Het was de bedoeling gistermiddag al vroeg te vertrekken naar Gulu en daar tegen de avond aan te komen, maar plannen veranderen. Er sluiten zich twee Duitse jongens bij ons aan, en met hen zijn we ‘s middags pas vertrokken richting Pakwach, om er middenin de nacht aan te komen.
In tegenstelling tot Nebbi en Gulu ligt Pakwach niet in de totaliteitszone, maar is er wel vlakbij. Het gehucht Pokwero ligt wel in de smalle strook land waar de zonsverduitering zichtbaar zal zijn, maar hotels of campings zul je hier tevergeefs vinden. Wel vind je hier de Owiny Primary School waar enorme festiviteiten gepland zijn rondom de zonsverduistering. De president van Oeganda komt, en er is een heel leger aan ambassadeurs, consuls, stamhoofden, koningen en vertegenwoordigers van NGO’s uitgenodigd. Het hardnekkige gerucht gaat dat Brad Pitt en Angeline Jolie ook komen. Middenop het speelveld staat een monument dat morgen door de president zal worden onthuld. Het belooft een hele ervaring te worden, morgen.

Vanaf hier gaan we naar het nabijgelegen Murchison Falls. Bij de poort van dit nationaal park tref ik een Amerikaanse jongen die ik in 2005 ontmoette voorafgaand aan de ringvormige zonsverduistering in Madrid. Hij heeft net interviews gegeven aan een camjo van een lokaal station en aan een journaiste van Voice of America. Het is jammer dat onze auto al flink vol is, anders zouden we samen naar de Nijl kunnen rijden om daar op de boot naar de waterval te stappen.
De autorit door het park is een ervaring op zich. Het is maar een kilometer of 50 tot de oever van de rivier, en toch doe je er al gauw een paar uur over. Ondertussen zie je prachtige landschappen en veel wilde dieren. Bij de Nijloever aangekomen blijken de rondvaartboten allemaal volgeboekt, dus zit er weinig anders op dan met de veerpont over te steken en per auto naar de waterval te gaan. Gek genoeg blijkt vlak voor de vertrektijd van de pont toch nog ruimte op de rondvaartboten. De Amerikaanse en Duitse jongens kopen een kaartje.
Murchison Falls zelf is het bezoek meer dan waard. Wat een prachtige plek. De brede Nijl die voor je ogen in een kolkende massa verandert en zich daarna door een zes meter smalle spleet wurmt, en daarna in etappes nog meer hoogteverschil overwint. De spray van de watervallen geeft het idee dat het hier regent. Fenomenaal.

Terug in Pakwach wil ik pinnen. Helaas is er geen enkele bank die overweg kan met Mastercard, dus aan mijn bankpas met Maestro-logo heb ik hier niets, maar er is een Stanbic-filiaal, dus ik zou tweehonderdduizend shilling kunnen pinnen met mijn Visa-card. Helaas moet de vriendelijk lachende bewaker me teleurstellen. Pakwach is niet aangesloten op het elektriciteitsnetwerk, en na kantooruren zet het bankpersoneel de aggregaat uit, waardoor ook de geldautomaat geen stroom meer krijgt. Ik zal mijn noodvoorraad Amerikaanse Dollars aan moeten spreken om wat te eten te krijgen, vanavond.

This entry was posted on Saturday, November 2nd, 2013 at 10:07 pm and is filed under World.