Heerlijk. Zieleroerselen aan het papier toevertrouwen en ze niet alleen delen met direct betrokkenen, maar meteen in de openbaarheid gooien. Ikzelf was niet de enige die zich daar de laatste tijd schuldig aan heeft gemaakt, en ik zal ook zeker niet de laatste zijn. Wel kan ik zeggen dat het een stukje rust geeft. Het helpt om dingetjes, die, hoe pietluttig misschien ook, een plek te geven en in perspectief te zien.
Ze hebben voor mij persoonlijk ook al tot resultaat geleid. Zowel positief als negatief. Het negatieve vooral in de vorm van een kil zakelijk en vooral kort mailtje van Transavia die mij meldt dat ze niks voor me willen doen, omdat de termijn waarbinnen ze zich volgens het Verdrag van Montreal fatsoenlijk behoren te gedragen al is verstreken. Al is het mijn opvatting dat ze ook binnen die termijn al niet kosjer bezig waren. Nu heb ik te horen gekregen dat ze destijds mijn dossier hebben gesloten omdat ze niets meer van mij vernomen hebben nadat mij een briefje was gestuurd met de mededeling dat ik binnenkort meer zou horen. Jaja… ik had kennelijk een ontvangstbevestiging moeten sturen op hún ontvangstbevestiging, en dan, en alleen dan, had ik misschien ook daadwerkelijk een antwoord gekregen op een heel normale en volkomen terechte vraag.
Wat een papierverspilling… maar ik weet het voor een volgende keer. Al heb ik ook nu nog qua Transavia geen zin in een ‘volgende keer’… ik ga nog liever lopen!

Verder eigenlijk niets dan goeds; TNT Post heeft de brief rá-zend-snel naar de andere kant van de oceaan gebracht, de gehaktballetjes van IKEA zijn stoerder dan flauwe, melige bitterballen ooit zullen worden, mijn eerste schnabbel als figurant is een feit -binnenkort in de bioscoop- en Etos zwijgt wijselijk. In hun wijsheid zien zij ook wel dat ik eigenlijk vooral een statement wilde maken – dat men net iets te goed weet dat de enige werkende vorm van werving de irritante is. Vervelende dingen onthouden mensen beter. Dat geldt net zo goed voor telefoontjes tijdens etenstijd (gelukkig bestaan er apps die inkomende gesprekken zonder nummerweergave standaard blokkeren) als voor Gaston Starreveld (‘Jaha… winnen doe je bij….’) en al die andere vreselijk irritante marketing-uitingen waaraan we dagelijks worden onderworpen. Pas als het bijt, blijft het je bij…
Ook kopen is emotie; alles in de winkel wordt dusdanig geprijsd dat het niet ietsjes minder duur lijkt dan het is. Of op een andere wijze aantrekkelijk gepresenteerd. Dat merkte is afgelopen zondag toen ik bij Appie iets lekkers waar het BONUS-bordje al bij lag redelijk onnadenkend in mijn mandje deponeerde. Bij inspectie van mijn kassabon en de in de winkel meegegriste folder leerde mij dat, als ik daar een dag mee had gewacht, het een paar kwartjes had gescheeld in prijs. Hmm… dubieuze manier van waren aanprijzen, eigenlijk. Waarom is in de winkels die op zondag open zijn niet zowel de oude als de nieuwe Bonus-folder geldig? Krijg haast de neigning ook Albert met een briefje te verblijden…

Mij is ter ore gekomen dat de Nederlandse Spoorwegen volledig stopt met de uitgifte van het papieren spoorboekje.
Het einde van een tijdperk; ik kan me nog uit een item in het radioprogramma Archie van de VPRO herinneren dat er ooit met verbazing werd gereageerd op het eerste spoorboekje op diskette – niet in de laatste plaats omdat dat ene slappe schijfje groot genoeg bleek alle gegevens. Twee decennia geleden, alweer…
Het spoorboekje op diskette werd vervangen door eentje op CD, en die werd ingehaald door internet. Het papieren spoorboekje bleef.
Tot nu. Juist nu het uitbrengen van boeken almaar goedkoper wordt, dankzij ontwikkelingen als printing on demand en verdergaande automatisering die het hele prepress-traject een stuk eenvoudiger of zelfs overbodig maken. Juist nu zal het papieren boekje (als jong kereltje zag ik heel beeldend voor me hoe dr. Max er zijn tanden in weg liet zinken en schuimbekkend de bladzijden uitscheurde) na 130 trouwe jaren voor het laatst het levenslicht zien.

Ergens wel begrijpelijk; ik geloof dat het aantal keren dat ik zelf gebruik heb gemaakt van ‘t paieren spoorboekje op de vingers van 1 hand na is te tellen, en de laatste keer dat ik iemand in de trein of op ‘t perron in zo’n boekje heb zien bladeren kan ik me niet heugen. Aan de andere kant wordt ook steeds duidelijker dat de digitalisering ook nadelen kent. Probeer voor de grap maar eens zo’n oude diskette nog ergens uit te lezen – lukt je niet!
Het is zelfs zo dat er langzamerhand weer meer gegevens worden toevertrouwd aan microfilm – nu ook in kleur!
Ooit zullen we met nostalgische gevoelens door een vergeeld spoorboekje uit het jaar 2010 bladeren. Terugdenkend aan een tijd waarin de treinen voor ons gevoel toch nooit op tijd reden.

Beste AirFrance-KLM,

Hartelijk dank voor de brief waarin ik welkom word geheten als deelnemer aan Flying Blue. Heel eerlijk gezegd verbaast het me zelf ook wel een beetje, want, ja, wanneer vlieg ik nou? In elk geval niet ‘Frequent’ maar toch.. nu ik alles bij elkaar optel toch vaker dan ik had verwacht.

Mijn allerallereerste vlucht, reeds, op 16 juni 2001, was er eentje met KLM… en meteen een long haul van Schiphol naar Johannesburg
in een prachtige Boeing 747-406.
Ook lang was de vlucht met Air France van 13 september 2006, Amsterdam – Cayenne, met hectische overstap in Parijs; met bagage en al in de pendelbus tussen Orly en Charles de Gaulle het Parijse spitsuur trotseren, hopend dat de aansluiting wordt gehaald. Bij deze nog mijn welgemeende excuses dat dat niet helemaal gelukt is, en ten gevolge hiervan de vlucht naar Cayenne wat vertraging opliep – plus mijn dank voor het feit dat ik toch nog welkom was aan boord.
27 april 2008 volgde een korte KLM-vlucht naar Madrid, en 15 juli 2009 was het jullie codeshare-partner ChinaSouthern die me hoog en droog naar Beijing bracht.

Ja, en nu er maar liefst 2 KLM-vluchten in de agenda staan – Miami in oktober, Madrid in maart – ben ik ergens toch wel blij dat ik voorafgaand aan het boeken van de langste van deze twee toch maar heb besloten een nummer te worden – bij jullie club voor mensen die meer dan incidenteel gebruikmaken van jullie diensten.
Jammer dat ik mezelf zolang heb voorgehouden dat ‘t voor iemand als ik geen nut zou hebben frequent flyer te worden. Volgens mij heb ik daardoor inmiddels al genoeg punten een leuk weekendje weg misgelopen. C’est la vie.

Bij deze wil ik Hebbes Casting van harte feliciteren met het verwerven van de databestanden van het eind vorig jaar gefailleerde Harry Klooster Casting.
Het klinkt vertrouwd en plezierig dat deze databestanden en de persoon die 18 jaar geleden het hiervoor genoemde bureau oprichtte weer zijn verenigd.
Ik wens jullie veel succes bij het succesvol exploiteren van deze database. Daar wil ik echter wel een kanttekeningetje bij plaatsen.
Ik ontving van Hebbes Casting een nogal paradoxaal mailtje waarin wordt gemeld dat ook mijn gegevens in de betreffende database aanwezig zijn, maar, mocht ik willen dat ze worden overgeheveld naar die van Hebbes, dan wordt daarvoor een vergoeding gevraagd.
Mijn eerste gedachte is inderdaad… Hebbes!

Het zal ongetwijfeld een ander doel dienen, maar dit wekt de suggestie alsof dit databestand slechts gebruikt wordt voor een DM-actie om mensen waarvan bekend is dat ze al geregistreerd hebben gestaan bij een -niet meer bestaand- castingbureau aan te sporen zich bij een ander bureau in te schrijven.
Mijn dossier zal zonder veel twijfel een van de dunste mapjes zijn in de archiefkast van het voormalige Harry Klooster Casting. Mijn inschrijving vond een jaar of 7 geleden plaats, á € 25,-, toen ik net in between jobs was en het me een zinnige en ethische wijze leek bij te dragen aan de maatschappij door zo nu en dan m’n neus te laten zien in een figurantenrolletje.
Het aantal malen dat ik daarop ergens voor benaderd ben is op 1 hand te tellen; de eerste keer, een aantal jaren na mijn feitelijke inschrijving, was dat een verzoek van een stagiaire die informatie nodig had voor haar verslag. Daar heb ik vriendelijk en geheel belangeloos aan meegewerkt.
De overige twee keren dat ik ergens voor werd benaderd vonden beiden in het afgelopen jaar plaats, in de periode dat AFT Models het bewind voerde. Het aanbod paste beide keren helaas niet in mijn agenda, anders had ik ten behoeve van een Nederlandse film naar een begrafenis of de gevangenis gekund.

Ik ben graag behulpzaam, maar hernieuwd investeren zodat er gemiddeld eens in de drie en een half jaar een vrijwilligersklusje voorbij zal komen vind ik een heel klein beetje overdreven. Temeer omdat ik verwacht dat Hebbes bepaalde bemiddelingskosten berekent aan haar afnemers – en ik neem aan dat dat een bedrag is van een heel andere orde dan de onkostenvergoeding van een figurantje. Volgens mij zijn ook die baten wel te gebruiken om de gegevensbestanden up to date te houden. Het is maar een suggestie.

Nogmaals, ik ben een hulpvaardige jongen. Ik vind het prima dat Hebbes over mijn NAW-gegevens beschikt, en ben graag bereid een keer op een vrije dag ergens in de een of andere soap op de achtergrond door het beeld te banjeren. Ik bijt niet, en ik heb gewoon telefoon. Alleen zou ik het fijner vinden als die administratiekosten verrekend worden met de reiskostenvergoeding van ‘t eerste klusje ofzo. No cure no pay – goed idee

Aan: Transavia.com

Zoals ongetwijfeld bekend is mij op een vlucht van Madrid naar Amsterdam, vluchtnummer TRA5202, iets vervelends overkomen.
Bij thuiskomst bleek dat mijn bagage kennelijk onderworpen is geweest aan een bizar soort van onderzoek, al leek het meer alsof Bokito ongevraagd mijn tas opnieuw had ingepakt en, omdat het wellicht niet zo goed paste, de helft had weggedonderd. Er ontbrak werkelijk vanalles, mijn kleding was nog meer gekreukt dan vooraf het geval was en de deksel van mijn potje Vaseline zat niet op, maar was onzachtzinnig ín het potje met de vettige substantie gedrukt. Overbodig te vermelden dat ook de binnenkant van mijn toilettas met die drab besmeurd was.
Ik heb dat potje Vaseline niet meer durven gebruiken om mijn uitgedroodgde handen mee in te smeren. Bah. Mijn badkamer-in-een-tasje voelde ineens vreemd en vies. Alsof het niet meer van mij was.
Voor het eerst werd ik echt fysiek misselijk bij het uitpakken van mijn bagage, en uiteraard heb ik in navolging daarop volgens de regeltjes mijn beklag gedaan bij de luchtvaartmaatschappij, hopende dat daarmee ook mensen van luchthaven Barajas te horen zouden krijgen dat dit niet de juiste behandelwijze van te verwerken vracht is. Ik heb dit voorval zelfs aangegeven bij de politie en gemeld aan de reisverzekering, op wiens afhandeling dezes ik niets aan te merken heb zelfs al konden zij in deze ook niets doen.
Transavaia, daarentegen, antwoordde slechts met een ontvangstbevestiging, waarin toegezegd werd dat ik binnen een maand meer zou horen.
Ik heb inderdaad meer gehoord, maar niet persoonlijk. Voor mijn gevoel ben ik in de tussenliggende periode bestookt met billboards langs de weg en radioreclames vol kreten als ‘Wat doe je hier nog’, en de, uitermate onjuiste bewering dat door Transavia ‘mazzel op mazzel’ wordt gestapelt. Dat soort uitingen krijgt toch iets wrangs, na een ervaring als de mijne.

Het werkelijke probleem – dat Transavia om wat voor reden dan ook niet in staat zijn geweest de artikelen die ik in goed vertrouwen aan hun zorgen heb toevertrouwd, en waar Transavia krachtens internationale verdragen op dat moment ook onweerlegbaar een zekere verantwoordelijk voor draagt, daarover is tot nu toe gezwegen in alle telen. Zelfs in gebarentaal.
Er moet mij van het hart dat ik dat toch wel teleurstellend vind. Op geen enkele wijze is ook maar getracht mij tegemoed te komen of dit leed te verzachten.
Ik neem aan dat niemand van het grondpersoneel persoonlijk Bokito op mijn tas af heeft gestuurd, en ja, het vliegveld van Madrid is berucht om en beducht op rottigheid als bomaanslagen en drugstransporten -waar ik geen van beiden ook maar iets mee te maken wil hebben, laat dat duidelijk zijn- wat het intensief screenen van bagage nodig maakt. Kennelijk gaat het zo ver dat ruimbagage als handbagage wordt behandeld (althans, ik kan geen ander argument bedenken om het nagelknippertje dat ik ooit in Sydney heb gekocht, achteloos weg te smijten) maar het zou luchtvaartmaatschappijen in het algemeen, en wat mij betreft Transavia in het bijzonder, sieren als er op zijn minst serieus werd omgegaan.
Dat hoeft niet eens op een zo extreme manier als in 2006, toen een Filippijnse rechter KLM bevool om twee ton uit te keren aan dokter José Tiongco. De man die een conferentie van de WHO toesprak sportschoenen en in spijkerbroek, omdat zijn driedelig-saai kostuum in een zoekgeraakte koffer zat. Kijk, dat gaat zelfs mij te ver. Wat goed genoeg is voor je medepassagiers, is ook goed genoeg voor afgezanten van een VN-oranisatie, toch?
Echter, ook in mijn geval acht ik de emotionele schade groter dan die paar tientjes fysieke schade. Fors hoger.

Graag zou ik zien dat er alsnog op het door mij aangevraagde maar nimmer afgehandelde inventarisatieverzoek wordt gereageerd. Liefst uiteraard inclusief vergoeding van de door mij geleden schade. Persoonlijk zou ik het zelfs wenselijk achten een deel van de reissom terug te zien, of als gebaar van goede wil een leuke korting op een volgende reis in het vooruitzicht gesteld te krijgen.
Daarover gesproken; er valt niets af te dingen op de voor destijds uitstekend scherpe prijs van € 217,28 voor een retourtje -zeker niet als je ‘t vergelijkt met wat een gelijksoortige afstand met trein of auto zou kosten- maar het heeft wel iets bizars dat dat bedrag ruwweg het drievoudige is van wat de prijsvechters heden ten dage voor een dergelijk vluchtje rekenen, voor wie bereid is z’n bagage tot het minimum te reduceren en dat gedurende de vlucht zelf bij zich te dragen. Na bevenstaande klinkt dat haast aanlokkelijk…

Hej Anna,

In de eerste plaats beterschap. De website van IKEA meldt dat jij alle binnengekomen correspondentie persoonlijk afhandelt, maar aangezien je in de periode tussen 28 januari en vandaag nog niet in de gelegenheid bent geweest te reageren, terwijl in de ontvangstbevesting werd vermeld dat ernaar gestreefd wordt alles binnen 2 dagen te behandene, verwacht ik dat je een tijdje met een fikse verkoudheid thuis hebt gezeten. Sterkte.
Jammer; wat mij destijds is overkomen heeft mij destijds behoorlijk geraakt. Niet alleen letterlijk -het is tenslotte niet leuk als iets dat je net hebt aangschaft in scherven uiteenvalt, omdat een ander bij de ingang tegen jouw winkelwagentje aanrijdt- maar ook figuurlijk. Dat zou iedereen denk ik hebben die bij de servicebalie, na lang wachten, een grote mond als antwoord krijgt. Ze had vast haar dag niet, maar er had, dat weet ik zeker, een iets vriendelijker manier bestaan om te melden dat in dit geval geldt dus echt geldt; garantie tot aan de (lift)deur.

Ik beschouw mezelf best wel als een redelijk trouwe klant. Goed, door bovenstaande heb ik het afgelopen half jaar dan geen voet meer gezet in de blauw/gele winkels, maar ik herkende mezelf best wel in de grap uit het programma Yankee Come Back van Boom Chicago over het gemiddelde Hollandse interieur (het weinig vleiende 50% IKEA, 50% HEMA, 100% UGLY… in mijn geval is het meer 75% IKEA, 25% MAKRO, 100% MINE! maar dat komt op hetzelfde neer) en heb zelfs ooit eens de vrijheid genomen jullie een suggestie -bij jullie bekend als [81803]Algemeen- aan de hand te doen die het winkelplezier én het woongenot van menig klant nog verder zou verhogen, en bovendien een leuk extra bedragje op zou kunnen leveren.
Het leuke is; dat plannetje valt zelfs volledig binnen de doelstelling van Stichting INGKA Foundation, de charitatieve instelling van jullie oprichter Ingvar Kamprad. Kortom iets waar een consultant met veel plezier een dikke rekening voor op de mat laat ploffen, en ik heb het jullie als dank voor een betaalbaar interieur op een presenteerblaadje aangereikt. Mocht er ooit iets mee gedaan worden, dan hoor ik dat uiteraard graag. Dat zou mijn gekrenkte ego weer enigszins strelen.

Med vänliga hälsningar

Aan:
Etos
Postbus 3101
1500 HE Zaandam

Lectori salutem,

Donderdag jl, 2 september, heb ik een artikel aan moeten schaffen bij een filiaal van Etos. Haarelestiekjes van het merk Zenner met een verkoopprijs van maar liefst 2 euro. Herstel, volgens de kassabon is de verkoopprijs 1,99.
Doordat de Nederlandse detailhandel -die zelf een boekhouding voert tot drie of vier cijfers achter de komma- echter eenzijdig heeft besloten dat de klant niet zit te wachten op muntjes van 1 en 2 cent wordt er afgerond. Scheelt Ahold in dit geval een cent, en een AirMile. Die worden tenslotte uitgekeerd per 2 euro vóór afronding.

Ik beschouw AirMiles als een stukje korting voor trouwe klanten. Een beloning voor de loyaliteit van de consument. In het geval van Etos is een dergelijke beloning niet meer dan terecht, want Etos schept er kennelijk genoegen in onze zenuwen te tarten met een reclamecampagne op de radio waar honden spontaan van gaan janken. Met alle respect voor de jongedame die zo hysterisch piepend jullie waren aanprijst -misschien is ze best wel lief- maar ik krijg letterlijk de zenuwen van de wijze waarop ze als een soort hyperventilerende ADHD’er uit de speakers schalt. Bij het horen daarvan welt intuitief de gedachte op de volgende keer toch de voorkeur te geven aan Trekpleiseter of DA.

Vanuit mijn optiek zou eenieder die ondanks deze radiocampagne -die de twijfelachtige eer heeft dat ik er ooit het nieuws door heb gemist, omdat ik hevig geergerd het volume van mijn autoradio naar nul draaide- toch loyaal blijft aan Etos onthaald mogel worden met slingers, confetti en een innige omhelzing.
Helaas, het tegendeel is waar. Bedragen worden afgerond naar boven, loyaliteitspunten naar beneden. Wel schreeuwt de kassabon me toe dat ik fan kan worden van Etos op Facebook of Twitter. Het moge duidelijk zijn dat ik niet voornemens ben daaraan te beginnen.

Rest mij nog deze klaagzang te besluiten door te melden dat ik wel zeer te spreken ben over de kwaliteit van het aangeschafte product.

Hopende u met bovenstaande van dienst te zijn geweest, verblijf ik, met welgemeende hoogachting.

Zonet had ik de keus tussen een envelop 1 cent onder- of 2 cent overfrankeren. Ik heb besloten jullie te matsen.
Willen jullie zo lief zijn deze brief extra zorgvuldig en extra vlot naar de plaats van bestemming te brengen?

Bij voorbaat dank.