Aan: Transavia.com

Zoals ongetwijfeld bekend is mij op een vlucht van Madrid naar Amsterdam, vluchtnummer TRA5202, iets vervelends overkomen.
Bij thuiskomst bleek dat mijn bagage kennelijk onderworpen is geweest aan een bizar soort van onderzoek, al leek het meer alsof Bokito ongevraagd mijn tas opnieuw had ingepakt en, omdat het wellicht niet zo goed paste, de helft had weggedonderd. Er ontbrak werkelijk vanalles, mijn kleding was nog meer gekreukt dan vooraf het geval was en de deksel van mijn potje Vaseline zat niet op, maar was onzachtzinnig ín het potje met de vettige substantie gedrukt. Overbodig te vermelden dat ook de binnenkant van mijn toilettas met die drab besmeurd was.
Ik heb dat potje Vaseline niet meer durven gebruiken om mijn uitgedroodgde handen mee in te smeren. Bah. Mijn badkamer-in-een-tasje voelde ineens vreemd en vies. Alsof het niet meer van mij was.
Voor het eerst werd ik echt fysiek misselijk bij het uitpakken van mijn bagage, en uiteraard heb ik in navolging daarop volgens de regeltjes mijn beklag gedaan bij de luchtvaartmaatschappij, hopende dat daarmee ook mensen van luchthaven Barajas te horen zouden krijgen dat dit niet de juiste behandelwijze van te verwerken vracht is. Ik heb dit voorval zelfs aangegeven bij de politie en gemeld aan de reisverzekering, op wiens afhandeling dezes ik niets aan te merken heb zelfs al konden zij in deze ook niets doen.
Transavaia, daarentegen, antwoordde slechts met een ontvangstbevestiging, waarin toegezegd werd dat ik binnen een maand meer zou horen.
Ik heb inderdaad meer gehoord, maar niet persoonlijk. Voor mijn gevoel ben ik in de tussenliggende periode bestookt met billboards langs de weg en radioreclames vol kreten als ‘Wat doe je hier nog’, en de, uitermate onjuiste bewering dat door Transavia ‘mazzel op mazzel’ wordt gestapelt. Dat soort uitingen krijgt toch iets wrangs, na een ervaring als de mijne.

Het werkelijke probleem – dat Transavia om wat voor reden dan ook niet in staat zijn geweest de artikelen die ik in goed vertrouwen aan hun zorgen heb toevertrouwd, en waar Transavia krachtens internationale verdragen op dat moment ook onweerlegbaar een zekere verantwoordelijk voor draagt, daarover is tot nu toe gezwegen in alle telen. Zelfs in gebarentaal.
Er moet mij van het hart dat ik dat toch wel teleurstellend vind. Op geen enkele wijze is ook maar getracht mij tegemoed te komen of dit leed te verzachten.
Ik neem aan dat niemand van het grondpersoneel persoonlijk Bokito op mijn tas af heeft gestuurd, en ja, het vliegveld van Madrid is berucht om en beducht op rottigheid als bomaanslagen en drugstransporten -waar ik geen van beiden ook maar iets mee te maken wil hebben, laat dat duidelijk zijn- wat het intensief screenen van bagage nodig maakt. Kennelijk gaat het zo ver dat ruimbagage als handbagage wordt behandeld (althans, ik kan geen ander argument bedenken om het nagelknippertje dat ik ooit in Sydney heb gekocht, achteloos weg te smijten) maar het zou luchtvaartmaatschappijen in het algemeen, en wat mij betreft Transavia in het bijzonder, sieren als er op zijn minst serieus werd omgegaan.
Dat hoeft niet eens op een zo extreme manier als in 2006, toen een Filippijnse rechter KLM bevool om twee ton uit te keren aan dokter José Tiongco. De man die een conferentie van de WHO toesprak sportschoenen en in spijkerbroek, omdat zijn driedelig-saai kostuum in een zoekgeraakte koffer zat. Kijk, dat gaat zelfs mij te ver. Wat goed genoeg is voor je medepassagiers, is ook goed genoeg voor afgezanten van een VN-oranisatie, toch?
Echter, ook in mijn geval acht ik de emotionele schade groter dan die paar tientjes fysieke schade. Fors hoger.

Graag zou ik zien dat er alsnog op het door mij aangevraagde maar nimmer afgehandelde inventarisatieverzoek wordt gereageerd. Liefst uiteraard inclusief vergoeding van de door mij geleden schade. Persoonlijk zou ik het zelfs wenselijk achten een deel van de reissom terug te zien, of als gebaar van goede wil een leuke korting op een volgende reis in het vooruitzicht gesteld te krijgen.
Daarover gesproken; er valt niets af te dingen op de voor destijds uitstekend scherpe prijs van € 217,28 voor een retourtje -zeker niet als je ‘t vergelijkt met wat een gelijksoortige afstand met trein of auto zou kosten- maar het heeft wel iets bizars dat dat bedrag ruwweg het drievoudige is van wat de prijsvechters heden ten dage voor een dergelijk vluchtje rekenen, voor wie bereid is z’n bagage tot het minimum te reduceren en dat gedurende de vlucht zelf bij zich te dragen. Na bevenstaande klinkt dat haast aanlokkelijk…

This entry was posted on Wednesday, September 8th, 2010 at 12:23 am and is filed under General.