Gelezen: Hoe Starbucks mijn redding werd
April 16th, 2009
How Starbucks Saved My Life van Michael Gates Gill, vertaald in het Nederlands. Stond al enige tijd op m’n lijstje van boeken die ik eigenlijk wel graag zou willen lezen, en da’s inmiddels ook gebeurd. Tweedehandsje, opgeduikeld op internet.
Niet alleen de voorkant van het boek is al erg fraai, met z’n heldergele kleur en een foto van een smakelijke beker koffie, opgeleukt met een vernislaagje, ook het verhaal zelf is absoluut de moeite waard.
Elk hoofdstuk begint met een kort, inspirerend citaat, zoals je ze op een koffiebeker van Starbucks aan zou kunnen treffen. Sterker nog, da’s ook de plek waar de meeste van deze citaatjes van zijn geleend. Leuk.
Okee, ik ben bevooroordeeld, want, al vind ik hun (normale) koffie duur en niet veel bijzonders, maar de de winkels an sich, met comfortabele stoelen, waar niemand het erg vindt als je op je gemakje ‘n boek of tijdschrift pakt, of je laptop openklapt terwijl je ‘n lekker koude frappuccino of juist een heerlijk warme latte macchiato naar binnen slurpt zijn een genot. De citaatjes op de kartonnen bekers horen zeker bij die beleving. Niets is fijner dan een inspirerend, kort tekstje in je op te nemen, terwijl de geur van verse koffie je neus prikkelt. Puur genot. Ik ben ook zo iemand die na een vakantie met een Starbucks-mok thuiskomt… In Nederland is het aantal filialen nu nog op 1 hand te tellen, maar dat geeft niet zo heel veel. Er gaat tenslotte niets boven de koffie uit eigen koffiezetapparaat.
Het boek is non-fictie, leest als een roman, maar is stiekem een verkapt managementboek. Eentje zonder het zweverige gewauwel, de onzinnige grafiekjes, suggestieve resultaten van pseudo-wetenschappelijke onderzoekjes en de droge kost die, in paperback, of gepresenteerd op een podium, eigenlijk niets nieuws brengen, behalve een mooie inkomstenbron voor uitgever of spreker.
Dit boek is op een geslepen manier een lesje in nederigheid, verteld uit de eerste hand, door iemand die met een gouden lepel in de mond is geboren. Alleen al het gegeven dat hij op Yale is aangetikt, en gevraagd lid te worden van Skull & Bones bewijst dat ie afkomstig is uit een goed nest. Da’s ook de plek waar hem al tijdens z’n studie een mooie baan bij ‘n reclamebureau werd aangeboden, waarin hij langzaam uitgroeide tot, bot gezegd, arrogante snob. Maar dan wel eentje die na z’n ontslag geen nieuw baantje kreeg toegeschoven, en niet in staat bleek zijn vers opgestarte bedrijfje in leven te houden. Door stom toeval komt het uiteindelijk zover dat hij niet meer voor de koffie naar Starbucks gaat, maar om er de WC’s schoon te maken.
Dat blijkt te bevallen. Ondanks het stevige werkschema, en magere salaris vindt hij er arbeidsvreugde en erkenning. Hij blijkt terecht te zijn gekomen in een omgeving waar men het niet alleen belangrijk vindt dat je je werk goed doet, maar ook dat je ‘t leuk hebt, en goed voor jezelf zorgt. Iets niet tastbaars dat zich ook niet zomaar laat vertalen in salaris, kerstpakket of vrijdagmiddagborrel.
Onwillekeurig krijg je eerst medelijden met iemand die zo ‘veelbelovend’ was, maar eindigt met een baan waarmee de meesten hun werkzame leven beginnen. Later draait zich dat om. Het is bewonderenswaardig hoe hij niet te beroerd blijkt werk ‘onder zijn niveau’ aan te nemen. De schrijver slaat misschien zelfs iets door in het bestempelen van zijn vroegere carriëregerichte leven als zinloos en hol, maar op die manier komt de boodschap wel het beste over. Hij is niet zielig, maar heeft nu zijn leven vele malen beter op de rails dan ooit. Zijn snelweg naar de top kende een afslag, die leidt naar een moeilijk begaanbaar kronkelweggetje, vlak langs steile afgronden, maar met zoveel mooiere vergezichten dan het vroegere uitzicht op geluidswal en vangrail.
Hij heeft ‘t leuk, en da’s misschien nog wel het allerbelangrijkste. Wie van zijn hobby z’n beroep kan maken, hoeft nooit meer te werken.