Zo stroef als alles de vorige poging verliep, zo soepeltjes gaat het nu. Lekke ruitgebreid ontbijten, en daarna nog even naar de buurtsupermarkt voor een derde poging een fles Oegandese gin mee naar huis te nemen, en dan weer richting Entebbe. Deze keer ben ik als vanouds ruim op tijd. Er is zelfs nog tijd voor een kopje koffie voordat de incheckbalie opent. Da’s een heel ritueel hier. Er zijn maar een paar balies tegelijkertijd open, en voordat de balie open is, mag je de vertrekhal niet in. Daarna gaat het verbazend vlotjes. Geen ellenlange rijen voor de grenscontrole, voldoende winkeltjes achter de douane om je een tijdje te kunnen vermaken, en zelfs gratis wifi. Erg fijn; de databundel op m’n mobiele telefoon is namelijk op.
In het vliegtuig heb ik een plek aan het raam, en bij een haast wolkenloze lucht is dat geweldig. De landschappen beneden zijn onbeschrijflijk mooi. Vol woeste bergtoppen, uitgestrekte vlaktes en uitgedoofde vulkanen met kratermeren. Gewoon jammer dat het halverwege de vlucht donker wordt, al maakt dat het benaderen van Dubai misschien nog wel spectaculairder. De straatverlichting langs het indrukwekkende stratenplan, en verlichte hoogbouw, geeft het een sprookjesachtige aanblik. Overduidelijk een van de vele steden die als geheel op de tekentafel is ontworpen. Met een groot verschil; deze stad is bewoond.
De douaneprocedure is wat onduidelijk. Er zijn legio verschillende loketjes; voor ingezetenen van de Emiraten, voor visumhouders… maar eentje voor niet-visumplichtigen? Daarvoor blijken geautomatiseerde poortjes te zijn die de RFID-chip uit je paspoort kunnen lezen. Mooi systeem – als het werkt.
Eenmaal binnen ben je zo in de stad. Het metrostation grenst aan ‘t vliegveld en een kaartje kost bijna niks. Ik stap uit bij het metrostation Dubai Mall, en daarvandaan loop ik naar Claren Towers, waar ik de komende nachten een appartement deel met een Amerikaanse expat. Het zal ongetwijfeld komen doordat ik een shirt draag van de Uganda Cranes, want onderweg kom ik meerdere Oegandezen tegen die hier werk hebben gevonden. Bij de woontoren aangekomen weet de concierge al van mijn komst, en brengt me tot bij de voordeur van ‘t appartement. Het flatje zelf is een klein, bescheiden eenkamerapparteentje met open keuken,
maar het uitzicht vanaf de achtste etage is voortreffelijk. Je kunt de Dubai Fountain zien vanaf het balkon. Op de veirde etage is een fitnessclub en zwembad, maar omdat ik maar één dag tot mijn beschikking heb zul je me daar niet aantreffen. Ik wil het dorp in

This entry was posted on Sunday, November 17th, 2013 at 11:11 pm and is filed under World.