Vandaag kwam de bodem van mijn portemonnee wel in zicht, was ik net te laat op de London Bridge om daarvandaan de Tower Bridge dicht te zien gaan, was het bewolkt, winderig, heeft het een hele tijd geregend, liep ik verkeerd om vanaf diezelfde London Bridge bij Waterloo Station terecht te komen en zag ik de lastminutes voor de voorstelling van vanavond verkocht worden voor ongeveer de helft van was ik ervoor heb betaald. Voeg hier het nummer ‘sucks to be me’ uit Avenue Q in… ik zou dit berichtje zelfs ‘Sucks To Be Me’ hebben genoemd, als er een manier was meteen duidelijk te maken dat dat een songtitel is, en toch vooral mild sarcastisch opgevat moet worden. Ik ben blij blij en tevreden met vandaag. Juist door dat omzwervinkje p de zuidoever heb heerlijk en vers gegeten op de semi-overdekte Borough Market, me verbaasd over een autowas-dienst die bij mensen thuis de auto komt wassen en had ik me bijna aan een floating-sessie gewaagd, als het niet zoveel tijd zou hebben gekost in een bak warm zout water te gaan liggen drijven.
Ik vond het zinniger met de metro naar Piccadilly Circus te gaan, bij de schouwburg vast m’n kaartjes op te halen (jaja, daaaar kan ‘t wel….) en daarna China Town te bezoeken. Ruikt lekker. Jammer dat ‘t vreselijk weer was, toen.
Een volgende tourist trap, die ik toch min of meer als verplichte kost beschouw is het Hard Rock Cafe, bij Hyde Park Corner. Londen is de plaats waar in de jaren zeventig van de vorige eeuw het allerallereerste filiaal van deze keten werd geopend, en waar anders krijg je te eten met de gouden platen van Yellow Submarine van The Beatles en Slow Train Coming van Bob Dylan, letterlijk, binnen handbereik?
Na het eten heb ik The Vault bezocht. Een oude bankkluis met spullen als de stoel van Freddie Mercury, een bustier van Madonna, een gitaar van Kurt Cobain en meer van dat moois. Kreeg ik letterlijk even kippenvel van.

Kippenvel kreeg ik ook toen vanavond het doek openging voor Avenue Q. Daar had ik echt op gewacht, en de verwachingen werden echt waargemaakt. Niet alleen was het acteerwerk en de zang perfekt, de liedjes blijven leuk, ook als je ze al gehoord hebt, en het verhaal ontvouwt zich pas echt als je ‘t voor je neus ziet gebeuren. Ik heb genoten. Het was goed dat ik zat, anders had ik me van de benen gelachen.
Tuurlijk. Je kunt je afvragen of het wel gepast is voor m’n eerste bezoek aan de west End naar zo’n cultmusical te gaan, en het heeft wel iets heel bijzonders on in zo’n mooi, statig, oud theater zo’n kleurrijk en hip, duidelijk door Jim Henson geinspireerde poppenschouwspel te zien, maar ja…
Als anderen zich afvragen of iets wel kunst is, dan is ‘t antwoord per definitie ja.

This entry was posted on Tuesday, March 24th, 2009 at 2:05 am and is filed under World.