ik met onderstaand apparaatje heb afgespeeld was trouwens Acid For Nothing van 1200 Micrograms.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Een oud CD’tje opduikelen, alleen maar om een bepaald nummer nog een keer terug te luisteren (in dit geval ‘To Myself I Turned’ van Lacuna Coil.. te mooi voor woorden) is best prettig. Vooral als je de gewenste geluidsdrager zonder al te veel problemen terug weet te vinden.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Het zal ook niet waar zijn. Zo ongeveer het eerste dat ik van het Arrow-festival te zien krijg is een Friese vlag achter de omheining van de camping. In combinatie met de bus waarop het adres www.frisian.org gespamd wordt is dat het teken dat de stamgasten van cafe Mukkes de roep van dit festival niet hebben kunnen weerstaan. Gelijk hebben ze, want het wordt leuk.

Zelf heb ik alleen een dagkaart voor de zaterdag. Dat leek me wel voldoende.
De inrichting van het terrein is opvallend goed. VendexKBB is goed vertegenwoordigd, met niet alleen een kraampje vol HEMA-rookworsten, maar ook een complete C’est de Pain. Leuk als je goed en uitgebreid wilt eten, maar niet echt geschikt als snel en betaalbaar festivalvoer. Dan heb ik liever Thais (maar daar is het wel zo druk da’k me toch heb beperkt tot rookworst, frikandellen en patat)

Er stond een raar apparaat op het terrein. Men noemde het de rotor, en het leek op zo’n steile wand waarin motorrijders hun kunstjes doen. Het enige verschil is dat nu de wand zelf ronddraait, waardoor je ertegenaan blijft plakken. Vreemde ervaring, en je krijgt er nog spierpijn van ook.
Wat wel weer erg slordig is is dat het rolstoelerspodium op een nogal rare plek, aan de rand van het terrein staat. Misschien is dat bewust gebeurd, want je kunt er redelijk zien wat op het podium gebeurt, terwijl de geluidsdruk binnen de perken blijft, maar toch.. een rolstoelerstribune naast de tent voor de mengpaneelschuivers (zoals vorige week op Dynamo) ziet er een stuk vriendelijker uit.

Over het weer is niet al te veel te zeggen. Tussen de buien door was het droog, maar op die momenten was m’n sweatshirt weer nat (en zwaar). Het duurde niet ze heel lang voor het terrein was veranderd in een ranzige ruine modderpoel, dus ik ben bang dat er sowieso niet zoveel te beleven viel voor de rolstoelers.

Qua bands was het prima geregeld. Hoofdzakelijk bands waarvoor ik normaal niet m’n huis uit zou gaan, maar die wel degelijk goed uit te verf komen. Natuurlijk zitten er zangers tussen die klinken alsof ze vlak voor het optreden nog een grote hap ijzervijlsel hebben ingeademd (The Godz), of graag hun kopstem gebruiken (Motorhead, Judas Priest).
Anderen komen weer buitengewoon vriendelijk over. Al die lui die meezingen met ‘All right now’ van Paul Rodgers, mja.. dat heeft wel wat.

Waar ik zelf erg benieuwd naar was, was de nieuwe show van Alice Cooper. De laatste optredens die ik daarvan had gezien waren groot, met veel decorstukken, toneelbloed en theater.
Dat was nu een stuk minder. De inrichting van het podium zag er niet anders uit dan een normale band dat zou hebben. Drums middenachter, gitarist links, bassist rechts, zanger in het midden.
Toch een stukje spektakel. Kostuumwisselingen, bloed, een slang, een prachtige toegift en natuurlijk een ‘Thank you, Lichtenvoorde’ die zo goed werd uitgesproken dat je zou verwachten dat er in de tourbus op was geoeffend.

Bizar om tijdens een dergelijk optreden een persoonlijke held te spotten, en te merken dat ook die behoorlijk uit z’n plaat gaat, al blijkt hij het wel leuk te vinden meermalen ‘Loser’ richting podium te schreeuwen (maar ik gok erop dat dat een subtiele verwijzing was naar het nummer ‘Loser’ op ‘The Human Equation’ van de al vaker genoemde Ayreon)

Op de terugweg valt me op dat veel mensen werkelijk geen controle over hun auto hebben als ze door de modder moeten rijden. Het parkeerterrein ziet er niet meer al te florisant uit, en de lui die het verkeer regelen wagen letterlijk hun leven.
Sommige automobilisten geven zoveel gas dat ze vooral hun wielen laten spinnen. Echt vooruitkomen doen ze niet. Anderen gaan erg wild sturen om in het rechte spoor te blijven, en ook dat heeft een averechts effect.
Jammer dat er niemand op het idee was gekomen een shoveltje te regelen om een paar kuub zand (of gehakseld snoeihout) uit te storten over het parkeerterrein. Dat zou het werk voor de parkeerwachters een stuk veiliger hebben gemaakt.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Die CD van Ayreon zat dus gisteren bij de post. Heeft dus net geen drie weken geduurd voor ie werd geleverd. Best lang, maar natuurlijk ben ik nu vooral blij dit schijfje in huis te hebben.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Ja, het was gezellig. Een dag Dynamo is natuurlijk te kort, en de programmering was ook niet echt gedurfd of divers te noemen, maar toch.. ik heb het best wel naar m’n zin gehad.
Leuk feestje, relaxede sfeer, beetje bandjes kijken, en een beetje mensen kijken, ontdekken dat Keith Caputo veel beter uit de verf komt als frontman van life of Agony dan als solo-artiest, tot de ontdekking komen dat sommige lui botweg vlak voor de ingang van het festivalterrein hadden gekampeerd… eigenlijk kan ik ze daarin geen ongelijk geven.

Hier geen ‘geen perskaart, dan ook geen foto’s’-mentaliteit. Meegebrachte fotocamera’s mochten gewoon het terrein op. Als ik dat van te voren had geweten had ik me niet hoeven behelpen met een wegwerptoestelletje.

Het was zelfs een makkie om binnen te komen. Ik was echt niet extreem vroeg van huis weggegaan, maar nog geen tien minuten nadat het terrein openging was ik binnen en had ik muntjes. Dat was in 2000 wel anders..
Beetje jammer dat het weer wat tegenviel; pas om zeven uur ‘s avonds brak de zon door, maar op dat moment was ie ook al druk bezig met ondergaan.
Daar was ik dus niet echt op gekleed, en na het vallen van de avond heb ik ‘t dus ook best wel koud gehad.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Herman is koel. Waar is toch m’n caravan is zo ongeveer het ultieme Lowlandslied, zelfs als je alleen maar een iglotentje bij je hebt.

Eerder deze week heb ik het een en ander te luisteren besteld via www.hermanberkien.nl, en dat alles zat vandaag al bij de post. Top.
Daar kan plato.nl nog wat van leren. Op het schijfje dat ik daar besteld heb wacht ik inmiddels al een volle week.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Vandaag de hele dag aan het typen geweest met het geluid van Live Debat (plenaire zaal) op de achtergrond. Bijna net zo fijn als zelf een dagje op de publieke tribune van de Tweede Kamer kruipen, en je kunt ook nog eens lawaai maken zonder weggestuurd te worden, je kunt het een stuk beter zien dan vanaf de tribune, en je hoeft ook niet door de metaaldetector. Ge-wel-dig!

Soms is het een stuk prettiger naar gesproken woord te luisteren dan naar muziek, al heb ik nu de 80’s/90’s stream van BNN opstaan. Lekker fout… Lipstick, Party Animals, Frankie Goes To Hollywood, A-ha, Blondie en Dolly Dots ruigen.
Jammer dat het een 64k-streampje is, maar wel begrijpelijk, met al die BUMA-eisen.

Update: Foute muziek gaat net zo snel vervelen als gesproken woord. Ik ben weer terug bij Kink. Dat is tenminste muziek.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Picture this.. je bent fijn het gras aan het maaien met Days of Rising Doom van Aina op je oren (het blijft een meesterwerkje), maar opeens hoor je dit. En dan te bedenken da’k gisteren nog liep te zeuren dat dat gitaarloopje van Kiss in je hoofd blijft hangen… badger, badger, badger is veel erger!

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Six Flags blijft een leuke zaterdagmiddagbesteding, zeker als je dat na een ziekbed (nu voel ik me nog steeds behoorlijk slapjes; wat ik eet heeft de neiging via dezelfde weg weer terug te komen) van twee dagen en in goed gezelschap doet.
Ook goed gezelschap kan vervelend doen, en deze had het talent een fout gitaarloopje in je hoofd te praten (en als zo’n deuntje daar zit raak je em echt niet snel meer kwijt) maar dat is lang niet zo erg als Superman the Ride ondergaan met het waardeloze nummer Rollarcoaster van de al even waardeloze band Di-Rect op je oren.
Nu snap ik waarom sommige mensen braakneigingen krijgen van achtbanen.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Hee.. Koninginnedag in Nijmegen is best leuk. Fijn naar Oranjepop op een of ander braakliggend terreintje in de binnenstad van Nijmegen.
Erg goed geprogrammeerd voor een zo klein opgezet feestje. Onbekend spul naast bands die’k al wel es eerder gezien had, zoals de blije Belgen van Janez Detd, de Calve-reclamemuziekmakers van Ola Bola, en gelukkig ook het onklassificeerbare Mimezine.

Voor de goede orde; Janez Dedt maakt lekker blije deuntjes, een beetje in de stijl van Undeclinable (Ambushcade), Nerf Herder en Dog Eat Dog (en de mindere goden in dat segment, zoals de Heideroosjes en the Offspring, die misschien wat bekender zijn, maar ook slechter).
Niet te dicht vooraan gaan staan, want deze mensen hebben de neiging opmerkingen te maken over de T-shirts en andere kledingstukken van de bezoekers. De eerste keer dat ik deze mannetjes zag optreden (uit m’n blote hoofd beredeneer ik dat dat in 1999 moet zijn geweest) heb ik dat zelf aan den lijve ondervonden.

Mimezine, genoemd naar een hallucinogeen middel uit de serie ‘Wild Palms’ van Oliver Stone, is een prettig, vernieuwend en leuk groepje met behoorlijk veel live-ervaring en een duidelijk minder indrukwekkende discografie (het eerste album stamt uit 2001, en de tweede ziet eind dit jaar het levenslicht).
Dat het op hun Lowlands-optreden van een paar jaar geleden erg rustig was, had vooral te maken met het feit dat er veel mensen liever naar meelopersbandje Live in de Apha wilden.
Qua echte successen is het tot nu toe gebleven bij het nummer ‘I love you’, die in de film ‘On the Run’ van Ushi Yamamoto is gebruikt (en die film heb ik dus nog steeds niet gezien).
Niet slecht voor een groep die pas sinds 1996 bestaat.

Oh ja.. m’n broertje was er ook, en op de door hem gepubliceerde fotoserie kun je het heel mooi avond zien worden.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Opmerkingen maken over een naam is misschien niet netjes, maar in het geval van deze radiozender is het wel verleidelijk.

Na een tijdje naar de audiostream van de betreffende radiozender geluisterd te hebben vind ik de naam ineens wel heel gepast. Geen station waar ik voor m’n plezier naar luister.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Eind vorig jaar kocht ik de EP Exordium van After Forever. Leuk, maar eerlijk gezegd zijn de twee covers van andere nummers het leukst om naar te luisteren. Gemaakt met respect voor het origineel en toch ook heel anders.

In de platenwinkel hing behoorlijk veel promotiemateriaal voor de CD van Aina, en in een klein winkeltje als dit zegt dat veel; als je de CD bagger vindt hang je er echt geen poster van aan de muur en leg je ook geen ansichtkaarten op de toonbank.
Alleen lastig dat de CD uitverkocht was, maar nog voor de jaarwisseling zou ie weer binnenkomen.
Niet dus, dat heeft nog wel een week langer geduurd, maar dat maakt het alleen maar prettiger als je eindelijk gebeld wordt door iemand van de platenwinkel.

Echt een juweeltje, alleen is de manier waarop ik aan deze CD ben begonnen niet aan te raden. Eerst heb ik de meegeleverde DVD afgespeeld, en daarna de eerste CD meerdere opgezet, zonder echt aandachtig te luiteren.
Goed, maar niet echt speciaal. Beetje Ayreonesk, maar dat is alleen maar een vordeel.

Pas vandaag heb ik de tijd genomen het schijfje van begin tot eind te luisteren, en tegelijkertijd het boekje te lezen, zodat ik het verhaal zou kunnen volgen.
Dat had ik eerder moeten doen, want nu is het net alsof ik al tig keer een film als Crouching Tiger Hidden Dragon heb gekeken, maar dan zonder ondertiteling. Mijn beheersing van het Mandarijn is niet zo goed.
Geen verhaal waarmee je de Nobelprijs voor Literatuur zult winnen, en het idee van een rockopera op CD is ook niet bepaald nieuw, maar wel degelijk de moeite waard om wat tijd in te stoppen.
In combinaltie met het extreem mooi vormgegeven boekje dat echt een geheel vormt met de rest van het digipack maakt dit schijfje een aanwinst voor zowel boeken- als platenkast.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Is het een cover? Geen idee. Dat nummer The First Cut is the Deepest van Sheryl Crow.
Het nummer was net op de radio, en ik zat echt even m’n hersens te breken waar ik het voor het eerst gehoord had.
Dat was dus een tijdje terug, op een zaterdagavond in Tasmanie, op de Tasmaanse SBS. Een of andere overdreven grote modeshow, waarbij Queen Elisabeth een balkon voor haarzelf had.
Gek genoeg was het nog leuk om te kijken ook.

Nog een bizarre overeenkomst tussen de SBS die in Nederland te zien is, en de SBS die op Tasmanie te ontvangen is; op zaterdagavond word je getracteerd op een korte film met een onwaarschijnlijke verhaallijn en veel blotemensengymnastiek.
Daarna werd een Zweedse film met Engelse ondertiteling uitgezonden. Daar werd mijn Zweedse kamergenoot erg blij van; je gaat naar de andere kant van de wereld, maar ze praten nog steeds Zweeds op TV.