Precies 10 jaar geleden staarde ik op een camping tussen de Duitse plaatsen Rastatt en Gernsbach voor het eerst naar de zon terwijl deze zich verschool achter de maan. Puur geluk; de weersvooruitzichten waren niet top, er waren wat wolkjes zichtbaar en kort na het schouwspel ging het zelfs regenen en werd onze tijd noodgedwongen besteed in een kroegje waar halveliterflessen bier werden verkocht, maar het maakte enorm veel indruk. Veel meer dan ik verwacht had. De enige reden om naar Duitsland te gaan om te kijken, was omdat het toch relatief in de buurt was. Rastatt Gernsbach was makkelijk en goedkoop te bereizen. We deelden een auto met z’n vijven. De eerste keer dat ik op vakantie ging met een groepje mensen die ik op internet had leren kennen.
Ja, en dan heb je voor het eerst in je leven met een ongelooflijke snelheid een muur van duisternis op je af zien komen, en in de lucht zie je een gat, een zwarte schijf met stralend licht eromheen, dat naar je lijkt te staren. Mijn eerste gedachte was; de volgende wil ik ook zien.
De rest is geschiedenis. Er volgden zonsverduisteringen in Afrika, boven de zuidpool, in de woestijn, op de Siberische toendra en op de oceaan. In de afgelopen 10 jaar heb ik nu 7 totale zonsverduisteringen gezien, en drie ringvormige in Penonomé, Madrid en Kourou. Da’s ook meteen het leuke. Je ziet nog eens wat van de wereld.

This entry was posted on Tuesday, August 11th, 2009 at 11:36 am and is filed under Space.