Vroeg uit de veren en op deze laatste ochtend nog even snel een wandelingetje door de stad maken. Leuk. Vanuit het gasthuis loop ik naar de brug, en vanaf daar loop ik stroomopwaarts langs de rivier. Eigenlijk passeer ik dezelfde schattige bruggetjes en kermisattracties als gisteren, maar dat geeft niet; waar ik eventjes rond wil lopen is een plek die ik gisteren alleen vanaf het water heb gezien, maar die ik echtmet beide voeten op de grond moet beleven. Kampung Morten. Eigenlijk een dorp binnenin de stad. Tuurlijk, de auto’s voor de deur en elektrische lampen moet je even wegdenken, maar dan ziet het er hier ontzettend traditioneel uit. Alles is van hout. De huisjes, het tuinmeubilair, trommels op de veranda… heel apart. Relatief veel huisjes zijn ingericht als homestay. Ook een leuke manier van verblijven, dunkt me, al heb ik me ongelooflijk goed vermaakt in het fijne guesthouse in het centrum. Het was fijn, gisteravond, om in de keuken van het guesthouse het net op straat gekochte eetstalletjesvoedsel over te scheppen op een bord, en met de laptop op tafel op zoek te gaan naar een slaapplek op de volgende bestemming. Helaas was via Hostelworld niets te vinden, maar met wat gegoogle kom je ‘n heel end.
Na de wandeling door Kampung Morten sjouw ik weer richting het gasthuis. Niet meer langs de rivier, maar een beetje op gevoel door de straten. Wat ik gisteren al concludeerde blijkt echt waar; buiten het centrum is ‘t een heel gewone, generieke stad. Zelfde soort woningen, middenstand, bedrijvigheid. Het eerste markente bouwsel zie ik pas als ik weer in het centrum aankom, bij de ingang van Jonker Walk; de sportschool van bodybuilder Datuk Wira Dr. Gan Boon Leong. Deze spierbundel was ooit Mr. Universe, en wil dat graag weten ook, getuige de grote goudkleurige standbeelden van hem, met een torso breder dan die van Jerommeke in Suske en Wiske. Naar het schijnt staat hij tijdens de nachtmarkt vaak allerlei krachttoeren uit te halen en dingen te verbuigen. Niet slecht voor iemand die de tachtig reeds gepasseerd is.

De volgende etappe staat gepland voor vanmiddag. Terug naar busstation Melaka Sentral, en daar op jacht naar een geschikte bus voor de volgende stop; Johor Bahru. Een stad waar je helaas eigenlijk alleen maar slechte verhalen over hoort, en het eerste vooroordeel blijkt meteen waar. De taxichauffeur rijdt zonder meter. Hij noemt daarentegen wel vooraf een prijs die duidelijk hoger ligt dan die zou moeten zijn, maar ik besluit het erbij te laten. Aan de andere kant van de Straat Johore zou ditzelfde ritje minstens drie keer zoveel kosten. Het gaat maar om een paar euro, het regent, en ik wil naar m’n kamer in het hotel met de veelbelovende naam Cozy Inn, waarvoor ik gisteren heb geboekt via Agoda.
De taxichauffeur, een aandoenlijk, oud kereltje die in Nederland allang van een welverdiend pensioen zou genieten lukt het niet dit hotel te vinden, en rijdt meerdere keren hetzelfde rondje. Uiteindelijk blijkt het uithangbord van ‘t hotel op een erg onopvallende plek aan de gevel gemonteerd, waardoor je hem over het hoofd ziet. Een beetje zoals in Nederland de borden die een parkeerverbod aankondigen nog wel eens onlogisch en onopvallend geplaatst worden, kennelijk met het doel meer bekeuringen voor foutparkeren uit te kunnen schrijven.
De striemende regen die de voorruit van de taxi sneller vult dan de ruitenwisser bij kan houden en bijbehorende grauwe luchten maken het wel erg makkelijk een onopvalend bord dat te hoog hangt over het hoofd te zien.
Na een kort sprintje door de regen eindelijk binnen bij Cozy Inn. Bovenaan de trap bevindt zich de receptie, waar een goedlachse receptionist ons verwelkomt met de mededeling dat er nog kamers beschikbaar zijn. Ik zeg hem dat we gisteravond al online hebben gereserveerd en betaald via Agoda, waarop hij weer meldt dat het bij hem niet mogelijk is online the boeken. Verwarring… Ik meld dat ik even naar buiten ga op zoek naar een plek met wifi om het een en ander na te kijken. Een paar deurtjes verderop zit een ander hotel, Bliss Boutique, dat draadloos internet biedt, en tot mijn grote schrik blijkt dat ik inderdaad via Agoda een overnachting in het Cozy Inn heb geboekt – maar dan op Langkawi! Een eilandengroep hier meer dan 700 kilometer hiervandaan, vlakbij de grens met Thailand. Agoda blijkt vunzige SEO-trucjes toe te passen die ervoor zorgen dat googlen op “Cozy Inn Johor Bahru” een verwijzing oplevert naar hun pagina voor een hotel met dezelfde naam in hetzelfde land maar zo gigantisch ver uit de buurt dat een fatsoenlijke boekingssite dat bewuste hotel nooit maar dan ook nooit als relevant zoekresultaat zou beschouwen. Het verkopen van kamers en opstrijken van provisie blijkt helaas echter belangrijker voor deze club dan tevreden klanten. Jammer.
Het feit dat het naastgelegen Cozy Inn geen wifi heeft vind ik eigenlijk een dealbreaker, dus ik besluit hier bij Bliss te blijven – waar ze het wel hebben. Ik boek ter plekke een kamer voor vannacht. Wel ga ik eventjes terug naar Cozy Inn om te vertellen wat er nou eigenlijk gebeurd is. De vriendelijke man achter de balie kan er gelukkig om lachen. Ik nog niet.
Mijn stemming verbetert wel tijdens de maaltijd. Een paar deuren verderop in deze straat zit een heel fijn Frans restaurant, dat zich overduidelijk niet alleen op lokale bezoekers richt, maar ook op gasten uit het naburige Singapore, met ze wat generieke naam Chez Papa. Papa heb ik er niet gezien, maar zijn kookkunsten zijn uitmuntend. Ook leuk dat ze, zoals het hoort, aan tafel het toetje komen flamberen. Wel zonde van de Grand Marnier.

This entry was posted on Wednesday, November 28th, 2012 at 1:10 pm and is filed under World.