Het is vandaag zeven jaar geleden dat Arjen Grolleman overleed bij een ongeluk in zijn eigen huis. Vijf dagen later, op 2 januari 2010 om drie uur ‘s middags, op het moment van zijn crematieplechtigheid, draaiden radiozenders in het hele land het nummer Tears Run Rings van Marc Almond. Grolleman hield van de radio, en die liefde was wederzijds. Alleen al door zijn rol binnen KinkFM een groot pleitbezorger van een meer pluriform radiolandschap. Helaas is ook nu, zeven jaar later, het via de ether verspreide zenderaanbod nog altijd schraal en monotoon – zelfs nu DAB+ de norm is geworden voor de verspreiding ervan. Jammer.

Vandaag is het Blue Monday.

Wie een goed gevoel voor humor heeft, heeft zich gisteravond uitstekend kunnen vermaken bij het optreden van Weird Al Yankovic in de Melkweg. Het is zelfs niet nodig er heel veel woorden aan vuil te maken. Het was gewoon twee uur lang feest op het podium, met heel veel kostuumwisselingen, hoogtepunten uit een oeuvre dat vier decennia omspant en veel recent werk, een uitstekende begeleidingsband, en het begin van het optreden zal zelfs indruk hebben gemaakt op mensen die níet bij het concert aanwezig waren. Een optreden beginnen, door middenop het Leidseplein het eerste nummer in te zetten, quasi casual daarvandaan naar de zijingang van de Melkweg te lopen en daarna, al zingend, het podium letterlijk te beklimmen. Vanuit de zaal allemaal zichtbaar op de backdrop achter het podium, maar toch ook zeker geen onopvallende verschijning voor de terrasjesmensen op het Leidseplein en de mensen die voor de ingang van de Sugarfactory in de rij stonden voor het optreden van Lou Barlow.
Weird Al Yankovic is geen baas, maar een ware grootmeester, en hij verdient niet alleen een standbeeld, maar ook een heel museum.

Some things are worth waiting for. October 26th, 2014, 05:27 AM I bought a ticket to a concert to be held nearly a full year later. It felt awkward to buy a concert ticket nearly a year in advance, but this, this was nothing but a no-brainer. I had to be there. And what’s a year if you’ve been secretly wishing for this to happen for a full decade?
In 2004 musical mastermind Arjen Anthony Lucassen released his sixth Ayreon studio album. A host of musicians brought together for a stunning 2 disc concept album The Human Equation. Just like the previous 5 album released under the Ayreon bandname, the entire album tells a story, and each song can be compared to a chapter in a book. Each song broadens and deepens the experience.
While listening, it remains essential to read along in the CD booklet to keep track of everything happening, and even then it’s a wild a wild and intense rollercoaster you want to ride again as soon as you’ve recovered from the previous ride. And during that second, third, fourth ride you’ll discover even more layers and depths in the brilliant storylines.
Sadly, the only way this music could be enjoyed was by playing the studio albums. The Ayreon website hosts an FAQ, and one of the most freqently asked questions is whether the music will ever be performed live on stage. The answer given on the website to that is negative. Wikipedia, too, clearly states that “Due to its particular nature, Ayreon was never played live” – but to every rule there’s an exception, and that one exception happens to happen this very weekend.
Though, personally, I still am particularly fond of the very first Ayreon album “The final experiment” and always hoped it would be made into a movie. Anime, obviously, since to me it has a rather distinct Ghibli‘esque aura surrounding it. Partially due to the awkward mixture of fantasy and science fiction found in “The Final Experiment”. Which, also, explains why “The Human Equation” is the story fit to be turned into a stage performance. Rather than in a world occupied by magicians and spaceships, it takes place in a world where people commute from home to their busy jobs by cars, and where people do and experience things we all can relate to. More than a decade after the release of “The Human Equation” it’s performed as a stage play under the name “The Theater Equation” – One weekend only, one venue only.

September 18th, 2015. The long wait is rewarded. A train ride takes me to Rotterdam Centraal, from where I walk toward the Erasmusbrug – which brings me to the opposite side of the river, where the Nieuwe Luxor Theater is located, and therein restaurant Leipzig, where I’ll enjoy a three course meal prior to the concert.
The concert itself is everything one could expect and more. The stage is set with a car wreck, hospital bed and other props needed to play out the entire rock opera as if it were a Broadway musical – and it works. The music and acting complement each other, and rather than having to read, listen and digest at the same time to keep up with the storyline, when played out the story literally unfolds before your own eyes in an even more incisive way than when listening to the album alone. As if you’re actually witnessing it.

The one time I got slightly distracted was during the song “Loser” – because, for me, there’s an interesting anecdote attached to that song.
In June 2004, a mere month after The Human Equation was released, I visited the Arrow Rock Festival. Shortly before Alice Cooper would start his performance, a tall, long haired figre clearly recognized as Arjen Lucassen stood amidst the crowd, and chanted parts of the lyrics of “Loser” – obviously because the original lead vocalist on that song, the late Mike Baker, deliberately tried to sound like Alice Cooper, because that tone of voice fit the role of “father” in The Human Equation so well. Obviously, I was rather pleased that this happened within earshot, and that it made sense to me. For some reason I was under the impression only a fraction (if any) of the other people in front of the tented stage were aware who this tall long haired guy in their midst was, and why he kept shouting the word “loser” while awaiting Alice Cooper to hit the stage.

Aside from that one moment my mind wandered off to an amusing memory from times past, the first half was a delight to gaze upon – though second balcony, way up, was possibly not the best place to see it from. The supporting visuals projected on the backdrop were largely invisible, and at times it was difficult to see which character was singing and what their part in the story was. I came to regret not listening to the album a couple of times over the past year, or during the trainride to Rotterdam.

During intermission, it’s raining dramatically outside. The many lights surrounding the modern Rotterdam architecture illuminate the big droplets of rain, creating an interesting contrast of light and shadow outside. Inside, intermission is spent cozy and convenient with some snacks and a drink, pre-ordered and pre-paid prior to the show. A concept worthy to be copied by others. It’s a delight not having to cope with queues during intermission, but truly enjoy it as a relaxing and refresing break.

Second half is the part in which all the mystery unravels. The music sounds as good performed live as it does on the album, and the story carries on up to the point where it becomes clear why and how the accident could occur, and why the wife and best friend kept visiting the hospital for three weeks straight. Everything unravels. The hospital scenes ends – and then there’s that twist. The same twist the album ends with, but on stage there’s an extra twisted twist. Twisted.

Het is weer over. Lowlands 2009 is voorbij. Het rook anders dan andere jaren. De looproutes lagen bij vorige edities bezaaid met houtsnippers, wat een wat weeïge, maar ook lekkere geur gaf. Puur broeikasgassen die je rook, en rottend hout werkt sterk verzurend op de bodem… misschien dat ze ‘t daarom niet meer strooien.

Vrijdag

Het weekend werd vrijdag sfeervol geopend door Roosbeef. Al jaren sjouwt ze rond over ‘t terrein, vorig jaar bezorgde ze zelfs per bakfiets m’n krantje op camping 1, en nu opent ze geheel in stijl dit gezellige evenement. Na afloop even een lange verkwikkende wandeling naar de andere kant van het terrein om ‘t staartje White Lies mee te pikken, en dan terug naar India voor de volgende roodharige zangeres; La Roux.

Bij Bon Iver was het druk in de tent, en da’s een heel mooi excuus om buiten in ‘t zonnetje op je rug in ‘t gras naar hun deuntjes te luisteren.Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik ook het optreden van Lily Allen gezien heb, en ‘k vond ‘t nog leuk ook. Misschien komt dat omdat ze een paar jaar geleden gepland stond, maar door een verkoudheidje werd vervangen door Tinariwen… ook leuk, maar voor m’n gevoel heb ik nu ingehaald wat ik destijds min of meer had gemist

Na het optreden van Lily Allen heb ik iets verantwoords gedaan; terwijl Opeth, volgens het Lowlands dagblad Daily Paradise Noors, volgens mij toch echt Zweeds, door de speakers schalde, stond ik naast de Grolschtent in de rij te wachten. En te wachten. Te wachten om de droomwereld binnen te gaan; een poort in de vorm van een roze schedeltje met hersenkronkels, bewaakt door norsig ogende types in knalroze militaire uniformen, en daarachter een betonnen binnenplaats die leidt naar.. iets? Door het lange wachten hóéfde ik niet eens meer tekiezen tussen Selah Sue en Ska-P… ik stond het immigratieformulier voor de Droomwereld in te vullen terwijl hun beider optredens begonnen. En verwacht niet dat je wegkomt met onzinantwoorden op de gestelde vragen; je wordt gegarandeerd door de bewakers uit de rij gepikt en aan de tand gevoeld. Met treffende vragen die je dwingen over dingen die we eigenlijk net iets te makkelijk aannemen na te denken. Als je eindelijk, na een paar keer achterin de rij te zijn gezet, zover bent dat je het hokje waar de ‘douanier’ zit binnen mag, is het nog niet afgelopen. Eerst moest ik schouder aan schouder gearmd met een Engelssprekende festivalganger die ik nog nooit van mijn leven gezien had, elf keer in de lucht springen voor ik eidelijk, als allerlaatste van de vrijdag een paspoort met stempels en een bankbiljet toegestopt kreeg en de Droomwereld binnenmocht. Een gang van manshoge geblindeerde dranghekken, die je terugbrachten naar de alledaagse realiteit. Lang na het aansluiten in de rij naar de Droomwereld, ben je weer op het punt van vertrek. Zoals bij elke reis. Wat blijft is de ervaring.

Na deze ervaring toog ik richting Bravo voor een kort bezoekje aan 2 many DJ’s, naar de Alpha voor The Prodigy. Te druk, en heel eerlijk gezegd vond ik hun optreden niet bepaald iets om over naar huis te schrijven.

Zaterdag

Ook zaterdag was ik verantwoord bezig; de theatervoorstelling Will You Ever Be Happy Again van Sanja Mitrović, samen met Jochen Stechmann gaat over herinneringen, kindertekeningen van vallende bommen, paspoorten, oorlogen, politieke spelletjes tussen oost en west en misselijkmakende spreekkoren van hooligans. Beide acteurs komen uit een land dat zich herstelt na een oorlog, en een van hen heeft bewust van dichtbij een oorlog meegemaakt. Zware kost, maar zeer de moeite waard, en hee, na afloop kon ik weer fijn een tijdje in het gras liggen. Luisteren naar Moke, bijvoorbeeld. Dat geeft voldoende energie om de lawaaiige Finnen van Sonata Arctica eens van dichtbij te bekijken. Dat ging goed; het was verrassend rustig bij dat optreden. Zo ongeveer het tegenovergestelde van dat waar ik daarna een glimp op probeerde te vangen.

De ‘verrassingact’ Them Crooked Vultures die eigenlijk al niet zo geheim meer was. Wélke band zou spelen was niet zozeer de verrassing, maar wàt ze zouden spelen, en wat voor stijl deze doorgewinterde muzikanten hun nieuwe band meegeven… dat was de verrassing.
Helaas voor mij; bij dat optreden was het zo druk dat ik het na een tijdje verkoos eens een half uurtje te gaan zweten in de sauna. Het weekend is niet compleet als je daar niet hebt gezweet.

Lekker op het bovenste treetje zitten terwijl water met eucalyptus over de gloeiendhete stenen wordt gegooid en het zweet letterlijk
uit je poriën gútst. Het enige dat ontbreekt zijn berkentakken – of misschien een takje bamboe – om dode huidcellen lekker van je zachte velletje af te slaan.
Even afkoelen, buiten, met een witte saunahanddoek om m’n lendenen geslagen heel even het optreden van Maxïmo Park, in de Alhatent, aan de overkant van het water gadeslaan, en vervolgens terug naar het zweethok. Mezelf mentaal voorbereiden op de koude douche. Niet fijn, maar hoort erbij… en als je die achter de rug hebt, voel je je veel beter. Pijntjes in voeten en rug verdwijnen, als bier uit je glas. Eerlijk waar. Zelfs zo goed dat ik weer helemaal naar de Bravo slof om bij het optreden van Vitalic tot de conclusie te komen dat ik Kyteman toch echt echt écht niet wil missen. Gelukkig maar, want het optreden van Kyteman met orkest was echt verpletterend goed.

Geen spijt dat ik voortijdig bij Vitalic wegliep… Komt nog bij dat ik de Bravo niet echt een hele fijne tent vind. Het geluid daar klopt niet… lijkt wel of ‘t er, als je niet direct aan het dranghek staat, raar galmt. Da’s niet alleen nu zo, maar vorig jaar ook, en daarvoor ook al… Voor mij ook de reden dat ik later op de avond niet al te veel tijd heb gespendeerd bij Paul kalkbrenner.

Zondag

Weer een paar local heroes aan de gang in de India. Bertolf en Miss Montreal. Die treden allebei heel geregeld op allerhande feestjes op, maar toch… een erg leuk dubbeloptreden. Al haalt ‘t ‘t niet bij wat De Staat wat later laat zien in de Grolsch.
Druk, dus alweer is het gras naast de tent te te prefereren boven een staanplaats in de tent zelf. Je krijgt de sfeer en de dynamiek van het optreden prima mee, en kweekt meteen een bronzen kleurtje op je snuitje.

Omdat Enter Shikari niet kon boeien, ben ik weer cultureel gaan doen in Juliet. Helmer Woudenberg droeg met veel gevoel een snijdende monoloog voor over een Amsterdamse jongen, Hartog genoemd, die als enige van een groot gezin de Tweede Wereldoorlog overleefde. Heel aangrijpend.

Later, in de Alpha, speelde Snoop Dogg. Geen superoptreden, maar hij was zichtbaar blij (met zichzelf). Zijn microfoon leek meer op zo’n riem die boksers omgegespt krijgen als ze iets hebben gewonnen, en in blingbling stond daarop zijn artiestennaam. En dan presteert ie het alsnog om om de zoveel seconden ‘What’s my name’ te roepen.

Nee, dan vond ik persoonlijk Little Boots een stuk charmanter. Een mooi elegant wezentje die prettig in het gehoor liggende deuntjes ten gehore brengt, en vanaf het podium heel vriendelijk vraagt een beetje lief te doen voor haar broer die binnen de omheining staat waarin de geluidsmensen hun werk doen. Heel even is een schuchter ogende jongen met ietwat verwilderd halflang haar het centrum van de aandacht, voor die weer welverdiend teruggaat naar de klanken van Little Boots.

Meteen daarna de enige act van ‘t weekend die ik geel aangekruist en blauw omcirkeld had gemarkeerd op m’n programmablaadje. La Caravane Passe. Net als hun geweldige nummer over sla, tomaat en ui gewoonweg verplichte kost voor wie er ook maar enigszins van, laat ik ‘t, al komen deze jongens uit Frankrijk, voor ‘t gemak oostblokmuziek noemen. Heel fijn

Terwijl de laatste tonen van La Caravanne Passe wegstierven, besloot ik weer in het bootje naar het saunaeiland te vertrekken.
Weer ongeveer hetzelfde ritueel; klein halfuurtje zweten op het bovenste plankje, tijdje buiten zitten, terug het zweethok in, en dan afdouchen met koud water. De kerel die me koud af moest douchen was iets strenger dan de mevrouw die dat gisteren deed. Tot tweemaal toe drong ie er, vriendelijk, niet sadistisch, op aan wat dichter bij de uitstroomopening van de tuinslang te komen, als ik weer proestend achteruitdeinzde voor de kouwe straal water. Ik hou niet zo van kou.

Helemaal fris en fruitig liet ik me weer overvaren, en kon aldaar nog een riant staartje van het optreden van Bloc Party meepikken, alvorens ik naar ‘dat ouwe mens’ vertrok… en wát heb ik me daarop verkeken! Zonder overdrijven zette Grace Jones het meest indrukwekkende optreden neer van deze, en misschien wel elke, editie van Lowlands. Ze heeft niet alleen veel energie voor iemand van 61, ze heeft veel energie voor iemand die ademt. Haast onmenselijk. Tussen elk nummer wisselt ze in seconden van het ene oogverblindende kostuum naar het volgende, ze blijft elegant en stijlvol, zelfs als ze in één teug een glas rode wijn wegtukkelt voor ze I’ve seen that face before ten gehore brengt, zelfs als ze vertelt dat ze in het verleden graag in Amsterdam naar de iT ging om op handen en voeten tussen extravagant uitgaanspubliek te dansen, ja zelfs als ze van het podium afstapt, een flinke teug neemt van de blow van een jongen op de voorste rij, en daarbij de opmerking ‘That’s a good spliff’ plaatst. Ze is een diva, een stijlicoon, en zelfs de meest cynische azijnpisser kan niet anders dan bewonderend toekijken hoe ze al hoelahoepend Slave to the Rhythm staat te zingen.
Voor mij bewees ze het verschil tussen een leuk bandje en een artiest. Tussen muziek en kunst.

Ik kon weer eens niet kiezen wat ik had willen zien ná het optreden van Grace Jones. De keus was tussen Peaches en de Arctic Monkeys. Uiteindelijk betekende dat dat ik een hele tijd naar Hanggai heb gekeken, en daar heb ik absoluut geen spijt van. Wat maken die Mongolen geweldige muziek (en nee, ik scheld niet… ze komen uit Binnen-Mongolië) en wat krijgen ze een na drie dagen best redelijk geradbraakt publiek nog lekker mee.

Iets na middernacht vind ik het een mooi moment even wat te gaan zitten. Weer naar de Foxtrot, maar dit keer om te lachen en m’n voeten (weer) rust te gunnen voor de sfeervolle afsluiter van de avond. Nadat de komedianten hun kunstje hebben gedaan draait Kees van Hondt de meest bizarre platen aan elkaar, terwijl de plastic opblaasbeesten en bamboetakken door de lucht gaan, mensen met vloerplanken, dranghekken en picknicktafels sjouwen en er haasje over wordt gesprongen.
Wie van dreunende bassen houdt kon de avond nog afsluiten bij The Darkraver en Boys Noize, maar ik vind het half vijf wel leuk geweest.

Maandag

De zon brandt me uit m’n tent. Bagage inpakken is een eitje, en de terugweg vinden naar de parkeerplaats ook, maar vanaf dat moment was het dikke ellende. Als elk zijweggetje moet ritsen, betekent dat automatisch dat parkeerplaats 1 en 2, redelijk vlot leeglopen, terwijl P3 er een uur of 5 over doet leeg te stromen. Chaos.

Een droevige gebeurtenis staat ons komende vrijdag te wachten. Terwijl het weer eindelijk begint op te klaren, het zonnetje zich weer laat zien en bloempjes de bermen kleuren, trekt online concertzender Fabchannel de stekker eruit. De website die al 9 jaar lang concerten in beeld en geluid streamde vanuit onder andere Paradiso en Melkweg. Tegenwoordig is streamend beeld bijna gemeengoed, maar let wel, deze site deed dat al, ver voor YouTube uberhaupt bestond, en bewegend beeld op de PC vooral werd geleverd door sites als iFilm en Trailervision. Wie kent ze nog?
De eerste dotcom-bubble… de tijd dat muziek legaal te downloaden was op mp3.com en illegaal via Napster, en eigenlijk was de mogelijkheid bestandjes te downloaden al heel wat. Op sommige plaatsen was al internet via het kabelnet beschikbaar, maar bijna iedereen was afhankelijk van een 14k4- of later een 33k6-modem en een telefoonlijn, en moest telefoontikken maken om de data binnen te zien druppelen. Knarsetandend beseffend dat in landen als Zweden en Finland al een ADSL-, soms zelfs glasvezelnetwerk beschikbaar was. In het rapport Slim Graafwerk werden overheden opgeroepen om de komende jaren, als ze toch voor een riolerinkje, electriciteitskabel of iets dergelijks moesten graven, er meteen glasvezel bijin te gooien. Dat rapport is wellicht gelezen door een handvol ambtenaren, maar er is niet echt naar gehandeld.
Zo’n tijd was het… en in die tijd al was er een Nederlandse website waarop dat handjevol mensen dat al de beschikking had over een vlotte verbinding live naar concerten kon kijken, of op een later moment kon terugkijken. Voor die tijd heel vooruitstrevend, en ook nu nog een erg leuk en nuttig concept. Jammer dat ‘t over een week niet veel meer zal zijn dan een herinnering.

(Via @pauwenwitteman)

Het gebeurt wel vaker dat met ‘Holland‘ een groter gebied wordt bedoeld dan je in eerste instantie zou verwachten. Dat went.
Zo kijkt niemand er raar van op als niet alleen Rotterdammer Johnny Hoes, maar ook Enschedeër Thomas Berge als Hollands artiest wordt gezien, en daar zal vast niemand wakker van liggen. Toch vraag ik me af of Belg Eddy Wally en Duitser Dennie Christian onderstaande banner kunnen waarderen…

Ik sta op de wachtlijst voor een kaartje voor Live Earth. Als ik ingeloot word, betekent dat dat ik er zelf bij kan zijn op 7 juli. Heerlijk joh, naar Londen vliegen voor een concert tegen klimaatverandering

En alweer kom ike rgens erg laat achter; komend weekend wordt op het terrein van Country Club Dubai Desert Rock 2007 gehouden. In het warme zand op ‘t Arabisch schiereiland zal een grote diversiteit aan bands (van Iron Maiden en The Prodigy tot Robert Plant en In Flames) acte de presénce geven.
Niet heel origineel, natuurlijk, om een festival in de woestijn te organiseren (hoe lang bestaat Burning Man al wel niet?) maar ‘t klinkt wel leuk, is sowieso een stuk dichterbij, en dit is toch wel echt de tijd van het jaar dat je (of in ieder geval; ik) wel toe ben aan een beetje zon
Volgend jaar misschien?

Het kan bijna niet toepasselijker; aan de zijkant van het Gelredome hangt nog altijd een levensgroot billboard, voorzien van een foto van Shakira, een paar Seats en de tekst ‘Catch the Fever’
Vandaar dat Shakira’s concert, gisteravond in datzelfde voetbalstadion, niet door kon gaan wegens keelproblemen. ‘t Arme ding heeft koorts.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Afgelopen avond personeelsfeest gehad in de Westergafabriek, Amsterdam. Als lokkertje werd op de uitnodiging al gemeld dat Katja Schuurman de boel aan elkaar zou kletsen, maar als ik eerlijk ben maakte Ellen ten Damme 10x zoveel indruk als Katja.
Leuk feestje, dat wel.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Soulzanger James Brown is overleden. Daarom hier een videootje van hem in duet met de Egyptische zanger Hakim.

N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Sinds afgelopen dinsdag zitten drie disc-jockeys van 3FM zonder eten in een glazen huis op de Neude in Utrecht. Ieder van de drie moet twee keer per dag 4 uur radio maken.
Zes dagen lang vasten ze, om aandacht te vragen voor het probleem van de 30 miljoen landmijnen die wereldwijd nog op scherp staan, klaar om onschuldige passanten levenslang te verminken.
Dit gebeurt niet door een waarschuwing in de trant van ‘pas op dat je niet op een mijn gaat staan’ te geven, maar door mensen die bereid zijn hun knip te trekken om een plaatje op de radio gedraaid te krijgen hun zin te geven. Dat geld gaat in z’n geheel naar het Rode Kruis.

In jongerenkrant/opinietijdschrift TED stond vorige week een interview met Sander Lantinga, een van de heren die op dit moment met een lege maag in het Glazen Huis zit (én degene die mede op mijn aanraden met een CD’tje heeft vernietigd met behulp van een magnetron)
In dat interview stond de wat verwarrende tekst ‘Ik kan me heel goed voorstellen dat je na twee, drie dagen stront chagrijnig wordt.’ dat kan ik me ook goed voorstellen, maar beterekt dat… Nee toch?

Een mailtje naar de redactie van TED leert me dat het inderdaad niet zo ranzig is als ik eventjes dacht…

Beste Christiaan,
Dank voor je oplettendheid, er had natuurlijk strontchagrijnig moeten staan. Ik hoop niet dat we valse verwachtingen bij je hebben gewekt, ik kan je verzekeren dat er in het Glazen Huis geen stront wordt gegeten,
Met vriendelijke groet,
Noor Tonkens