N.B. Deze post is van het oude systeem, ik sta vanwege die reden niet garant voor het kloppen van werkende en goed gevormde plaatjes, links (intern en extern) en andere van dat soort zaken

Het zuidelijkste, droogste, koudste, hoogste en dunbevolkste continent op aarde klinkt niet als de meest geweldige vakantiebestemming

Het vliegveld is goed bereikbaar; slukje lopen door nachtelijk Melbourne, 20 minuten Skybus, en je bent er.
Er lopen boeiende mensen rond, zoals een wel heel stereotype wiskundeleraar. Baardje, wollen jasje, potloden met gebroken punt in z’n borstzakje. Hij was al vaker geweest, maar nog nooit bij een vlucht die ‘s nachts vertrok. Daarom wil hij zeker weten dat ie op de heenweg kan slapen, en hij tankt zich behoorlijk vol met bier en rode wijn.

Ik krijg stoel 48B, tussen raam en gangpad. Aan het raam zit freelance-fotograaf David Finaly, maar die heeft ruimte nodig om z’n foto’s te kunnen maken, dus schuiven we allemaal een stoel door. Zo komt hij aan het gangpad te zitten, degene die daar zat komt in het midden en ik aan het raam. Da’s dus echt ideaal.

Zoals gepland vetrekken we precies om 2 uur in de achtend. Nadat de straatverlichting niet meer te zien is is het echt donker.
Na nog geen twee uur vliegen is er al iets behoorlijk spectaculairs te zijn; aan alle kanten begint het te schemeren, nu we dichter bij de plaats komen waar de middernachtzon schijnt.
We krijgen een video te zien over de veiligheidsprocedures die we moeten volgen bij een noodlanding op ijs; trek alle kleren aan die je bij je hebt, en alles wat je door de stewardessen aangereikt krijg. Wordt niet wat; ik heb alleen een t-shirt en een tropenbroek.
Een volgende video is een bijna belerende film over de aarde, en de rol die Antarctica speelt in de kunstmatige opwarming daarvan. Nuttig en leerzaam, en ook nog goed wetenschappelijk onderbouwd.

Eenmaal licht geworden valt het uitzicht weer tegen; geen oceaan, geen ijsbergen, alleen wolken. Dat blijft zo, ook als we boven het Antarctische continent zelf vliegen.
Een keer wordt geprobeerd of het mogelijk is onder het wolkendek te vliegen, maar dat levert alleen veel mist en turbulentie op.
Later, boven een van de Australische onderzoekstations op de zuidpool, wordt ons verteld dat er benenden een zware sneeuwstorm woedt. Pas veel verder klaart het op en krijgfen we iets van de grond te zien.
Piloot John Dennis voert een paar mooie manouvres uit om ervoor te zorgen dat je een mooi uitzicht op de grond hebt.

Al gauw wordt de koers naar het punt waar we de zonsverduistering gaan kijken hervat. Die moeten we tenslotte niet missen. Wie nu naar de zon kijkt kan zien dat er al een mooie hap uit is.
Alles loopt als het zou moeten; de zon kruipt steedsd verder achter de maan, en iedereen begint vetr enthousiast te worden. Komt ook door de gepassioneerde manier waarop eclipsnavigator Glenn Schneider door de intercom kletst.
Het moment van de zonsverduistering zelf is onbeschrijflijk. Begin ik ook niet aan.

Na de tijd is er nog een mooi beetje tijd over om het landschap van Antarctica te bekijken, rechtstreeks van commentaar voorzien door twee mensen die er zelf langere tijd hebben geleefd. Erg boeiend.
De sfeer aan boord is geweldig. Iedereen loopt van de ene kant van het toestel naar de andere. Glas champagne is de hand, en als die leeg is vul je em zelf weer in de keuken.
Probeer dat op een normale vlucht en je krijgt ruzie met de stewardessen.

Uitendelijk moeten we wel terug; Melbourne is hier 3500 kilometer vandaan, en dat is ook niet naast de deur.
We krijgen uitleg over hoe de berekeningen zijn uitgevoerd en hoe zo’n 747 eigenlijk vliegt.
Erg boeiend, vooral als het wordt uitgelegd door mensen die echt een passie hebben voor zonsverduisteringen en voor de Boeien 747-400 ER.
Verder wordt er een verloting en een veiling voor een goed doel gehouden. Grappig.

Terug aan land, bijna 14 uur later, een nieuw record voor een binnenlandse vlucht. Weer een ervaring rijker.
Het klinkt misschien maf om met 300 man 153 ton kerosine te verstoken om daarna weer op hetzelfde vliegveld aan te komen als waarvan je vertrok, maar ondertussen is het op geen enkele manier vervuildender of onzinniger dan welke intercontinentale campingvlucht ook.
Het maakt je wel bewust van wie we zijn, hoe klein deze planeet eigenlijk is, en hoe alles met elkaar verband houdt.
De indruk die dit grote, witte, droge, koude, mooie continent achterlaat is onvergetelijk.

This entry was posted on Tuesday, November 25th, 2003 at 11:19 am and is filed under Space.