This Sunday, it’ll be three weeks ago this happened right in front of my, and a lot of other lucky people’s, eyes. Up on the mountain, in the cold snow, with nearly no clouds in the sky. The sun low over the horizon gave it a special bonus; moon illusion made it appear as if the eclipsed sun was huge. Larger than life.

Bovenstaand filmpje is ongeveer wat ik zag, bijna drie weken geleden, hoog op de berg. Een haast onbewolkte lucht en de verduisterde zon, laag boven de horizon veroorzaakten de maan-illusie. Hierdoor leek alles enorm groot. Best een mooi gezicht.

Het was ietsjes warmer in Madrid dan vooraf voorspeld. Eigenlijk precies het tegenovergestelde van Buenos Aires; in de schaduw of, beter nog, in de wind goed uit te houden, maar in de volle zon was het niet bepaald uit te houden. De temperatuur van 32 graden waar ik ‘t in het vorige postje over had, werd eigenlijk alleen ‘s nachts gehaald. Heerlijk om dan met een jarra bier een paar tapas te eten, maar overdag, als de temperaturen voorzichtig richting de 40 graden Celsius kruipt, is het haast teveel van het goede. Gratis dagblad 20 Minutos heeft een verhaal over de verschillen in temperatuur tussen de ene plek en de andere; van 17 graden in de bus, tot 32 graden in een straat die men door het vernevelen van water draaglijk probeert te houden. Op TV spreekt men over een nieuw record qua electriciteitsverbruik door alle loeiende airco’s, en probeert Romina Belluscio de man in de straat wat broodnodige koelte te brengen.

Wat dat betreft ben ik net op tijd weer thuis. Vanavond is er in Madrid een concert van Nina Hagen en in de stierenvechtersarena is er Red Bull X-fighters, een of ander gesponsord crossmotor-freestyle-gebeuren – naar mijn smaak een nuttiger bestemming voor dat gebouw dan het in 8 minuten tijd doodmartelen van een rund – maar die evenementen sla ik graag over. In Nederland is het namelijk veel draaglijker qua temperatuur. Zowel ten opzichte van Spanje als ten opzichte van Argentinië, waar het nu nóg kouder is dan toen ik er vertrok. In Buenos Aires heersen nu temperaturen die thuishoren in een koelkast, maar in de bergen is het nu kouder dan menig diepvries.

Ook mij is het niet onopgemerkt gebleven dat in Nederland het weer flink is gaan spoken. Niet in de laatste plaats door de uitvoerige berichtgeving over de gewonden en een miljoen euro schade voor de Zwarte Cross. Dat feest begint trouwens vandaag, en ik ben nog steeds aan de andere kant van de wereld. In de kou, tussen de toeterende auto’s en zwart walmende vrachtauto’s en bussen. In de zon is het nog niet eens zo heel vervelend, maar in de schaduw, of, erger nog, in de wind, is de temperatuur, 8 graden, hier niet bepaald aangenaam te noemen. Al is het hier natuurlijk vele malen behaaglijker dan in de vrieskou van El Calafate. Dat neemt de verkeersdampen niet weg. Lopend langs een drukke straat krijg je hier letterlijk de smaak van roet en zwavel in je mond en prikken je ogen. Stadsparfum.

Geen Zwarte Cross voor mij, dus. Ik vind het nog steeds leuk, maar het wordt me daar tegenwoordig ietsje te druk. Ik stel mijn plaatsje dit jaar dan ook geheel vrijwillig beschikbaar aan wie tot nu toe wat minder cultureel verrijkt is als onderetekende, en voor wie alles daar nog helemaal nieuw is.
Wel ga ik straks weg uit deze lawaaiige, stinkende, koude stad. Terug naar Europa. Na een eerste etappe van zo’n 12 uur vliegen zal ik een tijdje rondlopen door Madrid. Ook lawaaiig en druk daar, maar in plaats van temperaturen die nauwlijks boven de tien graden uitkomen, wordt daar een aangname 32 graden celcius voorspeld. Lekker… Niet te warm, maar ook zeker niet te koud.
Mensen, ik kom terug naar het deel van de wereld waar het nu zomer is!

Elf juli. De veelbesproken dag waarop Nederland Spanje zal treffen in de finale van het WK voetbal. De veelbesproken octopus die hier bekend is als Paul le Pulpo heeft voorspeld dat Spanje zal winnen. Voorlopig heb ik eerlijk gezegd andere dingen aan mijn hoofd.
De dag begint vroeg met een fijn ontbijt, en daarna, buiten het hotel, een nadere beschouwing van de sterrenhemel. Het internationale ruimtestation ISS zal passeren. Ongeveer de helft van de baan die dit station boven ons passeert is ie onzichtbaar, doordat het nog door de de schuduw van de aarde zweeft, maar recht boven ons hoofd komt ie uit de schaduw van de aarde vandaan, en is ineens helder verlicht door de zon.

Even later vertrekken we naar de gletsjer Pertito Moreno. Kort voor zonsopkomst komen we daar aan. In de verte schemert het.
Het schijnt maar 10 dagen per jaar onbewolkt te zijn hier, en 1 van die 10 dagen is vandaag. Vanaf het uitzichtpunt kun je de hele gletsjer zien liggen. 60 meter boven het wateroppervlak, en 30 kilometer lang. Het lijt zo dichtbij. De enorme wanden van ijs glinsteren hemelblauw in dit licht. Als je hier loopt voel je je echt heel klein en nietig. Enorme brokken ijs breken bij tijd en wijle af. Helaas is niet te voorspellen waar en wanneer dat gebeurt. Als je het geluid hoort van ijsblokken die in het water donderen is het al te laat.

Na de middag, terug in El Calafate, wordt het tijd om elders kamp op te slaan. Letterlijk. We stappen over in grote overlandtrucks, waarmee je ook Afrikaanse safari’s kunt ondernemen, en zetten koers naar Balcon de Calafate. Net buiten het stadje worden de sneeuwkettingen om de banden gelegd, en dat is ook echt nodig. De weg naar de top is een soort zandweggetje, maar dan van aangereden sneeuw. De truck schudt en schommelt over de bochtige, steil klimmende weggetjes.

Eenmaal boven aangekomen, echter wacht ons een uitzicht waar je u tegen zegt. Naast twee legertenten, waaronder eentje voorzien van heteluchtkanon en een beamer, aangesloten op een schotelantenne, bedoeld voor de zo veelbesproken finale van het voetballen, twee dixies, en een plek waar broodjes en rode wijn worden verstrekt heb je hier werkelijk een fenomenaal uitzicht over El Calafate, een kleine 1000 meter beneden ons, de bevroren baai waar men deze tijd van het jaar zo graag schaatst, de rest van het Argentinomeer en een deel van de Andes, waaronder Mount Fitzroy. Als een mooie bonus vliegt er een condor langs. Prachtig.
Deze plek ligt in de zone waar vandaag een totale zonsverduistering te zien zal zijn, als het weer meewerkt tenminste. Statistisch gezien is de kans daarop niet zo groot. Dat is ook de reden waarom velen hier vandaag liever niet waren geweest. Zij waren liever meegevlogen met een speciaal voor deze gelegenheid gecharterd vliegtuig die boven de wolken uitzicht zou geven op de zonsverduistering, maar, helaas, dat vliegtuig is sinds een weekje, in verband met een technische storing, niet meer beschikbaar. Het beloofde reservevliegtuig van dezelfde eigenaar bleek al aan iemand anders verhuurd.

Net als vanmorgen hebben we ook nu nog steeds geluk. Het is al later op de dag, het moment waarop normaal gesproken bewolking vormt, maar op een paar witte plukjes na is de lucht mooi helder.
De zonsverduistering vindt plaats als voorspeld. Op het moment dat de maan voor het eerst contact maakt met de zon staat deze al laag boven de horizon. Meer en meer knaagt de maan weg, en de tint van het zonlicht verandert. Schaduwen zien er ander uit. Op een gegeven moment gaat beneden in het dal de straatverlichting branden. Venus wordt zichtbaar, en iets later ook Mercurius.
Dan blijft er nog maar een heel klein sikkeltje van de zon over, die langzaam verandert in een klein, schitterend randje, wat men de diamanten ring noemt. Nog voordat de zon helemaal is bedekt is de gehele corona van de zon zichtbaar in de horizon. In dit machtige sprookjeslandschap, bij een temperatuur van zo’n tien graden onder nul, al voelt het door de windchillfactor kouder aan, staan wij tot onze enkels in de sneeuw terwijl vlak boven de bergen aan de horizon een grote ronde schijnende cirkel verschijnt. Intenser en indrukwekkender dan ik ooit heb gezien. De schaduw van de zon over de aarde hangt als een soort trechter boven de bergen. In het midden is het echt behoorlijk donker, daarbuiten slechts schemerig. De kou is net als de wind niet meer te voelen. Er is alleen maar schoonheid. Sommige mensen joelen, klappen, zuchten en een enkeling barst zelfs in tranen uit. Je weet wat er gebeurt, en toch is het overdonderend en emotionerend. Wat hier gebeurt overtreft ieders verwachting. Rond deze tijd, ook, keurt in Kaapstad een scheidsrechter een buitenspeldoelpunt goed, om eindelijk een punt te kunnen zetten achter een voetbalwedstrijd die tot in de verlenging onbeslist is gebleven. Dit maakt dat Paul le Pulpo zijn gelijk haalt.

Na 2 minuten en 40 seconden totaliteit begint de zon voorzichtig weer achter de maan vandaan te kruipen. Weer verschijnt een diamanten ring. Gedeeltelijk verduisterd zakt de zon weg achter de bergen. Vrij vlot daarna wordt het ook donker, en begint de wind aan te wakkeren. Wanneer de laatste groep mensen weer vertrekt naar het stadje is de wind zelfs stormachtig, blaast over en door alles heen en bedekt alles met jachtsneeuw. In allerijl wordt de tent en alles wat hier dit kampje zo knus en leefbaar maakte opgevouwen, ingeladen en weggereden. Dan vertrekken ook de laatste trucks en jeeps weer naar El Calafate.
Een dag als deze vergeet je niet snel. Het was de reis en de kou en het vele gedoe meer dan waard. Dat er een kans was dat we hier helemaal niet terecht zouden kunnen door een staking op het vliegveld en dat de kans erg groot was dat het te bewolkt zou zien ook maar iets te zien is naar de achtergrond gedrongen.

De afgelopen dag was er eentje waarover je aan eventueel nageslacht zou willen vertellen. Een intensieve dag, van voor zonsopkomst tot ruim na zonsondergang overweldigende dingen gezien en meegemaakt. Op het laatst zelfs uitgenodigd om een verjaardag binnen te vallen in El Calafate, zonder van die buitenkans gebruik te maken. Morgenochtend is de terugvlucht naar Buenos Aires.
Het enige waar ik me wel over verbaas: dat chocoladetentje, El Ba´r, waar ik echt naar toe zou moeten, en die zo centraal zou zitten dat het onmogelijk is er voorbij te lopen is werkelijk onvindbaar…

Inmiddels twee dagen verder, en ook in die tijd heb ik de toerist uitgehangen.
Van individuele reiziger, ben ik nu groepsreiziger geworden. Dat leed gistermiddag een zeer uitgebreide bus- en wandeltour. Die kwam redelijk als een verrassing: ik was net van plan ergens in de stad te kijken of er festiviteiten zijn rond Nueve de Julio, een nationale feestdag, die, nu het land 200 jaar onafhankelijk is extra speciaal zou kunnen zijn.
Het heeft het lijstje van nog te bekijken dingen flink bekort. Zelfs de tangoshow heb ik nu gezien: een broadway-achtig spektakel, met eten erbij, in een groot theater. Niet te missen als je in de buurt bent.

Vanmorgen was het zwaar om wakker te worden. Veel te vroeg werd er ontbeten, en om 7 uur vertrokken we richting vliegveld voor de vlucht naar het koude zuiden.
Mijn eerste stoel viel tegen: 34E in een MD88 heeft geen raam, maar een blinde muur. Het raam een rij ervoor is er eentje waar je met heel veel moeite de motor kunt zien, maar dat die daar hangt was al duidelijk: het is er een gruwelijke herrie. Gelukkig waren de stewardessen zo lief me te upgraden naar de nooduitgang. Een zee van beenruimte, en goed zicht door maar liefst 3 ramen. Als het niet op zo veel plekken bewolkt was geweest was het nog beter, maar je kunt niet alles hebben.

Door de, hier kennelijk normale, vertraging kwamen we rond 13 uur aan in El Calafate. Temperaturen onder het vriespunt en besneeuwde bergen. Toch waait het niet zo hard, en echt koud durf ik ‘t ook niet te
noemen. Mooi droog vriezend weer.

Inmiddels is het half zeven ‘s avonds. Ongeveer een half etmaal na m’n terugkoms, en nog altijd helemaal bij kennis. Niet dat ik heel veel belangrijks gedaan heb, trouwens. Ouderwets geld gewisseld bij een wisselkantoor… kost veel tijd, maar de tijd zal straks leren wat het beste is. Zo op het eerste gezicht heb ik voor een heel gunstige koers pesos kunnen kopen. De Tomate Loco, die op de stoep ernaast werd verkocht heb ik links laten liggen.
Vervolgens naar het postkantoor, ouderwets een nummertje trekken en lang op je beurt wachten om een paar brieven te frankeren. Wat later passeerde ik een kruidenier met daarin een postagentschapje. Daar was het wel rustig…
Edoch, ik heb weer een mooi wandelingetje gemaakt, naar de begraafplaats. Of, begraafplaats, het is meer een soort mausoleum. Allemaal monumentjes met een soort altaar, een Jezusbeeld, soms wat planten, foto’s of een kandelaar. In veel gevallen kun je so op de kist van de overledene kijken. Achter glas, dat wel, maar toch. Het brengt de eindigheid van ons verblijf op aarde toch op een akelige maar ergens ook heel poëtische manier heel erg dichtbij.
De meeste monumenten zien er wel goed uit, maar sommigen zijn nogal vervallen of hebben iets beangstigends. Bijvoorbeeld doordat de planten die ooit op het altaar stonden inmiddels door het dak groeien, waar ruiten helemaal beslagen zijn (in combinatie met een wegrottende kist vind ik dat een beetje onsmakelijk idee) of staat het deurtje met daarachter de kist gewoonweg open. Beetje brrr, maar er wordt wel iets aan gedaan. Het ziet eruit of de hele boel flink onder handen wordt genomen, en deze plek blijft een must see; wat Novodevitsji is voor Moskou en Père Lachaise, is deze plek, de Recoleta-begraafplaats, voor Buenos Aires. De praalgraven hier, soms komplete tempels, en de muren waarin complete doodskisten zijn bijgezet, zijn stuk voor stuk monumentale gebouwen, en mensen die in hoog aanzien stonden bij leven, liggen hier nu te ruste.
Heel even heb ik met de gedachte gespeeld vandaag hier een berichtje te plaatsen met als titel “Op zoek naar Evita” en daaronder een foto van haar laatste rustplaats (en een flauwe opmerking als “ik heb d’r gevonden”) maar dat vind ik eigenlijk wel een beetje smakeloos…
Morgen vertrek ik voor 1 dagje naar een hotel hier in de buurt, en daarna ga ik echt de kou opzoeken. Een binnelandse vlucht van ruim 3000 kilometer zuidwaarts. Voor morgen is in Buenos Aires nog 15 graden voorspeld. Ik ga proberen daarvan te genieten, want waar ik naartoe zal gaan is het nu een heel stuk koeler dan dat. Veel koeler.

Het is nog steeds niet zo mijn ding. Toch heb ik me de afgelopen avond laten verleiden deel te nemen aan een kroegentocht. Het is inmiddels 7 uur in de ochtend, en het lijkt me zinniger wakker te blijven tot het ontbijt klaar is dan nog een uurtje slaap te pakken. Argentijnse nachten zijn lang…

Ach, en op zich was het helemaal niet zo hele verkeerd. Eerst indrinken met een paar slices pizza en wat glazen van dat vreselijke waterige Quilmes. Daarna wederom naar een kroeg op Plaza Serrano, het zelfde plein als waar ik de eerste avond doorbracht met een groep Brazilianen. Die waren ook nu weer sterk in de meerderheid, trouwens.
Vervolgens nog een ander kroegje, en daarna naar de Kika. Men beweerde dat dat de hipste club van Buenos Aires is, maar dat betwijfel ik. Echt heel veel stelt het niet voor.
Bij Kika blijf ik denken aan de briljante film van Pedro Alomodróvar, en veel minder aan een rare tent met LED-discolampen en een DJ die maar 1 beat wist te mixen.

Weer een dag verstreken. Weer een voettocht langs bijzondere plaatsen. Eers richting Plaza de Mayo, en vervolgens naar Puerta Madero, de oude haven. De havenkranen staan er verlaten bij. Alleen op de plek waar ze staan ligt nog rails. Het is meer decoratief dat ze er nog staan en in en verfje zijn gezet. Ook de oude pakhuizen, die verdacht veel lijken op de pakhuizen bij het Centraal Station in Amsterdam, zijn zo te zien onder handen genomen: het metselwerk ziet er perfect uit, maar in plaats van goederen zitten de pakhuizen nu vol met restaurantjes, en daarboven… appartementen of kantoren, misschien wel beide. De enige schepen die je ziet zijn museumschepen en pleziervaartuigen. Als herinnering aan de noeste arbeid die hier vroeger werd verricht staat er nog wel een gebouw in vervallen staat met een groot aantal betonnen graansiloś aan het water. Achter een wel heel erg gesponsord plein naast de Nederlandse ambassade. Een plein met de naam ‘Reina de Holanda’ ofwel Koningin van Holland is aangeboden door bedrijven als Akzo Nobel, Heineken, ING, Rabobank, Makro, Boskalis, Shell, Stork en Unilever.
Het standbeeld van het kleine meisje dat ongetwijfeld een net de luiers ontgroeide Beatrix voor moet stellen, kijkt recht op wat een kopie van de Erasmusbrug had kunnen zijn, en, iets verder, het standbeeld van Columbus achter de Casa Rosada.
Verder langs de haven wordt het steeds rustiger. Enkele opgeknapte pakhuizen staan zo goed als leeg, en bij de pakhuizen die wel zijn gevuld valt op dat er op de gekste plekken, soms zijn complete balkons ermee gevuld, condensors van airconditioners te zien zijn. Jammer: esthetisch gezien is dat net zo mooi als een hondendrol in een kristalglas. Gemiste kans dat het klimaat van deze nieuw verbouwde oude gebouwen niet centraal geregeld wordt. Soit.
Nog een stukje wandelen verderop kom ik bij een of ander parkje met daarachter een eettentje van het kaliber waar de GGD je voor waarschuwt. Ik besluit daar mijn lunch te gebruiken. Een broodje chorizo met zelf te kiezen sausjes en salades, met een halve liter cola erbij, voor omgerekend zo’n drie euro. Krijg je helemaal gratis veel aandacht van duiven en mussen bij.
De plastic tuinstoeltjes bij dit eettentje geven uitzicht op een kade langs een soort verlande waterpartij. Lago nogwat..
Na dit bezoekje aan het compleet opgeknapte Puerto Madero ga ik naar het wat spartaanse San Telmo. De weg ernaartoe oogt wat rommelig. Een druk gelijkvloers verkeersplein, met daarbij ook nog eens gelijkvloerse spoorwegovergangen zonder slagbomen. Het is fascinerend om te zien hoe een goederentrein stapvoets, luid toeterend, probeert zich een weg te banen door een enorme massa auto’s, bussen en vrachtauto’s. Ook liggen er wat zebrapaden waar je, al zijn ze voorzien van stoplichten, met gevaar voor eigen leven naar de overkant kunt.
Maar een paar straten naast een plek waar nog geen krom grassprietje te bekennen valt, zie je hier weer de matrassen op de stoep liggen. Als de avond valt, is dit het hotel van de daklozen.
San Telmo zelf is een erg bijzondere wijk. Haast een dorp binnen de stad. Prachtige in koloniale stijl opgetrokken huizen, sommigen als nieuw, anderen zien eruit of ze elk moment om kunnen vallen, maar wel zeer indrukwekkend. De wegen zijn gelegd van straatklinkers, en er liggen nog tramrails ‘ al rijdt er aldecennia geen tram meer door de straten. Ook de oude overdekte markt, waar de meeste slagers en groentenboeren zijn vervangen door handelaren in kleding en prullaria. Wie interesse heeft in oude Duitse brieven, kaarten en postzegels uit de jaren 40 kan ze hier bij de vleet kopen. Net als complete antieke kasten en trappen, die je helaas zelf weer in elkaar moet zien te puzzelen.
Ook zit in deze markt een kroegje waar met grote interesse de wedstrijd Duitsland-Spanje wordt gevolgd. De eerste helft is al bijna afgelopen en het staat nog 0-0.
Na nog wat verdere omzwervingen besluit ik de laatste 10 minuten van de wedstrijd vanuit een café vlakbij Plaza de Mayo te gaan bekijken onder het genot van een kopje koffie. Spanje heeft al een doelpunt gescoord, maar er kan natuurlijk nog vanalles gebeuren… en een bakje koffie is nooit weg.
De stand blijft ongewijzigd, en in de nabeschouwing krijg ik alsnog alle boeiende momenten van de wedstrijd voorgeschoteld.
Wat er ook zal gebeuren, de club die zondag wereldkampioen wordt komt uit Europa en heeft nog nooit eerder ‘t kampioenschap gewonnen. Zoveel is reeds zeker.

Nog steeds in Buenos Aires. Het is vandaag wat frisser dan gisteren en miezert ook een beetje. Ik schat het een graadje of 15. Om wat rond te lopen door een nog onbekende plaats is dat helemaal niet zo’n gek weer. Dat heb ik dus ook gedaan. na een eerste verkenning gisteravond, die bestond uit een taxirit met een groep Brazilianen naar een plein stampvol kroegen met veelbelovende uithangborden, meldend dat je hier 24 uur per dag terecht zou kunnen. Hotsee.
Na thuiskomst, een paar uurtjes slaap en de belangrijkste maaltijd van de dag begonnen aan m’n verkenningstocht. In mijn hoofd kristalliseert langzaam een lijstje uit waaruit duidelijk moet worden wat ik in wil slaan qua souvenirs en wat vooral niet.
Mijn koffer was bij vertrek al redelijk vol, en ik ben zo onverstandig geweest voor vertrek niet naar mijn banksaldo te kijken. Op dit moment hoef ik nog niet bij te pinnen, maar toch rijst de vraag; straks bijpinnen, of, om helemaal uit te sluiten dat de bank voor mij rode inkt moet gaan aanschaffen, wat euro´s omwisselen voor pesos?
Edoch. Er zijn belangrijker zaken. Zoals Uruguay tegen Nederland. Voor de verandering heb ik eens een wedstrijd bekeken. Ik heb mijn spaarzame vrije tijd besteed aan het lopen naar ‘t park tussen Calle Florida en het treinstation, waar Hyundai een groot gesponsord TV-scherm heeft staan, waar de wedstrijd in loepzuivere HD-kwaliteit is te bekijken.
Wrang, maar voor de doelpunten van Uruguay, zelfs die in de verlenging, werd vele malen harder geklapt dan voor die van de jongens waarvan het shirt zo oranje is dat ‘t pijn doet aan je ogen. Toen Nederland de eerste bal in het net tikte, was dat woor welgeteld 2 mensen aanleiding te gaan springen en dansen. Toen het tegendoelpunt erin werd geschoten, daarentegen, leek het wel of er een storm opstak. Ook mooi om te zien voor een neutrale toeschouwer als ondergetekende.

Na een behouden vlucht ben ik veilig aangekomen in Buenos Aires. Ik geniet nu van gratis internet in een jeugdherberg. Dat mag ook wel, want hun gratis busje reed om half zeven voor het laatst, dus heb ik in de buidel moeten tasten voor een ritje hierheen. Ter vergelijking: een auto met chauffeur vanaf het vliegveld naar het gentrum kost ruwweg hetzelfde als 4 overnachtingen. Omgerekend een kleine 40 euro. Heb je wel comfortabele stoelen en geblindeerd glas voor.
Ik heb m’n eerste pesos op zak. Ik heb 700 pesos gepind (kennelijk was 2000 boven m’n dagelijkse limiet – jammer, want de berekende transactiekosten zijn best flink)

✓ Fotocamera
✓ Batterijen
✓ Geheugenkaartjes
✓ Telefoon
✓ Oplader
✓ Wereldstekker
✓ Toilettas
✓ Handdoek
✓ Shampoo
✓ Broeken
✓ Sokken
✓ Ondergoed
✓ Shirts
✓ Sweatshirts
✓ Eclipsbrilletje
✓ Lang ondergoed
✓ Muts en sjaal
✓ Handschoenen
✓ Dikke gevoerde winterjas

Ooit las ik in het Noordhollands Dagblad een column. Een klaagzang. De schrijver was er niet zo blij mee dat hij zich als journalist nog moet bewijzen voor erkenning. Ooit was de krant een meneer, nu is de lezer een kritische nieuwsconsument.
Nog geen week later sprak diezelfde krant, in de gedrukte versie, over de Achterhoek als een streek in “het oosten van Overijssel” toen VVV Kop van Noord Holland aankondigde dat ze de guerilla-aktie van het Achterhoeks Bureau voor Toerisme misschien als bron van inspiratie gingen gebruiken.
Als een volleerd polemist heb ik daarop gereageerd door de krantenredaktie een bericht te sturen waarin ik gekscherend opmerkte dat het misschien verstandig was daarbij de term “West Friesland” te vermijden, omdat dat eerder goed zou zijn voor de promotie van de omgeving rond Stavoren dan van de afgelegen gebieden in het noorden van Noord Holland.
Naast het al getoonde kennelijke gebrek aan algemene ontwikkeling door een bekende regio van dit land aan een andere provincie toe te dichten, etaleerde Meneer Krant nu ook een schijnbaar gebrek aan humor en respect; op mijn berichtje kwam zelfs geen ontvangstbevestiging retour…

Afgelopen week moest ik aan dit bovenstaande terugdenken bij het zien van een nieuwsuitzending van Omroep Gelderland. De aanleiding is ellendig; een groepje Britse jongelui fietst door Europa om geld in te zamelen voor Help for Heroes, en de een of andere neanderthaler vond het nodig hun tentje leeg te roven en vervolgens in brand te steken toen deze mensen even het dorp in waren gegaan om een fietsband te laten plakken. Sneu. zeker bij het zien van de verkoolde resten van een fotocamera had ik erg met hen te doen.
De route waarlangs wordt gefietst, is er eentje langs plekken die een belangrijke rol hebben gespeeld in de Tweede Wereldoorlog; er verschijnt keurig een kaartje op het scherm met een route van Caen naar Arnhem langs bekende slagvelden, maar er gebeurt iets raars; Duinkerke ligt ineens niet meer aan de Franse kust, daar waar de getoonde route een bocht maakt, maar een goede 50 kilometer verderop, ongeveer op de plek van Diksmuide in België. Vreemd; een heel stuk verder op de route, in een heel ander land, ver van de plek waar iedereen die in groep 8 van de basisschool aardrijkskunde of geschiedenis heeft gehad denkt dat het ligt. Ook na inspectie van verschillende landkaarten heb ik in de buurt van Diksmuide geen tweede “Duinkerken” kunnen ontdekken. Het lijkt erop dat iemand Duinkerke niet kon vinden omdat het op landkaarten meestal gespeld wordt als Dunkerque, en daarom maar ergens ‘in de goede richting’ een stipje heeft neergezet en er een naampje bijgeplakt. Als een soort tegenhanger van de zo vaak vervloekte Google-journalistiek. In plaats van een halve minuut te verspillen aan het opzoeken, kun je tenslotte ook op je intuitie afgaan. Morgen zijn ze ‘t toch vergeten. Meestal, tenminste.

Een protestpartij die zich met populistische en gedurfde stellingen in de kijker speelt is op zich niets bijzonders, maar de nieuwe burgemeester van Reykjavik is niet alleen de leider van Besti Flokkurinn, de Beste Partij maar was al bekend als komiek en acteur. Niet verrassend om dan met voorstellen te komen als gratis handdoeken in alle zwembaden, een ijsbeer voor de dierentuin (in plaats van het neerschieten ervan, als nu gebeurt), de opening van een Disneyland bij het vliegveld en boven alles een drugsvrij parlement in 2020.