Hierbij een update vanuit een internetcafé in Tianjin. Het is gelukt de langste zonsverduistering van deze eeuw te bekijken bij een nagenoeg onbewolkte hemel, op volle zee. Doordat het schip meevoer met de schaduw van de maan, werd de duur ervan opgerekt met maar liefst 3 seconden tot 6 minuten, 42 seconden en 3 tiende. Een Japans schip voer ons integen, dus voor hen zal het juist korter hebben geduurd. Dat noem ik efficiënt.
Inmiddels ben ik terug op het vasteland van China. Vannacht zal ik voor het laatst op de boot slapen, en daarna is de cruise echt definitief over. Ik durf het eigenlijk niet toe te geven, maar ik heb ervan genoten. Het is stiekem best fijn om elke dag schandalig in de watten gelegd te worden door de bijna 600 man personeel aan boord van de boot. Maar vergeet dat ik dat gezegd heb. Cruisen is voor uitgebluste ouwe mensen.

Nou, ik ga ervandoor. Later vandaag vertrekt mijn vlucht naar Peking, en over een paar dagen stap ik op de boot, met de bedoeling de langste zonsverduistering van deze eeuw te gaan bekijken op de plek waar ie echt het allerlangste duurt. 6 minuten en 39 seconden lang zit de maan voor de zon.
Voor wie het leuk vindt bestaat er een webcam met zicht op de boeg van de boot, en die is te bekijken via dit linkje.
De zonsverduistering zelf en de aanloop ernaartoe zal ongetwijfeld weer te zien zijn via de site van de Universtiteit van North Dakota en het Japanse LIVE! ECLIPSE.
Veel plezier daarbij, en tot later.

Er wordt gefietst in Frankrijk. Vandaag was er veel gedoe over de oortjes; de ASO vindt dat wielrenners eigenlijk geen communicatiemiddelen mogen gebruiken tijdens het fietsen, maar de teams en de renners zelf zijn het daar niet mee eens. Uit protest werd er vandaag een groot deel van de tijd gezellig rustig aan in een groepje gefietst. Ideaal bewegend behang voor tijdens de siësta. Slaapt heerlijk.
Pas helemaal op het eind werd er gesprint voor de overwinning.

Onwillekeurig doet dit me denken aan een boek dat ik een tijdje geleden heb gelezen; 43 wielerverhalen van Tim Krabbé. Een man die ik associeer met schaken en met het Gouden Ei, maar niet direct met wielrennen. Toch schijnt hij een niet onverdienstelijk fietser te zijn, en, geloof het of niet, dit boek, grotendeels een bundeling van columns, is, zelfs voor iemand die net zo weinig om wielrennen geeft als ik, best leuk om te lezen. Zeker de eerste paar verhalen, waar koersen worden beschreven vanuit de eerste persoon. Je voelt haast de adrenaline die door de aderen giert tijdens het verwoed sturen en trappen. Je verbaast je net als hij zich verbaasde wanneer ‘dat’ waarvoor uitgeweken moest worden de koploper bleek, en een wedstrijd onverwacht maar welverdiend werd gewonnen. Mooi beschreven, en ook als actie mooier dan andere zaken die normaal schijnen te zijn; afspraken wie wanneer welke tussensprint wint, minder belangrijke koersen die worden ‘gekocht.’ Ik neem aan dat dat in elke tak van sport wel voorkomt, maar sportief is anders.
Je merkt ook duidelijk dat schrijven ook een uitlaatklep is voor Krabbé. Aan een onsportieve tegenstander wordt niet alleen gerefereerd met nogal krachtige woorden die ik hier niet zal herhalen, maar de betreffende persoon wordt ook met naam en toenaam genoemd. Ook sportcommentator Mart Smeets moet het ontgelden. Die schijnt de namen van renners op een tenenkrommend slechte manier uit de spreken. Als voorbeeld wordt een Franse renner aangehaald die volgens Smeets ‘Boeroe’ zou heten.

Het boek staat vermeld op de site van Selexyz en Bruna, maar is op dit moment alleen nog tweedehands te krijgen via Bol.com.

Vorig jaar verdween de papieren uitgave van DAG al uit het straatbeeld, nu verdwijnt ook website dag.nl

Zelfs taalkundig gezien is ‘Comic Sans Dag‘ hartstikke fout!

De beste manier om een argument te winnen is gelijk hebben. Creatief omgaan met feiten of zaken die je minder aanstaan verzwijgen kan op de korte termijn aandacht opleveren, maar is op de lange termijn niet vol te houden.
Zo’n drie weken geleden had Varkens in Nood weer een mediaoffensief. Ze presenteerde cijfers over voortijdige sterfte van consumptievarkens, volledig openbare statistieken die ieder jaar gepubliceerd worden, als zijnde ‘schokkende onthullingen’ en wat al niet meer. Inderdaad; het blijkt dat er wel eens een varken op een andere manier aan zijn einde komt dan ondersteboven aan een ketting, met doorgesneden luchtpijp en halsslagader. Een dag later volgde een pijnlijk filmpje van een big die, jammerlijk genoeg, levend in een kadaverton terecht is gekomen. Snakkend naar adem lag het beestje in een plastic bak temidden van dode soortgenoten. Dramatische aanblik, en ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat het zielig is. Sterker nog, mijn maag draaide om toen ik het zag.
Mijn maag stopte echter niet met draaien toen ik zag wat voor draai Varkens in Nood aan haar berichtgeving gaf. Niet alleen suggestief, maar platweg banaal. De sterfte op zich wordt omschreven als “een direct gevolg van de wijze waarop in Nederland wordt omgegaan met productiedieren” en het filmpje van de levende big in een ton ontbindende soortgenoten vormt het bewijs “dat sommige varkensboeren levende dieren ter destructie aanbieden.” Dat wekt min of meer de suggestie dat dieren onder erbarmelijke omstandigheden moeten vechten voor hun leven en met wat pech zelfs doelbewust levend in de loeihete Rijnmondse afvalverbrandingsoven worden geworpen. Alsof het gaat om iets dat structureel voorkomt. Vreemd, want gewoon toegeven dat het een incident betreft, het gevolg van een ongelukkige inschattingsfout waarbij een bewusteloze big voor dood is aangezien. Niet goed te praten, maar wel te verklaren.
Door op deze manier naar voren te treden zet Varkens in Nood haar geloofwaardigheid op het spel. Niet alleen door een incident op te blazen tot een vermeend structureel probleem, maar ook door dat gegoochel met cijfers. Veel kranten hebben het persbericht van Varkens in Nood over de “massale sterfte van varkens op de boerderij” haast letterlijk overgenomen. Voor zover ik weet is Trouw de enige krant die later, in een opiniestukje van de hoofdredacteur, met “een beetje het schaamrood op de kaken” wat afstand heeft genomen van het betreffende bericht.
Nu, weken later, kauwt een andere organisatie, Wakker Dier, de cijfers nog een keer uit en dient ze in haar nieuwsbrief opnieuw op.
Een briefschrijver stelt de, best legitieme, vraag “Ik las in de krant dat er een levend biggetje is gevonden in een kadaverton. Hoe kan zoiets gebeuren?” en krijgt daarop een tenenkrommend suggestief antwoord dat eindigt met “Wil je iets doen tegen deze wantoestanden? Koop dan biologisch vlees.”
Hoe zat het ook alweer met die sterftecijfers? In de gangbare varkenshouderij sterft zo’n 13 procent voortijdig, in de biologische veehouderij ligt dat op 20 procent. Ik ben geen rekenwonder, maar op basis van deze cijfers ben ik geneigd te zeggen dat het antwoord op de vraag van de briefschrijver een opvatting is die niet te onderbouwen is met feiten. Integendeel. Jammer, want ik heb het idee dat een dergelijke organisatie ook best een statement kan maken zonder daarbij de waarheid geweld aan te doen. Hun filmpje waarin op een ludieke en pikante manier duidelijk wordt gemaakt dat zij het onethisch vinden levende vissen open te snijden en te ontdoen van hun organen vind ik bijvoorbeeld best geslaagd.

Mijn advies? Als je ‘t zielig vindt dat diertjes worden doodgemaakt voor vlees of bont, eet of draag het dan niet. Als je wel zo nu en dan een hamburgertje wilt eten of het overdreven vindt een complete bedrijfstak zomaar te verbieden, ga daar dan vooral mee door. Luister naar anderen, maar blijf zelf denken. Die grijze dingetjes in je hoofd zitten er niet voor niks.