Inmiddels twee dagen verder, en ook in die tijd heb ik de toerist uitgehangen.
Van individuele reiziger, ben ik nu groepsreiziger geworden. Dat leed gistermiddag een zeer uitgebreide bus- en wandeltour. Die kwam redelijk als een verrassing: ik was net van plan ergens in de stad te kijken of er festiviteiten zijn rond Nueve de Julio, een nationale feestdag, die, nu het land 200 jaar onafhankelijk is extra speciaal zou kunnen zijn.
Het heeft het lijstje van nog te bekijken dingen flink bekort. Zelfs de tangoshow heb ik nu gezien: een broadway-achtig spektakel, met eten erbij, in een groot theater. Niet te missen als je in de buurt bent.

Vanmorgen was het zwaar om wakker te worden. Veel te vroeg werd er ontbeten, en om 7 uur vertrokken we richting vliegveld voor de vlucht naar het koude zuiden.
Mijn eerste stoel viel tegen: 34E in een MD88 heeft geen raam, maar een blinde muur. Het raam een rij ervoor is er eentje waar je met heel veel moeite de motor kunt zien, maar dat die daar hangt was al duidelijk: het is er een gruwelijke herrie. Gelukkig waren de stewardessen zo lief me te upgraden naar de nooduitgang. Een zee van beenruimte, en goed zicht door maar liefst 3 ramen. Als het niet op zo veel plekken bewolkt was geweest was het nog beter, maar je kunt niet alles hebben.

Door de, hier kennelijk normale, vertraging kwamen we rond 13 uur aan in El Calafate. Temperaturen onder het vriespunt en besneeuwde bergen. Toch waait het niet zo hard, en echt koud durf ik ‘t ook niet te
noemen. Mooi droog vriezend weer.

This entry was posted on Sunday, July 11th, 2010 at 8:57 am and is filed under World.