Vandaag kreeg ik een mailtje van een bedrijf dat zich de ‘Gele Bedrijvengids’ noemt. In de bijlage een documentje, voorafgegaan door een logo dat wel heel erg veel lijkt op dat van de Gouden Gids. Maar ze zijn het niet, zo is in de kleine lettertjes te lezen. “Wij wijzen er nadrukkelijk op, dat er geen enkele handelsrelatie bestaat tussen ons en de “Gouden Gids” van Hoofdkantoor Gouden Gids BV.” en, natuurlijk ook terug te vinden in de kleine lettertjes, als je aan hun verzoek tegemoetkomt je gegevens te controleren en voorzien van een handtekening terug te faxen, betekent het dat je opgenomen wordt in een adressendatabank waar nog nooit iemand van heeft gehoord, maar daar wel 780 euro per jaar voor vraagt. “De juistheid van de bovenstaande gegevens evenals de opname in de bedrijvengids wordt door de ondertekening bevestigd. De prijs bedraagt € 65 per maand, d.w.z.jaarlijks € 780, jaarlijksvooraf te betalen. De looptijd van deze overeenkomst bedraagt twee jaren en wordt ieder jaar stilzwijgend met één jaar verlengd, indien niet uiterlijk drie maanden voor afloop van de overeenkomst schriftelijk wordt opgezegd.” Met de groetjes van Ucalegon Ltd. uit Mahe op de Seychellen.

Meer hierover op de website van het Steunpunt Acquisitiefraude.

Icerocket was de zoekmachine die zich wou onderscheiden van Yahoo en Google door voor elk gevonden zoekresultaat een screenshot van de gevonden website te laten zien.
Dat doen ze niet meer. Nu hebben ze iets leukers; Big Buzz. Die houdt bepaalde sites extra scherp in de gaten, waardoor je bijna direct teug kunt vinden waar de wereld het over heeft.

Al voordat het nieuwe ontwerp voor ‘t toekomstige Graafschap-stadion werd geopenbaard, dat veel te mooi bleek om bij een aprilgrap te laten, was er al een ander bouwproject in Doetinchem dat, letterlijk, stof doet opwaaien.
Wat is er aan de hand? Wel, een projectontwikkelaar zou op de plek van een bestaande parkeerplaats in het centrum een parkeergarage gaan bouwen. Om voor zo min mogelijk overlast te zorgen, zou dat snel afgehandeld gaan worden. De vergunningen werden verleend, de bomen op de parkeerplaats gekapt, klinkers eruit, damwanden geslagen, en graven maar. En toen was het geld op.
Na het boek dat ik van de week heb gelezen, weet ik dat dat de schuld is van Mr. Market. Kan zijn, maar het pleintje van toen is nu een zandgat, en ik geloof dat er in de muren van de naastgelegen Baptistenkerk (tot de Tweede Wereldoorlog een synagoge) nu scheuren zitten. Ooit lachen we smakelijk om al die gekte.
Niet zo heel verwonderlijk dat aan zoiets een complete website is gewijd, gek genoeg gevuld met louter positief nieuws. De put van Doetinchem.

Eerder deze week kwam het boek Leer beleggen als Warren Buffett uit, geschreven door Hendrik Oude Nijhuis en Björn Kijl, die overduidelijk zeer gecharmeerd zijn van Buffett‘s op waarde gebaseerde manier van beleggen. Al is investeren in dit geval misschien een beter woord. Buffett kijkt namelijk niet alleen naar de huidige koers en reputatie van een aandeel, maar analyseert het bedrijf zelf. Wat doet het, wat wordt daarmee verdiend, hebben ze zelf geld, of juist schulden, is het management bezig zo goed mogelijk een bedrijf te leiden, of wil het alleen zijn eigen zakken vullen. Op basis daarvan is te bepalen of een aandeel de moeite waard is om te kopen, of juist niet. En dan is het beter om flink in te slaan in 1 of 2 ondergewaardeerde bedrijven (‘Aandelen in de uitverkoop’) die je door en door kent, dan kleine beetjes van tig losse bedrijfjes in evenzoveel sectoren (‘risicospreiding.’)
Een heel rationele benadering, maar, zeker tegenwoordig, wel tegendaards. Het vereist tenslotte dat je huiswerk doet, veel jaarverslagen leest, en geduldig blijft tot zich een moment voordoet waarop een vrij verhandelbaar stukje bedrijf te koop wordt aangeboden voor een prijs die laag genoeg is. Je hebt er geduld en verstand voor nodig, maar zijn techniek blijkt wel te werken. Je groeit tenslotte niet zomaar uit van krantenjongen die in z’n vrije tijd blikjes cola verkoopt tot de (op 1 na) rijkste persoon op aarde.

Het boek zelf leest makkelijk weg, en doordat het vooral een bundeling van eerder gepubliceerde columns is, is het voor de minder fanatieke lezers, zoals ik, ook prima in etapjes te doen. Als een soort Indische rijsttafel bevat het allerlei stukjes in verschillende smaken. Sommigen gaan over mensen, sommigen over sociaal maatschappelijke zaken, anderen over economie, of een mengsel van dit alles.

Het eerste hoofdstuk bevat een soort korte biografieën van een aantal invloedrijke beleggers, waaronder Buffett, maar ook zijn bron van inspiratie Benjamin Graham en John Templeton, de man die ooit voor 100 dollar van alle bedrijven die onder de 1 dollar noteerden op de beurs, 1 aandeel wist aan te schaffen. Vier jaar later kreeg hij er een veelvoud van dat bedrag voor terug.
Stuk voor stuk kleurrijke persoonlijkheden. Bizar genoeg bijna allemaal met een vrij sobere levensstijl.

De rest van het boek richt zich vooral op hoe je goede bedrijven herkent, waarom handelskoersen zo hysterisch kunnen schommelen dat de beurs meer lijkt op een casino dan op datgene wat het zou moeten zijn; de plek waar je een stukje eigendom en invloed in een bedrijf kunt aan- of verkopen. Ook heel leuk om te lezen als je zelf niet direct handelt. Het is tenslotte, of je wilt of niet, iets waar we allemaal dagelijks mee geconfronteerd worden. Gelukkig zijn de stukjes in dit boek redelijk algemeen, helder, en, mede door de heldere vergelijkingen, boeiende feitjes en vele pakkende citaatjes (ja, daar heb ik iets mee) vermakelijk en leerzaam om te lezen. Alleen het laatste deel van ‘t boek is wat technisch, en wie het minder prettig vindt zich vast te moeten bijten in onvertaalde Engelse vaktermen, tabellen en grafieken zal van die laatste paar pagina’s minder blij worden dan van de eerste hoofdstukken.

Het boek is uitgegeven door en verkrijgbaar bij Sonsbeek Publishers.

How Starbucks Saved My Life van Michael Gates Gill, vertaald in het Nederlands. Stond al enige tijd op m’n lijstje van boeken die ik eigenlijk wel graag zou willen lezen, en da’s inmiddels ook gebeurd. Tweedehandsje, opgeduikeld op internet.

Niet alleen de voorkant van het boek is al erg fraai, met z’n heldergele kleur en een foto van een smakelijke beker koffie, opgeleukt met een vernislaagje, ook het verhaal zelf is absoluut de moeite waard.
Elk hoofdstuk begint met een kort, inspirerend citaat, zoals je ze op een koffiebeker van Starbucks aan zou kunnen treffen. Sterker nog, da’s ook de plek waar de meeste van deze citaatjes van zijn geleend. Leuk.

Okee, ik ben bevooroordeeld, want, al vind ik hun (normale) koffie duur en niet veel bijzonders, maar de de winkels an sich, met comfortabele stoelen, waar niemand het erg vindt als je op je gemakje ‘n boek of tijdschrift pakt, of je laptop openklapt terwijl je ‘n lekker koude frappuccino of juist een heerlijk warme latte macchiato naar binnen slurpt zijn een genot. De citaatjes op de kartonnen bekers horen zeker bij die beleving. Niets is fijner dan een inspirerend, kort tekstje in je op te nemen, terwijl de geur van verse koffie je neus prikkelt. Puur genot. Ik ben ook zo iemand die na een vakantie met een Starbucks-mok thuiskomt… In Nederland is het aantal filialen nu nog op 1 hand te tellen, maar dat geeft niet zo heel veel. Er gaat tenslotte niets boven de koffie uit eigen koffiezetapparaat.

Het boek is non-fictie, leest als een roman, maar is stiekem een verkapt managementboek. Eentje zonder het zweverige gewauwel, de onzinnige grafiekjes, suggestieve resultaten van pseudo-wetenschappelijke onderzoekjes en de droge kost die, in paperback, of gepresenteerd op een podium, eigenlijk niets nieuws brengen, behalve een mooie inkomstenbron voor uitgever of spreker.
Dit boek is op een geslepen manier een lesje in nederigheid, verteld uit de eerste hand, door iemand die met een gouden lepel in de mond is geboren. Alleen al het gegeven dat hij op Yale is aangetikt, en gevraagd lid te worden van Skull & Bones bewijst dat ie afkomstig is uit een goed nest. Da’s ook de plek waar hem al tijdens z’n studie een mooie baan bij ‘n reclamebureau werd aangeboden, waarin hij langzaam uitgroeide tot, bot gezegd, arrogante snob. Maar dan wel eentje die na z’n ontslag geen nieuw baantje kreeg toegeschoven, en niet in staat bleek zijn vers opgestarte bedrijfje in leven te houden. Door stom toeval komt het uiteindelijk zover dat hij niet meer voor de koffie naar Starbucks gaat, maar om er de WC’s schoon te maken.
Dat blijkt te bevallen. Ondanks het stevige werkschema, en magere salaris vindt hij er arbeidsvreugde en erkenning. Hij blijkt terecht te zijn gekomen in een omgeving waar men het niet alleen belangrijk vindt dat je je werk goed doet, maar ook dat je ‘t leuk hebt, en goed voor jezelf zorgt. Iets niet tastbaars dat zich ook niet zomaar laat vertalen in salaris, kerstpakket of vrijdagmiddagborrel.

Onwillekeurig krijg je eerst medelijden met iemand die zo ‘veelbelovend’ was, maar eindigt met een baan waarmee de meesten hun werkzame leven beginnen. Later draait zich dat om. Het is bewonderenswaardig hoe hij niet te beroerd blijkt werk ‘onder zijn niveau’ aan te nemen. De schrijver slaat misschien zelfs iets door in het bestempelen van zijn vroegere carriëregerichte leven als zinloos en hol, maar op die manier komt de boodschap wel het beste over. Hij is niet zielig, maar heeft nu zijn leven vele malen beter op de rails dan ooit. Zijn snelweg naar de top kende een afslag, die leidt naar een moeilijk begaanbaar kronkelweggetje, vlak langs steile afgronden, maar met zoveel mooiere vergezichten dan het vroegere uitzicht op geluidswal en vangrail.
Hij heeft ‘t leuk, en da’s misschien nog wel het allerbelangrijkste. Wie van zijn hobby z’n beroep kan maken, hoeft nooit meer te werken.

Het boek is verkrijgbaar bij Bol.com, Bruna en Selexyz.

Zonet hoorde ik ‘n nieuwsbericht waarin gemeld werd dat uit onderzoek van het RIVM blijkt dat het eten van groenten bij rokers de kans op dikkedarmkanker vergroot. Een serieuze zaak, en absoluut niets om grappig over te doen, maar toch… ik bedacht me net dat ik mensen die die zweren bij biologische groenten, maar toch met plezier een tabakstaafje aansteken. Ik zal de laatste zijn die iemand een dergelijk pleziertje misgunt. Integendeel. Van mij mogen ze in het vervolg de spruitjes laten liggen en meteen aan de gehaktbal met mayo beginnen.

Dit kaasje blijkt al twee millennia over de datum…

Er zat een kleurige mailing van T-mobile bij de post, die meteen opviel doordat er een mooi bedrukt USB-stickje aan de mailing gehecht was, en er werd me gevraagd of ik 1 van de winnaars van een gratis laptop met mobiel internet was.

Helaas. Ik behoor niet tot de 30 winnaars. Wel wil ik me, ondanks dat ik dit best een leuke en opvallende aktie vind, kritisch uitlaten over de uitvoering ervan. Iedereen gebruikt tegenwoordig USB-stickjes. De diskette is er al door verdrongen, en met de opkomst van de mini-laptops zonder CD-drive is ook de CD-ROM, en misschien zelfs de DVD-ROM aan de beurt. Er past meer op, kunnen tegen ‘n stootje, zijn betaalbaar, en ze passen in je binnenzak of aan je sleutelbos. Wat dat betreft geeft T-mobile aan een modern bedrijf te zijn, door een stickje te sturen, in plaats van bijvoorbeeld een CD. Het vertrouwen dat ze als merk al hebben, maakt dat, denk ik, niemand huiverig zal zijn het stickje in z’n computer te steken en af te wachten wat er zal gebeuren.
Wie Windows gebruikt, of op een Macintosh werkt, ziet vanzelf iets gebeuren. Wie een ander besturingssysteem gebruikt, zal handmatig het flv’tje moeten starten, maar krijgt aan het eind van ‘t filmpje geen linkje te zien waarmee te zien is of je al dan niet een laptop met gratis draadloos internet hebt gewonnen. Valt me een beetje tegen dat er geen platformonafhankelijke web-versie bijzit.

In het filmpje stelt een zekere Isabel Laverman zich voor, en zegt accountmanager te zijn. Bij welk bedrijf zegt ze er niet bij, en dat vind ik een beetje raar. Als je wordt betaald om een bedrijf te vertegenwoordigen, en je wordt gefilmd, dan laat je toch de kans niet schieten even stiekem de naam te noemen van het bedrijf dat ervoor zorgt dat aan het eind van de maand je salaris netjes op je bankrekening staat?
Zij laat die kans wel schieten. Sterker nog, ondanks dat ze meldt dat aan het eind van haar werkdag de voicemail, net als haar mailbox, vol is gelopen met verzoeken van klanten, blijkt zoekgigant Google haar nog niet te kennen.

Het bedrijf waar Isabel Laverman in dienst is laat hiermee echt een kansje schieten om helemaal gratis mee te liften op een actie van een grote telecomprovider, en mevrouw zelf had er ongetwijfeld een promotie uit kunnen slepen… op deze manier profiteert eigenlijk alleen zangeres met dezelfde achternaam Nynke Laverman, vooral bekend van haar prachtige vertolkingen van Portugese fado‘s yn it Frysk, van deze aktie. Dat gun ik haar trouwens van harte. Ik vind ‘t mooi wat ze doet.

Hoewel… de ontvangers van deze USB-stick hebben er natuurlijk ook wat aan. Nadat je ‘t filmpje, waarin we zien hoe Isabel een restaurant boven de snelweg (ik gok erop dat dat boven de A4 bij Schiphol is) omtovert tot een werkplek waar je verse vruchtensmoothies geserveerd krijgt (‘ja, m’n afspraak ging onverwacht niet door’ is wat ze ons breed lachend meedeelt) hebt bekeken, kun je tenslotte de stick leeggooien en voor je eigen bestanden gaan gebruiken. Da’s een voordeel, want met de reclame-CD’tjes die vroeger zo populair waren kon je hooguit als onderzetter gebruiken. De meeste zilveren schijfjes eindigden in de vuilverbrander. Ook voor de adverteerder is het nog niet eens zo gek als er allerlei mensen een stickje gaan gebruiken met, in dit geval, het logo van T-mobile erop!
Beetje jammer dat die mogelijkheid niet standaard wordt geboden (sterker nog, in Vista is het zelfs lastig ook maar in de buurt van ‘t stickje te komen, zonder dat spontaan ‘t filmpje weer begint te spelen) en ook de opslagcapaciteit is wat minder; je kunt er zo ongeveer 60 MB op kwijt. Genoeg voor een handvol tekstbestanden of presentaties, maar veel gekkere dingen kun je er niet mee doen.
Hoeft ook niet. Cruciale documenten sla je natuurlijk extern op, en die zijn als puntje bij paaltje komt gewoon via het internet beschikbaar. Toch?

Maak er stroom van, geen wapens.

Volgens onderzoek van de Universiteit van Amsterdam vinden Nederlanders de EU ondoorzichtig, ondemocratisch en geldverslindend.
Daar ben ik het niet helemaal mee oneens, maarrrrr… het had een heel stuk doorzichtiger en democratischer kunnen zijn als diezelfde Nederlanders 4 jaar geleden een ander knopje hadden ingedrukt.

Het heeft iets wrangs… een van de redenen waarom ik tot gisterochtend in Madrid zat, was de mogelijkheid een voorsprongetje te nemen op de lente. dat pakte anders uit. De eerste twee dagen heerlijk weer gehad, en eindelijk de mogelijkheid gehad te wandelen in Campo del Moro. Dat heb ik in het verleden vaker gewild, maar eigenlijk altijd zat de poort op slot. Plus de laatste kans gepakt door een ander park, Jardines de Las Vistillas, eveneens een oase van rust in het hectische centrum, vlakbij het Koninklijk Paleis, te lopen. Dat park verdwijnt binnenkort en maakt plaats voor de ‘Stad van de Kerk,’ een soort mini-Vaticaan.
Het was ook nog lekker weer tijdens ‘n bezoek aan Segovia, een oud stadje, de binnenstad is door UNESCO erkend als werelderfgoed, met onder andere een mooi bewaard gebleven Romeins aquaduct en mooi uitzicht op besneeuwde bergtoppen.
Ja, en sneeuw heb ik net niet gehad, maar de rest van m’n verblijf in Madrid was het niet echt lente-achtig. Wind, regen, temperaturen rond of onder de 10 graden. Niet mijn ideaalbeeld van een prille lente in de hoofdstad van Spanje.
De sfeer in de stad vond ik ook minder, en dat lag niet alleen aan het weer; de werkloosheid in Spanje ligt nu op bijna 15% wat, uit de losse pols, zou betekenen dat een stad als Madrid evenveel werklozen heeft als Amsterdam inwoners. Je ziet er nu ook beduidend meer straatverkopers, schoenpoetsers en bedelaars op straat dan pakweg een jaar geleden. De keerzijde is wel, dat het nu mogelijk is een prachtige ruime hotelkamer met ligbad en balkon met uitzicht op de Gran Via kunt krijgen voor een prijs waar je tot voor kort een hok zonder ramen met een gammel bed voor kreeg.
Ook fijn is dat een ontbijtje met churro‘s en chocolade ook prima smaakt als het buiten regent, en dat de expositie Star Wars: The Exhibition nog te zien tot 19 april, en dus ook nog in de periode dat ik er was. Niet echt groot, maar best leuk om filmrekwisiten in ‘t echt te zien.
Terug naar Nederland was minder leuk. Als de metro staakt, kun je alleen met de taxi naar het vliegveld. Natuurlijk is ook het vliegtuig naar Eindhoven vertraagd, net als de trein tussen Einhoven en Den Bosch, die niet alleen veel te laat aankomt, maar ook in Best last krijgt van een geblokkeerde rem, en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, maar dat ben ik niet van plan. Ik ben hartstikke veilig thuis, het is heerlijk weer, en ik heb er een paar herinneringen bij die het waard zijn om te koesteren.