N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Valentijnsdag is nog niet eens voorbij, en nu al word ik geconfronteerd met te zoetsappige muziek zodra ik ‘t aandurf de radio aan te zetten, gevolgd door een stormvloed van o zo zoetsappige verhalen.
Moet dat nou? Ik weet ook wel dat mensen warme gevoelens krijgen in de lente. Da’s chemie. Een nogal linke hormonencocktail waar je je prettig door gaat voelen, en zoals een junk prettige gevoelens krijgt bij het zien van een spuit of basepijp, krijgt de verliefde persoon dat bij het denken aan die ene speciale persoon. Een tijdelijke vertroebeling van het wereldbeeld, erg genoeg om alle rationele gedachten tijdelijk om zeep te helpen.
En ja; anderen kennen dat gevoel ook, dus het heeft echt geen zin iedereen te vertellen hoe gelukkig je je wel niet voelt en net te doen of je de gelukkigste persoon ter wereld bent. Ja hoor, het is echt heel origineel iemand ten huwlijk te vragen op ‘t San Marcoplein, de Eiffeltoren, Victoria Falls, de Sydney Harbour Bridge of de Empire State Building. Miljoenen zielen gingen je voor, en voor zover ik weet heeft dat nog niemand ertoe aangezet de ander naar beneden of in ‘t Venetiaanse water te keilen. Gaat dus vast wel goed.
Mag ik een teiltje? Volgens mij moet m’n maaginhoud zometeen weer naar buiten.

Ben ik eigenlijk de enige die juist helemaal niet romantisch en blij wordt van de dag waarop we de onthoofding van Sint Valentijn vieren?

This entry was posted on Monday, February 14th, 2005 at 1:18 pm and is filed under General.