Opeens zit ik in Dublin. Niet in Ierland, maar in Georgia – en da’s in dit geval niet het land dat ingeklemd ligt tussen Turkijë en Rusland, maar de staat ten noorden van Florida. Ik heb een beetje de toeristische route genomen, dus het duurde iets langer dan de 4 uur die ‘t volgens de routeplanner zou moeten duren. In de ochtend heb ik nog wat rondgebanjerd door St.Augustine en een lekkere bagel met roomkaas gegeten, met een flinke bel net iets te slappe koffie erbij, bij een tentje genaamd Schmagels.
Daarna heb ik in plaats van de landschappelijk fraaie A1A de Interstate 95 gepakt. Die loopt recht naar ‘t noorden, Georgia in. Toen kwam er een bord dat me van deze weg af deed wijken; Green Cove Springs!
inderdaad een heel mooie route, maar ik heb geen bron gezien.. Mischien dat ik op de terugweg nog naar Silver Springs kan.
Daarna terug in de richting van Jacksonville. De grootste stad van ‘t land, maar volgens de locals absoluut niet de moeite van het bezoeken waard. Al heeft ‘t wel wat imposants, al die wolkenkrabbers langs de rivier, en grappig om te zien dat een betonnen overspanning voor de snelweg echt rakelings langs de gevel van ‘Public School Number Four’ scheert. Het gebouw is nog helemaal intact, maar, zo leert Google me, staat leeg en het spookt er. Dat laatste beweert men hier van zo ongeveer elk oud gebouw. Hiervandaan volg ik de 95 weer een heel klein stukje, en kom uiteindelijk terecht bij de volgende afleiding; Amelia Island. Eerst American Beach. Nu een schattig dorpje, maar in de tijd van de segregatie was dit een van de weinige plaatsen waar kleurlingen op het strand mochten komen en mochten zwemmen. Daarna bezoek ik het stadje Fernandia Beach. Mooi, maar hiervandaan blijkt de enige weg verder… de weg terug! Zo’n 15 kilometer door dit prachtige moeraslandschap terug naar de Interstate 95. Daarvandaan ben je binnen de korste keren in Georgia. Ook hier ga ik even weg van de snelweg om te zien wat St.Marys in petto heeft en wat later ga ik voor het eerste een kerk binnen; in South Newport staat een van de vele kerkjes waarvan beweerd wordt dat ‘t de kleinste van de Verenigde Staten is. Het is een klein en knus stiltecentrum, 24 uur per dag geopend voor devotie en bezinning – al is ‘t ongetwijfeld niet de allerallerkleinste.
Iets waarover ik me verbaas; een combinatie van een Shell-pomp en een McDonald’s. Hier zou je dus frietjes met benzine kunnen bestellen. Heel apart..
Niet lang daarna wordt het donker. Jammer, want ook in Georgia is het landschap mooi. Langs de kust zag ik vele riviertjes en kreekjes die kronkelend de weg naar de oceaan hebben gezocht (en gevonden) omzoomd met grassige duinen en rietvelden.
Gelukkig weet Vlaamse Lucie zelfs hier de weg – al had ik, nu ik op de kaart kijk, zelf denk ik gekozen hebben om al ter hoogte van Brunswick binnendoor richting Macon te rijden, en niet helemaal Interstate 95 te volgen tot de kruising met de 16 in Savannah.
Morgen verder. Kijken waar ik dan terecht zal komen.

This entry was posted on Tuesday, November 9th, 2010 at 4:03 am and is filed under World.