Na een best wel lange overstap op het vliegveld, waar de tax free gelukkig de hele nacht geopend blijft, ga ik in de rij staan voor de volgende etappe. Helaas blijkt de gate veranderd sinds de laatste keer dat ik op de boden keek en nu. De man die mijn ticket scant vraagt uiterst beleefd “Sir, where are you going?” Mijn antwoord is dat ik naar Entebbe wil, en hij stuurt me door naar gate C39. Het toestel dat vertrekt vanaf C33, waar ik sta te wachten, gaat naar Cairo.
Aangekomen bij C39 sluit ik aan in de nu al gevormde wachtrij. Er staateen lange rij mensen in witte gewaden met tassen vol bagage. De vlucht van Dubai nar Entebbe is helemaal volgeboekt, en het overgrote deel van de passagiers komt net terug van bedevaart in Mekka.
De aankomst op entebbe verloopt best soepeltjes, al heb ik van een wildvreemde een pen moeten lenen om het immigratieformulier te tekenen, en die bewakers met Kalashnikovs vind ik ook een beetje intimiderend.
Ik ben blij dat ik afgelopen zomer al een visum heb geregeld op de ambassade in Brussel. Het is mogelijk er aan de grens eentje te regelen, maar het is een prettige gedachte er alvast een in m’n paspoort te hebben.
Niet veel later zit ik in een taxibusje op weg naar Kampala. De eindbestemming voor vandaag. Letterlijk een heksenketel. Auto’s, busjes, vrachtauto’s, fietsers en voetgangers bewegen zich voort op een manier die zich alleen laat vergelijken met de beweging van moleculen in een gas. Mijn verblijfplaats zit in een buitenwijk, maar zelfs hier is het stadsverkeer chaotisch. De weg is smal, en in plaats van een stoep of een berm zit er een diepe open goot langs de weg, gevolgd door hoge tuinmuren met bovenop ingemetselde glasscherven.
Het is zaterdagavond, dus ik zal moeten vechten tegen de slaap voor een authentieke culturele activiteit. Het is een soort playbackshow waarbij vrouwen met hun kont schudden en mannen acrobatische capriolen uithalen waar menig slangenmens jaloers op kan zijn. Ondertussen krijgt het publiek drankjes en gegrillde vis geserveerd en zo nu en dan loopt iemand naar voren om een bankbiljet op het podium te leggen. De laatste danseres krijgt het allermeeste binnen aan fooi. Een meisje dat overduidelijk niet kan lopen sleept zichzelf met de teenslippers haar handen het podium op, en playbackt een liedje waar ik geen letter van kan verstaan in een mooie rode jurk. Er blijven maar mensen naar voren lopen om geld op het podium te leggen. Empathie is universeel.

This entry was posted on Sunday, October 27th, 2013 at 2:02 pm and is filed under World.