14 september is de dag van de omweg. Ik word wakker in Enchede, waarvandaan ik met de trein terugga naar Weesp. Na ruim een maand zet ik weer voet in eigen huis. Dat duurt alleen niet lang, want ik ga meteen dezelfde middag door naar Opglabbeek, waar ik met een aantal mensen heb afgesproken om het komend weekend mee naar een concert te gaan.

13 september is een mooie dag het streekvervoer eens uit te proberen. In het centrum van Zelhem stap ik op de bus, en na een overstap in Borculo, eindigt de rit in Usselo. Daarvandaan loop ik het laatste stukje tot de brouwerij van Grolsch. De busverbinding is verrassend goed, maar misschien komt dat omdat deze buslijn ooit in de plaats is gekomen voor een lang geleden opgeheven spoorbaan van spoorwegonderneming GOLS.

We worden ontvangen in het proeflokaal, Café 1615, en krijgen daar een introductiepraatje van de legendarische brouwer Wim Vermeulen. Hierbij hoor ik voor het eerst de anekdote dat vroeger het stamwortgehalte van bockbier werd gecontroleerd door een scheut bier op een houten bank te gieten, en er daar bovenop te gaan zitten. Door na een tijdje op te staan, weet de keurmeester of het bier sterk genoeg is. Bij een bockbier dat sterk genoeg is, wordt de hele bank mee omhooggetrokken. Voedselverspilling.

Na het inleidende praatje volgt een rondleiding door de brouwerij, waar direct wordt opgebiecht waarom er in de logistieke hal een heel pallet met kratten Heineken staat. De verklaring is eigenlijk heel logisch. Beide grootbrouwers hebben een eigen formaat groene statiegeldlesjes, en soms krijgen ze via het inzamelsysteem een lege fles van de concurrent terug. Die houden ze apart, en als het er genoeg zijn, ruilen ze die om. Wel zo eerlijk.

De bijeenkomst wordt afgesloten met een smakelijk stamppotbuffet, en is er eindelijk gelegenheid de vandaag gereleasde Gerijpte Herfstbok 2016 te proeven. Dat bokbier heeft een gecontroleerde rijping op fles ondergaan in de bunkers van de nabijgelegen luchtmachtbasis. In de voorverkoop heb ik hier een anderhalveliterfles van gekocht, en die gaat nu mee naar huis.

12 september. Een weekje geleden, op 6 september, kreeg ik een parkeerboete. Na de lunch zat er ineens een briefje onder de ruitenwisser, terwijl er toch écht was betaald voor het parkeren. Typefoutje bij het invoeren van het kenteken in Parkmobile..
De volgende dag heb ik meteen een bezwaar ingediend. Met succes; vandaag krijg ik te horen dat ik de bekeuring niet hoef te betalen. Ik kom eraf met een waarschuwing. Fijn. Wel staan er waarschuwende woorden bijop de uitspraak; Please note that future violations of this type may be upheld. Waarvan akte.

Irma is inmiddels afgezwakt tot een tropische derpressie, en drijft nog steeds in de richting van de plek waar ik niet zo lang geleden midgetgolfde.

11 september. Vroeg in de ochtend arriveer ik op Schiphol. Ik ben terug. Ruim een dag eerder dan gepland. Mijn buurvrouw heeft aangeboden mij op te komen halen, en is inderdaad in alle vroegte al op het vliegveld – net als m’n ouders, die mij als verrassing opwachten. Lief. Met hangende pootjes vertel ik m’n buurvrouw dat ik nog niet naar huis ga, maar een paar nachtjes bij m’n ouders zal gaan logeren. Gelukkig heeft ze hier alle begrip voor.

Aangekomen in mijn ouderlijk huis, kom ik tot de ontdekking dat het glas dat ik bij de wijnboerderij kocht als aandenken, tijdens de terugreis is gebroken. Jammer. Het wordt zelfs een flinke uitdaging om een lijmpoging te doen.

Mijn oorspronkelijke terugvlucht zou later vandaag vertrekken, maar is inderdaad geannuleerd. Het vliegveld van Miami is vandaag gesloten, om de stormschade te kunnen beoordelen. Irma is inmiddels geen orkaan meer, maar een tropische storm.

10 september. Gisteravond was ik aan boord van het laatste vliegtuig dat nog uit Gainesville vertrok. Dat vliegveld is nou dicht. Na een wat turbulente vlucht ben ik nu in Atlanta. De terminals voor binnenlandse en internationale vluchten zitten in afzonderlijke gebouwen, en het duurt even om van de ene naar de andere te komen. Dat maakt niet uit, want ik zit ruim in de tijd. Er zit 14 uur tussen de aankomst uit Gainesville, en het vertrek naar Amsterdam. Net te kort om Atlanta zelf te bezoeken, maar weer een beetje lang om op het vliegveld te blijven. Geeft niet. Het wordt vanzelf middag.

Voordat ik in mag checken op de internationale vlucht moet ik eerst m’n bagage herschikken. Op de binnenlandse vlucht hiernaartoe was geen gewichtsrestrictie voor bagage, maar die is er nu wel. Gelukkig heb ik nog een kleine rugzak in m’n koffer zitten. Met wat gepuzzel wordt mijn koffer een stuk lichter, wordt de rugzak die ik als handbagage mee wou nemen een tweede stuk ruimbagage, en wordt mijn oude schoolrugzak mijn handbagage.

Er was mij aangeraden naar The Varsity te gaan. Het filiaal in het centrum van Atlanta is twee huizenblokken groot, en heeft plaats voor 800 eters. In, en net buiten, de stad zelf zijn rijdt een foodtruck, en zijn er nog wat kleinere filialen, en ook hier op het vliegveld zijn er twee. Zelfde eten, maar waarschijnlijk een totaal andere beleving.

Orkaan Irma heeft inmiddels het vasteland van Florida bereikt. De Keys hebben het ergste inmiddels gehad. Door de mate waarin het zeewater door de wind wordt opgestuwd, is de verwachting dat sommige van deze eilandjes compleet zijn overspoeld. Slecht nieuws voor de unieke fauna van deze archipel. Er is een kans dat de, toch al bedreigde, dwerghertjes hierdoor in één klap uitsterven.

Komende maandag wordt het restant van de storm in Georgia verwacht. Het voorspelde pad lijkt bizar veel op de route die ik een klein maandje geleden heb gevolgd naar de zonsverduistering toe. Boven het vasteland zal de storm snel in kracht afnemen, en dan uitdoven. Een enorm contrast met het monsterlijk slechte weer dat het Caraïbisch Gebied heeft gehad.

9 september. Gisteren ben ik aangekomen in Gainesville na een lange rit vanuit State College. Het is de bedoeling dat ik aanstaande maandag terugvlieg naar Nederland, maar er is een goede kans dat er niet gevlogen kan worden, omdat is voorspeld dat de orkaan die op dit moment Cuba teistert de komende dagen over Florida zal trekken. De kans bestaat dat het meerdere dagen niet verstandig is überhaupt naar buiten te gaan. Inmiddels heb ik er vrede mee in dit huis te blijven tijdens het aankomende slechte weer. De proviandkamer is van gietbeton, en op de ramen en de houten uitbouw van de garage na is het hele huis oerstevig. Er is genoeg te eten voor het geval het allemaal wat langer duurt, en er zijn kaarsen voor het geval de stroom uitvalt.

Air France wil komende maandag nog steeds gewoon vliegen tussen Miami en Parijs, maar van American Airlines krijg ik het bericht dat hun vlucht tussen Gainesville en Miami niet meer gaat. Daar was ik al een beetje bang voor, maar het verandert wel het een en ander. Hiervandaan is het ruim 500 kilometer naar Miami, en het is op dit moment erg moeilijk daar te komen. Hierdoor zit er weinig anders op dan weer een keer met de reisverzekering te bellen. Zij adviseren alternatief vervoer te regelen naar Miami of naar huis. Dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken.

Hierop volgt een heel gezoek en gepuzzel, die begint met een telefoontje naar de KLM. Dat gesprek duurt bijna een uur, al hang ik het overgrote deel van die tijd in de wacht. Wel trek ik al snel de conclusie dat ik al een paar dagen eerder met dit nummer had moeten bellen. In tegenstelling tot wat mij eerder via Facebook Messenger werd medegedeeld, had men mij gewoon op een terugvlucht vanaf een ander vliegveld kunnen zetten. Zonder die change fee van 300 euro. Ik hád achteraf dus gewoon vanuit het noordoosten terug naar huis kunnen gaan. Dan had ik alleen iets moeten bedenken om de auto netjes terug te brengen. Er zit duidelijk een muur tussen degenen die de helpdesk bemensen, en degenen die daarwerkelijk directe toegang heben tot het reserveringssysteem.

Terwijl ik met KLM en de codesharepartners bezig ben, wordt er in Europa duftig meegepuzzeld. Mijn schoonzus heeft er een dagtaak aan om alternatieve terugreizen te zoeken, met de meest exotische vliegvelden als overstap. Heel indrukwekkend.

Uiteindelijk lukt het een vlucht te bespreken die vertrekt vanaf Atlanta. Ongeveer net zo ver weg als Miami, maar een stuk noordelijker, en dus verder bij het slechte weer vandaan. Ik krijg een reservering die binnen vijf uur bevestigd moet worden met creditcard. Dat probeer ik telefonisch te doen, maar dat lukt niet. Bij het terugbellen wordt de verbinding verbroken na zeven minuten wachten verbroken, en de tweede keer al na twee minuten.

Ik besluit de zinnen te verzetten, en te proberen een binnenlandse vlucht toe te voegen aan de boeking. Hiervoor ga ik naar de balie van het regionale vliegveld, vijf kilometer hiervandaan. Daar krijg ik te horen dat de meeste reguliere vluchten van de komende tijd geschrapt zijn, maar dat er voor vanavond een extra vlucht is ingepland, die alleen telefonisch geboekt kan worden. Ik krijg een handgeschreven briefje met het vluchtnummer mee, en een gedrukt kaartje, met het telefoonnummer van Delta Assist.

Het is eigenlijk wel verfrissend er eventjes tussenuit te kunnen. Het grootste deel van de dag heb ik vanuit de woonkamer op internet en achter de telefoon gezeten, en ben daar wel een beetje gaar van. De weersverwachting is weer aangepast, en het is nu de verwachting dat het oog van de storm recht over Gainesville zal trekken. Mensen met een mobiele telefoon kan dat haast niet ontgaan zijn. Eerder vandaag is er een cellbroadcastbericht verstuurd met het advies te vertrekken, en wat later volgde ook een SMS: “Reist u naar Floria of bent u in Florida? Volg het advies op van de lokale autoriteiten, hotelmanagement of reisorganisatie. NL ambassade Washington.”
Dit soort informatie wordt serieus opgevolgd. Veel mensen zijn vertrokken. De tolweg is tijdelijk gratis, en Tesla‘s hebben ongevraagd een software-update gekregen, waardoor hun auto ineens een veel grotere actieradius heeft. Wie niet kan of wil vertrekken, bereidt zich op andere manieren voor. De lokale schoogebouwen zijn open, en fungeren als schuilkelder. Bij veel huizen zijn de ramen en deuren dichtgetimmerd. Dat biedt een dystopische aanblik.

Weer terug in huis probeer ik het nummer van Delta Assist. Ik krijg een ingesproken boodschap te horen met de mededeling dat het erg druk is, maar dat ik zo snel mogelijk teruggebeld word. Wat een service. Na iets meer dan een half uur bellen ze zélf terug, en nog weer een half uur later is alles rond. Vanavond vlieg ik naar Atlanta, en morgenmiddag door naar Amsterdam.

Het wordt nog haasten om m’n tas in te pakken, en kritisch te kijken welke dingen ik mee kan nemen en wat ik achter moet laten. Ik geloof heel erg in stroopwafeldiplomatie, en heb daarom een grote doos Kanjers meegenomen. Die is nog niet helemaal leeg, maar gaat écht niet meer terug naar Nederland. Datzelfde geldt voor de fles vloeibaar wasmiddel, de nog niet helemaal uitgelezen boekjes uit de Little Free Library, en een aantal eclipsbrilletjes. Ze vinden hier een nieuw huis.

Dit huis heeft een centraal geluidssysteem. In elke kamer hangt een kastje ter grootte van een lichtknopje, waarmee het geluid per kamer harder, zachter, of uit kan worden gezet. Een abonnement op Pandora doet de rest. Eén van de nummers die tijdens het inpakken en organiseren van m’n bagage voorbijkomt is What a Wonderful World. Die komt duidelijker en overweldigender binnen dan ooit tevoren. Waarschijnlijk omdat ik vorige maand naar het Zomergasten-interview met Glenn Helberg heb gekeken, maar misschien zijn er wel meer redenen.

Ergens voelt het lullig om zo overhaast het huis te verlaten. Alsof ik met de staart tussen de benen wegvlucht. Toch is er begrip, en ik word zelfs weggebracht naar het vliegveldje. Zuidelijke gastvrijheid. Straks willen ze proberen twee auto’s naast elkaar in de garage te stallen, zodat ze droog en beschut staan. Daar kan ik helaas niet mee helpen; tegen die tijd zit ik in de vertrekhal.

Rond acht uur ‘s avonds loopt er ineens een groep mensen door het terminalgebouw richting uitgang. Het vliegtuig uit Atlanta is net geland, en geheel tegen mijn verachting in, zijn er dus mensen die nog net voordat de storm losbarst hiernaartoe willen. Ik hoop dat ze vervoer geregeld hebben naar hun eindbestemming. In de lucht hebben gitzwarte wolken zich dreigend samengepakt. Het ziet er behoorlijk dreigend uit.

Kort nadat de inkomende passagiers het vliegtuig hebben verlaten, wordt begonnen met boarden. Niet veel later komt het toestel in beweging, en na een stukje taxi’en wordt opgestegen. Buiten is het inmiddels gaan waaien, en klettert de regen naar beneden met een heftigheid die te vergelijken is met de bui van 13 augustus. Dat was het staartje van Harvey. Dit is het neusje van Irma.

8 september. Het is mijn verjaardag. Via internet stromen de felicitaties binnen, maar toch is het geen feest. Ik ben onderweg naar Florida. Gisteren heeft SpaceX nog een raket gelanceerd vanuit die staat, maar zij maken zich nu snel uit de voeten. Er komt rotweer aan.

Na een korte nachtrust besluit ik in het holst van de nacht te gaan rijden. Ik ben sinds gisteren onderweg, maar nog niet eens op de helft. Toch wil ik vandaag, of uiterlijk morgen, in Florida aankomen, zodat ik mij veilig binnenshuis kan isoleren als de storm losbarst. Zowel de binnenlandse vlucht vanaf Gainesville naar Miami als de internationale vlucht van Miami naar Parijs schijnen maandag normaal uitgevoerd te gaan worden. Zal mij benieuwen.

Het verkeer naar het zuiden, en dus ook ik, rijdt mooi door, maar voor het noordwaartse verkeer is dat een heel ander verhaal. Terwijl ik over bijna alleen over een haast verlaten snelweg rijd, zie ik in tegengestelde richting een megafile. Honderden kilometers lang, tot ver in de Carolina’s, staat de hele I-95 vol. Iédereen lijkt naar het noorden te willen.

Een deel van deze rit heb ik, op afstand, wat gezelschap. Mijn ouders bellen voor een prettig, lang gesprek. De hele tijd dat ik via de carkit met hun in gesprek ben, is de weg vóór mij zo goed als leeg, maar zijn de rijstroken in de andere richting stampvol. Dat blijft een bizar gezicht.

Vlak voor de grens tussen Georgia en Florida, bij afrit Kingsland, tank ik voor de derde keer vandaag bij. De brandstoftank is nog lang niet leeg, maar het is belangrijk zo vol mogelijk te zijn bij aankomst. Ook ga ik aan de overkant van de straat nog een hapje eten. Daar verontschuldigen ze zich ervoor dat mijn bestelling anders zal smaken dan het hoort, omdat veel van de ingrediënten inmiddels op zijn, en ze wat dingen moeten substitueren. Ik ben allang blij dat ze gewoon open zijn. Ook hier zie je al dichtgetimmerde gebouwen en lege straten.

Na het binnenrijden van de staat Florida wordt het gek genoeg weer wat drukker op de weg in zuidelijke richting, maar het verkeer dat naar het zuiden toe wil verschilt duidelijk van het verkeer naar het noorden. Er rijden opvallend veel diepladers met grote aggregaten naar het zuiden toe, terwijl het noordwaartse verkeer vooral uit campers en auto‘s bestaat.

Vanaf hier ben ik in twee uurtjes in Gainesville. Bij de lokale supermarkt koop ik wat huidproducten. Voor vertrek had Sylvana mij gevraagd of ik daar wat flesjes en tubes mee kon nemen, en die belofte kom ik na. Ik neem ook een taart mee voor m’n gastadres; ik vind het super dat ik, ook nu, gewoon welkom ben, en een veilig onderkomen heb voor de komende dagen. De supermarkt is vandaag voor het laatst open; en het is nog niet bekend hoe lang ze gesloten zullen blijven. Dat hangt van het weer af.

Hierna meld ik mij bij mijn gastadres. Hier begon op 13 augustus mijn rondritje. Het is fijn dat ik de geleende auto ongeschonden terug heb kunnen brengen, en nog veel fijner de mensen hier in goede gezondheid terug te zien. Ik krijg een sleutel van de voordeur mee, en beschouw dat als een uitnodiging om nog even de wijk in te gaan.

Nu het nog kan ga ik naar buiten, om de dag te evalueren op een terrasje. Al voelt dat op een bepaalde manier toch raar. Net of er iets in de lucht hangt, waar je buik- en hoofdpijn van krijgt. Ik beeld me in dat de luchtdruk anders is dan normaal. Net als de sfeer; de mensen die nu nog op stap zijn doen hun best een gezellige tijd te hebben, maar het voelt allemaal wat geforceerd en unheimisch.

7 september. Langer ronddreutelen heeft geen zin. Vandaag moet ik echt vertrekken richting Florida. Natuurlijk wel met een paar korte stops, en een langere voor een lekker uitgebreide lunch. Het blijft tenslotte wel vakantie.

In de middag pleeg ik een paar telefoontjes. Eéntje met de verzekering, en één met 247BZ. Deels om zeker te weten dat zij met de omstandigheden op de hoogte zijn, en weten hoe ze mij kunnen bereiken, maar ook deels omdat ik best wel met tegenzin onderweg ben, en stiekem hoop dat één van deze partijen met een briljant alternatief komt. De weerstvooruitzichten zien er nog steeds belabberd uit. Ik rij orkaan Irma rechtstreeks tegemoet. Iets voor middernacht stop ik in Jarratt. Genoeg geweest vandaag.

6 september. De reisverzekering blijkt een nummer te hebben waarop zij per WhatsApp bereikbaar zijn. Ik leg hun voor dat ik op dit moment in Pennsylvania zit, maar over een paar dagen naar het zuiden van Florida moet om het vliegtuig te halen, terwijl de lokale bevolking daar juist wordt geëvacueerd, in verband met aanstaand natuurgeweld. Hun antwoord maakt onverkort duidelijk dat zij niks voor mij kunnen doen zolang m’n terugvlucht niet door de luchtvaartmaatschappij is geschrapt. Iedereen kan op z’n klompen aanvoelen dat er komend weekend niet gevlogen gaat worden, maar zolang de terugvlucht nog gewoon op de borden staat zit er maar één ding op; alles op alles zetten om tóch m’n vlucht te halen. Zelfs al moet je daarvoor naar een plek waarvoor het Ministerie van Buitenlandse Zaken een negatief reisadvies heeft afgegeven. Inmiddels zelfs code rood.

Onwillekeurig moet ik denken aan een reclamefilmpje dat zich afspeelt bij de gevondenvoorwerpenbalie van een zwembad. Het voelt haast ironisch dat ook die verzekeraar zo z’n paarse krokodillen heeft.

Het geüpdate kaartje van weather.gov ziet er niet echt hoopvol uit…

5 september. Het einde van mijn reis komt in zicht. Gisteren heb ik een binnenlandse vlucht van Gainesville naar Miami geboekt, die, met vier uur overstaptijd, aansluit bij m’n terugvlucht naar Europa. Helaas krijg ik nu al een onheilspellend mailtje: “Hurricane Irma, which is forecast to impact the Caribbean and Florida, may affect your upcoming travel plans. Your flight is currently on time, however, we are offering additional flexibility that may allow you to change your travel plans without a fee.” Boven de Caraïbische Zee is een orkaan ontstaan die steeds krachtiger wordt, en door de passaat rechtstreeks richting de oostkust wordt gevoerd. De verwachting is dat de orkaan het komend weekend in Florida aankomt. Hetzelfde weekend waarin mijn terugvlucht gepland is, vanaf Miami. Niet zo handig…

Ik besluit dit voor te leggen bij zowel de luchtvaartmaatschappij als de reisverzekering, in de hoop dat zij iets kunnen regelen waarbij ik überhaupt niet eerst naar Miami hoef. Als ik kan worden omgeboekt naar een vlucht vanaf bijvoorbeeld Philadelphia of Newark ben ik uit de brand.

4 september. De tweede ochtend in The Bronx, en ook meteen de laatste. Vandaag staat Wardenclyffe op het programma. Da’s alleen wel een heel end rijden over het toch wel rare Long Island. Long Island voelt op een bepaalde manier erg geïsoleerd, omdat je in bijna alle gevallen eerst door het drukke stadsverkeer van New York City moet om op dit eiland te komen. Het helpt niet mee dat de stad in de loop van de jaren meer en meer van het eiland heeft opgeslokt, en diverse voorsteden aan elkaar geklonterd zijn. Hierdoor voelt het des te vrijer ein-de-lijk de stad uit te zijn, en de rust en ruimte van Long Island in te ademen. Aan de zuidkust van dit eiland bevinden zich The Hamptons, maar wij gaan juist naar het noorden. Naar Shoreham. Het terrein waar Tesla een laboratorium had blijkt helaas compleet afgegaasd. Er is goed te zien dat er wel opruimwerk gaande is. Naast de entreepoort staat een standbeeld van Tesla. De grond rondom dit standbeeld is betegeld met bakstenen. Twee daarvan zijn door mij gesponsord, en voorzien van een inscriptie. Ik ben benieuwd hoe dat geworden is, maar helaas kan ik alleen maar van een afstandje toekijken. Toch ben ik erg blij eindelijk hier, op deze plek, te staan. Zelfs al is het nog niet open als museum.

Hierna wordt het tijd voorzichtig weer huiswaarts te gaan. Ná een mooie tussenstop in Flushing, die begint met een heerlijke Indiase maaltijd bij Dosa Hutt, gevolgd door een kort bezoek aan de Hindoetempel. Hier hangt een erg opvallend, en voor mij mysterieus, bordje met de tekst “Breaking coconuts is strictly forbidden” op de sokkel van een standbeeld. Ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet. Ik was sowieso al niet van plan kokosnoten te breken.

Na het doen van een snele boodschap bij de Indiase supermarkt Sri Siddivinayak gaan we weer verder, de drukte in, via Manhattan Bridge en de Holland Tunnel naar het eerste de beste tankstation dat we tegenkomen. Hier mag je niet zelf tanken, want deze pomp ligt in New Jersey, en dat is één van de staten waar het voor pomphouders verplicht is pompbediendes in dienst te hebben. Het schijnt brandgevaar op te leveren als automobilisten zelf hun brandstoftank vullen.
Met een volle tank draaien we de I-78 op, en laten de grote stad achter ons. Niet eens zo heel erg veel verder ligt ook de staat New Jersey achter ons, en volgt het volgende eigenaardigheidje. De brug over de Delaware is namelijk een tolbrug, dus bij het binnenrijden van Pennsylvania word je meteen begroet met een tolpoortje. Een heel hartelijk welkom.

3 september. Een dagje New York City. Na een korte nacht in een appartementje in The Bronx, eerst met de metro naar Manhattan. Theater District. Imposant om te zien wat voor producties er zoal op, en rondom, Broadway worden opgevoerd. Ook ik heb in de planning naar de musical te gaan, en dat lukt; er zijn nog kaartjes voor de middagvoorstelling. Na het kopen van een kaartje aan het loket is er nog tijd voor een lunch bij het Italiaanse restaurant Cielo. Aan de muur hangt een ingelijste bedankbrief die Oprah Winfrey in 1990 stuurde, om te bedanken voor de gastvrijheid, goede service, en lekkere ravioli. Daarin geef ik haar gelijk, want je kunt hier inderdaad goed eten. Een paar blokken verderop zit the House of Brews. Een leuk kroegje met een ruime sortering speciaalbier. Fijne plek om voor de voorstelling nog even een drankje te doen, en daarna meteen door naar de schouwburg. In het Eugene O’Neill Theatre wordt al sinds 2011 de musical Book of Mormon dagelijks opgevoerd – en vandaag is het eindelijk zover dat ik zo’n voorstelling kan bezoeken. Daar heb ik lang naar uitgekeken, en terecht. IJzersterk en steengoed. Zó goed dat we na de voorstelling bij de artiestenuitgang blijven wachten op de acteurs, om het programmaboekje te laten signeren.

Hiermee houdt het cuturele programma van vandaag niet op. Voor vanavond staat er nog een comedyshow op het programma, waar onder andere de grappenmakers Mark Normand en Joe List op zullen treden. Die jongens brengen elke dinsdag een podcast-aflevering uit, en Erica luistert daar graag naar. Als een stukje waardering naar hun toe, stoppen we eerst bij het lokale filiaal van Chipotle voor een tegoedbon. Daarna naar The Stand. Dat is een fors restaurant annex comedy club. Naast de eetzaal zit een donker zaaltje met een laag podium, waar comdians hun kunsten vertonen. Best leuk om eens mee te maken.

De laatste stop van de avond is iets verder weg, maar met de metro ben je er zo. The Pony is een bar met heel erg veel soorten speciaalbier. De originele bedenkers en programmeurs van Untappd komen hier graag, en dat maakt deze plek tot een soort bedevaartsoord voor bierliefhebbers.

2 september wordt mijn vuurdoop. Het bijwonen van een americanfootballwedstrijd blijkt omgeven door een boel tradities en rituelen. Dat begint al op de parkeerplaats, waar het traditionele tailgaten plaatsvindt. Men hangt wat rond, bij voorkeur met wat te eten en te drinken. Dan, in het stadion zelf, gebeurt er ook vanalles rondom de wedstrijd zelf heen. Cheerleaders huppelen, een fanfare marcheert, er is vuurwerk, en de toeschouwers zingen Sweet Caroline. Alles bij elkaar een heel schouwspel.

Verder is het fijn dat de wedstrijd ‘s middags gespeeld wordt, dus je hebt de avond voor jezelf. Voor vanavond staat Centralia op het programma. Ooit een mijnwerkersstadje, maar nu een spookdorp, nadat broei ervoor zorgde dat de plaatselijke steenkoolmijn in brand vloog. Die brand ontstond in 1962, en is sindsdien nooit helemaal gedoofd. De kolenmijn is gesloten, de meeste bewoners vertrokken, en een deel van autoweg PA 61 is omgeleid. Het nu afgesloten deel van de originele weg staat nu bekend als Graffiti Highway, omdat het brokkelende asfalt is gebruikt als canvas voor allerlei kleurige schilderingen. Een waardige stop op weg naar de slaapplaats voor de komende nacht. Een airbnb in The Bronx.

1 september vertek ik alweer vroeg, want ik heb beloofd met iemand mee te gaan naar een americanfootballwedstrijd in State College, Pennsylvania. Rond half zes in de ochtend gooi ik de tank nog een keer vol, en daarna, voornamelijk via de I-70, onder Pittsburgh door, en het laatste stukje via de I-99 tot State College.
Nog voor de middag ben ik er. Mooi op tijd. Helaas blijkt dat de wedstrijd tussen State College en Akron niet vandaag, maar pas morgen wordt gespeeld. Ik ben dus een hele dag te vroeg. Eigenlijk had ik dus best op een later tijdstip kunnen vertrekken uit Columbus. Achteraf was het wel zo fatsoenlijk geweest daar wat langer te blijven, en op een normaal tijdstip aju the zeggen.

31 augustus breng ik voor een groot deel door op Cave Hill Cemetery. Een forse begraafplaats met een aantal erg bijzonder kunstzinnige zerken, en de laatste rustplaats van een aantal beroemdheden. De meest recente is Muhammad Ali. Het was zijn wens om onder een bescheiden steen, met alleen de tekst “Ali”, begraven te worden. Dat is ook wel gebeurd, maar náást dit ingetogen grafmonument zijn in een later stadium een extra gedenkteken, met veel tekst en geboorte- en sterfdata, en bankjes bijgeplaatst, waarmee het geheel wat fors, en haast pompeus wordt. Dit maakt het wel makkelijker te vinden.

Een ander imposant gedenkteken is het standbeeld van Harry Collins, die als goochelaar in dienst was van chipsfabriek Frito-Lay, en onder de naam Mr Magic naar beurzen, markten, en winkels werd gestuurd om op speelse wijze hun zoutjes onder de aandacht te brengen. Dat was voor mijn tijd, want ik had echt nog nooit van hem gehoord.
Iemand die ik wel van naam en faam kende is een andere koning van het gemaksvoedsel, namelijk Harland Sanders. Bij leven runde hij een benzinestation, waar hij tevens gefrituurde kip verkocht. Het geheime kruidenmengsel dat hij gebruikte om die kip op smaak te brengen vormde de basis voor wat uiteindelijk Kentucky Fried Chicken is geworden.

Dit alles maakt op mij zoveel indruk, dat ik onderweg naar de staat Ohio besluit te stoppen bij de eerste de beste KFC die ik tegenkom, direct onderaan afrit 44 van I-71, bij Carrollton. Deze is anders van opzet dan ik gewend ben. Het meest opvallende is het snelbuffet met bijgerechtjes als aardappelpuree, gekookte sperzieboontjes, coleslaw, en andere dingen die ik nooit eerder in verband had gebracht met gefrituurde kip. Bijzonder.

Hierna weer op weg, richting Columbus. De eerste horde is Cincinnati. De snelweg loopt dwars door de stad, en daardat stadsverkeer ook graag een stukje snelweg meepikt, is de I-71 hier ongewenst druk en chaotisch. Dat nodigt bovendien niet uit de stad te gaan verkennen. Eigenlijk weet ik niet veel meer van Cincinnati dan dat er ooit een begin is gemaakt met de aanleg van een metronetwerk, en dat de ongebruikte tunnels en stations tot voor kort soms geopend waren voor excursies. Hier is men helaas mee gestopt, omdat de tunnels bij een bouwkundige inspectie in 2015 te onveilig bleken. Jammer, want het stond wel op m’n bucketlist.

Eenmaal voorbij Cincinnati rijdt het mooi door, en tegen de avond kom ik aan bij m’n kennis in Columbus.