Het toestel dat straks weer vertrekt naar Darwin kwam te laat binnen op Changi, en kon daardoor ook niet op tijd weg. Wanneer we eindelijk aankomen in Darwin, worden we meteen doorgeleid naar de vertrekgate waarvandaan de binnenlandse vlucht naar Cairns zal vertrekken.
Hoewel, ‘meteen’is een beetje ‘n overstatement. Bij aankomst moeten nogmaals schoenen, jassen en riemen doorgeröntgend worden. Komt behoorlijk paranoïde over, maar misschien heeft het wel een reden?
Darwin heeft gelukkig, zoals het hoort, gratis wifi, dus een uitgelezen kans even mail te checken enzo. Doordat reizigers met eindbestemming Cairns direct werden doorgesluisd naar de vertrekgate, ben je toch al afgescheiden van de medereizigers waarmee ja graag nog even wat zou socializen.
Een geldautomaat staat hier ook, maar om onduidelijke redenen besluit ik nog eventjes geen Australische dollars te pinnen.
De laatste etappe volgt al snel. Ook vertraagd, maar juist daardoor een hele snelle aansluiting. Ander toestel, maar grotendeels hetzelfde cabinepersoneel. Ik zit op stoel 9B, tussen een Engelsman die voor het eerst van z’n leven in Australië komt, en dus een stoel bij het raam wil, en een Oostenrijks meisje die in een maand tijd wil afzakken van Cairns naar Melbourne – en daarna weer naar huis. Ik raad aan echt eventjes in Cairns te blijven tot na de zonsverduitering en, mocht de tijd het toelaten, ook voet te zetten op Tasmanië.
Even later geeft zij haar ontbijt aan mij. Omdat zij via Qantas heeft geboekt en niet rechtstreeks bij Jetstar krijgt ze te eten, maar heeft geen honger. Ik lust wel wat – en voor dat bakje koffie trek ik braaf m’n creditcard.
Dat zal de komende dagen nog wel veel vaker moeten gebeuren. Bij aankomst op het viegveld van Cairns volgt nog een security-check, al klinkt dat spannender dan het is; ze laten een hondje aan tassen snuffelen.
Het is hier koeler dan in Singapore en het kereltje dat mensen de weg wijst naar de juiste bus naar de stad is uitermate correct en behulpzaam. Een zeldzaamheid. Om bij het door mij geboekte hostel te komen zal ik 5 dollar moeten betalen aan de chauffeur van een busje op platform 6. Nu staan daar nog 2 huurauto’s die tot de nok toe worden afgeladen door een klein legertje (waarschijnlijk) Koreaanse jongelui. Kofferbak en hoedenplank tot de strot toe vol, en dan met z’n vieren op de achterbank. Ik kan dus nog even naar binnen om te pinnen.
Op het vliegveld is een geldautomaat, maar er staat een wachtrij… en als derde in de rij, ontdek ook ik, dat dat ding er alleen maar voor de sier staat. Hij spuugt bonnetjes uit maar geen geld. Gelukkig heb ik nog wat geld over van m’n laatste bezoek aan Australië, in 2003. Twee briefjes van 5. Net als in Singapore plastic bankbiljetten.
Da’s een goede investering geweest, want deze twee briefjes zijn nu veel meer waard dan toen – al zie je dat niet terug aan de prijzen die overal voor gerekend worden. Overal? Ja, overal waar je maar een prijskaartje aan kunt hangen hangt er ook één. Het is jammer dat m’n GlobalGossip-card van tien jaar geleden nog thuis in een schoenendoos ligt. Er zit nog wat saldo op, en tegen al mijn verwachtingen in is hier niets veranderd. Waarom zou je betalende klanten toegang gunnen tot het internet als je ook terminals neer kunt zetten waar je er ongegeneerd 3 dollar per uur kunt vangen?
De eerste 5 dollar is snel uitgegeven. De chauffeur die me opgefokt rijdend en luid toeterend afzet bij het hostel neemt ‘m met graagte in ontvangst.
Nog een kleine week te gaan tot de zonsverduistering…

This entry was posted on Friday, November 9th, 2012 at 3:36 am and is filed under World.