Eens in de zoveel tijd is het leuk naar een voorstelling van Boom Chicago te gaan. Zo ook gisteravond.
Geheel in stijl met de titel van hun show, Social Media Circus, had ik iemand meegenomen die tot gisteren alleen bestond in mijn computer, maar gewoon een mens van vlees en bloed blijkt te zijn.
Als opwarmertje, tijdens het eten, werd de zaal alvast een beetje in de stemming gebracht met infographics vol zinloze, en daardoor extra leuke, data. Gevolgd door de show zelf. Uitstekende Engelstalige stand up comedy in een vlotte mix van sketches en improvisatiecabaret.
Het grootste verschil tussen de vorige shows en deze is wel het onderwerp; waar al bijna 20 jaar de Nederlandse maatschappij bezien door de ogen van een argeloze toerist of kennismigrant de grote bron van inspiratie was, is nu een universeler thema gekozen. De wereldwijde cultuur rondom de sociale netwerken waarin mensen, zeker sinds de komst van de smartphone, continu met elkaar in verbinding staan. Zoals in de show zelf gezegd wordt; de media die ervoor zorgen dat we tijd doorbrengen met iedereen, terwijl je degenen die echt bij je zijn negeert.

Persoonlijke hoogtepunt van de avond was toch wel de prank call waarbij een argeloze Marktplaats-adverteerder werd gebeld met wat vragen over de door hem geplaatste advertentie. Inderdaad, vergelijkbaar met de flauwiteiten die Jack Spijkerman uithaalde toen ik nog luiers droeg, maar nog steeds is er geen schoner vermaak dan leedvermaak

Soms heb je ergens een verloren uurtje, en soms kom je dan in de bioscoop terecht. Heel soms is het dan Pirates Of The Caribbean dat je voorgeschoteld krijgt.
Er wordt een leuk tijdsbeeld neergezet met mooie special effects. Het verhaal zelf stelt echter een stuk minder voor. Het mooiste aan de hele film was Penélope Cruz, de grootste verrassing de andere Spaanse schone Àstrid Bergès-Frisbey als zeemeerminnetje, en de beste scène werd letterlijk bewaard tot het laatst. Een leuke, humorvolle toegift na de aftiteling.
Voor de rest is het een film die alleen leuk is als je er niks van verwacht, die je gezapig onderuitgezakt tot je neemt als was het een lichtverteerbare snack – en de volgende dag weer bent vergeten.
Zoals gezegd, iets voor een verloren uurtje.

Grenoble is fijn. Vanmorgen heb ik er nog heerlijk ontbeten met niet meer dan een pain au chocolat en een bakje koffie, gevolgd door een slentertocht door de stad en de beeldentuin van het museum, en afgesloten met een uitgebreide lunch samen met de kennis waar ik de afgelopen dagen op visite ben geweest.

Naast de ansichtkaarten die ik wel kocht maar niet stuurde heb ik eigenlijk alleen drank meegenomen terug naar huis. Omdat het een lokale specialiteit is, een flesje Chartreuse, en uiteraard kun je niet terug naar Nederland zonder dat andere groene drankje, absint.

De terugweg verliep voorspoedig. Het vliegveld van Lyon is goed bereikbaar en de faciliteiten zijn goed. Uiteraard zijn de mensen bij de scanner die boardingpass en bagage moeten controleren kortaf en sjachrijnig. What else is new?

Voor de rest valt er helemaal niks te klagen. Ik heb enkele dagen doorgebracht in een erg fotogenieke omgeving. Niet alleen qua omgeving en architectuur, trouwens, maar ik moet ook heel eerlijk toegeven dat ik best onder de indruk was van de Françaises. De elegante manier van kleden en een houding die iedere beweging maakt tot een gedicht, en de indringende manier van kijken, haast staren, waarmee brutaalweg aandacht wordt opgeëist – maar ach, een glimlach en een knikje kost niks, toch?
Zal de tijd van het jaar wel zijn…

De afgelopen dagen was het geen superweer in Grenoble. Het weekend was een beetje wisselvallig, met hier en daar wat regen. Wel mooi weer om wat de doen en te zien; zaterdag in Grenoble zelf, onder andere als een goede toerist betaamt met de kabelbaan naar de bastille, waarvandaan je de stad prachtig in het dal kunt zien liggen. Zondag cultuurhistorisch verantwoord, naar Vizille en het in het kasteel gesitueerde museum van de Franse Revolutie.
Inmiddels is het heerlijk weer, en ik heb daarom heerlijk geluncht op ‘n zonovergoten terras, waarna ik terugliep naar het studntenkamertje van mijn gastheer, waar ik me nu heerlijk met een kop koffie achter de laptop heb verschanst om de laaste lancering van de Endeavour te bekijken. Het is de bedoeling dat die over ruim een uur gelanceerd wordt. Er is wat bewolking – en omdat zelfs gewone wolken kunnen gaan bliksemen als je er met een lomp groot apparaat idioot snel doorheen vliegt, mag er dan niet opgestegen worden – maar het wordt verwacht dat deze wolken op tijd wegdrijven. Ben benieuwd, en heel stiekempjes benijd ik de mensen die nu in Florida zitten een héél klein beetje. Het kleine jochie in mezelf is een beetje verwend, namelijk…

En ineens zit ik in Frankrijk. Okee, opeens… voor m’n gevoel duurt wachten bij de gate en op de bagage altijd lang, maar verder verliep het eigenlijk heerlijk vlot. Voor het eerst heb ik eens zo’n QR-code naar mijn telefoon laten sturen om mee in te checken, en dat bevalt wel eigenlijk. Mooi systeem. Het enige nadeel; wat doe je nu met het etiketje van de ingecheckte ruimbagage?

Na de reparatie is besloten dat de nieuwe lanceerpoging van de Endeavour aanstaande maandag plaats gaat vinden. Nota bene op een moment dat ik met gemak vrij kan krijgen. Sterker nog, ik héb vrij én zit morgen in het vliegtuig. Alleen is het niet Florida waar ik naartoe zal gaan, maar Frankrijk. Ook leuk