Inmiddels is het half zeven ‘s avonds. Ongeveer een half etmaal na m’n terugkoms, en nog altijd helemaal bij kennis. Niet dat ik heel veel belangrijks gedaan heb, trouwens. Ouderwets geld gewisseld bij een wisselkantoor… kost veel tijd, maar de tijd zal straks leren wat het beste is. Zo op het eerste gezicht heb ik voor een heel gunstige koers pesos kunnen kopen. De Tomate Loco, die op de stoep ernaast werd verkocht heb ik links laten liggen.
Vervolgens naar het postkantoor, ouderwets een nummertje trekken en lang op je beurt wachten om een paar brieven te frankeren. Wat later passeerde ik een kruidenier met daarin een postagentschapje. Daar was het wel rustig…
Edoch, ik heb weer een mooi wandelingetje gemaakt, naar de begraafplaats. Of, begraafplaats, het is meer een soort mausoleum. Allemaal monumentjes met een soort altaar, een Jezusbeeld, soms wat planten, foto’s of een kandelaar. In veel gevallen kun je so op de kist van de overledene kijken. Achter glas, dat wel, maar toch. Het brengt de eindigheid van ons verblijf op aarde toch op een akelige maar ergens ook heel poëtische manier heel erg dichtbij.
De meeste monumenten zien er wel goed uit, maar sommigen zijn nogal vervallen of hebben iets beangstigends. Bijvoorbeeld doordat de planten die ooit op het altaar stonden inmiddels door het dak groeien, waar ruiten helemaal beslagen zijn (in combinatie met een wegrottende kist vind ik dat een beetje onsmakelijk idee) of staat het deurtje met daarachter de kist gewoonweg open. Beetje brrr, maar er wordt wel iets aan gedaan. Het ziet eruit of de hele boel flink onder handen wordt genomen, en deze plek blijft een must see; wat Novodevitsji is voor Moskou en Père Lachaise, is deze plek, de Recoleta-begraafplaats, voor Buenos Aires. De praalgraven hier, soms komplete tempels, en de muren waarin complete doodskisten zijn bijgezet, zijn stuk voor stuk monumentale gebouwen, en mensen die in hoog aanzien stonden bij leven, liggen hier nu te ruste.
Heel even heb ik met de gedachte gespeeld vandaag hier een berichtje te plaatsen met als titel “Op zoek naar Evita” en daaronder een foto van haar laatste rustplaats (en een flauwe opmerking als “ik heb d’r gevonden”) maar dat vind ik eigenlijk wel een beetje smakeloos…
Morgen vertrek ik voor 1 dagje naar een hotel hier in de buurt, en daarna ga ik echt de kou opzoeken. Een binnelandse vlucht van ruim 3000 kilometer zuidwaarts. Voor morgen is in Buenos Aires nog 15 graden voorspeld. Ik ga proberen daarvan te genieten, want waar ik naartoe zal gaan is het nu een heel stuk koeler dan dat. Veel koeler.

Het is nog steeds niet zo mijn ding. Toch heb ik me de afgelopen avond laten verleiden deel te nemen aan een kroegentocht. Het is inmiddels 7 uur in de ochtend, en het lijkt me zinniger wakker te blijven tot het ontbijt klaar is dan nog een uurtje slaap te pakken. Argentijnse nachten zijn lang…

Ach, en op zich was het helemaal niet zo hele verkeerd. Eerst indrinken met een paar slices pizza en wat glazen van dat vreselijke waterige Quilmes. Daarna wederom naar een kroeg op Plaza Serrano, het zelfde plein als waar ik de eerste avond doorbracht met een groep Brazilianen. Die waren ook nu weer sterk in de meerderheid, trouwens.
Vervolgens nog een ander kroegje, en daarna naar de Kika. Men beweerde dat dat de hipste club van Buenos Aires is, maar dat betwijfel ik. Echt heel veel stelt het niet voor.
Bij Kika blijf ik denken aan de briljante film van Pedro Alomodróvar, en veel minder aan een rare tent met LED-discolampen en een DJ die maar 1 beat wist te mixen.

Weer een dag verstreken. Weer een voettocht langs bijzondere plaatsen. Eers richting Plaza de Mayo, en vervolgens naar Puerta Madero, de oude haven. De havenkranen staan er verlaten bij. Alleen op de plek waar ze staan ligt nog rails. Het is meer decoratief dat ze er nog staan en in en verfje zijn gezet. Ook de oude pakhuizen, die verdacht veel lijken op de pakhuizen bij het Centraal Station in Amsterdam, zijn zo te zien onder handen genomen: het metselwerk ziet er perfect uit, maar in plaats van goederen zitten de pakhuizen nu vol met restaurantjes, en daarboven… appartementen of kantoren, misschien wel beide. De enige schepen die je ziet zijn museumschepen en pleziervaartuigen. Als herinnering aan de noeste arbeid die hier vroeger werd verricht staat er nog wel een gebouw in vervallen staat met een groot aantal betonnen graansiloś aan het water. Achter een wel heel erg gesponsord plein naast de Nederlandse ambassade. Een plein met de naam ‘Reina de Holanda’ ofwel Koningin van Holland is aangeboden door bedrijven als Akzo Nobel, Heineken, ING, Rabobank, Makro, Boskalis, Shell, Stork en Unilever.
Het standbeeld van het kleine meisje dat ongetwijfeld een net de luiers ontgroeide Beatrix voor moet stellen, kijkt recht op wat een kopie van de Erasmusbrug had kunnen zijn, en, iets verder, het standbeeld van Columbus achter de Casa Rosada.
Verder langs de haven wordt het steeds rustiger. Enkele opgeknapte pakhuizen staan zo goed als leeg, en bij de pakhuizen die wel zijn gevuld valt op dat er op de gekste plekken, soms zijn complete balkons ermee gevuld, condensors van airconditioners te zien zijn. Jammer: esthetisch gezien is dat net zo mooi als een hondendrol in een kristalglas. Gemiste kans dat het klimaat van deze nieuw verbouwde oude gebouwen niet centraal geregeld wordt. Soit.
Nog een stukje wandelen verderop kom ik bij een of ander parkje met daarachter een eettentje van het kaliber waar de GGD je voor waarschuwt. Ik besluit daar mijn lunch te gebruiken. Een broodje chorizo met zelf te kiezen sausjes en salades, met een halve liter cola erbij, voor omgerekend zo’n drie euro. Krijg je helemaal gratis veel aandacht van duiven en mussen bij.
De plastic tuinstoeltjes bij dit eettentje geven uitzicht op een kade langs een soort verlande waterpartij. Lago nogwat..
Na dit bezoekje aan het compleet opgeknapte Puerto Madero ga ik naar het wat spartaanse San Telmo. De weg ernaartoe oogt wat rommelig. Een druk gelijkvloers verkeersplein, met daarbij ook nog eens gelijkvloerse spoorwegovergangen zonder slagbomen. Het is fascinerend om te zien hoe een goederentrein stapvoets, luid toeterend, probeert zich een weg te banen door een enorme massa auto’s, bussen en vrachtauto’s. Ook liggen er wat zebrapaden waar je, al zijn ze voorzien van stoplichten, met gevaar voor eigen leven naar de overkant kunt.
Maar een paar straten naast een plek waar nog geen krom grassprietje te bekennen valt, zie je hier weer de matrassen op de stoep liggen. Als de avond valt, is dit het hotel van de daklozen.
San Telmo zelf is een erg bijzondere wijk. Haast een dorp binnen de stad. Prachtige in koloniale stijl opgetrokken huizen, sommigen als nieuw, anderen zien eruit of ze elk moment om kunnen vallen, maar wel zeer indrukwekkend. De wegen zijn gelegd van straatklinkers, en er liggen nog tramrails ‘ al rijdt er aldecennia geen tram meer door de straten. Ook de oude overdekte markt, waar de meeste slagers en groentenboeren zijn vervangen door handelaren in kleding en prullaria. Wie interesse heeft in oude Duitse brieven, kaarten en postzegels uit de jaren 40 kan ze hier bij de vleet kopen. Net als complete antieke kasten en trappen, die je helaas zelf weer in elkaar moet zien te puzzelen.
Ook zit in deze markt een kroegje waar met grote interesse de wedstrijd Duitsland-Spanje wordt gevolgd. De eerste helft is al bijna afgelopen en het staat nog 0-0.
Na nog wat verdere omzwervingen besluit ik de laatste 10 minuten van de wedstrijd vanuit een café vlakbij Plaza de Mayo te gaan bekijken onder het genot van een kopje koffie. Spanje heeft al een doelpunt gescoord, maar er kan natuurlijk nog vanalles gebeuren… en een bakje koffie is nooit weg.
De stand blijft ongewijzigd, en in de nabeschouwing krijg ik alsnog alle boeiende momenten van de wedstrijd voorgeschoteld.
Wat er ook zal gebeuren, de club die zondag wereldkampioen wordt komt uit Europa en heeft nog nooit eerder ‘t kampioenschap gewonnen. Zoveel is reeds zeker.

Nog steeds in Buenos Aires. Het is vandaag wat frisser dan gisteren en miezert ook een beetje. Ik schat het een graadje of 15. Om wat rond te lopen door een nog onbekende plaats is dat helemaal niet zo’n gek weer. Dat heb ik dus ook gedaan. na een eerste verkenning gisteravond, die bestond uit een taxirit met een groep Brazilianen naar een plein stampvol kroegen met veelbelovende uithangborden, meldend dat je hier 24 uur per dag terecht zou kunnen. Hotsee.
Na thuiskomst, een paar uurtjes slaap en de belangrijkste maaltijd van de dag begonnen aan m’n verkenningstocht. In mijn hoofd kristalliseert langzaam een lijstje uit waaruit duidelijk moet worden wat ik in wil slaan qua souvenirs en wat vooral niet.
Mijn koffer was bij vertrek al redelijk vol, en ik ben zo onverstandig geweest voor vertrek niet naar mijn banksaldo te kijken. Op dit moment hoef ik nog niet bij te pinnen, maar toch rijst de vraag; straks bijpinnen, of, om helemaal uit te sluiten dat de bank voor mij rode inkt moet gaan aanschaffen, wat euro´s omwisselen voor pesos?
Edoch. Er zijn belangrijker zaken. Zoals Uruguay tegen Nederland. Voor de verandering heb ik eens een wedstrijd bekeken. Ik heb mijn spaarzame vrije tijd besteed aan het lopen naar ‘t park tussen Calle Florida en het treinstation, waar Hyundai een groot gesponsord TV-scherm heeft staan, waar de wedstrijd in loepzuivere HD-kwaliteit is te bekijken.
Wrang, maar voor de doelpunten van Uruguay, zelfs die in de verlenging, werd vele malen harder geklapt dan voor die van de jongens waarvan het shirt zo oranje is dat ‘t pijn doet aan je ogen. Toen Nederland de eerste bal in het net tikte, was dat woor welgeteld 2 mensen aanleiding te gaan springen en dansen. Toen het tegendoelpunt erin werd geschoten, daarentegen, leek het wel of er een storm opstak. Ook mooi om te zien voor een neutrale toeschouwer als ondergetekende.

Na een behouden vlucht ben ik veilig aangekomen in Buenos Aires. Ik geniet nu van gratis internet in een jeugdherberg. Dat mag ook wel, want hun gratis busje reed om half zeven voor het laatst, dus heb ik in de buidel moeten tasten voor een ritje hierheen. Ter vergelijking: een auto met chauffeur vanaf het vliegveld naar het gentrum kost ruwweg hetzelfde als 4 overnachtingen. Omgerekend een kleine 40 euro. Heb je wel comfortabele stoelen en geblindeerd glas voor.
Ik heb m’n eerste pesos op zak. Ik heb 700 pesos gepind (kennelijk was 2000 boven m’n dagelijkse limiet – jammer, want de berekende transactiekosten zijn best flink)

✓ Fotocamera
✓ Batterijen
✓ Geheugenkaartjes
✓ Telefoon
✓ Oplader
✓ Wereldstekker
✓ Toilettas
✓ Handdoek
✓ Shampoo
✓ Broeken
✓ Sokken
✓ Ondergoed
✓ Shirts
✓ Sweatshirts
✓ Eclipsbrilletje
✓ Lang ondergoed
✓ Muts en sjaal
✓ Handschoenen
✓ Dikke gevoerde winterjas

Ooit las ik in het Noordhollands Dagblad een column. Een klaagzang. De schrijver was er niet zo blij mee dat hij zich als journalist nog moet bewijzen voor erkenning. Ooit was de krant een meneer, nu is de lezer een kritische nieuwsconsument.
Nog geen week later sprak diezelfde krant, in de gedrukte versie, over de Achterhoek als een streek in “het oosten van Overijssel” toen VVV Kop van Noord Holland aankondigde dat ze de guerilla-aktie van het Achterhoeks Bureau voor Toerisme misschien als bron van inspiratie gingen gebruiken.
Als een volleerd polemist heb ik daarop gereageerd door de krantenredaktie een bericht te sturen waarin ik gekscherend opmerkte dat het misschien verstandig was daarbij de term “West Friesland” te vermijden, omdat dat eerder goed zou zijn voor de promotie van de omgeving rond Stavoren dan van de afgelegen gebieden in het noorden van Noord Holland.
Naast het al getoonde kennelijke gebrek aan algemene ontwikkeling door een bekende regio van dit land aan een andere provincie toe te dichten, etaleerde Meneer Krant nu ook een schijnbaar gebrek aan humor en respect; op mijn berichtje kwam zelfs geen ontvangstbevestiging retour…

Afgelopen week moest ik aan dit bovenstaande terugdenken bij het zien van een nieuwsuitzending van Omroep Gelderland. De aanleiding is ellendig; een groepje Britse jongelui fietst door Europa om geld in te zamelen voor Help for Heroes, en de een of andere neanderthaler vond het nodig hun tentje leeg te roven en vervolgens in brand te steken toen deze mensen even het dorp in waren gegaan om een fietsband te laten plakken. Sneu. zeker bij het zien van de verkoolde resten van een fotocamera had ik erg met hen te doen.
De route waarlangs wordt gefietst, is er eentje langs plekken die een belangrijke rol hebben gespeeld in de Tweede Wereldoorlog; er verschijnt keurig een kaartje op het scherm met een route van Caen naar Arnhem langs bekende slagvelden, maar er gebeurt iets raars; Duinkerke ligt ineens niet meer aan de Franse kust, daar waar de getoonde route een bocht maakt, maar een goede 50 kilometer verderop, ongeveer op de plek van Diksmuide in België. Vreemd; een heel stuk verder op de route, in een heel ander land, ver van de plek waar iedereen die in groep 8 van de basisschool aardrijkskunde of geschiedenis heeft gehad denkt dat het ligt. Ook na inspectie van verschillende landkaarten heb ik in de buurt van Diksmuide geen tweede “Duinkerken” kunnen ontdekken. Het lijkt erop dat iemand Duinkerke niet kon vinden omdat het op landkaarten meestal gespeld wordt als Dunkerque, en daarom maar ergens ‘in de goede richting’ een stipje heeft neergezet en er een naampje bijgeplakt. Als een soort tegenhanger van de zo vaak vervloekte Google-journalistiek. In plaats van een halve minuut te verspillen aan het opzoeken, kun je tenslotte ook op je intuitie afgaan. Morgen zijn ze ‘t toch vergeten. Meestal, tenminste.

Een protestpartij die zich met populistische en gedurfde stellingen in de kijker speelt is op zich niets bijzonders, maar de nieuwe burgemeester van Reykjavik is niet alleen de leider van Besti Flokkurinn, de Beste Partij maar was al bekend als komiek en acteur. Niet verrassend om dan met voorstellen te komen als gratis handdoeken in alle zwembaden, een ijsbeer voor de dierentuin (in plaats van het neerschieten ervan, als nu gebeurt), de opening van een Disneyland bij het vliegveld en boven alles een drugsvrij parlement in 2020.

De leden van het Nederlands Elftal gaan woensdag niet stemmen. Jammer. In gedachten zie ik de spelersbus vertrekken naar de Nederlandse ambassade in Pretoria – op nog geen 50 kilometer van het spelershotel – waar zij gebruik kunnen maken van ons democratisch recht om met een rood potlood een vakje te kleuren, of juist blanco te laten.
Een mooi mediamomentje dat had kunnen onderstrepen dat topsporters een maatschappelijke voorbeeldfunctie kunnen hebben blijft ongebruikt op de stip liggen. Het WK is nog niet eens begonnen en onze jongens missen nu al een schot voor open doel. Dat belooft wat…

Gisteren werd er getrouwd op Schiphol, maar in plaats van warm onder de palmen verblijft dat stelletje nu in het koude Amsterdam.

Ikzelf zou onder andere omstandigheden ongeveer op dit moment in de ontvangsthal mijn visite op staan te wachten, maar door de eruptie van de Eyjafjallajökull liep dat anders. Dat worden voor mij dus geen bezoekjes aan de Keukenhof en Hermitage de komende dagen.

hhjdmme

Some things never fail to amaze. Not even 5 years after they happened.
Exactly 5 years ago, my brother and I conveniently strolled the streets of Panama City, where we noticed a cheerful crowd of people leaving a church named Santuario Nacional. Yet, the people outside the church didn’t look Panamanian. Their tone of skin was lighter, and there were even raid haired people amongst the crowd.
This reminded us that only a few days before we spoke to an Irish girl whose name was pronounced as Mary (possibly spelled Mairi?) who was in Panama to be able to attend her brother’s marriage. Would this be… that person’s wedding?

This indeed turned out to be the case. As we held our pace on the sidewalk to watch the newly weds leave the church, a man smiled wide and said ‘We’ve got to stop meeting like this’… as it turned out, on our way to Panama, we enjoyed a cold beer at the same pub during the stopover on Newark, were aboard the same plane to Panama, waited in the same queue to pass the border, spent some days in the same beach resort, and then, fate brings the same people to a sidewalk outside a church. Coincidences can be fun…

All this happened exactly 5 years ago, today. If fate didn’t pull any nasty tricks, an Irish man and a Panamanian girl have got something worth celebrating today. Congrats.

At ik churros als ontbijt

en tapas als diner

3,1415926535897932384626433832795028841971693993751058209749445923078

Als er eentje gaat, gaan ze allemaal, lijkt het… In iets meer dan een week tijd houden Agnes, Camiel en Wouter er onverwacht om persoonlijke redenen mee op en overlijdt de man die min of meer eigenhandig een progressief liberale partij uit de grond stampte. Stuk voor stuk ‘hoge bomen’ die, ongeacht of je het met hen eens bent of niet, jarenlang op het hoogste niveau hun ziel en zaligheid hebben gelegd in datgene waar ze voor stonden en in geloofden. Best wel bewonderenswaardig.
Doordat persoonlijk nieuws altijd al het andere overschaduwt, zou je haast vergeten dat niet zo lang geleden nog veel meer is gebeurd, de afgelopen tijd. Meer nog dan alleen het nieuws dat het Ministerie van LNV in alle stilte de gratis downloadbare .pdf van Gerda Magazine offline heeft gehaald, na een boel onnodige commotie.

Volgens de Volkskrant zijn Eurlings en Bos Vaandeldragers van een nieuwe Emancipatiegolf. Een generatie heren is opgestaan die niet meer geboden hoeft te worden opzij te gaan. Ik voorzie een markt voor een nieuw tijdschrift… “Ik ga al”