Gisteren heb ik een cultureel uitstapje gemaakt. Bij het plaatsje Estero stichtte Cyrus Reed Teed eind negentiende eeuw zijn Nieuw Jeruzalem. Ooit kreeg Teed een electrische schok, en gedurende de tijd dat hij buiten bewustzijn was, werd hij bezocht door een beeldschone vrouw die hem tot inzichten bracht die hem tot nu toe onbekend waren. De Aarde is geen bol, maar juist hol, en we leven met zijn allen aan de binnenkant. Het is niet de draaiing van de Aarde die de Aarde bij elkaar houdt. Zwaartekracht bestaat niet; het is de middelpuntvliedende kracht die ons tegen de grond drukt. De zon is een grote lamp, en maan en sterren zijn niet meer dan reflecties van dat licht.
Om deze inzichten verder te verspreiden startte hij een nieuwe religie. De Koreshianen, naar de Hebreeuwse schrijfwijze van zijn eigen naam.
Op de plek die volgens hem het midden van het universum is, werd grond verworven om het nieuwe Jeruzalem te bouwen. De perfecte stad met plaats voor 10 miljoen mensen.
Dat aantal inwoners heeft zijn modelstad nooit gehaald, maar op ‘t hoogtepunt leefden er wel 250 mensen en, ondanks het wat vreemde wereldbeeld, waren ze behoorlijk vooruitstrevend. Geld kwam onder andere binnen dankzij een supermarkt cq warenhuis en benzinepomp, er was een theater, vrouwen werden, een eeuw geleden al, als gelijkwaardig aan mannen gezien en er stond zelfs een complete met stoom aangedreven houtzagerij, wasserette en een electriciteitscentrale van 20 kW op het terrein. Nog voordat de meeste steden stroom hadden. Slim lobbywerk van Thomas Edison, die een stukje verderop een zomerhuis had, en maar niemand enthousiast kon krijgen voor wat men toen als nutteloze uitvinding zag; electrisch licht.
De Koreshianen, echter, begepen toen al dat als je met weinig mensen veel voor elkaar wilt krijgen, je het beste kunt automatiseren.

De religie van de Koreshianen bestaat niet meer. Cyrus Teed zelf overleed in 1908 en bleef dood, ondanks zijn belofte te herrijzen. Tijdens een overstroming spoelde zelfs zijn lichaam weg uit ‘t graf en verdween in de Golf van Mexico. Misschien dat er ergens een eiland is waar iemand zich uitgeeft als de opgestane Koresh..
Eind jaren 80 overleed de laatste trouwe volgelinge van zijn leer op het terrein. Daar is ze ook begraven.

Een indrukwekkende plek om te bezoeken. Net als het restaurantje op de terugweg. Randy’s Fishmarket in Naples. Een visboer met restaurantgedeelte. Ik heb een broodje Chileense zeebaars te eten, want het schijnt zo te horen dat als je in Florida bent, je dode zeedieren op moet eten.

This entry was posted on Friday, October 29th, 2010 at 4:48 pm and is filed under World.