N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Alweer een hele tijd geleden vond ik het de moeite waard dat internet-testje van Mensa te maken.
Na het beantwoorden van een paar niet bepaald moeilijke vragen krijg je een scherm waarin je verteld wordt dat je intelligent genoeg bent om aan een officiele testmiddag mee te doen.
Uit nieuwsgierigheid heb ik me daarvoor opgegeven. Zien wat ‘t wordt.
Zo ongeveer een maand daarna ontving ik een envelop. Zwaar papier, gedrukt logo, met een ouderwetse matrixprinter geprint adreslabel en een keurig recht (maar wel op de kop) geplakte postzegel van 39 cent.
De langverwachte uitnodiging me te laten testen voor de presitigieuze club voor de 2% meest intelligente mensen ter wereld.
De in keurig Nederlands opgestelde brief verzoekt mij op zaterdag 26 juni tussen een en twee uur ‘s middags te melden in de koffiekamer van La Vie in Utrecht. Er wordt op gewezen dat ik ook iets anders mag drinken dan koffie.
De brief sluit af met het klemmende verzoek met het openbaar vervoer te komen, omdat parkeren in Utrecht aan het begin van de zaterdagmiddag ‘een regelrechte ramp’ schijnt te zijn.
Natuurlijk is het praktischer (en veel goedkoper) om een treintje te pakken, maar dat van die regelrechte ramp is toch echt wel het overstatement van het jaar.
Een tweede, begeleidende brief (met op de achterkant een routebeschrijving) geeft wat uitleg over de gevolgde testmethodiek; drie testjes, waarvan er een een subtest zal hebben. Het is de bedoeling bij een van de drie een score te halen die in het achtennegentigste percentiel valt (ofwel; je moet bij de 2% die het beste scoren horen) en dan ben je binnen.
Wat een heel klein beetje tegenvalt is de zinsnede ‘zodat u al enig idee hebt’ in de laatste brief. Da’s gewoon fout; het is ‘u heeft’ of ‘je hebt’, en geen combinatie van die twee.

Op 26 juni was ik mooi op tijd aanwezig om mezelf te registreren. In de koffiekamer zaten al een handvol lui. Opvallend was dat ze stuk voor stuk redelijk normaal overkwamen. Er viel echt geen enkele puisterige brilnerd te bespeuren. Wel kwam iedereen met gelijksoortige verhalen; school ging waardeloos, het was onmogelijk gemotiveerd te blijven en de leraren wisten niet wat ze met de betreffende persoon aanmoesten.
Zo rond een uur of twee zouden de testjes afgenomen worden. De aanwezige mensen in de koffiekamer werden opgedeeld in twee groepen, en konden gaan zitten in een zaaltje die er nogal klaslokaal-achtig uitzag.
De eerste test noemt men Cattell, schaal 3, vorm A. Geen bijster moeilijke vragen, maar antwoord geven op 13 meerkeuzevragen binnen drie minuten blijkt alsnog een hele opgave, zekar als dat moet gebeuren temidden van veel emnsen die nou eenmaal geluid maken als ze ademen, slikken of een slokje water nemen.
Het net iets te dunne, nogal breekbare vulpotloodje maakt het er niet makkelijker op.
Kort gezegd; de meest linker kolom vragen van dit formulier kreeg ik niet eens binnen de gestelde tijd af, en de rest van de kolommen zullen niet zo heel veel beter door me zijn beantwoord.
Een volgende test, Cattell, schaal 3, vorm B, verliep een stuk prettiger. Nog logischer vragen dan bij de vorige test, en daardat je een beetje in het ritme zit, en toch al zweethandjes en een hoge adrenalinespiegel hebt, laten deze vragen zich ook makkelijker beantwoorden.
Natuurlijk, elke keer als er weer een kolom vragen in ijltempo was beantwoord en er even tijd was voor een korte adempauze had ik die ook nodig. Ik voelde m’n hart bonken in m’n hoofd, en zelfs blijven ademen was een beproeving, maar toch… voor m’n gevoel ging dit testje lekker, en als het er een van de drie was waarvoor ik een bovengemiddelde score zou moeten halen, dan was dit de test waarop ik alles in zou zetten.

Pauze. Op adem komen met twee dames die elkaar ook nog niet kenden, maar het niet vervelend vinden bij mij aan de hangtafel een bakkie te doen, en me deelgenoot maken van het hoe en waarom ook zij vandaag een vrije zaterdagmiddag opofferen om meerkeuzevragen te beantwoorden in een Utrechts vergadercentrum.
Natuurlijk ook even de kans je te beklagen over het feit dat de gebruikte testmethoden niet veel meer geven dan een momentopname; het hangt niet af van kennis, linguistisch intellect of inzicht of je goed scoort, maar veelal op snelheid en routine. Iemand die een avond bruut is wezen stappen of z’n leesbril is vergeten zal genadeloos laag scoren, terwijl iemand die zichzelf traint door veel te puzzelen, en zichzelf dwingt veel vragen in korte tijd te beantwoorden een prachtscore kan behalen.
Ik verwacht niet dat Cattell een geschikte methode is om iemands IQ mee te meten of een assessment af te nemen.
Niet dat dat iets uitmaakt; het is geen IQ-test noch een assessment. Het is het toelatingsexamen voor Mensa. Zo subjectief als de pest, maar daar hebben ze alle reden toe.

Na de pauze werd nog een test afgenomen; Drenth Nummerieke Aanleg Test, cijferreeksen. 26 vragen, te beantwoorden in 30 minuten. Reeksen cijfertjes waar een bepaalde logica in zou moeten zitten.
Vast wel te doen, maar ik had er weinig trek of vertrouwen in, en veel zin had ik ook niet meer. Als ik ergens voor toegelaten zou worden, zou dat op basis van die tweede Cattell-test moeten gebeuren, en niet op basis van dit gepiel met getalletjes.
Natuurlijk heb ik de moeite genomen deze vragen te beantwoorden, maar dan wel vooral op de gok, of op basis van wat ik wel een mooie antwoord vond. Niet op basis van grondig uitgevoerde berekeningen.

Dat laatste was terug te zien toen ik ongeveer een week na de testdag mijn score thuisgestuurd kreeg; voor de cijferreeksen-test had ik de bedroevend lage score 6 weten te behalen, en ik ga ervanuit dat dat betekent dat ik 20 vragen fout had.
Zoals verwacht had ik beter gescoord voor de tweede Cattell-test dan voor de eerste, maar het lijkt erop dat de uitslagen van beide testjes tesamen een enkele test vormden, waardoor de uitslag van die testje als geheel ook behoorlijk brak te noemen is.
Dit laatste vind ik een beetje vaag, omdat me in de uitnodiging drie tests waren beloofd waarin ik me zou kunnen bewijzen. Uiteindelijk bleken er dus maar twee tests afgenomen te worden, en procentueel gezien is dan natuurlijk een stuk minder.
Desondanks verwacht ik niet dat het resultaat erg veel anders zou zijn geweest als de tweede Cattell-test wel als op zichzelf taande test was berekend. Er wordt wel een sore vermeld, maar niet hoe die tot stand is gekomen, en ook niet wat de maximale score is, dus meer dan een beetje speculeren kan ik niet.
Boeie. Ik heb nu zo’n testdag meegemaakt, en verwacht niet dat ik volgend jaar voor de herkansing ga. ‘t Is wel best zo.

Leesvoer: Gescande papiertjes en een screenshot. Uit principiele overwegingen zijn alle adressen onleesbaar gemaakt.
de uitslag van de thuistest (138k)
De gescande uitnodiging (243k)
De begeleidende brief (140k) met routebeschrijving (164k)
De uiteindelijke uitslag (77k)

This entry was posted on Friday, July 16th, 2004 at 4:29 am and is filed under General.