Ook gisteren stond weer in het teken van een akelig lange rit. Pas na middernacht kwamen we eindelijk aan in het Nshongi Camp. Hoog in de bergen, dus koud. Gelukkig heb ik m’n winterjas bij me. Die komt erg goed van pas, gedurende de nacht en de vroege ochtend.
Meteen na het ontbijt moet ik in het Bwindi National Park aanwezig zijn op de briefing voor de gorillawandeling van vandaag. Er zijn er meer; bij de slagboom staat een heuse file. Bij de registratie wacht een onaangename verrassing; ik wordt doorgestuurd naar een ander vertrekpunt om m’n wandeling te beginnen. Nog weer 2 uur rijden. Een mederwerker van Uganda Wildlife Authority gaat mee om de weg te wijzen over de bochtige zandwegen door dit heuvelachtige landschap. Onderweg moet zelfs bijgetankt worden, al blijkt een volle tank geen optie. Het pompstation heeft geen electriciteit, dus de V-snaar binnenin de behuizing van de pomp loopt niet naar de electromotor die normaliter de pomp aandrijft, maar naar een handwiel met een zwengel. Het oude vrouwtje dat de pomp bedient slingert voor vijftigduizend shilling in de tank, en daarna gaan we verder. Hier krijg je overigens maar een liter of tien voor dat geld. Benzine is Vreselijk duur in Oeganda, en verder buiten Kampala wordt het steeds duurder. Het verbaast me echt dat er uberhaupt nog auto’s rijden.
Bij het kantoortje van het Uganda Wildlife Authority aangekomen is er goed nieuws. De groep is al weg, maar ze hebben na 2 uur wandelen nog geen gorilla gezien, en er wordt geregeld dat ik word opgehaald om me bij de groep aan te sluiten. Hierdoor mis ik de spanning van het speuren wel een beetje; kort nadat ik de rest van de groep tegenkom zie ik de eerste gorilla’s al. Toch is het een prachtige ervaring deze kolossale dieren zo dichtbij in het wild tegen te komen. Ze zijn rustig. Het boeit ze kennelijk niks groepen mensen te zien. De silverback slaapt zelfs, en snurkt. Kennelijk heeft hij zwaar getafeld, want hij laat ook de nodige scheten. Het zijn net mensen.. alleen wat hariger. Ook de volgende groep gorilla’s, uit dezefde groep, maakt een heel ontspannen indruk. De meesten rusten, een kleintje kauwt fanatiek op boombladeren. Een speurder vertelt een schrijnend verhaal over een van de jonge gorilla’s hier; hij is wees, nadat z’n moeder per ongeluk werd ombracht door een silverback. Twee mannetjes vochten om ditzelfde vrouwtje, en zij kon zelf niet kiezen. Het ging mis toen één van de mannetjes haar wou markeren met een litteken, zoals overdominante mensenmannetjes hun vrouwtjes soms laten tatoeëren.
Tijdens de terugwandeling uit het Bwindi Impentrable Forest regent het heftig. Niet fijn op deze ondergrond. Het rode zand verandert in een soort spiegelgladde klei, de keien zijn zo mogelijk nog gladder, en gras en begroeiing bieden ook niet al te veel houvast. Terug bij de auto moet ik me dan ook eerst omkleden. Al mijn kledig is totaal doorweekt, en ik heb er weinig zin in verkouden te worden. ‘t Is een zware, vermoeiende wandeling, en het aanvragen van een vergunning om hier te lopen is duur en omslachtig, maar de ervaring is onvergetelijk.

This entry was posted on Wednesday, November 6th, 2013 at 11:12 am and is filed under World.