Het wordt tijd Kuala Lumpur achter me te laten. Met de monorail ga ik naar busstation Pudu Sentral. Op de eerste etage bevinden zich de loketten van de verschillende busmaatschappijen. Het is wat gezoek.. er zijn verschillende maatschappijen met bussen naar dezelfde bestemmingen, en ze hebben verschillende vertrektijden en hanteren verschillende prijzen. Het is dus zaak eerst te kijken en vergelijken, en niet als een kip zonder kop bij het eerste loket een kaartje voor de eerstvolgende bus te kopen. De bus waarvoor ik uiteindelijk een kaartje koop gaat pas over een goed uur. Er blijft dus genoeg tijd over wat te gaan eten in het foodcourt. Aan de balie koop je een pasje met een bepaald eettegoed, waarmee je je eten afrekent. Nadien lever je de kaart weer in en krijg je je wisselgeld terug.
Hierna kan ik met een lege blaas en een volle buik naar de bus. Rugzak in het bagageruim, en daarna heerlijk relaxed in de grote fauteuilstoelen achteoverleunen terwijl het landschap aan me voorbijtrekt. Zo’n twee uur later arriveert de bus op Melaka Sentral, waar een nieuw kaartje gekocht moet worden voor de bus naar het centrum van Melaka; bushalte Stadthuys. Vanaf hier is het maar een paar minuutjes lopen naar mijn slaapplaats voor de komende nachten; Roof Top Guest House. Daar binnenstappen voelt als thuiskomen. De eigenaars van dit gasthuis zijn supervriendelijk en nemen alle tijd om je alles over dit stadje te vertellen. Ik word blij van mensen die je overladen met feitjes en weetjes.
Nog voordat ik mijn bagage achterlaat op de ruime kamer met eigen badkamer ben ik een plattegrond vol balpenaantekeningen rijker en kan het verkennen van de oude binnenstad beginnen.
Het gasthuis ligt aan de rand van de Chinese wijk. Naar het schijnt de minst Chinese Chinese wijk ter wereld. De Engelsen noemden het Sleepy Hollow. In tegenstelling tot de meeste Chinese wijken, waar altijd een boel bedrijvigheid is, maar rustige straatjes. Winkeltjes die pas laat opengaan en weer vroeg sluiten. Op een paar avonden in de week na, en da’s toevallig déze avond ook. Het is avondmarkt aan Jonker Street, en het zijstraatje Jalan Hang Lekir staat vol met eetkraampjes. Een walhalla voor wie houdt van Aziatisch straatvoedsel. Toch eet ik vanavond niet op straat, maar ga ik hier naar Restoran Nancy’s Kitchen. Naar het schijnt een van de culinaire highlights van de stad, en volgens de verhalen moet je hier reserveren of langdurig in de rij staan. Toen ik er kwam was er gelukkig een tafeltje vrij. Het eten is best wel okee, zelfs lekker, maar superspeciaal durf ik het niet te noemen. Al smaakt het best goed.

This entry was posted on Monday, November 26th, 2012 at 6:09 pm and is filed under World.