Lang heb ik het uitgesteld. Ik ben meestal niet al te happig op al die nieuwe zut, maar dit keer heb ik echter toch geïnvesteerd in iets wat nu hip en leuk is, maar over een tijdje wellicht niet meer. Ik heb een Poken; een klein plastic figuurtje met een groot handje. Door met dit handje een high five te geven aan iemand anders die ook een Poken bij zich heeft, verklappen de kleine wezentjes het een en ander over hun baasje. Geen persoonlijke dingen, maar wel wie wanneer zijn of haar handje tegen het jouwe heeft gedrukt.

Dat kan erg handig zijn. Volgens mij heeft iedereen die voor het wassen van een broek nog even alle zakken naloopt wel eens een briefje of een stukje van een bierviltje gevonden met daarop een haast onleesbaar telefoonnummer of mailadres van iemand waar je je niet direct meer een naam of gezicht bij voor kunt stellen. Wel herinner je dat je van een wildvreemde een pen moest lenen omdat je die weer eens niet bij je had, en het geklooi om via Bluetooth je nummer over te seinen aan andermans telefoon ook geen resultaat had. Moderne techniek is leuk, maar lang niet altijd gebruiksvriendelijk. Net als pen en papier, dus eigenlijk.

Ja, en iedereen heeft tegenwoordig zoveel MySpaces, Hyvesen, LinkedIns, Deliciousjes, YouTubes, Flickrs, Twitters, Last.fmmetjes, Facebooks, accounts op kansloze datingsites en andere al dan niet openbare profielen met lange ingewikkelde namen die haast onuitspreekbaar en onverstaanbaar zijn in een rumoerige omgeving. Als je die niet op hoeft te schrijven of over te typen, maar op de Poken op kunt slaan, die de dag erna in alle rust uitleest vanachter je computertje dan scheelt dat een hoop gedoe.
‘Van wie is het nummer op dit briefje’ verandert in een naam en een foto op ‘t scherm, voorzien met een linkje naar een plek waar je een berichtje voor die persoon achter kunt laten.

Het internet schijnt steeds socialer te worden, en maar al te vaak is een ontmoeting online aanleiding een keer iets te gaan eten of een film te kijken met iemand die je via de computer hebt leren kennen. Nu kan het ook andersom.

Een oud boek, tweedehands opgeduikeld via bol.com, is Joe ken call me uncle Klaas. Voor een groot deel had ik dit boek al gelezen. In 2004 stuitte ik op een website waar een groot deel van de mailwisseling die in dit boek staat afgedrukt integraal is overgenomen. Het is een bizarre polemiek tussen iemand die zich uitgeeft voor Nigeriaanse prins en zijn juridisch vertegenwoordiger aan de ene kant, en Klaas (junior en senior), advocaat B.I.E.F. Stuck van der Haas, verpleegster Juul aan de andere.
Het begint met een mailtje van de zeventienjarige prins Ado dat terechtkomt bij Klaas junior. Hij zegt hulp nodig te hebben om 14 miljoen die zijn overleden vader voor hem heeft achtergelaten in een kluis bij een Europese bank. Dat hoeft niet voor niets; in ruil voor de hulp van Klaas, biedt hij een vergoeding van 15% over dat bedrag.
De meeste mensen zullen een keer hun hoofd schudden, denken met een 419 te maken te hebben en het mailtje weggooien, maar Klaas doet dat niet. Hij meldt geïnteresseerd te zijn, en vraagt prins Ado te bewijzen dat hij het meent, door als voorschotje alvast twintigduizend Amerikaanse dollars over te maken naar zijn girorekening. Helaas; Ado stuurt bericht terug dat hij toch echt hulp nodig heeft om zijn vaders erfenis op te kunnen eisen, en vanaf dat moment gebeuren de vreemdste dingen. Klaas wil proberen de voogdij te verkrijgen over het arme weesje Ado, koopt bergen kleren en schaatsen voor hem, vertrekt naar Zuid Afrika met de bedoeling de Nederlandse tournee van Koos Kombuis voor te bereiden, maar krijgt daar een inzinking en raakt buiten beeld. Vanuit Nederland probeert Klaas senior grip op zijn zoon te houden, maar komt in het ziekenhuis terecht na een ongelukkige val van ‘t keukentrapje. Zijn gebroken been belet hem er niet van te proberen ‘verpleegster Juul’ te koppelen aan Ado, die maar wat graag toehapt.
Het levert een best vermakelijk geheel op. Bij vlagen krijg je haast medelijden als er weer een bizarre reactie volgt op de zoveelste poging van prins Ado om Klaas en consorten zover te krijgen dat ze ‘n flink pak geld overmaken naar Lagos. Zonder succes.
Mooi stukje scam baiting. Wat ik mis in dit boek, maar wel vond op de site zijn de illustraties. De vele showfoto’s van André van Duin die ‘Klaas’ naar zijn Nigeriaanse mailpartner verstuurde als waren het zijn eigen foto’s staan niet afgedrukt in het boek, en wat de inhoud was van de e-card die ‘verpleegster Juul’ naar Nigeria stuurde kunnen we ook slechts raden. Jammer.

Ik had me voorgenomen een lekker analyserend lapje tekst te produceren, waarin ik iets zeg over de bizarre gevolgen die het nu heeft dat Mousavi volgens de officiële tellingen bij de presidentsverkiezingen in Iran 33,75% van de stemmen heeft ontvangen. 1 op de 3, en in de hoofdstad Teheran zelfs een ruime meerderheid, durft er openlijk voor uit te komen dat ze het niet meer zien zitten de les gelezen te krijgen door een ultraconservatieve ayatollah en dito president. Het eindigt vooralsnog in chaotische taferelen die op het eerste gezicht lijken op wat eerder dit jaar gebeurde in Modavië.

De verslaggeving vanuit Iran in de aanloop van de verkiezingen, voor de massaprotesten en toen journalisten nog op straat mochten, was aanleiding voor kamerlid Martin Bosma van de partij die pretendeert te ijveren voor meer vrijheid aanleiding vragen te stellen aan minister Plasterk. Dat deed hij al eerder, toen ging het over de uitzendtijd van Sesamstraat, maar nu ging het over een lapje stof. Journaliste Nicole Le Fever was namelijk tijdens een journaalitem in beeld verschenen conform de wettelijke Iraanse kledingvoorschriften. Ofwel, met bedekt haar. Hoe bizar het ook mag zijn dat in de wet wordt bepaald dat, om het bijbels te omschrijven, ‘vrouwen zich waardig, sober en ingetogen kleden,’ is het nog veel vreemder dat men er hier kennelijk aanstoot aan neemt als iemand die te gast is in het buitenland zich aanpast aan de lokale gebruiken. Grappig genoeg heb ik veel meer moeite met gasten die zonder enige vorm van schaamte allerlei tempels of anderszins voor anderen heilige of speciale gebouwen binnenbanjeren in korte broek met bijpassende harige melkflesbenen en openluchtsandalen met witte sokken, maar als iemand er zo bij wil lopen, zal ik daar niet snel moeilijk over doen. Ze doen maar. En wat mijn voornemen betreft; in plaats van een analyse in elkaar draaien, zal ik een dezer dagen Persepolis, uiteraard in de oorspronkelijke Frans ingesproken versie, weer eens gaan bekijken.

De kruitdampen zijn opgetrokken, de verkiezingen (ruim) achter de rug. Het is duidelijk dat Europa een beetje polariseert; er zijn nogal wat zetels terechtgekomen bij partijen met nationalistische en xenofobe trekjes als NPD, BNP, FPÖ, Jobbik, Dedecker. In Nederland kreeg de persoon Geert Wilders maar liefst 334.846 voorkeurstemmen. Ondanks zijn positie op nummer 10 van de kieslijst is dat genoeg om 1 van de 4 zetels die de PVV verworven heeft op te eisen. De kans dat ie daarvoor zijn stoeltje in Den Haag opgeeft is klein. Beetje flauw, eigenlijk; als je iets niet wilt doen, moet je je er niet voor opgeven. Dit kan alleen maar mensen teleurstellen die toch al teleurgesteld waren, en hun onvrede kenbaar hebben gemaakt met het rode potlood.

De reden waarom iemand zijn stem gunt aan een bepaalde partij is altijd persoonlijk. Het is duidelijk dat er nogal wat ontevredenheid heerst, en er mensen misschien wel bang zijn voor het grote boze Europa dat steeds meer macht naar zich toeharkt. Zo is er sinds een jaar of tien zelfs een Handvest van de Grondrechten van de Europese unie, waarin wordt gesteld dat iedereen vrijheid van geloof en gedachte heeft, en dat lidstaten de doodstraf niet uit mogen voeren. Oei… zelfs dát mag een land niet meer zelf beslissen… tsjongejonge.

De opkomst bij de verkiezingen van vorige week was met gemiddeld 43,2% allesbehalve hoog. In Slowakije is zelfs minder dan 20% van de bevolking gaan stemmen, en in Griekenland, wat toch wel beschouwd wordt als de bakermat van de democratie kwamen maar 6 van de 10 kiesgerechtigden opdagen. Kennelijk leeft het niet, en da’s misschien nog wel markanter dan het verkiezen van de groepering die zich het hardst tegen de gevestigde orde afzet. Meer dan de helft van de kiezers blijft liever thuis, en houdt z’n mond als er een mening wordt gevraagd.
De mensen die wel gingen stemmen, stemden vooral traditioneel. In Nederland werden de Liberalen met 6 zetels, eerlijk verdeeld in blokjes van 3 zetels voor D66 en VVD, de grootste, met de Europese Volkspartij, hier vertegenwoordigd door het CDA, als goede tweede. In Europa als geheel behaalde die partij 264 zetels, en is daarmee iets ingekrompen, maar nog steeds met afstand de grootste. Gevolgd door de Sociaaldemocraten, die maar liefst 57 zetels verloor. ook binnen Nederland, waar de PvdA terugviel van 5 naar 3 zetels. Eigenlijk hebben alle georganiseerde fracties, behalve de Groenen, wat terrein verloren, maar de verhoudingen als geheel blijven min of meer hetzelfde.

Wat verder van huis zijn de verkiezingen in Libanon gewonnen door een pro-westerse coalitie. Soennitische moslims, druzen en christenen die samen tegenwicht geven tegen de nogal uitgesproken Hezbollah. Dat vind ik positief, voor een zo verzuild land. Dat bewijst volgens mij toch wel dat ze ‘t daar niet leuk meer vinden met de rug naar elkaar toe te leven, maar het liever gezellig hebben met elkaar zonder zich al te druk te maken over iemands achtergrond. Misschien een antwoord op het stille verzet van jongelui, die zich overgeven aan woeste feesten zonder geforceerd elkaars doopceel te lichten. Ik vind het wel interessant; terwijl het westen steeds banger wordt overgenomen te worden de Arabieren, seculariseert het oosten.

Nog maar twee nachtjes slapen en we mogen weer stemmen. Voor het eerst in de meer dan tien jaar dat ik trouw de gang naar ‘t stemlokaal maak is dat geen kwestie van twee knopjes indrukken, maar van een hokje inkleuren met rood potlood. Leve de vooruitgang?

Ik verbaas me wel over de campagnes die gevoerd worden. Partijen aan beide kanten van het politiek spectrum proberen schaamteloos in te spelen op onderbuikgevoelens, door vanalles roepen over minder Brussel of groter worden dan de VVD. Die clubs lijken, ook nu er grotere belangen spelen, zich vooral te willen profileren als landelijke partij die, als het echt niet anders kan, en om in the picture te blijven, wel een mannetje wil stationeren in Brussel. Alsof Gemeentebelang Frubbeldammerveen meedoet aan de Tweede Kamerverkiezingen.

Hoe je ook over de EU denk, hij is er en we hebben er elke dag mee te maken. Het heeft weinig zin je handen voor de oren te doen, je ogen dicht te knijpen en heeeeel hard liedjes te zingen en net te doen alsof de rest van de wereld niet bestaat. De EU is niet perfect, maar in plaats van daartegen te ageren of het te negeren kun je ook proberen van binnenuit daar iets aan te doen. In de eerste plaats zou het bijvoorbeeld mooi zijn als het totaal overbodige gereis van mensen en vrachtwagenladingen dossiers tussen Brussel en Straatsburg op zou kunnen houden, net als die rare hobby elk half jaar van voorzitter te wisselen. Het zou een stuk praktischer zijn als dat zou worden vervangen door een rechtstreeks door het volk gekozen voorzitter, niet in de vorm van een land maar een persoon, die niet tweemaal per jaar wordt vervangen, maar pas na een jaar of vijf. Belastingharmonisatie tussen de verschillende lidstaten zou ook mooi zijn, en persoonlijk zou ik het toejuichen vinden als nationale legers op termijn wordt vervangen door een Europees leger. Scheelt wellicht een boel gezeur als er weer eens nieuwe straaljagers gekocht moeten worden, om maar een zijstraat te noemen. Heel oneerbiedig gezegd wekt het Europees Parlement zoals ‘t nu is de indruk een logge praatgroep te zijn, die vooral leuk is voor lobbyisten, maar waar ik als burger weinig grip op heb. Daar valt nog wel het één en ander aan te verbeteren.

Op dit moment neig ik er sterk naar mijn stem te gunnen aan een nieuwe partij, de Newropeans. Niet alleen de Stemwijzer, maar ook de Voorkeurkieswijzer heeft me (iemand van) die partij aangeraden. Daarnaast is het ook nog eens een sympathieke club met frisse ideeën, en dat mag best.