21 augustus is de langverwachte dag van de zonsverduistering. Uiteindelijk wordt Paducah de plek waar ik die ga bekijken. In principe offer ik daarmee 20 seconden op, maar daar komt gemak voor terug. Wat is een Amerikaanser manier om een zonsverduistering te bekijken vanaf de parkeerplaats van een winkelcentrum? Precies; vanuit een geairconditionde auto door het dakraam kijken hoe de maan langzaam voor de zon schuift. Het is, nu, nog even veel te heet om buiten te staan – al koelt het gaandeweg wel af. Er zijn wat wolkjes die soms aangroeien en soms verwaaien, en soms zelfs de zon bedekken, maar daar maak ik me nu niet druk om. Ze zorgen voor wat broodnodige afkoeling, en bovendien is het overgrote deel van de lucht gewoon helder. De mensen die ik gisteren bij camping Main Brothers trof, waren wel huiverig en hebben vanochtend in alle vroegte hun kamp opgebroken en zijn naar Hopkinsville gereden. Ook een bijzonder punt op het lange traject dat de Zon aflegt; het Point of Greatest Eclipse bevindt zich daar. De plek waar het middelpunt van de as van de schaduw van de Maan het dichtst bij het middelpunt van de Aarde komt. Dat is niet automatisch de plek waar de zonsverduistering het langste duurt; de zonsverduistering in Hopkinsville duurt een tiende van een seconde kórter dan op de plek waar ik gisteren stond, en geografisch gezien lag die plek niet eens middenop de centrale lijn. Net als de plek waar ik nu ben; die ligt ook niet op de centrale lijn, maar hier duurt de zonsverduistering dan ook beduidend korter. Wel zie ik iets heel anders dat ik echt sinds de zonsverduistering van 2001 bij Chisamba niet meer zo intens heb waargenomen; schaduwbanden! Het zijn er veel en ze zijn echt overduidelijk. Zo overduidelijk zichtbaar dat iemand die in haar hele leven nog geen totale zonsverduistering heeft gezien ze direct als bijverschijnsel herkent, en ernaar vraagt. Mooi. Ook de zonsverduistering zelf was er een uit het boekje. Drie prachtige lange streamers rondom een groot zwart gat in de lucht en protuberansen zo helder dat ze met het blote oog te zien zijn.
Hierna is het tijd om weer een vakje op m’n t-shirt af te strepen met de rode stift die ik daarvoor in 2012 heb gekocht in Cairns.
Tegen mijn principes in rij ik al voor het vierde contact weg, maar uiteraard onderbreek ik m’n trip zo nu en dan om door het eclipsbrilletje naar de Zon te kijken om te zien hoe de Maan steeds minder van het oppervlak bedekt. Straks zullen beide hemellichamen weer ieder hun eigen weg gaan.
Nu ben ik nieuwsgierig naar Dank Side of the Eclipse; het eenmalig gebrouwen bier dat brewpub Minglewood in Cape Girardeau per vandaag verkoopt. Helaas blijk ik niet de enige die daar nieuwsgierig naar was. In drie uur tijd was de gehele batch uitverkocht, en ik behoorde daardoor niet tot de gelukkigen die dit brouwsel hebben kunnen proeven. Misschien gaan ze in 2024 in de herhaling?

This entry was posted on Monday, August 21st, 2017 at 11:59 am and is filed under World.