Het is weer over. Lowlands 2009 is voorbij. Het rook anders dan andere jaren. De looproutes lagen bij vorige edities bezaaid met houtsnippers, wat een wat weeïge, maar ook lekkere geur gaf. Puur broeikasgassen die je rook, en rottend hout werkt sterk verzurend op de bodem… misschien dat ze ‘t daarom niet meer strooien.

Vrijdag

Het weekend werd vrijdag sfeervol geopend door Roosbeef. Al jaren sjouwt ze rond over ‘t terrein, vorig jaar bezorgde ze zelfs per bakfiets m’n krantje op camping 1, en nu opent ze geheel in stijl dit gezellige evenement. Na afloop even een lange verkwikkende wandeling naar de andere kant van het terrein om ‘t staartje White Lies mee te pikken, en dan terug naar India voor de volgende roodharige zangeres; La Roux.

Bij Bon Iver was het druk in de tent, en da’s een heel mooi excuus om buiten in ‘t zonnetje op je rug in ‘t gras naar hun deuntjes te luisteren.Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik ook het optreden van Lily Allen gezien heb, en ‘k vond ‘t nog leuk ook. Misschien komt dat omdat ze een paar jaar geleden gepland stond, maar door een verkoudheidje werd vervangen door Tinariwen… ook leuk, maar voor m’n gevoel heb ik nu ingehaald wat ik destijds min of meer had gemist

Na het optreden van Lily Allen heb ik iets verantwoords gedaan; terwijl Opeth, volgens het Lowlands dagblad Daily Paradise Noors, volgens mij toch echt Zweeds, door de speakers schalde, stond ik naast de Grolschtent in de rij te wachten. En te wachten. Te wachten om de droomwereld binnen te gaan; een poort in de vorm van een roze schedeltje met hersenkronkels, bewaakt door norsig ogende types in knalroze militaire uniformen, en daarachter een betonnen binnenplaats die leidt naar.. iets? Door het lange wachten hóéfde ik niet eens meer tekiezen tussen Selah Sue en Ska-P… ik stond het immigratieformulier voor de Droomwereld in te vullen terwijl hun beider optredens begonnen. En verwacht niet dat je wegkomt met onzinantwoorden op de gestelde vragen; je wordt gegarandeerd door de bewakers uit de rij gepikt en aan de tand gevoeld. Met treffende vragen die je dwingen over dingen die we eigenlijk net iets te makkelijk aannemen na te denken. Als je eindelijk, na een paar keer achterin de rij te zijn gezet, zover bent dat je het hokje waar de ‘douanier’ zit binnen mag, is het nog niet afgelopen. Eerst moest ik schouder aan schouder gearmd met een Engelssprekende festivalganger die ik nog nooit van mijn leven gezien had, elf keer in de lucht springen voor ik eidelijk, als allerlaatste van de vrijdag een paspoort met stempels en een bankbiljet toegestopt kreeg en de Droomwereld binnenmocht. Een gang van manshoge geblindeerde dranghekken, die je terugbrachten naar de alledaagse realiteit. Lang na het aansluiten in de rij naar de Droomwereld, ben je weer op het punt van vertrek. Zoals bij elke reis. Wat blijft is de ervaring.

Na deze ervaring toog ik richting Bravo voor een kort bezoekje aan 2 many DJ’s, naar de Alpha voor The Prodigy. Te druk, en heel eerlijk gezegd vond ik hun optreden niet bepaald iets om over naar huis te schrijven.

Zaterdag

Ook zaterdag was ik verantwoord bezig; de theatervoorstelling Will You Ever Be Happy Again van Sanja Mitrović, samen met Jochen Stechmann gaat over herinneringen, kindertekeningen van vallende bommen, paspoorten, oorlogen, politieke spelletjes tussen oost en west en misselijkmakende spreekkoren van hooligans. Beide acteurs komen uit een land dat zich herstelt na een oorlog, en een van hen heeft bewust van dichtbij een oorlog meegemaakt. Zware kost, maar zeer de moeite waard, en hee, na afloop kon ik weer fijn een tijdje in het gras liggen. Luisteren naar Moke, bijvoorbeeld. Dat geeft voldoende energie om de lawaaiige Finnen van Sonata Arctica eens van dichtbij te bekijken. Dat ging goed; het was verrassend rustig bij dat optreden. Zo ongeveer het tegenovergestelde van dat waar ik daarna een glimp op probeerde te vangen.

De ‘verrassingact’ Them Crooked Vultures die eigenlijk al niet zo geheim meer was. Wélke band zou spelen was niet zozeer de verrassing, maar wàt ze zouden spelen, en wat voor stijl deze doorgewinterde muzikanten hun nieuwe band meegeven… dat was de verrassing.
Helaas voor mij; bij dat optreden was het zo druk dat ik het na een tijdje verkoos eens een half uurtje te gaan zweten in de sauna. Het weekend is niet compleet als je daar niet hebt gezweet.

Lekker op het bovenste treetje zitten terwijl water met eucalyptus over de gloeiendhete stenen wordt gegooid en het zweet letterlijk
uit je poriën gútst. Het enige dat ontbreekt zijn berkentakken – of misschien een takje bamboe – om dode huidcellen lekker van je zachte velletje af te slaan.
Even afkoelen, buiten, met een witte saunahanddoek om m’n lendenen geslagen heel even het optreden van Maxïmo Park, in de Alhatent, aan de overkant van het water gadeslaan, en vervolgens terug naar het zweethok. Mezelf mentaal voorbereiden op de koude douche. Niet fijn, maar hoort erbij… en als je die achter de rug hebt, voel je je veel beter. Pijntjes in voeten en rug verdwijnen, als bier uit je glas. Eerlijk waar. Zelfs zo goed dat ik weer helemaal naar de Bravo slof om bij het optreden van Vitalic tot de conclusie te komen dat ik Kyteman toch echt echt écht niet wil missen. Gelukkig maar, want het optreden van Kyteman met orkest was echt verpletterend goed.

Geen spijt dat ik voortijdig bij Vitalic wegliep… Komt nog bij dat ik de Bravo niet echt een hele fijne tent vind. Het geluid daar klopt niet… lijkt wel of ‘t er, als je niet direct aan het dranghek staat, raar galmt. Da’s niet alleen nu zo, maar vorig jaar ook, en daarvoor ook al… Voor mij ook de reden dat ik later op de avond niet al te veel tijd heb gespendeerd bij Paul kalkbrenner.

Zondag

Weer een paar local heroes aan de gang in de India. Bertolf en Miss Montreal. Die treden allebei heel geregeld op allerhande feestjes op, maar toch… een erg leuk dubbeloptreden. Al haalt ‘t ‘t niet bij wat De Staat wat later laat zien in de Grolsch.
Druk, dus alweer is het gras naast de tent te te prefereren boven een staanplaats in de tent zelf. Je krijgt de sfeer en de dynamiek van het optreden prima mee, en kweekt meteen een bronzen kleurtje op je snuitje.

Omdat Enter Shikari niet kon boeien, ben ik weer cultureel gaan doen in Juliet. Helmer Woudenberg droeg met veel gevoel een snijdende monoloog voor over een Amsterdamse jongen, Hartog genoemd, die als enige van een groot gezin de Tweede Wereldoorlog overleefde. Heel aangrijpend.

Later, in de Alpha, speelde Snoop Dogg. Geen superoptreden, maar hij was zichtbaar blij (met zichzelf). Zijn microfoon leek meer op zo’n riem die boksers omgegespt krijgen als ze iets hebben gewonnen, en in blingbling stond daarop zijn artiestennaam. En dan presteert ie het alsnog om om de zoveel seconden ‘What’s my name’ te roepen.

Nee, dan vond ik persoonlijk Little Boots een stuk charmanter. Een mooi elegant wezentje die prettig in het gehoor liggende deuntjes ten gehore brengt, en vanaf het podium heel vriendelijk vraagt een beetje lief te doen voor haar broer die binnen de omheining staat waarin de geluidsmensen hun werk doen. Heel even is een schuchter ogende jongen met ietwat verwilderd halflang haar het centrum van de aandacht, voor die weer welverdiend teruggaat naar de klanken van Little Boots.

Meteen daarna de enige act van ‘t weekend die ik geel aangekruist en blauw omcirkeld had gemarkeerd op m’n programmablaadje. La Caravane Passe. Net als hun geweldige nummer over sla, tomaat en ui gewoonweg verplichte kost voor wie er ook maar enigszins van, laat ik ‘t, al komen deze jongens uit Frankrijk, voor ‘t gemak oostblokmuziek noemen. Heel fijn

Terwijl de laatste tonen van La Caravanne Passe wegstierven, besloot ik weer in het bootje naar het saunaeiland te vertrekken.
Weer ongeveer hetzelfde ritueel; klein halfuurtje zweten op het bovenste plankje, tijdje buiten zitten, terug het zweethok in, en dan afdouchen met koud water. De kerel die me koud af moest douchen was iets strenger dan de mevrouw die dat gisteren deed. Tot tweemaal toe drong ie er, vriendelijk, niet sadistisch, op aan wat dichter bij de uitstroomopening van de tuinslang te komen, als ik weer proestend achteruitdeinzde voor de kouwe straal water. Ik hou niet zo van kou.

Helemaal fris en fruitig liet ik me weer overvaren, en kon aldaar nog een riant staartje van het optreden van Bloc Party meepikken, alvorens ik naar ‘dat ouwe mens’ vertrok… en wát heb ik me daarop verkeken! Zonder overdrijven zette Grace Jones het meest indrukwekkende optreden neer van deze, en misschien wel elke, editie van Lowlands. Ze heeft niet alleen veel energie voor iemand van 61, ze heeft veel energie voor iemand die ademt. Haast onmenselijk. Tussen elk nummer wisselt ze in seconden van het ene oogverblindende kostuum naar het volgende, ze blijft elegant en stijlvol, zelfs als ze in één teug een glas rode wijn wegtukkelt voor ze I’ve seen that face before ten gehore brengt, zelfs als ze vertelt dat ze in het verleden graag in Amsterdam naar de iT ging om op handen en voeten tussen extravagant uitgaanspubliek te dansen, ja zelfs als ze van het podium afstapt, een flinke teug neemt van de blow van een jongen op de voorste rij, en daarbij de opmerking ‘That’s a good spliff’ plaatst. Ze is een diva, een stijlicoon, en zelfs de meest cynische azijnpisser kan niet anders dan bewonderend toekijken hoe ze al hoelahoepend Slave to the Rhythm staat te zingen.
Voor mij bewees ze het verschil tussen een leuk bandje en een artiest. Tussen muziek en kunst.

Ik kon weer eens niet kiezen wat ik had willen zien ná het optreden van Grace Jones. De keus was tussen Peaches en de Arctic Monkeys. Uiteindelijk betekende dat dat ik een hele tijd naar Hanggai heb gekeken, en daar heb ik absoluut geen spijt van. Wat maken die Mongolen geweldige muziek (en nee, ik scheld niet… ze komen uit Binnen-Mongolië) en wat krijgen ze een na drie dagen best redelijk geradbraakt publiek nog lekker mee.

Iets na middernacht vind ik het een mooi moment even wat te gaan zitten. Weer naar de Foxtrot, maar dit keer om te lachen en m’n voeten (weer) rust te gunnen voor de sfeervolle afsluiter van de avond. Nadat de komedianten hun kunstje hebben gedaan draait Kees van Hondt de meest bizarre platen aan elkaar, terwijl de plastic opblaasbeesten en bamboetakken door de lucht gaan, mensen met vloerplanken, dranghekken en picknicktafels sjouwen en er haasje over wordt gesprongen.
Wie van dreunende bassen houdt kon de avond nog afsluiten bij The Darkraver en Boys Noize, maar ik vind het half vijf wel leuk geweest.

Maandag

De zon brandt me uit m’n tent. Bagage inpakken is een eitje, en de terugweg vinden naar de parkeerplaats ook, maar vanaf dat moment was het dikke ellende. Als elk zijweggetje moet ritsen, betekent dat automatisch dat parkeerplaats 1 en 2, redelijk vlot leeglopen, terwijl P3 er een uur of 5 over doet leeg te stromen. Chaos.

Zoals iedereen die op tijd wakker moet worden heb ik een wekker. De mijne wekt me niet alleen door de radio aan te zetten, maar ook met licht. Ik heb een Philips Wake-Up Light. Een HF3461/01 om precies te zijn. Je kunt ‘m ook als leeslampje gebruiken, en er zelfs de tijd op zien!
Werkt het? Ja… in een verduisterde kamer of als je wakker moet worden voor het buiten licht is geeft de lamp die een half uurtje voordat de wekker afgaat langzaam steeds feller gaat branden net een extra duwtje in de rug. Ik word geregeld voor de wekker wakker, puur en alleen omdat er een gloeilamp van 70 watt naast me staat te gloeien. Nog steeds ben ik de eerste uren van de dag niet te genieten, maar dat zal wel genetisch zijn. Ik ben in elk geval wákker.

Als ik het apparaat wil blijven gebruiken zal ik dus volgend jaar lampen in moeten slaan, want de 70-watters worden binnen niet al te lange tijd verboden, en fatsoenlijke lampen zijn meestal niet dimbaar. Met alle respect snap ik ook werkelijk niet waarom voor een fittinkje is gekozen, en niet voor een clustertje LED-jes die samen daglicht emuleren. De Living Colors van dezelfde fabrikant bewijst dat dat kan, en is een heel stuk innovatiever dan een wekkerradio met ingebakken PLC-gestuurde lichtdimmer. Stuk duurder om te maken, dat wel…

Mijn wekker heeft ook wat rare trekjes. Toen ik korte tijd geleden terugkwam van vakantie, bleek bij terugkomst de lamp van mijn wekker voluit te branden. Ik gaf mezelf de schuld, en ben zelfs rekensommetjes gaan maken om het aantal uren in drie weken vermeningvuldigd met het vermogen van de lamp om te rekenen naar kilowatturen. Niet dat dat ook maar iets aan de situatie zou kunnen veranderen, maar het maakt onderdeel uit van het verwerkingsproces van kleine tegenslagjes.
Pas ben ik weer een paar dagen van huis geweest. Omdat ik het mezelf toch een beetje verweet heb ik voordat ik de deur achter mij dichttrok extra goed gecontroleerd of er geen wektijd ingeprogrammeerd stond én of de lamp uitstond. Dat was het geval, maar ook nu werd ik bij thuiskomst getracteerd op een lamp die fel schijnend naast mijn bed stond te staan. Puur rationeel gezien zou dat niet moeten kunnen, tenzij er iets gemeens in het PLC van de wekker geprogrammeerd zit, dat ervoor zorgt dat als je ‘m enige tijd met rust laat hij spontaan voor bedlampje gaat spelen. Als een ‘Hallo, ik ben er ook nog!’
Waar gaat het heen als zelfs huishoudelijke apparaten zich ontpoppen tot ordinaire aandachtshoer?

Precies 10 jaar geleden staarde ik op een camping tussen de Duitse plaatsen Rastatt en Gernsbach voor het eerst naar de zon terwijl deze zich verschool achter de maan. Puur geluk; de weersvooruitzichten waren niet top, er waren wat wolkjes zichtbaar en kort na het schouwspel ging het zelfs regenen en werd onze tijd noodgedwongen besteed in een kroegje waar halveliterflessen bier werden verkocht, maar het maakte enorm veel indruk. Veel meer dan ik verwacht had. De enige reden om naar Duitsland te gaan om te kijken, was omdat het toch relatief in de buurt was. Rastatt Gernsbach was makkelijk en goedkoop te bereizen. We deelden een auto met z’n vijven. De eerste keer dat ik op vakantie ging met een groepje mensen die ik op internet had leren kennen.
Ja, en dan heb je voor het eerst in je leven met een ongelooflijke snelheid een muur van duisternis op je af zien komen, en in de lucht zie je een gat, een zwarte schijf met stralend licht eromheen, dat naar je lijkt te staren. Mijn eerste gedachte was; de volgende wil ik ook zien.
De rest is geschiedenis. Er volgden zonsverduisteringen in Afrika, boven de zuidpool, in de woestijn, op de Siberische toendra en op de oceaan. In de afgelopen 10 jaar heb ik nu 7 totale zonsverduisteringen gezien, en drie ringvormige in Penonomé, Madrid en Kourou. Da’s ook meteen het leuke. Je ziet nog eens wat van de wereld.

Since it’s alomst 3 years ago since the last update on my life, written in this lingua franca, I will once again sum things up.
Let’s see.. to continue where the last update ended; everything came to a good end. I did get to see the annular solar eclipse in French Guiana. The possibility to combine a trip there with both viewing the sun partially getting obscured by the moon shortly after sunrise from a beach overlooking the Atlantic Ocean, and the planned launch of an Ariane rocket made it really, really worthwhile to undertake that trip. Eventually, it turned out to be too good to be true – the rocket launch was postponed till after my flight back home, but, wow, I did have a lovely holiday. I spent a night in a hammock on an open boat in the middle of piraña infested waters, in the middle of one of the most breathtaking natural reserves you can imagine, where I woke up to the call of birds while the fog crept up the hillslopes in the distance. Drove all the way from Cayenne to de border with Suriname, and crossed the Maroni to visit places like Albina and Bigiston.
Needless to say, I took numerous photos during that trip.
Also, obtaining a new job turned out to be no problem at all. A secondment agency offered me a job, starting right after I returned back home from my trip to French Guiana, and I still work for them. I moved to another place, too. In may 2008, I moved to a small commuter town named Weesp.
Also in that year, yet again, I got to see a solar eclipse. A total one, which I observed from the banks of the river Ob in the city Nizhnevartovsk. Of course this was combined with a nice trip through Russia with stops in Yekaterinburg, Moscow and Golden Ring cities like Vladimir, Suzdal and Sergiev Posad. Both the Diamond Ring and the Golden Ring, combined in a single trip… not bad!
Speaking of rings… this year, too, I managed to see the total solar eclipse. Since it would be the longest one of the century, it sounded like a good plan to go for maximum duration. Which happened to happen at sea, where, luckily, a cruise ship would be present. Passengers and staff of this ship got to see a whopping six minutes, forty two seconds and three tenth of a second of totality. A period of darkened skies long enough to gaze upon that big hole in the sky in total awe, look around to see the twilight colors on the horizon, all around you on this big, big, almost ripple free ocean, see planets and bright stars appear in the sky, and for Peter Rogina and Kirsten Conant it was even long enough to pop a question, and a bottle of champagne afterward, since they decided that for them it would be a good thing to get engaged.

Peter and Kirsten. Best wished to them for the future.

For the rest, this cruise was a wonderful opportunity to see some more of the word, with port calls in South Korea, Japan and arrival in China. Finally, I can say that I climbed the Chinese Wall and walked in the Forbidden City.
Unfortunately, the high temperatures and the draft of air conditioners left their marks. At the moment, I’m feverish and sneezy.