Mama, I’m coming home
November 26th, 2010Zo zit je lekker onder de palmen, en zo zit je in het koude Nederland.
Op Thanksgiving day probeer ik nog een pakje te versturen, maar werkelijk alle winkels zijn gesloten. Dat schiet dus niet op.
Na wat foto’s te maken in het charmante plaatsje Goodland en afscheid te nemen van de mensen waar ik zo welkom was stap ik in de auto voor m’n laatste rit in deze fijne Nissan Versa waarmee ik in de afgelopen maand ruim 5000 mijl heb afgelegd. Over de Tamiami Trail, door het moeras en langs dorpen van de Mikosukee (die gelukkig wel een winkel open hebben. Deze Thanksgiving ben ik dankbaar voor de oorspronkelijke bewoners van Florida en hun gezonde handelsgeest). Terug naar het vliegveld van Miami. Uit de luidsprekers schalt de stem van Ozzy Osbourne. Mama, I’m coming home. Toepasselijke kan haast niet.
De auto wordt ingeleverd, met een nog voor meer dan een kwart volle tank. Kassa voor de verhuurder…
Het pendelbusje brengt me naar het vliegveld, waar ik m’n bagage aan de balie afgeef. Gisteren heb ik al online ingechekt.
De vlucht zelf verloopt vlot. Het eten is goed, de wijn is lekker en doordat de vlucht niet vol is, heb ik een hele rij stoelen tot m’n beschikking. Ik ben te lang om gestrekt te kunnen liggen, maar met de armleuninkjes omhooggeklapt en vier kussentjes onder m’n hoofd lukt het toch een fijne slaaphouding aan te nemen.
Voor ik er erg in heb verandert de schemering in daglicht en zie ik een ijzig wit besneeuwd Frankrijk beneden me. Ugh…
De vlucht van Parijs naar Schiphol verloopt iets minder vloeiend. De vluchten sluiten erg strak op elkaar aan. Goed te doen, maar tussen aankomen bij de gate en de geplande vertrektijd zit maar 5 minuten.
Nu is er wat meer tijd, want de vlucht is vertraagd vanwege het weer in Amsterdam. Het duurde deze ochtend wat langer dan gepland om de vleugels van het gedurende de nacht aangegroeide ijs te ontdoen, waardoor dat toestel pas later aan z’n vlucht naar Parijs toe kon beginnen. Ook bij de vlucht terug naar Amsterdam blijft het Amsterdamse weer opspelen. Door de mist is er maar 1 landingsbaan open, en daardoor kunnen er niet meer dan 45 vliegtuigen per uur landen. Dat betekent rondjes vliegen boven Rotterdam en geduldig wachten.
Wachten blijkt sowieso het mantra, want mijn ruimbagage vond te overstaptijd in Parijs te kort en heeft besloten met een latere vlucht mee te gaan. Nu ik dit schrijf wacht ik vol verlangen op de koerier die mij met m’n tas zal verenigen.