Een ander mooi, oud gebouw is de Katholieke Kerk van de Onbevlekte Ontvangenis. Het is gebouwd in 1883, en daarmee een van de oudste gebouwen in deze jonge stad. Het lijkt qua vorm op het kasteel van Gargamel, maar dan in het wit. En dan bedoel ik ook echt wit. Bruidsjurkenwit. Overduidelijk dat deze kerk, net als de moskee van gisteren, zeer goed wordt onderhouden. Dat kun je niet zeggen van de oude huisjes in Victoriaans koloniale stijl een straatje verderop. De muren zijn verweerd, de ramen zijn eruit, de daken verzakt en er groeien complete struiken in de dakgoot. Deze huizen staan overduidelijk leeg, en zullen ongetwijfeld binnen niet al te lange tijd plaats moeten maken voor fantasieloze nieuwbouw. Jammer.
Iets verder lopen komt Persada Johor in zicht. Een opvallend gebouw waarin zich een congrescentrum bevindt. Dan weer een tempel; Roufo Gumiao. Een Chinese Taoistische tempel, die ongeveer even oud is als het kerkje van vanochtend. Een mooie binnenplaats met grote met koperen draken versierde aardewerken potten vol dikke wierrookstaven, en rondom de gebedsruimte zelf een soort omgang met vitrines vol antieke terracotta beelden en houtgesneden panelen.
Weer buiten passeren we dezelfde Hindoetempel als gisteravond, en nog iets verderop blijkt de poort van het Bangunan Sultan Ibrahim nu wél open. Er zit een bewaker in het poortgebouw, maar die laat ons gewoon doorlopen. Van dichtbij is het gebouw nog imposanter. Net als de wikke moskee is het een mengsel van lokale en Victoriaanse architectuur, maar de uitstraling is een stuk stoerder en statiger dan van de moskee. Het straalt echt uit dat hier vroeger de regeringsleider en de assemblee van de deelstaat zetelden. Nu staat het gebouw goeddeels leeg, al zijn er plannen het te verbouwen tot museum. Dat zou absoluut een aanwinst zijn.
Via de Indische buurt lopen we richting Istana Besar, en het daarin gevestigde Abu Bakar-museum. Helaas blijkt niet alleen het paleis, maar ook het museum en de 53 hectare grote paleistuin op dit moment gesloten. Noodgedwongen gaan we dus maar naar het grote gele gebouw dat uitkijkt over de paleistuin. Wisma Jotic. Achter de ramen met herkenbare rood/witte luifels bevindt zich het lokale filiaal van TGI Friday’s. Universeel clichévoer dat overal ter wereld verkrijgbaar is, maar evenzogoed wel gezellig en lekker
Het restaurant ziet er van binnen precies uit als je verwacht. Gedimd licht, Tiffany-lampen aan het plafond en antiekpruttel aan de muur. Een in het oog springend verschil is dat het deel van de kaart dat elders Jack Daniel’s Grill wordt genoemd, hier Tennessee Grill heet, en de whiskysaus heet ineens Tennessee Sauce. Natuurlijk vraag ik hoe dat komt, en wat blijkt; speciaal voor de 4 filialen in Maleisië wordt een andere saus geproduceerd dan voor de restaurants elders. Die smaakt precies hetzelfde, maar bevat geen enkele druppel Jack, en is, mede door het gebrek aan whisky, gecertificeerd halal. Gelukkig wordt er wel gewoon bier geserveerd bij het eten.
Natuurlijk tip ik de bediening stiekem dat mijn reisgenote vandaag jarig is, en dat leidt ertoe dat halverwege de maaltijd de voltallige bediening aan tafel komt om een verjaardagslied te zingen, een “interview” af te nemen waarbij een grote pepermolen een microfoon voor moet stellen – en er wordt een ijstoetje met een verjaardagskaarsje voorgezet. Genant, misschien, maar wel feestelijk.

This entry was posted on Friday, November 30th, 2012 at 9:10 pm and is filed under World.